รักแห่งสยาม

ลำดับตอนที่ #5 : เพลง ของ มิว (จบ)

-เพลงของมิว(จบ)-
คุณเคยทำอะไรเพื่อใครมั้ย?
แล้วคุณก็ทุ่มเทให้เขามากมาย
แต่แล้ววันหนึ่งคุณกลับพบว่าสิ่งที่คุณทำมันดูเหมือนจะสูญเปล่า
คุณจะรู้สึกยังไง?
...
ในทางกลับกันเพราะเรามัวแต่มองเพียงตัวเราเองว่าทำเพื่อเขามากมายเพียงใด
จนลืมคิดไปว่าเค้าเองก็อาจจะทำบางสิ่งเพื่อเราเหมือนกัน แล้วความทุ่มเทที่เขามีให้เรา...
มันก็ไม่ได้น้อยกว่าเราเลย หรือบางที....อาจจะมากกว่าเราด้วยซ้ำไป
....
ผมเกือบจะเผลอทำความผิดพลาดซ้ำสองเพียงเพราะความคิดเพียงด้านเดียว..
มีคนเคยพูดไว้ว่า "การไม่แก้ไขความผิดพลาด คือความผิดพลาดที่แท้จริง"
ผมจะไม่ยอมทำผิดพลาดอีก..
ทั้งนี้ก็เพื่อตัวผมเองและก็เพื่อเขา คนที่ทุ่มเทให้ผมถึงขนาดนี้....
....
"มิวตื่นเถอะ..ถึงบ้านแล้วนะ"
...
..
.

เย็นวันศุกร์
บนรถตู้ของบริษัทค่ายเพลงที่มิวอยู่ในสังกัดกำลังมุ่งหน้าสู่เชียงใหม่
"พี่เอ็กซ์ แบบนี้พี่มิวจะไหวมั้ยพี่" ปิงปองถามเอ็กซ์พลางมองดูมิวซึ่งหลับอยู่บนรถในขณะที่ไข้เขาดูไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย
เอ็กซ์ไม่ได้ตอบคำถามอะไรได้แต่หันหน้าไม่มองคนข้างๆอย่างเป็นห่วง เพราะเขาเคยเข้าไปคุยกับพี่อ๊อดแล้วเรื่องที่มิวไม่สบายว่าจะสามารถเลื่อนงานนี้ไปได้มั้ย แต่ก็ต้องล้มเหลวเพราะทางนั้นเขาได้เตรียมงานเรียบร้อยแล้ว พี่อ๊อดบอกเพียงแต่ว่า มิวน่าจะไหวเพราะแค่ร้องเพลงแนะนำอัลบั้มใหม่แค่ 2เพลงแล้วก็ให้สัมภาสพร้อมทั้งพูดคุยกับแฟนๆนิดหน่อยในวันเสาร์ ส่วนวันอาทิตย์ก็มีเพียงสัมภาสให้กับคลื่นวิทยุในช่วงบ่ายเท่านั้น
"ก็ต้องดูแลพี่เค้าด้วยละกัน" เอ็กซ์บอกปิงปองได้เพียงเท่านั้น
2-3วันที่ผ่านมาแม้มิวจะไม่สบายแต่เขาก็ทุ่มเทให้กับวงโดยไม่ปริปากบ่นอะไรเลย เวลาที่มีคนถามเพราะความเป็นห่วงแต่คำตอบที่ได้กลับมาก็คือ 'ไม่เป็นไรหรอกเรายังไหว ขอบใจนะ'
.....
..
.
ที่โรงละคร
"ก็ขอบคุณกับช่วงเวลาที่ผ่านมา ที่อดทนกันมาจนงานที่ตั้งใจไว้ได้ออกมาเป็นรูปเป็นร่างอย่างที่เห็นที่เหลือก็อยู่ที่พวกเราแล้ว แต่พี่เชื่อว่าพวกเราต้องทำได้อยู่แล้วในวันพรุ่งนี้ วันนี้ก็กลับไปพักผ่อนกันเยอะๆละกันนะ พรุ่งนี้เจอกันที่นี่ 8 โมงเช้านะอย่ามาสายกันล่ะ"จุ๊บ บอกในที่ประชุม ก่อนที่ทุกคนจะทยอยกันแยกย้ายกลับ
"หญิง" โต้งเรียกหญิงซึ่งกำลังคุยอยู่กับเพื่อน
"ว่าไงโต้ง" หญิงแยกตัวออกมาจากเพื่อนพร้อมทั้งเดินเข้ามาหาโต้ง
"ช่วงนี้มิวเป็นไงบ้างเหรอ" โต้งพูดเสียงเบาๆ สีหน้าไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่
"เราเองก็ไม่ค่อยเจอมิวเหมือนกันอ่ะ แต่รู้สึกว่าช่วงนี้มิวจะกลับดึกนะแถมไม่ค่อยสบายด้วย เห็นป้าออยแกบอกมาอ่ะ"หญิงเองก็อดที่จะเป็นห่วงมิวไม่ได้
"แล้วโต้งไม่ได้โทรหาบ้างเหรอ"หญิงถามเพราะโต้งเองน่าจะรู้เรื่องของมิวมากกว่าเขาซะอีก
"ก็โทรนะแต่ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่อ่ะ เพราะมักจะเป็นตอนที่มิวซ้อมอยู่ ดูเหมือนช่วงนี้มิวจะซ้อมกันหนักเลย เราก็เลยคิดว่าหญิงน่าจะเจอมิวบ้างอ่ะ "เสียงโต้งบอกถึงความรู้สึกห่วงใยได้อย่างชัดเจน จนหญิงเองก็สังเกตเห็น
"ไม่เป็นไรหรอกโต้ง มิวอ่ะเก่งอยู่แล้วแค่นี้เองสบายมากเมื่อก่อนมีอะไรมากกว่านี้ตั้งเยอะมิวยังผ่านมาได้เลย อีกอย่างนะมิวก็มีเพื่อนๆในวงก็คอยดูแลอยู่แล้ว โต้งไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ตั้งใจแสดงให้ดีละกันวันพรุ่งนี้น่ะ"หญิงให้กำลังใจโต้ง
"อื้ม" โต้งยิ้มขึ้นมาเล็กๆ ใช่แล้วเขาต้องตั้งใจแสดงให้ดีไม่งั้นความทุ่มเทที่ผ่านมาก็สูญเปล่าหมด เขาจะไม่ให้มิวผิดหวังหรอก
....
