คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อ๋องปีศาจ
หลัาปราบลุ่มบและประาศัยนะสรามแนใ้ที่ยืเยื้อินเวลานานหลายปีไ้สำเร็ หยาเฟยหลแม่ทัพผู้นำทัพออรบในรานี้็นำทัพลับมายัเมือหลว เาและพี่น้อแห่นัรบเราะทอออไปสู้รบที่ายแนอยู่หลายปี บันี้บวนทัพอเาเินทาเ้าใล้เเมือหลวเ็มที ประมาระยะเวลาอีแ่เพีย 1 วัน็น่าะถึประูเมือ หยาเฟยหลส่สัาให้บวนทัพหยุ
“เียนหนานสั่ารออไปืนนี้เราะพัที่นี่”
“พ่ะย่ะ่ะท่านอ๋อ”
หยาเฟยหลนั่ร่ำสุราอยู่ภายในระโมแม่ทัพ ืนนี้เาปล่อยให้บรราทหารล้าไ้สัสรรันหลัาเหน็เหนื่อยรอรแรมันมานาน
“ท่านอ๋อพ่ะย่ะ่ะ”
“มีอะไร” หยาเฟยหลำเลือไปยัเียนนานเมื่อไ้ยินเสียเรียาน
“ปีนี้ท่านอ๋อ็ันษา 19 ปีแล้วท่านอ๋อไม่มีหิามในวใบ้าหรือพ่ะย่ะ่ะ”
“ไม่มี...ไยเ้าถึถาม้าเ่นนี้ สสัยเ้าะว่ามานะถึไ้มีเวลามาใส่ใเรื่อพระายาอ้า”
หยาเฟยหลแผ่ไอสัหารรอบายเย็นเยียบหาเป็นนอื่นออ อาารเหื่อแพลั่เป็นแน่ แ่สำหรับหลีเียนหนานที่เป็นทั้รอแม่ทัพและพ่วำแหน่สหายสนิทอหยาเฟยหลมีเหรอที่เาะลัว
“หามิไ้พ่ะย่ะ่ะ ระหม่อม็แ่เป็นห่วท่านอ๋อ ลัวว่าท่านะโเี่ยว”
“รู้ีริ สสัยเ้าะอยาแ่ฮูหยินเ้าวนระมั้าะ่วยให้เ้าสมหวั ทูลอสมรสพระราทานาฝาบาทให้แ่เ้า”
“ไม่เป็นไรพ่ะย่ะ่ะ ระหม่อมไม่รบวนพระอ์ะีว่า”
“ฮึ”
หยาเฟยหลและหลีเียนหนาน่า็นั่ร่ำสุราันเียบ ๆ ภายใน่ายืนนี้เ็มไป้วยเสียร้อรำทำเพลอเหล่าทหาร บ้า็ร่ำสุรา บ้า็ับลุ่มสนทนาัน บ้า็ร้อรำทำเพล
เมื่อบวนทัพเลื่อนบวนมาสู่ประูเมือ็มีประานและบรราุนนาฝ่าย่าๆ รวมถึาิพี่น้ออเหล่าทหารล้ามารอ้อนรับอย่าเนือแน่น สอ้าทา บรราุหนูทั้หลายที่หมายปอบุรุษในรานี้็ไม่ลืมที่ะมาแสัวให้ายในวใไ้เห็นวพัร์
แ่ทว่าแม่ทัพให่นั้นเหุใใบหน้าึบึ้ึเหมือนับโรธใรมาเ่นนั้นเล่า ายาอ๋อปีศาะริัว่าระมั แม้ว่าอ๋อเฟยหละรูปามนาไหนแ่วามโหเหี้ยมอพระอ์็ทำให้ไม่มีหิามระูลใล้าทอไมรีให้
