รักแท้ที่ฟ้าลิขิต

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อฟ้าลิขิตรักกับก้าวแรกของจุดเริ่มต้น

คำว่า "ฟ้าลิขิตรัก"  บางครั้งกับความรักอาจจะจริงก็เป็นได้  คนที่เดินผ่านไปผ่านมา

คนที่เคยยิ้มให้กัน   คุณจำเขาไม่ได้เมื่อเจอกันทุกวันๆ   คนๆนั้นอาจจะเป็นคู่แท้ของคุณก็ได้

ถ้าหากคุณเริ่มที่จะเข้าไปทักทาย  แล้วทำความรู้จัก    คุณอาจจะไม่ต้องแปลกใจว่าจะรู้ได้อย่างไร

ว่าคนๆนั่นคือคนๆไหนที่เราตามหา      แล้วฟ้าจะลิขิตเหตุการณ์ให้คุณได้พบเขา  แล้วได้คุยกับเขาเอง

ในวันที่ฟ้าได้ลิขิตไว้   อาจจะวันนี้ พรุ่งนี้  หรืออีก 1 สัปดาห์ นั่นก็แล้วแต่ว่าเมื่อไหร่

"เอก"  ผู้ชายที่ไม่ค่อยเอาไหนเท่าไหร่   ได้แต่ทำตัวไร้สาระไปวันๆกับการเที่ยว ดื่ม  ซะมากกว่า

เอกเป็นผู้ชายที่หน้าตาไม่ได้หล่อ  และเขาก็ไม่เคยคิดที่จะมีแฟน  เพราะเขาคิดอยู่เสมอว่า  ถ้ามีแฟนเมื่อไหร่

เมื่อนั่น ความสุขในการไปดื่มกับเพื่อนๆคงหมดไป      

                วันนี้ไปงานเลี้ยงรุ่นที่โรงเรียนที่เอกเคยเรียนสมัยมัธยมปลาย    

"เฮ้ย ไอ้ตี๋ป่าววะ" เสียงทักทายของเอกในการพบกับเพื่อนเก่า

"ไม่เจอกันนานเลยนะ  เป็นไงสบายดีป่าว"  เอกถาม

ตี๋ค่อยๆหันหน้ามาตามเสียงเรียกที่คุ้นๆ "อ้าว ไอ้เอก  เออ  ข้าสบายดีเว้ย  เอ็งยังเหมือนเดิมนะ

ยิ้มแย้ม   ไงล่ะมีแฟนรึยางวะ"  ตี๋ตามกลับบ้าง   

"โธ่  เอ็งก็น่าจะรู้ว่าข้าชอบอยู่กับเพื่อน  มีแฟนข้าจะได้เที่ยวหรอวะ" เอกตอบ

"จริงของเอ็งว่ะ  แต่ข้าว่า  โตๆขนาดนี้แล้ว  หาแฟนมั่งก็ดีนะเว้ย  เลิกๆเที่ยวบ้างเหอะ"  ตี๋มีข้อเสนอแนะ

เสียงคนพูดคุย  พร้อมกับเสียงดนตรีบรรเลงอย่างเรียบง่าย  เบาๆ   ทำให้บรรยากาศของการพบปะ

ของเพื่อนฝูงนั่น   ดูกับมาสดชื่น  และมีแต่รอยยิ้ม

"เอ็งยังคบกะขวัญอยู่รึเปล่าวะ" เสียงห้าวๆ ของเอก ถามกับตี๋

"ยังคบกันอยู่  นั่นไง  อยู่ทางโน้น  เม้าท์กะเพื่อนน่ะ"  ตี๋ตอบเอก

จากนั้น  ตี๋ก็พาเอกเดินไปทักทายกับขวัญ 

"ไงขวัญ  โม้แตกเหมือนเคยนะ" เอกทักทายแบบแอบๆแซวเล็กน้อย

เสียงเล็กของขวัญตอบกลับมาว่า "เรื่องไรมาว่าเราโม้เนี่ยฮะเอก  คนไม่เจอเพื่อนนาน

ก็ต้องคุยกันเป็นธรรมดาแหละน่า"