..
.
คืนนั้นที่ห้องโต้ง
โต้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลางมองดูนาฬิกาซึ่งบอกเวลาว่าขณะนี้เป็นเวลา 4ทุ่มครึ่งแล้ว
เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกดโทรศัพท์ถึงมิว ใจหนึ่งเขาไม่อยากจะรบกวนมิว เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้มิวทำอะไรอยู่ แต่อีกใจหนึ่งก็อดที่จะห่วงมิวไม่ได้ แต่สุดท้ายความรู้สึกห่วงก็มีมากกว่าอะไร ขอแค่ได้ยินเสียงได้รู้ว่ายังสบายดีอยู่ก็พอแล้ว...
นานพอควรกว่าที่คนปลายทางจะรับสาย
"ว่าไงโต้ง" เสียงมิวทักขึ้น
"อ๋อก็ไม่มีอะไร แค่เป็นห่วงอ่ะ แล้วนี่มิวว่างอยู่ป่าวเหรอ เราโทรมากวนมั้ย" โต้งบอกพร้อมทั้งลองหยั่งเชิงถามดูเผื่อว่าเขาอาจจะโทรไปรบกวนมิวทำงาน
"ป่าวอ่ะโต้งวันนี้ไม่มีซ้อมอ่ะ" มิวบอกกลับมาให้โต้งสบายใจ
"แล้วไข้มิวเป็นไงบ้างอ่ะ"โต้งถามมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลโดยแฝงไว้ซึ่งความรู้สึกเป็นห่วง
"ก็ยังมีไข้อยู่นิดหน่อยอ่ะ"มิวตอบกลับมา เขาไม่อยากให้โต้งเป็นห่วงมาก ทั้งๆที่มันไม่ตรงตามที่เขาบอกเลย
"ก็ดีแล้ว พรุ่งนี้เราจะเริ่มแสดงแล้วนะเป็นวันแรก ตื่นเต้นเหมือนกัน" โต้งบอกให้มิวรู้ความรู้สึกของตัวเองขณะนี้
"พยายามเข้าละกันโต้ง เราเชื่อว่าโต้งต้องทำได้อยู่แล้ว" มิวพูดให้กำลังใจ
"แล้วเย็นวันอาทิตย์นี้มิวอย่าลืมไปดูเราล่ะ" โต้งรอคำยืนยันจากมิว
มิวเองนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยิ้มเล็กๆบนริมฝีปาก หากแต่สายตากลับดูเศร้าสร้อย
"อื้ม ไปสิ เราจะพลาดได้ไง" ได้ยินอย่างนั้นแล้วโต้งก็ยิ้มออก
การพูดคุยกันทางโทรศัพท์มีข้อดีและข้อเสียอย่างหนึ่งร่วมกันอย่างเห็นได้ชัดก็คือ เราไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของอีกฝ่ายได้ การไม่ได้เห็นสีหน้าและแววตาแต่ได้ยินเพียงแค่เสียงมันไม่สามารถบอกความเป็นจริงได้ทั้งหมด แม้น้ำเสียงอาจจะฟังดูสดใสร่าเริงแต่ความจริงอาจจะกำลังร้องไห้อยู่ก็ได้หรือในทางกลับกัน บางครั้งน้ำเสียงอาจจะฟังดูเศร้าสร้อยแต่ใครจะรู้ว่าความจริงแล้วเขาอาจจะกำลังยิ้มขำให้กับปลายสายอยู่ก็เป็นได้
มิวในตอนนี้ก็เช่นกัน....
"นั้นเราไม่กวนมิวแล้วดีกว่า มิวจะได้พักผ่อน" โต้งบอกกลับมาอย่างอารมณ์ดี
"โต้งเองก็พักผ่อนเยอะๆนะ พรุ่งนี้จะได้แสดงได้เต็มที่"มิวเองก็รู้สึกเป็นห่วงโต้งเหมือนกัน
"อื้ม ฝันดีนะ"โต้งบอกลา
"ฝันดีโต้ง"มิวบอกก่อนที่จะกดวางสายไป สีหน้ามิวดูมีกังวลขึ้นมา
"โต้งยังไม่รู้เรื่องที่มึงมาเชียงใหม่เหรอว่ะ" เอ็กซ์ถามขึ้นในห้องของโรงแรมซึ่งเป็นห้องพักของเขากับมิว
"ยังเลยว่ะ กูยังไม่ได้บอกเลย..กูว่ายังไงกูก็ต้องกลับให้ทันว่ะ" มิวเอนตัวลงบนที่นอนเงยหน้ามองเพดาน สายตาดูว่างเปล่า
"แล้วมึงจะทำไง กว่าจะสัมภาสวันอาทิตย์เสร็จก็น่าจะเกือบเย็นแล้ว งานมีตอน6โมงนะเว้ย" เอ็กซ์ถามอย่างสงสัย
"กูว่าจะกลับก่อนว่ะ กูฝากพี่เค้าจองตั๋วเครื่องบินช่วงเย็นไว้แล้ว"มิวบอก เพราะก่อนที่จะขึ้นมาบนห้องมิวเองได้ไปขอให้พี่ๆทีมงานที่มาด้วยกันช่วยจัดการเรื่องตั๋วให้เขาล่วงหน้า
"แต่มึงไม่สบายนะมิว.. จะไหวเหรอ...."เอ็กซ์มองดูมิวและถามด้วยความรู้สึกห่วงอย่างมาก
"ยังไงกูก็ต้องไปดูว่ะเอ็กซ์" มิวหันมายิ้มให้เล็กๆ แต่มันก็เพียงรอยยิ้มเท่านั้นไม่ใช่แววตา
เอ็กซ์ไม่ได้พูดอะไร เขาได้แต่เพียงยิ้มให้กำลังใจมิวกลับมาเช่นกัน
......
..
.
