กลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 13 ความเอ๋ยความรู้

-
-

But Knowledge to their Eyes her ample Page

Rich with the Spoils of Time did ne'er unroll;

Chill Penury repress'd their noble Rage,

And froze the genial Current of the Soul.

- 

๑๓.   ความเอ๋ยความรู้                          เป็นเครื่องชูชี้ทางสว่างไสว

หมดโอกาสที่จะชี้ต่อนี้ไป                  ละห่วงใยอยากรู้ลงสู่ดิน

อันความยากหากให้ไร้ศึกษา             ย่นปัญญาความรู้อยู่แค่ถิ่น

หมดทุกข์ขลุกแต่กิจคิดหากิน            กระแสวิญญาณงันเพียงนั้น เอย.

- 

ถอดคำประพันธ์

ความรู้เป็นเครื่องชี้นำทางไปสู่ความก้าวหน้าแต่ตอนนี้หมดโอกาสที่จะชี้นำทางต่อไปแล้ว  จำต้องละความห่วงใยทั้งหมดลงไปสู่ความตาย  อันความยากจนทำให้ไม่ได้รับการศึกษา  ได้รับวิชาความรู้อยู่เฉพาะในท้องถิ่นของตน  ตอนนี้หมดทุกข์ที่จะขลุกอยู่แต่ในการทำมาหากินเสียที  เพราะวิญญาณของเราคงจะหยุดอยู่เพียงเท่านี้

-
-