ทั้ง3คนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน  อยู่ก็มีเสียงเล็กของขวัญแทรกขึ้นมา

"เออนี่   น้ำผึ้ง  เอกจำได้เปล่า เพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกับเราอ่ะ"

"อืม....  พอคุ้นๆหน้าอยู่  แต่จำไม่ค่อยได้หรอก"  เอกตอบแบบงงๆ

แล้วเอกก็แอบกระซิบถามตี๋ว่า " เฮ้ย! คนนี้เคยเรียนโรงเรียนเดียวกับเราหรอวะ

รู้สึกคุ้นๆนะ  แต่โรงเรียนเดียวกัน  ข้าว่าข้ารู้จักหมดนะ  ยิ่งสาวๆไม่น่าพลาด"

ผั๊ววววว!!!  เสียงตบหัวที่ตี๋ตบใส่เอกอย่างเล่นๆ 

"แหม!   นี่เอ็งจำไม่ได้จริงๆหรอวะ   เดินเจอกันแทบทุกวัน" ตี๋บอกกับเอก

เอกก็ยังคงทำหน้างง   "ก็ตอนเรียนอ่ะ  ห้องเราจะเดินสวนกับห้องขวัญ 5 คาบ

ในอาทิตย์นึงอ่ะ"  ตี๋ตอกย้ำให้เอกนึกให้ออก    

"เออ ช่างเหอะว่ะ   นึกไม่ออกอยู่ดี"  เอกพูดแบบตัดปัญหา

จากนั่นเอกเริ่มทักทายกับน้ำผึ้งอย่างเป็นทางการ  หลังจากที่ไม่เคยแม้แต่คุยกัน

ตลอดเวลาที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกันมา

ใช่มันคือเรื่องที่น่าแปลก  แต่มันมีโอกาสที่คุณเองจะเป็นเช่นนี้

"สวัสดีครับน้ำผึ้ง  เรียกผึ้งเฉยๆได้เปล่าครับ"  เอกทักทาย

"สวัสดีค่ะ  เรียกยังไงก็ได้ค่ะ" น้ำผึ้งตอบ    "เมื่อกี้กระซิบอะไรกับตี๋หรอค่ะ" น้ำผึ้งถาม

เพราะน้ำผึ้งเริ่มระแวงที่กระซิบกันแล้วแอบมองหน้าน้ำผึ้ง

"เปล่าครับ  ไม่มีอะไร  แค่ถามไรมันนิดหน่อยเอง"  เอกตอบ

หลังจากคำทักทาย  เอกเริ่มมองใบหน้าอันขาวเนียนของน้ำผึ้ง   รูปร่างที่มีหุ่นเหมือนนางแบบ

เสียงพูดที่นุ่มนวลของน้ำผึ้ง  ทำให้เอกเริ่มอาการหวั่นไหว

เอกไม่เคยคิดว่าน้ำผึ้งจะผ่านสายตาของเอกไปได้    คนน่ารักๆแบบนี้  

"แฮ่มๆ!  เอ๊ะยังไงสองคนนี้  คนกันมีส่งตาหวานด้วยนะ" ตี๋แอบแซว

 "ไรเอ็ง  ไม่มีไรเว้ย  แค่ทักทายกัน คิดไรกัน เพื่อนกันทั้งนั้นเนอะ"  เอกทำพูดกลบเกลื่อน

"ค่ะ ใช่ค่ะ เพื่อนๆกัน" น้ำผึ้งตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

จากนั้นทั้ง 4 คนก็ออกมานอกงาน เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน  แน่นอนว่าตี๋จะต้องไปส่งขวัญ

ส่วนน้ำผึ้งนั้น  จะกลับยังไง  เอกเริ่มคิดในใจ

"ผึ้งครับ  ผึ้งกลับไงหรอ" เอกถามแต่แฝงไปด้วยความลุ้นที่จะได้ชวนน้ำผึ้งกลับด้วย

"อ๋อ  คงเป็นแท็กซี่แหละค่ะ น้ำผึ้งขับรถไม่เป็น" ริมฝีปากบางๆของน้ำผึ้งขยับตอบด้วยน้ำเสียง