เที่ยงวันเสาร์
ที่โรงละคร
"โต้งพร้อมมั้ย" หญิงเดินเข้ามาหาโต้งที่ยืนอยู่คนเดียว ซึ่งดูเหมือนเขาจะตื่นเต้นอยู่พอควร
"อื้มก็พร้อมนะหญิง แต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้อ่ะ" หญิงยิ้มขำให้กับท่าทางของโต้งที่มันบอกอย่างนั้นจริงๆ ก็ตอนเด็กๆคนดูมันไม่ได้มากขนาดนี้อีกทั้งบทเขาก็เป็นแค่แกะ แต่คราวนี้มันไม่ใช่
"เอาน่า ทำให้เต็มที่เหมือนตอนที่ซ้อมก็พอ เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ออกมาดีเองแหละ"หญิงพูดให้กำลังใจ
"อื้ม" โต้งยิ้มรับ
แล้วหญิงก็เดินไปดูเพื่อนที่ตอนนี้กำลังวุ่นอยู่กับการแต่งตัว โต้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเลขหมายที่เขาอยากจะได้กำลังใจ ก่อนที่จะกดโทรออก
"ติ๊ดๆๆๆๆๆ"เสียงมือถือมิวดังขึ้น
มิวหยิบขึ้นมามองชื่อคนที่โทรเข้ามาก่อนที่จะกดรับสาย
"เป็นไงบ้างโต้ง ตื่นเต้นมั้ย" มิวถามขึ้นทันทีที่กดรับสาย เพราะเขารู้ว่าตอนนี้ก็ใกล้เวลาแสดงแล้ว
"ตื่นเต้นดิมิว มากๆด้วย"โต้งบอกไปตามจริง
"ทำให้เต็มที่ละกันโต้ง เราจะคอยเป็นกำลังใจให้นะ" มิวพูดให้กำลังใจ ในขณะที่โต้งเองก็อยากจะได้ยินประโยคนี้อยู่แล้ว
"ขอบคุณนะมิว ยังไงเราจะพยายามเพื่อมิวด้วยนะ"โต้งบอก
"อื้ม" มิวส่งเสียงรับ
"มิวได้เวลาแล้ว" พี่ทีมงานคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกมิว มิวเองก็พยักหน้ารับ
"โต้งเรามีงานนิดหน่อยอ่ะ ต้องวางสายแล้วนะไว้ค่อยคุยกันใหม่นะ"มิวบอกให้โต้งรู้
ก่อนที่จะกดวางสายไป
มิวปิดโทรศัพท์พร้อมทั้งฝากกับพี่ทีมงานไว้ก่อนที่จะเดินไปยังทางขึ้นไปหน้าเวที
เอ็กซ์เดินเข้ามากอดคอมิวพร้อมทั้งเดินไปด้วยกัน
"มิวแน่ใจนะว่าไหว" เอ็กซ์ย้ำกับมิวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเป็นการให้กำลังใจ
"อื้ม ไหวสิ"มิวหันมายิ้มให้
ถึงแม้ไข้จะไม่ลดแต่เขาก็ต้องทำให้ได้ เพื่อตัวเขาเอง เพื่อวงออกัส เพื่อ..โต้ง
"มิวสัญญานะ ถ้าไม่ไหวอย่าฝืน หันกลับมาหาเรานะเดี๋ยวพวกเราจะหยุดให้เอง"เอ็กซ์บอกให้มิวรู้ในสิ่งที่เขาและน้องๆในวงจะทำให้มิว มิวทุ่มเทเพื่อวงมาเยอะทำไมพวกเขาจะไม่รู้ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงสำหรับเขาและน้องๆในวงแล้ว มิวต้องมาก่อนเสมอ...
"อื้ม ขอบคุณนะเอ็กซ์"มิวยิ้มออกมาทั้งใจ ในความห่วงใยที่ได้รับ
ทั้งสองเดินออกไปยังหน้าเวที เอ็กซ์คลายแขนออกจากคอมิวโดยที่แต่ละคนก็เดินเข้าไปประจำที่ของตนเองอย่างรู้หน้าที่ ผู้ชมที่เข้ามารอมินิคอนเสิร์ตนี้ต่างพากันโห่ร้องแสดงการต้อนรับอย่างมากมาย
มิวเองหันหลังกลับไปมองเอ็กซ์ซึ่งยืนอยู่เยื่องๆไปด้านหลังเขา ก่อนที่จะหันไปมองดูทุกคนในวง
สายตาเพื่อนๆในวงก็เช่นกัน ส่งกลับมาถึงมิวด้วยความเป็นห่วง
มิวพยัหน้าให้รู้ว่าไม่ต้องเป็นห่วง.. และเมื่อทุกอย่างพร้อม มิวก็ส่งสัญณาณเป็นการเริ่มคอนเสิร์ต
เพลง ticket ถูกเปิดตัวขึ้นมาท่ามกลางเสียงอึกกระทึกของผู้ชมในบริเวณนั้น
ด้วยท่วงทำนองที่เร็วอีกทั้งอารมณ์จากเนื้อเพลงมันทำให้มิวรู้สึกมึนหัวเล็กน้อยเลยทำให้ช่วงกลางเพลงดูเหมือนจะสะดุดลงไปนิดหน่อย แม้จะไม่เป็นที่สังเกตของผู้ชม แต่สมาชิกในวงต่างรู้สึกดี เอ็กซ์เองก็คอยดูทีท่าของมิว แต่มิวก็ยังคงคุมตัวเองและสถานการณ์ให้ผ่านไปได้
เพลงจบลงท่ามกลางเสียงโห่ร้องและเสียงปรบมือมากมาย มิวหอบเล็กน้อยเขารู้สึกเหนื่อยกว่าทุกๆครั้ง ไข้ที่ขึ้นมันทำให้ตัวเขาร้อนขึ้นอีกทั้งยังครั่นเนื้อครั่นตัว แม้จะมึนๆแต่เขาก็ยังคงประคองตัวเองให้ยังสามารถยืนอยู่บนเวทีได้
เอ็กซ์เดินเข้ามาด้านหลังมิวพลางกระซิบถามเบาๆ
"หยุดก่อนมั้ยมิว"
"ไม่เป็นไร เรายังไหว อีกเพลงเดียวเอง"มิวตอบกลับมาเบาๆแต่สีหน้าเขาดูเบลอๆจากพิษไข้
เอ็กซ์แม้จะห่วงเพื่อนแต่ในเมื่อมันเป็นความตั้งใจของมิวเขาก็ไม่อยากจะขัด
เพลงกันและกันเริ่มขึ้น ถึงแม้ร่างกายจะไม่ไหวแต่มิวก็เต็มที่กับทุกๆเพลงที่เขาร้อง
ในดนตรีช่วงที่เร่งจังหวะมันทำให้มิวต้องใช้พลังเสียงมากขึ้น เขาเริ่มรู้สึกเวียนหัวมากขึ้นจะเผลอเซไปนิดแต่ก็ยังประคองเอาไว้ได้ เอ็กซ์ชะงักมือไปเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นว่ามิวยังไหวก็เลยเล่นต่อไป
"มีความจริงอยู่ในความรักตั้งมากมาย และที่ผ่านมาฉันใช้เวลาเพื่อหาความหมาย แต่ไม่นานก็พึ่ง...."เสียงมิวขาดหายไป ร่างกายที่ตอนนี้ได้ฝืนมาจนถึงที่สุด มิวก้มตัวลงรู้สึกเวียนหัวเอามากๆ ภาพเบื้องหน้าเริ่มดูมืดลง เขายื่นมือที่ถือไมค์ออกไปยังผู้ชม เขายังพยายามคุมสถานการณ์ให้อยู่โดยทำทีให้ผู้ชมได้มีส่วนร่วมร้องแทนเขาบ้าง
เอ็กซ์ส่งสายตาบอกเพื่อนๆในวง แต่แล้วมิวก็หันกลับมามองยังเอ็กซ์พร้อมทั้งส่ายหัวเล็กๆ เอ็กซ์มองแววตามิวก็เข้าใจ
เอ็กซ์หันไปมองทุกคนในวง พร้อมทำปากที่บอกว่าอย่าหยุด
แววตาที่มิวส่งมาให้นั้นมันไม่ได้แสดงถึงการอ่อนแอ แต่มันแสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขากำลังพยายามอยู่ เอ็กซ์ไม่อยากให้ความพยายามของมิวต้องสูญเปล่า แต่เมื่อถึงที่สุดแล้วถ้ามิวไม่ไหวเขาจะเป็นคนเข้าไปประคองมิวเอง...
"ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียงที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน" มิวเงยหน้าขึ้นและเริ่มร้องต่อ ความมืดเบื้องหน้าเริ่มทำให้เขามองอะไรไม่ค่อยชัด แต่เอาก็ยังฝืนร้องต่อไป แม้จะเซบ้างแต่เขาก็พยายามประคองตัวเองภายใต้สายตาที่เป็นห่วงของเพื่อนๆในวง
เมื่อดนตรีจบลงเสียงโห่ร้องและเสียงปรบมือให้ก็ดังขึ้นมากว่าเดิมมิวก้มหัวขอบคุณก่อนจะเซไปข้างหน้า เอ็กซ์ซึ่งกำลังวางกีต้าลงก็ถลาเข้ามาประคองมิวเอาไว้ ผู้ชมต่างตกใจในภาพที่เห็น แต่แล้วมิวก็ยิ้มมาให้ผู้ชม พลางยกไมค์ที่ถือขึ้นมา
"ไม่เป็นไรครับ คงตื่นเต้นมากไปหน่อย เล่นเอาเซไปเลย" มิวพูดติดตลก เลยทำให้คนดูหัวเราะให้ แต่เอ็กซ์กับคนอื่นๆในวงกลับไม่เป็นเช่นนั้น
พวกเขารู้ว่ามิวพยายามแค่ไหน....
มิวถูกเอ็กซ์ประคองมาด้านหลังเวทีในขณะที่คนอื่นในวงรีบเข้ามาดู
"สงสัยจะหน้ามืดอ่ะครับ"มิวบอกพี่ๆทีมงานที่รีบเข้ามาดูมิวในขณะนี้
"ขอนอนพักสัก10นาทีก็คงดีขึ้นอ่ะครับ"มิวบอก
"แล้วช่วงสัมภาสนี่น้องมิวจะไหวมั้ย"พี่ทีมงานถามมา
"ไหวครับพี่ แค่สัมภาสคงไม่มีไรมากอ่ะครับ"มิวยิ้มให้อย่างเจื่อนๆ
ทางทีมงานต่างพากันจัดที่ให้มิวได้นอนพักด้านหลังเวที โดยมีเอ็กซ์นั่งเฝ้าอยู่ใกล้ๆ
"มึงนี่ไม่ไหวแล้วยังเสือกฝืนอีกนะ"เอ็กซ์บอกพลางมองหน้ามิวที่ตอนนี้หลับตาอยู่
"เออ ช่างกูเหอะ "มิวอ้าปากพูด
"แต่ขอบใจนะ" มิวบอกพร้อมยิ้มให้ ลืมตาขึ้นมาดูเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงอีก
"เออ ไม่เป็นไรเว้ย" เอ็กซ์ตอบไปแบบส่งๆพลางเอามือไปขยี้หัวมิว
ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่ ถ้าเมื่อเทียบกับสิ่งที่มิวทุ่มเทให้กับวงแล้วเรื่องพวกนี้มันเทียบกันไม่ได้เลย
......
..
.
คืนวันเสาร์
บนห้องพักในโรมแรม เอ็กซ์เข้าไปอาบน้ำได้ไม่นาน มิวก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา พลางมองดูเวลาก่อนที่จะกดโทรหาโต้ง เพราะนี่ก็4ทุ่มกว่าแล้วโต้งน่าจะเข้าบ้านแล้ว
มิวเองถึงแม้ไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่จะต้องไปงานวันพรุ่งนี้ให้ทันแต่เขาก็อยากรู้ว่าวันนี้โต้งเป็นยังไงบ้างกับการแสดงใน2รอบแรก
"ฮัลโหล ว่าไงมิว เนี่ยเราพึ่งกลับมาว่าจะโทรหามิวอยู่พอดีเลย" โต้งบอกมาตามสาย
"เหรอ แล้วนี่เป็นไงบ้างอ่ะวันนี้" มิวถาม
"ก็ดีนะเกินคลาดเลย ตอนแรกก็เกร็งๆ แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีอ่ะ รอบ2นี่ก็ดีขึ้นกว่าเดิมนะแบบว่ามันเริ่มชินแล้ว" โต้งดูจะอารมณ์ดีที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
"เหรอ เห็นมั้ยเราบอกแล้วว่าโต้งต้องทำได้"
"แล้วนี่มิวเข้าบ้านยังเหรอ" โต้งถามอย่างเป็นห่วง
"เอ่อ... ก็..เข้ามาแล้ว" มิวตอบแบบตระกุกตระกัก เพราะเขาไม่ค่อยอยากจะโกหกโต้งเท่าไหร่
"เหรอ แล้วที่ไม่สบายดีขึ้นมากมั้ย"
"ก็เกือบๆหายแล้วหล่ะ" มิวยังคงโกหกเพราะไม่อยากให้โต้งไม่สบายใจ
"ดีเลย พรุ่งนี้ก็อย่าลืมมานะ เราจะรอมิวในรอบสุดท้าย" โต้งบอกอย่างร่าเริง
"อื้ม มันแน่อยู่แล้ว"มิวย้ำให้โต้งมั่นใจ ในขณะที่ใจตัวเองกลับหวั่นไหวในความไม่แน่ใจ
"นั้นโต้งพักผ่อนละกันเดี๋ยวพรุ่งนี้ยังต้องแสดงด้วยนี่"
"มิวเองก็พักผ่อนมากๆนะ ดูแลสุขภาพด้วย"
"คร้าบ ฝันดีนะ"
"เหมือนกันนะมิว" โต้งบอกทิ้งท้าย
มิววางสายจากโต้ง แต่ก็ยังมองโทรศัพท์ในมืออยู่พลางคิดว่าถ้าหากเขาไปไม่ทันโต้งจะเสียใจมากแค่ไหนกันนะ....
