ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปาปารัสซี่และจูบกลางสายฝน
วุ่นนัรัยัยาราให่
อนที่ 1 : ปาปารัสี่ และูบลาสายฝน
“อลิาเบธ! มอมาทานี้!”
“ริไหมทีุ่เป็นเมียน้อยเศรษี?”
“แฟนเ็อุือใรันแน่?”
เสียัเอร์ัระรัวราวับระสุนปืน แสแฟลสาเ้าาแทบมอไม่เห็น อลิาเบธ มอน์โเมอรี ยืนัวรลาวนั่าวที่โถมเ้าหาเธอราวับฝูหมาป่าหิวโหย
เธอรู้ว่า้อทำยัไ…
มือเรียวยึ้นเสยผมทอสลวย ยิ้มบา ๆ ทีู่เหมือนอ่อนหวาน แ่แท้ริแล้วมันเป็นเราะำบั เธอไม่ใ่ผู้หิที่ะแสลาย่าย ๆ
“ไม่มีอมเมน์่ะ” เสียเธอนุ่มนวล แ่นัยน์าเย็นา
“ุบับหนุ่มในรูปริไหม?”
“เป็นแ่วามสัมพันธ์ั่วราว หรือำลัะประาศแ่าน?”
ให้ายเถอะ… พวนี้ไม่มีอะไรทำันรึไ?
อลิาเบธหันหลั เินรไปยัรถลีมูีนที่อรอ แ่ไม่ทันไ้้าวพ้นวล้อม เสียหนึ่็ัึ้น
“อลิาเบธ มอน์โเมอรี”
เสียนั้นไม่ัมา แ่แทรผ่านวามวุ่นวายเ้าถึโสประสาทอเธอไ้อย่าน่าประหลา
เธอหันไปมอ เา
ายหนุ่มเ้าอเรือนผมสีำ วามริบ ริมฝีปาเหยียยิ้มนิ ๆ แ่แฝไป้วยวามท้าทาย ริสโเฟอร์ ฮาร์เปอร์ นั่าวสายบันเทิที่ึ้นื่อเรื่อบทวามิัารานแทบหมอนา
“ลภาพหลุนั้นเป็นเรื่อริ หรือเป็น่าวัา?” เาถามร ๆ
อลิาเบธเลิิ้ว ให้ายสิ… นี่มันนั่าวประเภทไหนัน? ไม่ใ่พววิ่ไล่ามาราเพื่อาย่าว แ่ลับยืนมอามุมไล้วยสายาเหมือนนัล่า
“ุอยาไ้่าวอะไรล่ะ?” เธอเอียอน้อย ๆ ยิ้มเย็น
ริสไม่ไ้หลล “ผมอยาไ้วามริ”
“น่าล” เธอหัวเราะเบา ๆ “ในวารนี้ไม่มีอะไรเป็นวามริหรอ”
ริสมอเธอนิ่ “ผมว่า… ุแ่ลัววามริมาว่า”
อลิาเบธะัไปั่วเสี้ยววินาที แ่เพียแ่พริบาเียว เธอลับมาสวมหน้าาเิมไ้อย่าแนบเนียน
“ัน้อไปแล้ว” เธอหันหลัเินไปึ้นรถ ทิ้เาไว้ับสายฝนที่เริ่มโปรยปราย
⸻
ลาสายฝน… และูบที่ไม่วรเิึ้น
อลิาเบธไม่รู้ว่าทำไมัวเอถึเินออมาาโรแรมหรูเพียลำพัลาึ ฝนหนันเสื้อโ้ทราาแพอเธอเปียุ่ม เธอแ่… อยาอยู่นเียวสัพั
แ่โะาลับไม่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระไ้่าย ๆ
“เินาฝนแบบนี้ ุิว่าเป็นาหนัรึไ?”
เธอสะุ้หันไปมอ ริสโเฟอร์ ฮาร์เปอร์ ยืนอยู่รนั้น ถือร่มอยู่ในมือ
“ุามันมาหรือไ?” เธอถามเสียแ็
“เปล่า” ริสยัไหล่ “แ่บัเอิผ่านมา”
“โหไม่เนียนเลย”
“ผมเป็นนั่าวนะ ไม่ใ่นัแส”
อลิาเบธลอา เานี่มันวนประสาทริ ๆ
ริสถอนหายใ ่อนยื่นเสื้อแ็เ็ให้เธอ “ใส่ะ ุูแย่ว่าที่เห็นในรูป่าวเยอะ”
เธอวรปิเสธ วรเินหนี วรผลัเาออไปาีวิ
แ่เธอลับเอื้อมมือรับเสื้อมาใส่ และนั่นือวามผิพลาแร
วามผิพลาที่นำไปสู่สิ่ที่เธอาไม่ถึ…
เพราะเพียแ่เธอเยหน้ามอเาเพียเสี้ยววินาที ริส็เอื้อมมือมาับาเธอ แล้วูบลมา
ริมฝีปาเาอุ่น แม้สายฝนะเย็นเียบ วามรู้สึแปลประหลาแล่นผ่านร่าเธอ
เธอวรผลัเาออไป แ่ลับพบว่าัวเอำลัมลึลไปในูบนั้น
วามสัมพันธ์อพวเาเริ่ม้นึ้น… ท่ามลาสายฝน และวามลับที่ไม่มีใรวรรู้
อนที่ 1 : ปาปารัสี่ และูบลาสายฝน
“อลิาเบธ! มอมาทานี้!”