ที่ไม่ว่าใครๆฟังก็ว่าเธอน่ารักแน่นอน   

ตอบอย่างงี้แน่นอนว่า  เขาแผนของเอก  เอกจัดการอาสาไปส่งน้ำผึ้ง

"ผึ้งกลับกับเรามั้ย  เดี๋ยวเราขับรถไปส่งนะ  บ้านอยู่ไหนล่ะ"  เอกถามพร้อมกับยิ้มๆ

สาวหน้าสวยตอบกลับว่า " เอ่อ จะดีหรอ  บ้านเราไปทางถนนหลังโรงเรียนแล้วตรงไปเรื่อยๆอ่ะ"

"ทางเดียวกันนิ   เดี๋ยวเราไปส่งแล้วกัน" เอกพูดทั้งๆที่บ้านเอกไปอีกทางเลย

"ค่ะ  งั้นไม่เกรงใจนะค่ะ" น้ำผึ้งตอบพร้อมกับยิ้มๆอย่างอายๆที่มีผู้ชายไปส่งที่บ้าน

เอกเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้กับน้ำผึ้ง  แล้วร่างน้อยๆของสาวคนสวยก็ค่อยๆนั่งรถบนที่นั่ง

ข้างคนขับ   พร้อมกับเอกก็ปิดประตูรถให้

ระหว่างทาง  เอกก็ชวนคุยเรื่องต่างๆนานา  เล่าเรื่องสมัยเรียนบ้าง  จนถึงประโยคเด็ด

ที่เอกได้คิดไว้แต่ต้นแล้ว

"ผึ้งครับ  มีเบอร์โทรศัพท์ที่พอจะติดต่อได้บ้างมั้ยครับ  ผมอยากมีเพื่อนคุย" เอกพูดด้วยเสียง

ตื่นเต้น   ลุ้น และหวังว่าคงจะได้เบอร์ของสาวน้อยคนสวยคนนี้

"ค่ะ มีค่ะ  เอาโทรศัทพ์เอกมาซิ เดี๋ยวเราจะเมมให้" เสียงหวานนุ่มนวลของน้ำผึ้งตอบ

"ผึ้งครับ  ถ้าผมไม่มีเพื่อนคุย  ผึ้งว่างคุยกับผมใช่มั้ยครับ" เอกถามด้วยน้ำเสียงมีความหวัง

"ค่ะ  ก็ผึ้งเองก็ยังว่างๆ ไม่ได้เรียนซัมเมอร์อ่ะค่ะ" เสียงหวานๆของน้ำผึ้งตอบ

คำตอบนี้ทำให้เอกรู้สึกว่า  คนนี่แหละที่ฟ้าส่งมาให้  

ความคิดของเอกเริ่มที่จะเปลี่ยนไป  จากชอบไปดื่มกับเพื่อนๆ  ก็กลายเป็น

มานั่งคุยโทรศัพท์วันละครึ่งชั่วโมง   แล้วก็รีบนอน 

ผู้หญิงคนนี้สามารถเปลี่ยนชีวิตที่เหมือนจะไร้สาระไปวันๆของผู้ชายคนนึงได้

หลังจากผ่านไป2เดือน  เอกโทรคุยกับน้ำผึ้งทุกวัน  วันละนิดวันละหน่อย

ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มที่จะสนิทกันมากขึ้น  ไม่ว่าใครจะมีปัญหาอะไร

ก็ต่างจะมาปรึกษากัน   ทำให้กลายเป็นเพื่อนที่สนิทกันไปอย่างที่คาดไม่ถึง

"ตื๊ดดดดดด....ตื๊ดดดดดดดดด...  สวัสดีค่ะ น้ำผึ้งพูดค่ะ"   เสียงใสๆของน้ำผึ้งกับการ

รับโทรศัพท์   

"เอกเองนะ  เอกมีไรอยากจะคุยด้วยอ่ะ   ออกมาหาได้รึเปล่า"   เอกถามด้วยน้ำเสียงเหมือนมีปัญหาใหญ่

