กลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 ยามเอ๋ยยามนี้

 -
-

Now fades the glimmering Landscape on the Sight,

and all the Air a solemn Stillness holds,

Save where the Beetle wheels his droning Flight,

and drowsy Tinklings lull the distant Folds;

๒.           ยามเอ๋ยยามนี้                                         ปถพีมืดมัวทั่วสถาน

อากาศเย็นเยือกหนาวคราววิกาล                       สงัดปานป่าใหญ่ไร้สำเนียง

มีก็แต่เสียงจังหรีดกระกรีดกริ่ง!                        เรไรหริ่ง! ร้องขรมระงมเสียง

คอกควายวัวรัวเกราะเปาะแปะ ! เพียง             รู้ว่าเสียงเกราะแว่วแผ่วแผ่ว เอย.

ถอดคำประพันธ์
ยามนี้แผ่นดินมืดไปทั่ว อากาศเย็นยะเยือกหนาว เพราะเป็นเวลากลางคืน และป่าใหญ่แห่งนี้เงียบสงัด มีแต่จิ้งหรีดและเรไร ร้องกันเซ็งแซ่ไปหมด เจ้าของคอกวัวควายต่างก็รัวเกราะเสียงเปาะๆ ทำให้รู้ว่าเป็นเสียงเกราะดังแว่วมาแต่ไกล

คำศัพท์
ปถพี                       แผ่นดิน

คราววิกาล             เวลากลางคืน

playSound(); showPoll();