แต่ยังไงเขาก็ต้องไปให้ได้....
......
...
..
.
เช้าวันอาทิตย์
"แม่เย็นนี้อย่าลืมมาดูโต้งล่ะ" โต้งย้ำก่อนจะออกจากรถไป
"แหม ลูกชายแสดงทั้งคน แม่กับพ่อไม่พลาดหรอก"สุนีย์บอกพร้อมยิ้มให้
โต้งก็ยิ้มส่งกลับให้ไปก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินเข้าไปยังโรงละคร
.....
..
.
"ไอ้มิวตื่นได้แล้วเว้ย สายแล้ว"เอ็กซ์เดินเข้ามาที่เตียงมิวหลังจากที่ปล่อยให้นอนไปเรื่อยๆจนนี่ก็จะ 11 โมงแล้ว พวกเขามีสัมภาสให้กับคลื่นวิทยุคลื่นหนึ่งเป็นงานสุดท้ายก่อนกลับ
เอ็กซ์นั่งลงบนเตียงพลางเอามือมาแตะหน้าผากมิว
"แม่งตัวร้อนเชี่ย" เอ็กซ์หน้าตาตกใจเมื่อดูเหมือนไข้มิวจะขึ้นสูงมาก
"มิว! มิว!"เอ็กซ์เขย่าตัวมิวเพื่อให้มิวพอรู้สึกตัว
มิวลืมตาขึ้นมาน้อยๆพร้อมทั้งมองมายังเอ็กซ์
"ปวดหัวจังว่ะ" มิวพูดอู้อี้ออกมา
"แม่งแบบนี้ไม่ดีแน่ กูว่ามึงไปหาหมอดีกว่าว่ะ"ว่าแล้วเอ็กซ์ก็ลุกจากเตียงวิ่งไปที่ประตู
"มึงจะไปไหนว่ะ" มิวถามเมื่อเห็นเอ็กซ์ไปที่ประตู
"เดี๋ยวกูมา จะไปตามพี่ๆเค้ามาพามึงไปหาหมออ่ะ" ไม่ทันที่มิวจะทันพูดอะไร เอ็กซ์ก็ออกจากห้องไปแล้ว
.....
...
..
ที่โรงพยาบาล
"ไข้หวัดใหญ่น่ะ ที่จริงหมออยากจะให้นอนโรงพยาบาลสักวันนึงนะ เผื่อจะได้ดูอาการ เพราะไข้สูงแบบนี้ควรจะพักผ่อนเยอะๆ" หมอที่ตรวจอาการมิวบอกเหตุผล
มิวส่ายหัวให้พี่อ๊อด ส่วนเอ็กซ์ก็ได้แต่อ้าปากหวอกับความดื้อของเพื่อนตัวเอง
"ถ้าไม่อยากก็ไม่เป็นไร แต่ต้องพักผ่อนเยอะๆแล้วทานยาให้ครบก็พอ อย่าทำงานมากจนไม่มีเวลาพักผ่อนนะครับ" หมอบอกพร้อมทั้งเขียนใบสั่งยา
"ครับ" มิวตอบแบบหน้าตาแหยๆ
.....
..
บนรถตู้
"พี่อ๊อดครับแล้วสัมภาสวันนี้ละครับ ผมว่ามิวมันคงไม่ไหวมั้งครับ"เอ็กซ์บอกพลางหันไปมองมิวที่ตอนนี้นอนหลับอยู่เบาะหลังสุด
"อืม แต่มันบอกเลิกไม่ทันแล้วน่ะสิ เอาเป็นว่าก็เข้าไปด้วยละกัน เดี๋ยวพี่จะให้ดีเจเค้ารวบรัดเวลาเองแล้วมิวก็ไม่ต้องตอบอะไรมากแค่ให้รู้ว่าไปด้วยก็พอ"
เอ็กซ์ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบใจกับคำตอบแต่ก็ไม่รู้จะทำไง
........
.....
15.30น.ที่โรงละคร
เสียงปรบมือดังขึ้นท่วมท้น เหล่านักแสดงต่างพากันออกมาหน้าเวทีตามลำดับ ก่อนจะพากันโค้งขอบคุณผู้ชม โต้งยิ้มแก้มแทบปริที่เห็นผู้คนต่างพากันโห่ร้อง ปรบมือให้กับการแสดงมากมายเท่านี้
...
..
16.00น.ที่สถานีวิทยุ
"สุดท้ายนี้ก็ต้องขออบคุณน้องๆวงออกัสกันทุกคนนะครับ"ดีเจกล่าวปิดท้ายก่อนจะเปิดเพลงกันละกันเป็นการส่งท้าย
มิวมองดูนาฬิกาก่อนที่จะรีบลุกออกไปจากห้อง
"เอ็กซ์ ขอโทษทีนะที่ต้องกลับก่อนน่ะ" มิวบอกเมื่อเอ็กซ์เดินตามเข้ามา
"ไม่เป็นไรเว้ย ยังไงมึงก็พักผ่อนให้มากๆละกัน อย่าลืมกินยาล่ะ"
"เออ ขอบใจนะที่เป็นห่วงกู" มิวหันมายิ้มให้
"แล้วนี่มึงไปสนามบินยังไงอ่ะ"เอ็กซ์ถาม
"ออเดี๋ยวพี่เค้าจะเอารถไปส่งอ่ะ ยังไงกูไปก่อนนะเว้ยแล้วเจอกันที่โน่นละกัน"มิวโบกมือให้ก่อนจะเร่งฝีเท้าจากไป เอ็กซ์ได้แต่มองตามอย่างเป็นห่วง
........