"มีไรหรอ  เสียงไม่ค่อยดีเลย  เดี๋ยวน้ำผึ้งรอหน้าบ้านแล้วกันนะ"  น้ำผึ้งมีสีหน้าที่ตกใจเล็กน้อย

กริ๊งงง.......กริ๊งงงง!  "แม่ค่ะ  เดี๋ยวหนูไปกับเอกแปปนึงนะค่ะ"  น้ำผึ้งบอกกับแม่

"ไงเอก  เป็นไร  โทรมาหาเราเสียไม่ดีเลยนะ" น้ำผึ้งรีบถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

"ขึ้นรถก่อนซิ  เราอยากพาไปที่ๆนึงอ่ะ  มีไรอยากคุยด้วย" เอกตอบพร้อมกับทำสีหน้าวิตกกังวล

ระหว่างทาง  เอกไม่พูดอะไร เอาแต่นั่งเงียบจนน้ำผึ้งอดถามไม่ได้

"เอก เอกจะพาน้ำผึ้งไปไหนเนี่ย" น้ำผึ้งถามเอกอย่างเป็นห่วงและสงสัย

"จะถึงแล้วล่ะ  โค้งหน้าก็ถึงแล้ว" เอกตอบ

"เอกพาน้ำผึ้งมาที่หาดทรายทำไม" น้ำผึ้งเริ่มสงสัย

เอกรีบพูดกับน้ำผึ้งว่า "ผึ้งลงจากรถก่อนเหอะ  เดี๋ยวเรามีไรจะคุยด้วย  เดินไปคุยไปดีกว่า"

"ค่ะ เอางั้นก็ได้" น้ำผึ้งตอบ

ทั้งสองคนเดินไปเรื่อยๆเรียบชายหาดอันสวยงาม  พร้อมกับแสงตะวันที่กำลังจะลับของฟ้า

ภาพคนเพียงแค่สองคนเดินอยู่บนชายหาด  น่าจะเป็นภาพของคนที่เป็นคู่รักเดินด้วยกัน

มากว่าที่จะเป็นเพื่อนเดินด้วยกัน       

เอกเล่าเรื่องต่างๆให้กับน้ำผึ้งฟัง  ทุกอย่างล้วนแต่เป็นเรื่องที่เป็นปัญหาทั้งนั้น

แต่ว่า  ปัญหาเหล่านั้นได้ผ่านไปหมดแล้ว  มันเป็นแค่การพูดเกริ่นนำเท่านั้นในการคุย

อะไรบางอย่าง  แล้วเอกก็ตัดสินใจพูด

"ผึ้ง  เราก็รู้จักกันมาสักพักแล้วนะ  อาจจะไม่นานเท่าไหร่ แต่เราก็พอจะรู้นิสัยกัน"

เสียงห้าวๆของเอกพูดขึ้น 

"อืม  ทำไมหรอ"  เสียงใสๆของน้ำผึ้งตอบอย่างเริ่มสงสัย

"คือ..เราเองก็ไม่กล้าพูด  ถ้าเราจะบอกว่า เราชอบผึ้งล่ะ  ผึ้งจะว่าไง" เอกตัดสินใจพูดอย่างเขินๆ

สาวน้อยเสียงหวานถึงกับตะลึง  เธอไม่นึกว่าเพื่อนจะกลับมาชอบเธอได้

"เอก  เอกพูดอะไรอ่ะ  ไม่น่ามาล้อเล่นกันอย่างนี้นะ  เพื่อนกันนะ" น้ำผึ้งตอบแบบยังไม่เชื่อว่าคือเรื่องจริง

"เราไม่ได้พูดเล่นนะผึ้ง  เราพูดจริงๆ  ผึ้งพอที่จะให้โอกาสเราพิสูจน์มั้ยล่ะ"  เอกถาม

"เอก พูดจริงหรอ  งั้นถ้าเอกพูดจริงนะ  เราจะลองให้เอกพิสูจน์ดูก็ได้ว่าเอกชอบน้ำผึ้งจริงรึเปล่า"

 และแล้วเอกก็ได้สารภาพความรู้สึกที่เก็บมาถึง 2 เดือนให้กับน้ำผึ้งได้รับรู้ซะที