“ริไหมทีุ่เป็นเมียน้อยเศรษี?”
“แฟนเ็อุือใรันแน่?”
เสียัเอร์ัระรัวราวับระสุนปืน แสแฟลสาเ้าาแทบมอไม่เห็น อลิาเบธ มอน์โเมอรี ยืนัวรลาวนั่าวที่โถมเ้าหาเธอราวับฝูหมาป่าหิวโหย
เธอรู้ว่า้อทำยัไ…
มือเรียวยึ้นเสยผมทอสลวย ยิ้มบา ๆ ทีู่เหมือนอ่อนหวาน แ่แท้ริแล้วมันเป็นเราะำบั เธอไม่ใ่ผู้หิที่ะแสลาย่าย ๆ
“ไม่มีอมเมน์่ะ” เสียเธอนุ่มนวล แ่นัยน์าเย็นา
“ุบับหนุ่มในรูปริไหม?”
“เป็นแ่วามสัมพันธ์ั่วราว หรือำลัะประาศแ่าน?”
ให้ายเถอะ… พวนี้ไม่มีอะไรทำันรึไ?
อลิาเบธหันหลั เินรไปยัรถลีมูีนที่อรอ แ่ไม่ทันไ้้าวพ้นวล้อม เสียหนึ่็ัึ้น
“อลิาเบธ มอน์โเมอรี”
เสียนั้นไม่ัมา แ่แทรผ่านวามวุ่นวายเ้าถึโสประสาทอเธอไ้อย่าน่าประหลา
เธอหันไปมอ เา
ายหนุ่มเ้าอเรือนผมสีำ วามริบ ริมฝีปาเหยียยิ้มนิ ๆ แ่แฝไป้วยวามท้าทาย ริสโเฟอร์ ฮาร์เปอร์ นั่าวสายบันเทิที่ึ้นื่อเรื่อบทวามิัารานแทบหมอนา
“ลภาพหลุนั้นเป็นเรื่อริ หรือเป็น่าวัา?” เาถามร ๆ
อลิาเบธเลิิ้ว ให้ายสิ… นี่มันนั่าวประเภทไหนัน? ไม่ใ่พววิ่ไล่ามาราเพื่อาย่าว แ่ลับยืนมอามุมไล้วยสายาเหมือนนัล่า
“ุอยาไ้่าวอะไรล่ะ?” เธอเอียอน้อย ๆ ยิ้มเย็น
ริสไม่ไ้หลล “ผมอยาไ้วามริ”
“น่าล” เธอหัวเราะเบา ๆ “ในวารนี้ไม่มีอะไรเป็นวามริหรอ”
ริสมอเธอนิ่ “ผมว่า… ุแ่ลัววามริมาว่า”
อลิาเบธะัไปั่วเสี้ยววินาที แ่เพียแ่พริบาเียว เธอลับมาสวมหน้าาเิมไ้อย่าแนบเนียน
“ัน้อไปแล้ว” เธอหันหลัเินไปึ้นรถ ทิ้เาไว้ับสายฝนที่เริ่มโปรยปราย
⸻
ลาสายฝน… และูบที่ไม่วรเิึ้น
อลิาเบธไม่รู้ว่าทำไมัวเอถึเินออมาาโรแรมหรูเพียลำพัลาึ ฝนหนันเสื้อโ้ทราาแพอเธอเปียุ่ม เธอแ่… อยาอยู่นเียวสัพั
แ่โะาลับไม่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระไ้่าย ๆ
“เินาฝนแบบนี้ ุิว่าเป็นาหนัรึไ?”
เธอสะุ้หันไปมอ ริสโเฟอร์ ฮาร์เปอร์ ยืนอยู่รนั้น ถือร่มอยู่ในมือ
“ุามันมาหรือไ?” เธอถามเสียแ็
“เปล่า” ริสยัไหล่ “แ่บัเอิผ่านมา”
“โหไม่เนียนเลย”
“ผมเป็นนั่าวนะ ไม่ใ่นัแส”
อลิาเบธลอา เานี่มันวนประสาทริ ๆ
ริสถอนหายใ ่อนยื่นเสื้อแ็เ็ให้เธอ “ใส่ะ ุูแย่ว่าที่เห็นในรูป่าวเยอะ”
เธอวรปิเสธ วรเินหนี วรผลัเาออไปาีวิ
แ่เธอลับเอื้อมมือรับเสื้อมาใส่ และนั่นือวามผิพลาแร
วามผิพลาที่นำไปสู่สิ่ที่เธอาไม่ถึ…
เพราะเพียแ่เธอเยหน้ามอเาเพียเสี้ยววินาที ริส็เอื้อมมือมาับาเธอ แล้วูบลมา
ริมฝีปาเาอุ่น แม้สายฝนะเย็นเียบ วามรู้สึแปลประหลาแล่นผ่านร่าเธอ
เธอวรผลัเาออไป แ่ลับพบว่าัวเอำลัมลึลไปในูบนั้น
วามสัมพันธ์อพวเาเริ่ม้นึ้น… ท่ามลาสายฝน และวามลับที่ไม่มีใรวรรู้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น