....
..
17.30 ที่โรงละคร
"คนเยอะเหมือนกันนะกรณ์"สุนีย์ถามพลางมองไปรอบๆบริเวณหน้างาน
"เออใช่รอผมแปบนะ ผมลืมเอากล้องถ่ายรูปออกมาจากรถน่ะ"กรณ์บอก
"คุณนี่ดูจะตื่นจังนะ"สุนีย์แซวกลับ
"แหมว่าแต่ผมนะ คุณเองก็เหมือนกันแหละ" ว่าแล้วกรณ์ก็เดินกลับไปยังรถ
ขณะเดียวกันด้านหลังเวที
"โต้ง มิวจะมามั้ยวันนี้"หญิงเดินเข้ามาถาม
"มาสิหญิง เมื่อคืนคุยกันยังบอกเลยว่าจะมา" โต้งยิ้มเมื่อนึกถึงการแสดงที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่นานนี้ ที่เหล่าคนพิเศษของเขาจะมารอดูการแสดงของเขา
"นั้นรอบนี้เต็มที่เลยนะโต้ง หญิงเองก็เหมือนกัน"หญิงยิ้มร่าเริงไม่แพ้โต้งเช่นกัน
"เออแล้วละครจบโต้งจะไปงานเลี้ยงด้วยกันมั้ย"หญิงถาม เพราะหลังการแสดงรอบสุดท้ายนี้ทางชมรมจะมีงานเลี้ยงฉลองการที่ร้านแถวๆมหาลัยนี้เอง
"ยังไม่รู้เลยอ่ะ ไว้ดูก่อนละกัน" โต้งตอบ เพราะวันพิเศษอย่างนี้เขาอยากอยู่กับคนพิเศษมากกว่า หญิงเองก็พอเดาได้ว่าโต้งอาจจะไม่ไป ก็แอบอมยิ้มให้กับเหตุผลของโต้งถึงแม้ว่าตัวของโต้งเองจะไม่ได้บอกออกมาก็ตาม
....
...
..
18.30น. ที่โรงละคร
การแสดงได้เริ่มขึ้นสักครู่หนึ่งแล้ว โต้งเองก็พึ่งกำลังได้ออกมาในฉากแรก การแสดงดำเนินไปแต่สายตาเขากำลังมองไปยังที่นั่งวีไอพีจุดที่เขาให้ตั๋วแก่ครอบครัวไปแต่ทว่าเขากลับเจอเพียงพ่อและแม่เขานั่งยิ้มส่งกำลังใจมาให้ลูกชายบนเวทีอยู่เท่านั้น แต่..เก้าอี้ตัวข้างๆยังคงว่างเปล่า....
จบฉากนั้นโต้งเข้ามาหลังเวที กวาดสายตามองหาหญิง ซึ่งไม่นานก็เจอ โต้งจึงรีบเดินเข้าไปหา
"หญิง เห็นมิวบ้างมั้ย เมื่อกี้เราออกไปไม่เห็นมิวมาเลย"โต้งบอกอย่างร้อนรน
"หญิงก็มองหานะโต้งแต่ก็ไม่เจอ สงสัยคงมาสายมั้ง"หญิงบอกพลางมองหน้าโต้งที่เริ่มขมวดคิ้วมาหน่อยๆแล้ว
"เดี๋ยวก็คงมาอ่ะโต้ง ก็มิวบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะมา"หญิงบอกให้กำลังใจ ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่รู้เหตการณ์ข้างหน้าเลย
"อื้ม" โต้งตอบรับพลางหันไปมองนาฬิกาบนกำแพงใกล้ๆ
....
..
.
19.30 บนรถแท็กซี่
ฝนที่ตกลงมาทำให้การจราจรติดขัด มิวเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ทำไมมันต้องเป็นเอาวันนี้นะ เขามองดูนาฬิกาบนข้อมือซึ่งทำให้เขารู้ว่าการแสดงได้เริ่มไปแล้วกว่า1ชั่วโมง ถึงแม้จะไปไม่ทันการแสดงในช่วงแรก แต่อย่างน้อยเขาก็อยากจะไปฟังโต้งร้องเพลงในตอนจบ ขอเพียงแค่นั้น...
"ไม่มีทางลัดเหรอครับพี่"มิวถามทั้งๆที่รู้ว่าเส้นทางนี้เป็นทางที่ใกล้ที่สุดแล้วอีกอย่างรถติดแบบนี้แค่ขยับไปข้างหน้ายังลำบากเลย
มิวนั่งพิงเบาะหลังพลางถอนหายใจออกมา ลมร้อนๆกระแทกปลายริมฝีปากจนรู้สึกได้ เพราะไข้เขาเริ่มขึ้นอีกแล้วแต่ตอนนี้มิวไม่มีกระจิตกระใจจะมาสนใจร่างกายตัวเองสักเท่าไหร่ ในหัวคิดวนเวียนอยู่แต่เรื่องของโต้ง เขาไม่อยากจะทำให้โต้งผิดหวังอีก....
.....
..
.
19.40 ที่โรงละคร
โต้งกลับเข้ามาหลังเวทีพร้อมกับหญิง สีหน้าเขาเรียบเฉยทันที่ที่มาถึงด้านหลังเวทีแล้ว
"โต้ง"หญิงไม่รู้จะพูดอะไรออกมาเพราะเข้าใจถึงความรู้สึกของโต้งในตอนนี้ดี
"เดี๋ยวก็คงมาอ่ะหญิง ถึงจะมาไม่ทันการแสดงแต่เพลงสุดท้ายที่โต้งร้องมิวต้องมาทันแน่ๆ"โต้งยิ้มพร้อมทั้งมองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย ก่อนจะก้มหน้าลง
"มิวบอกไว้แล้วว่าจะมา ยังไงมิวก็ต้องมาทันฟังเพลงของเขาแน่ๆหญิง"โต้งพูดอย่างมีความหวัง หญิงเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรเพื่อให้กำลังใจโต้งได้แต่เอามือไปบีบต้นแขนโต้งเบาๆ โต้งเองก็หันกลับมายิ้มให้เช่นกัน
"ยังไงมิวก็ต้องมาเนอะโต้ง"
"ใช่แล้วหญิง ไม่ว่ายังไงวันนี้เราก็ต้องแสดงให้ดีที่สุด เพื่อคนพิเศษของเราที่หน้าเวทีและที่กำลังจะมา" เมื่อได้ยินโต้งพูดอย่างนี้หญิงก็ยิ้มให้ อย่างน้อยโงก็ยังมีสปิริตของนักแสดง
"นั้นเราก็มาพยายามด้วยกันจนกว่าละครจะจบนะโต้ง"
....
