กลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 4 ต้นเอ๋ยต้นไทร

-
-

Beneath those rugged Elms, that Yew-Tree's Shade,

Where heaves the Turf in many a mold'ring Heap,

Each in his narrow Cell for ever laid,

the rude Forefathers of the Hamlet sleep.

๔.   ต้นเอ๋ยต้นไทร                                              สูงใหญ่รากย้อยห้อยระย้า

และต้นโพธิ์พุ่มแจ้แผ่ฉายา                                มีเนินหญ้าใต้ต้นเกลื่อนกล่นไป

ล้วนร่างคนในเขตประเทศนี้                            ดุษณีนอนราย ณ ภายใต้

แห่งหลุมลึกลานสลดระทดใจ                          เรายิ่งใกล้หลุมนั้นทุกวัน เอย.

ถอดคำประพันธ์
ต้นไทรใหญ่ที่มีรากห้อยย้อยและต้นโพธิ์พุ่มเตี้ยๆที่มีกิ่งทอดแผ่ออกไปโดยรอบ มีเนินหญ้าเกลื่อนไปทั่ว ใต้ต้นเป็นที่ฝังศพของคนละแวกนี้ ซึ่งนอนอยู่เกลื่อนไปในหลุมลึก ดูแล้วน่าสลดใจและตัวเราเองก็เข้าใกล้หลุมนั้นไปทุกวัน

คำศัพท์
แจ้      ลักษณะของต้นไม้เตี้ยๆที่มีกิ่งทอดแผ่ออกไปโดยรอบ

ฉายา    เงา ร่มไม้

ดุษณี   อาการนิ่งซึ่งแสดงถึงการยอมรับ

-
-