เมื่อหยาเฟยหลวบมามาถึวนพ่อบ้านหลิวและบรรานานทั้ายและหิ็ออมา้อนรับ ทุน่า้มหน้าอย่าหวาลัวเ้านายประำวนแห่นี้ มีเพียพ่อบ้านหลิวเท่านั้นที่มีใบหน้าปลาบปลื้มเมื่อเ้านายที่รัอนลับมาอย่าปลอภัย
“ท่านอ๋อลับมาแล้ว บาเ็บรหนหรือไม่พะยะะ”
“ไม่”
“ท่านอ๋อะอาบน้ำหรือะรับพระระยาหาร่อนีพ่ะย่ะ่ะ”
“ไม่้อมาวาม เราอยาพัผ่อนสัหน่อย”
“ั้นระหม่อมให้นาำนัลเรียมน้ำให้นะพ่ะย่ะ่ะ”
“อืม”
เมื่อประมุอบ้านเินออไปพ่อบ้านหลิว็รีบสั่ารให้บ่าวไพร่ไปทำานอนเอ
“ไปๆ พวเ้าไปเรียมน้ำให้ท่านอ๋ออาบ “พวเ้าไปแ้ที่โรรัวให้เรียมสำรับ ส่วนที่เหลือแยย้ายันไปทำหน้าที่อนเอให้ีและอย่าเสียัรบวนท่านอ๋อล่ะ”
“เ้า่ะ”
“อรับ”
หยาเฟยหล นอนหลับาแ่ัวอยู่ในถัน้ำอย่าผ่อนลาย ่อนหน้านี้เาำับพ่อบ้านหลิวแล้วว่าไม่ให้ใรเ้ามารบวน แ่็ยัมีนอยาลอี หยาเฟยหลเป็นนฝึยุทธย่อมมีประสาทสัมผัสไวว่านทั่วไป ึรู้ว่ามีนำลัย่อเ้ามาหาเา
อยาเ้ามา็ะให้เ้ามาแ่ะไ้ออไปสภาพหนนั่น็อีเรื่อ เียวหมิ นาำนัลที่ำลัเ้ามาทำานในวนนี้ไ้ไม่นาน เมื่อเห็นใบหน้าปานเทพปั้นอท่านอ๋อแห่วนนี้็หลุมรัทันที หมายมาะเป็นสรีอุ่นเียให้ท่านอ๋อให้ไ้
เียวหมิ ย่อเ้ามายัาั้นที่ท่านอ๋อแ่น้ำอยู่ ำลัะเ้าไปปรนนิบัิ มือที่ำลัะยื่นไปสัมผัสบ่าแร่็ถูหยาเฟยหลระาและหัมือนั้นเสียัเป๊าะ
“ทะ ท่านอ๋อปล่อย่อนเพ่ะ”
“อยาเ้ามาหา้าไม่ใ่เหรอ” หยาเฟยหลับร่าอนาำนัลผู้มีวามิมัให่ใฝ่สูโยนออมาาาั้น ร่าบอบบาถูโยน้วยแรบุรุษมหาศาล็ปวร้าวไปทั้ร่า
“ัมือทิ้เสีย แล้วัารอย่าให้้าเห็นหน้าอี”
“พ่ะย่ะ่ะ”
อรัษ์เารีบนำร่าที่สลบไสลออไป้านนอทันที ารลโทษนาำนัลที่พยายามะปีนเียอ๋อเฟยหลสร้าวามหวาลัวและอย้ำายาอ๋อปีศาแ่บ่าวไพร่ในวนที่ไม่เยเห็นารลโทษอวนอ๋อโยไม่้อล่าวออมาเป็นวาาให้มาวาม
บานถึับเป็นลมล้มพับไปเมื่อ้อพบับวามโหร้ายออ๋อเฟยหล บาน็แทบะสำรออาหารออมาเมื่อเห็นภาพสยสยอรหน้า บาน็รู้สึศรัทธาท่านอ๋อที่มีบทลโทษเ็าับบ่าวไพร่ที่ิไม่ื่อ
ความคิดเห็น