...
.
20.10 ที่โรงละคร
นี่เป็นฉากสุดท้ายแล้วและก็เป็นฉากที่โต้งจะต้องออกไปร้องเพลงนั้น เพลงที่มิวแต่งให้ เขาได้แต่ลุ้นอยู่หลังเวที ได้เพียงแต่คาดหวังว่าเมื่อออกไปสู่หน้าเวทีแล้วตรงที่นั่งนั้นจะมีคนที่เขารออยู่
"ไม่เป็นไรนะโต้ง เราเชื่อว่าโต้งต้องทำได้"หญิงเดินเข้ามาจับแขนโต้งให้กำลังใจ
"หญิง ถ้ามิวไม่มาล่ะ"โต้งหันมาถามหญิงด้วยสีหน้าหวั่นๆ
หญิงเองก็ไม่รู้จะตอบโต้งยังไง ได้แต่ยิ้มกลับไปให้ อย่างน้อยรอยยิ้มมันก็เป็นกำลังใจที่ดีอย่างหนึ่ง
"น้องโต้งได้เวลาแล้ว" พี่สต๊าปในชมรมเดินเข้ามาบอกให้โต้งเตรียมตัวออกในฉากต่อไป
โต้งเดินไปยังทางออก ก่อนจะออกมาหน้าเวทีเขาหันมาหาหญิงครู่หนึ่ง หญิงเองก็พยักหน้ายิ้มให้กำลังใจโต้ง
แสงไฟหน้าเวทีสาดส่องเข้ามาในสายตาของเขาอีกครั้ง ผู้ชมที่นั่งอยู่เต็มโรงกำลังเฝ้ารอการออกมาสำหรับฉากสุดท้ายของเขานี้ แล้วสายตาของโต้งก็พลางมองไปยังเก้าอี้ตัวนั้น....
..
..
โต้งเดินกลับเข้ามาหลังเวทีอีกครั้ง เขายิ้มขำให้กลับตัวเอง หญิงเมื่อเห็นอย่างนั้นก็วิ่งโลดเข้าไปหา
"นั่นยิ้มเข้ามาเชียว"หญิงแซวโต้งทันทีที่มาถึงตัว
"เห็นมั้ยบอกแล้วว่ายังไงมิวก็ต้องมาทันแน่ๆ"
"เตรียมตัวออกไปขอบคุณคนดูกันดีกว่าหญิง"โต้งยิ้มให้หญิงก่อนที่จะเดินแยกตัวออกไป
ไม่นานเหล่านักแสดงก็พากันออกไปหน้าเวทีเพื่อขอบคุณผู้ชม หญิงเดินร่าเริงออกไปเมื่อออกไปบนเวทีอีกครั้งเสียงผู้ชมที่โห่ร้องปรบมือก็ดังกึกก้องอีกครั้ง
หญิงกวาดสายตาไปยังที่นั่งวีไอพีก็พบกับอาม้าและอาเฮียของเธอ ใกล้ๆกันก็พ่อกับแม่ของโต้งแล้วที่นั่งข้างๆก็...
ความว่างเปล่า...
นี่มิวไม่ได้มาเหรอ....
หญิงหันไปมองโต้งที่อยู่กลางเวที โต้งยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิมแต่ตอนนี้ใบหน้าหญิงกลับไม่สดชื่อเหมือนก่อนหน้านี้เลย
การแสดงปิดม่านลงแล้ว เหล่านักแสดงพากันกลับเข้าหลังเวที
"โต้ง"หญิงเรียกโต้งพลางวิ่งเข้าไปหา
"มิวคงติดธุระจริงๆน่ะถึงมาไม่ได้" หญิงรีบบอกไป
"ก็คงงั้น"เสียงโต้งเรียบเฉยจนหน้าขนลุก หญิงเองก็ไม่รู้จะบอกอะไรไปมากกว่านี้ โต้งคงเสียใจและผิดหวังจริงๆ ถึงจะฝืนยิ้มออกมาแต่ข้างในคงจะรู้สึกแย่เอามากๆ
"เราอยากอยู่เงียบๆอ่ะหญิง"ว่าแล้วโต้งก็เดินแยกออกไป หญิงได้แต่ยืนนิ่งมองดูโต้งอย่างเป็นห่วง
.....
...
..
20.40น. บนรถแท็กซี่
มิวมองข้างทางอย่างเลื่อนลอย มันเลยมาแล้ว เขามาสายไป....
สายฝนยังคงเทลงมาอย่างไม่ขาดสาย แต่ใจเขาเหมือนจะขาดลงไปแล้วในตอนนี้
เราทำได้แค่นี้เองเหรอ...มิวนั่งคิดในใจ
โต้งรอเราอยู่ไม่ใช่เหรอ...
"พี่ครับ เดี๋ยวลงตรงนี้แหละครับ" มิวบอกพลางเอามือควักกระเป๋าสตางค์ออกมา
"ลงตรงนี้เลยเหรอน้อง ฝนยังตกอยู่เลยอีกแค่5-6ป้ายก็ถึงหน้ามหาลัยแล้วนะน้อง"
คนขับแท็กซี่บอกเมื่อเห็นว่าฝนยังตกแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
"ตรงนี้แหละครับ" มิวยื่นเงินค่าแท็กซี่ให้ก่อนจะเปิดประตูออกไป
สายฝนกระทบตัวเขาอย่างไม่ขาดสายทันทีที่เขาพ้นออกมาจากประตูรถ
มิวเริ่มวิ่งไปข้างหน้าฝ่าสายฝนที่กระหน่ำลงมาใส่เขา
การจราจรยังคงติดขัด มีคนหลบฝนตามป้ายรถเมล์อยู่ประปราย ในขณะที่คนทั่วไปต่างพากันหลบฝนแต่ใครจะรู้ว่ายังมีคนตัวเล็กๆคนนึงเลือกที่จะเผชิญกับมันเพียงเพื่อจะไปหาใครบางคน ทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้...มันสายไปแล้ว
.....
