-ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา แล้วจะมาทิ้งกันได้ไง-

ลำดับตอนที่ #1 : เข้าโรงเรียน

วันนี้ก็เป็นวันดีอีกวันหนึ่ง

บรรยากาศในตอนเช้ากลางเดือนพฤษภาร้อนกำลังดี  เหมาะสำหรับการงีบหลับเป็นอย่างยิ่ง ทุกชีวิตเริ่มค่อยๆทยอยตื่นขึ้นมาดำรงชีวิตตามปกติ  พระ 2-3 รูปเดินบิณฑบาต แม่ค้าเริ่มทำข้าวแกงตามปกติเพื่อนำไปขายที่ตลาดใกล้ๆ

ทุกอย่างดูดีมาก เว้นเสียแต่ว่ามันเป็นวันเปิดเทอมวันแรก  หากคุณสังเกตที่บ้านเล็กๆหลังหนึ่งหลังหมู่บ้าน คุณจะเห็นผมต้องตื่นนอนแต่เช้ามืด  ทำกิจวัตรประจำวันซ้ำๆ ยิ่งกว่าพวกละครหรือภาพยนตร์ที่นำกลับมาฉายใหม่เสียอีก สิ่งเดียวที่ไม่ซ้ำคือ เขากำลังจะเข้าโรงเรียนแห่งใหม่

กระผมชื่อ วิทยา  ภักดีสกุล ชื่อเล่นว่าวิทย์ และผมจะพอใจกว่าหากถูกเรียกด้วยชื่อนี้  ผมกำลังอายุ 13 ปี ช่วงที่เหมาะสมจะเก็บเกี่ยวความสุขในชีวิตให้ได้มากที่สุด

โรงเรียนใหม่นี่เป็นอะไรที่พอๆกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทั้งจะต้องไปเจอสถานที่ใหม่  ครูหน้าใหม่(ที่นิสัยไม่ค่อยจะแตกต่างกับครูหน้าเก่าๆซักเท่าไหร่) เพื่อนใหม่ๆ สิ่งท้าทายใหม่ๆ และอื่นๆที่มากพอจะทำให้เรื่องนี้ยืดๆๆๆๆๆๆไปได้อีกมาก

ถ้าพูดถึงโรงเรียน ยูนิฟอร์มเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ (ไม่รู้ใครเป็นคนคิดเริ่มเรื่องที่ต้องใส่เสื้อนักเรียนไปโรงเรียนนะ ถ้าเกิดย้อนเวลาไปได้ เขาคงเอาค้อนไปทุบหัวแน่ๆ หึ ) แต่โชคดี อันนี้มันคล้ายๆชุดนักเรียนญี่ปุ่นเลยนะ อืม พอใส่ได้นะ

ขอพูดคั่นอะไรหน่อยนะ บางทีเวลาเราดูหนังหรือดูนิยายเนี่ยนะ เรามักจะเลือกดูช่วงสำคัญใช่ไหม ดังนั้น ขอไปเริ่มที่ตอนอยู่รร.ละกัน

เขากำลังยืนอยู่ด้านหน้ารร.แห่งใหม่ นักเรียนจำนวนมากมายมหาศาลทยอยเดินเข้ารร.กัน ถ้าคุณเคยทำอะไรทำนองนี้น่ะนะ ก็คงรู้ว่ามันน่าตื่นเต้นขนาดไหน เอาน่า สู้ๆ เข้าโรงเรียนเลยดีกา ให้ตายสิ ไม่ชอบอยู่ที่คนเยอะๆเลยแหะ ประหม่าไปหมดเลย ผมเป็นคนประเภทไม่ชอบโดนคนอื่นมองเลย แต่ช่างเถอะ กลั้นใจเข้าโรงเรียนหน่อยเถอะน่า อืบ

แต่พริบตาเดียวที่เขาย่างเท้าเข้ามา เขาชักเริมไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดผิดหรือเปล่า ไอ้หยา เขามองเรากันใหญ่เลยง่ะ ฮือๆ เราไม่ได้ทำไรผิดนี่หว่า มองอย่างกับเห็นคนใส่ชุดนอนมาโรงเรียนเลยล่ะ เอ๊ะเดี๋ยวก่อนนะ หรือว่าเราใส่มา

เย้ไม่ได้ใส่มา แต่ทว่ามันดูน่ากลัวกว่านั้นซะอีก เขาไว้ผมยาวมาโรงเรียน แถมผูกหางมาอีกต่างหาก อ้าก ทำไม มันดูน่าเกลียดขนาดนี้เชียวเหรอ ฮือ (ก็น่าเกลียดน่ะสิ ไม่มีใครสติดีไว้ผมยาวผูกหางม้าไปรร.หรอก) (อ้าว ยังงี้หลอกด่านี่นา) (เพิ่งรู้เหรอ) (ผมเปนพระเอกนะ) (ช่างหัวแก ไม่มีใครเก่งเท่ากูอยู่แล้ว โฮะๆๆๆ {หัวเราะน่าเกลียดจริงๆ}

ยังไงก็เถอะรีบไปหาห้องที่ว่าไว้ดีกา ห้อง1/2 อ้าถึงแย้ว สวรรค

ถ้าเกิดคุณเป็นคนประเภทนอนหลักินบ้านกินเมือง ก็น่าจะรู้ว่าโทษของการมาสายดี นั่นคือ การถูกแย่งที่ดีๆไปหมดเลย นั่หละ เขากำลังประสบปัญหาอยู่นั่นแหละ

“มองหาอะไรจ้ะ”

เสียงใสทำให้เขาต้องมองหาที่มาของเสียง สาวน้อยคนหนึ่งร้องทักเขา เธอหน้าตาแบบลูกครึ่งฝรั่ง ผมยาวสีน้ำตาลเลยบ่าลงไป ริมฝีปากสีชมพู เนื้อตัวดีสะอาดสะอ้านดีเลยล่ะ แต่ปัญหาคือ เขาแทบไม่มีเพื่อนผู้หญิงซักกะคน เขาไม่เคยได้อยู่ใกล้ผู้หญิงเลยซักนิด

“ถ้าเกิดหาที่นั่ง มานั่งตรงนี้ก็ได้นะ”

เธอพูดอีกครั้ง เป็นการบังคับให้เขาต้องนั่งที่เลยในบัดดล

“สวัสดีครับ บ้าชะมัด นึกคำพูดดีๆไม่ออกเลยแหะ”

“หวัดดีจ้ะ ฉันชื่อดาจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จัก..”

“วิทย์ครับ”