กลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 5 หมดเอ๋ยหมดห่วง

-
-

The breezy Call of incense-breathing Morn,

the Swallow twitt'ring from the Straw-built Shed,

The Cock's shrill Clarion, or the echoing Horn,

No more shall rouse them from their lowly Bed.

๕.   หมดเอ๋ยหมดห่วง                         หมดดวงวิญญาณลาญสลาย

ถึงลมเช้าชวยชื่นรื่นสบาย                                 เตือนนกแอ่นลมผายแผดสำเนียง

อยู่ตามโรงมุงฟางข้างข้างนั้น                           ทั้งไก่ขันแข่งดุเหว่าระเร้าเสียง

โอ้เหมือนปลุกร่างกายนอนรายเรียง               พ้นสำเนียงที่จะปลุกให้ลุก เอย.

ถอดคำประพันธ์
หมดห่วงเนื่องจากดวงวิญญาณได้สลายไปแล้ว ถึงแม้ลมยามเช้าจะพัดให้สดชื่น เตือนให้นกแอ่นลมแผดร้องไปตามโรงนา ทั้งไก่และดุเหว่าร้องเสียงเหมือนปลุกร่างกายที่นอนเรียงให้ตื่นขึ้น แต่พวกนั้นกลับไม่ได้ยิน

คำศัพท์
ลาญ        แตกหัก ทำลาย

ผาย         เคลื่อนจากที่

-
-