กลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 วังเอ๋ยวังเวง

-
-

The Curfeu tolls the Knell of parting Day,

The lowing Herd winds slowly o'er the Lea,

The Plow-man homeward plods his weary Way,

And leaves the World to Darkness and to me.

๑.            วังเอ๋ยวังเวง หง่างเหง่ง!                    ย่ำค่ำระฆังขาน

ฝูงวัวควายผ้ายลาทิวากาล                                   ค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน

ชาวนาเหนื่อยอ่อนต่างจรกลับ                          ตะวันลับอับแสงทุกแห่งหน

ทิ้งทุ่งให้มืดมัวทั่วมณฑล                                   และทิ้งตนตูเปลี่ยวอยู่เดียว เอย.

ถอดคำประพันธ์
เสียงระฆังย่ำดังหง่างแหง่ง มาทำให้เกิดความวังเวงใจยิ่งนัก ในขณะที่ฝูงวัวควายก็เคลื่อนจากท้องทุ่งลาเวลากลางวันเพื่อมุ่งกลับถิ่นที่อยู่ของมัน ฝ่านพวกชาวนาทั้งหลายรู้ศึกเหนื่อยอ่อนจากการทำงานต่างพากันกลับถิ่นพำนักของตนเมื่อตะวันลับขอบฟ้าก็ไม่มีแสงสว่าง ทำให้ท้องทุ่งมืดไปทั่วบริเวณและทิ้งให้ข้าพเจ้าเปล่าเปลี่ยวอยู่เพียงผู้เดียว
คำศัพท์
ผ้าย                         เคลื่อนจากที่

ทิวากาล                 เวลากลางวัน

playSound(); showPoll();