...
21.00น.ที่โรงละคร
"น้องโต้งไม่ไปด้วยกันเหรอ" จุ๊บเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นว่าทุกคนออกไปกันหมดแล้ว เหลือเพียงแต่โต้งซึ่งยังคงนั่งลำพังโดยที่ในมือกำลังถือมือถืออยู่หน้าเวที
"คงไม่อ่ะครับ วันนี้ผมเพลียมากอ่ะคับ"โต้งยิ้มเก้อๆมาให้
"นั้นพวกพี่ไปกันก่อนนะ เออถ้าน้องโต้งออกไปอย่างลืมปิดไฟให้ด้วยนะ เดี๋ยวลุงยามเข้าจะว่าเอาถ้าตอนดึกๆแกมาปิดประตูแล้วยังเห็นไฟเปิดอยู่"จุ๊บบอกก่อนที่จะเดินออกไป
โต้งมองไปยังมือถือตัวเองที่ตอนนี้ยังคงปิดอยู่ เพราะเขาปิดมันตั้งแต่ตอนบ่ายก่อนที่การแสดงรอบบ่ายจะเริ่มแล้ว แต่ตอนนี้เขากลับไม่อยากเปิดมันเพียงเพราะกลัวว่าจะมีใครบางคนโทรมา เขายังสับสนอยู่....ใจหนึ่งก็อยากโทรไปหามิว อยากรู้เหตุผลแต่อีกใจก็ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับมิวในตอนนี้... ที่ทำได้ตอนนี้ก็เพียงมองโทรศัพท์พร้อมกับความคิดเดิมๆวกไปวนมา จะว่าเขาโกรธมิวก็คงจะไม่ใช่เพียงแต่เขารู้สึกน้อยใจและผิดหวังกับสิ่งที่มิวทำมากกว่า ทั้งๆที่บอกไว้แล้วว่าจะมา....
....
..
21.15 ที่หน้ามหาลัย
มิวหยุดหอบก้มตัวลง เขาเริ่มรู้สึกมึนหัวขึ้นมา ทั้งเหนื่อยทั้งหนาว อาการไข้ทำให้เขารู้สึกเจ็บเนื้อเจ็บตัวเอามากๆ มิวมองเข้าไปยังหน้ามหาลัยก่อนที่จะเริ่มวิ่งต่อไปอย่างช้าๆท่ามกลางสายฝนที่ไม่เคยปราณีกับชีวิตเล็กๆนี้เลย
"โอ้ย" มิวถูกชายคนนึงวิ่งชนไหล่จนเป้ของมิวตกลงบนพื้น
"ขอโทษครับ"ชายคนนั้นหันมาบอกก่อนที่จะวิ่งจากไป
มิวมองไปยังเป้ของเขาที่วางอยู่บนพื้น ตุ๊กตาที่เขารักมากกำลังเปียกอยู่ในน้ำบนพื้นถนน มิวรีบวิ่งเข้าไปหยิบเป้ขึ้นมา
แสงไฟวูปหนึ่งจากจากรถจักรยานยนต์ฉายขึ้นมาบนตัวเขา.....
...
..
..
21.30 ที่โรงละคร
โต้งยังคงนั่งอยู่เหมือนเดิม มิวบอกให้เขารออยู่บนเวที เขาก็รออยู่นี่ไง แล้วมิวล่ะไหนบอกว่าจะมา.... มันเป็นแค่คำโกหกเหรอมิว
.....
..
21.45 ที่โรงละคร
เรานี่โง่จริงๆเลย ทุ่มเทไปเพื่ออะไร สุดท้ายทุกอย่างก็เหมือนเดิม ตอนเด็กเป็นไงมันก็คงไม่ต่างไปจากเดิมเท่าไหร่ ไม่อยากเชื่ออีกแล้ว.... ถึงจะพยายามไปก็ไร้ความหมาย เพราะขนาดคนที่คิดว่าเข้าใจเขามากที่สุดยัง..ทำกับเขาแบบนี้เลย
โต้งลุกขึ้นจากขอบเวที เขาหันหลังกลับไปมองเวทีอีกครั้ง ที่ๆเขาทุ่มเททั้งกายและใจเพื่อใครบางคนแต่แล้วสุดท้ายสิ่งที่เขาทำไปมันกลับสูญเปล่า...
โต้งมองด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่าก่อนจะหันกลับมา
ภายในโรงละครมีเพียงแสงไฟตรงหน้าเวทีเท่านั้น ไม่มีใครอยู่ในนี้นอกจากเขาและความมืดมิดเบื้องหน้า....
"ตุ๊บ..... ตุ๊บ...." เสียงฝีเท้าใครบางคนเดินเข้ามาในโรงละครจากด้านบนของสโลป
แม้จะมืดแต่โต้งก็พอจะรู้ว่ารูปร่างแบบนั้นเป็นใคร โต้งก้มหน้ามองลงพื้น
"มันจบแล้วมิว มาเอาตอนนี้มันก็สายไปแล้ว..." เสียงฝีเท้านั้นหยุดลง เกิดเป็นความเงียบขึ้นมาแทนที่
.....
มิวค่อยๆเดินเข้ามาอีกครั้งอย่างช้าๆ แต่โต้งยังคงไม่หันไปมอง
"เรานี่แย่จริงๆเลยเนอะ"มิวพูดไปยิ้มไปแต่แววตาของเขามันเจ็บปวดอย่างที่สุด
"ทั้งๆที่บอกแล้วแท้ๆว่าจะมา แต่กลับมาไม่ทันแถมยังไม่มีของขวัญอะไรมาให้เลย ดอกไม้ให้โต้งสักดอกก็ยังไม่มี" มิวเดินลงมาถึงหน้าเวทีแล้วแต่ยังห่างกับโต้งอยู่ ได้แต่มองดูโต้งที่ยังก้มหน้ามองพื้นอยู่ มิวเข้าใจดีถึงความรู้สึกผิดหวังของโต้ง...
"แต่ว่า....