[Fic Marvel]To all the boys I've loved before

ตอนที่ 1 : บทนำ:ย้อนรอยอดีต

    "สวัสดีฮะพี่เบล ยังตื่นเช้าเหมือนเดิมเลยนะฮะ"เสียงร่าเริงของเด็กชายข้างบ้านวัยแปดขวบทักทายขึ้น

    "พอดีวันนี้อากาศแจ่มใส่เป็นพิเศษน่ะ"เธอสูดอากาศเข้าเต็มปอดแล้วเดินไปหาเด็กชาย

    "ว่าแต่วันนี้จะเล่นอะไรกันดี"เธอย่อตัวให้อยู่ในระดับสายตาของเขา ถ้าเปรียบเทียบความสูงแล้ว เด็กชายสูงเพียงแค่ไหล่ของเธอ

    "วันนี้ผมอยากไปเล่นที่สวนหลังบ้านของพี่ฮะ"

    "ได้สิดูเหมือนว่าเธอจะชอบใจสวนหลังบ้านของพี่มากเลยนะเนี่ย"เธอพูดขณะที่เริ่มเดินคู่กับเด็กชายไปสวนหลังบ้าน

    "ชอบมากๆเลยฮะ ผมชอบชิงช้าที่คุณการ์เซียสร้างไว้แล้วก็ต้นไม้ต้นใหญ่อีก มันร่มรื่นแถมยังอากาศเย็นอีกด้วย!"เขาตอบด้วยเสียงร่าเริงเหมือนเคย แล้วจับมือคนที่อายุมากกว่าให้เร่งฝีเท้าไปที่สวนหลังบ้าน

     เมื่อมาถึงแล้วเด็กชายก็พาเบลไปที่ชิงช้า เธอให้เขานั่งลงแล้วเริ่มแก่วงชิงช้าให้เด็กชายเบาๆ ในขณะที่เด็กชายก็เริ่มเล่าเรื่องต่างๆให้เบลฟัง

                          ✎

     พวกเขาและเธอเล่นด้วยอยู่นานและจบด้วยการที่คุณนายการ์เซียมาตาม

     "ได้เวลากลับบ้านแล้วล่ะ"ระหว่างที่เดินตามคุณนายการ์เซียไป เบลพูดขึ้นแล้วหันมายิ้มให้กับเด็กชาย

     "แต่ผมยังอยากเล่นกับพี่อยู่นี่ฮะ"เสียงของเขาเศร้าเล็กน้อย

     "ไม่เป็นไรนะไว้พรุ่งนี้มาเล่นด้วยกันใหม่ ป่านนี้พ่อกับแม่ของเธอคงจะเป็นห่วงแย่แล้ว"เบลก้มตัวลงมาลูบหัวเด็กชาย เขาเงยหน้ามองเธอแล้วยิ้ม เธอก็ยิ้มตอบ ก่อนจะจูงมือเด็กชายพามาส่งที่บ้าน

    "วันนี้สนุกมากเลยฮะ ขอบคุณนะฮะที่มาเล่นเป็นเพื่อนกับผม"

    "เช่นกันปีเตอร์"

                         ✎

    วันนี้เป็นวันเปิดเทอมของการขึ้นม.1 พ่อกับแม่พาเธอไปซื้อชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนใหม่ เพราะโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนค่อนข้างจะอินเตอร์ ทำให้เบลตาลุกวาว เธอขอพ่อกับแม่ไปเดินสำรวจโรงเรียนระหว่างที่พวกท่านกำลังจัดการซื้อของให้เธอ

    "โอเคค่ะ--เสร็จแล้วหนูจะโทรหานะคะ"เบลเดินแยกกับพ่อแม่มาตามทางซ้ายมือที่ดูจะเป็นกับตึกต่างๆมากมาย

    "หลบไป!!!"มีเสียงเด็กชายตะโกนเตือนจากดังหลงแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว ร่างของเขาและเธอชนเข้ากันเต็มๆแรง

    ร่างของเบลล้มกระแทกพื้นเต็มๆ

ยังไม่ทันที่เบลจะได้ลุกขึ้น ร่างของคนที่วิ่งมาชนเธอก็รีบคว้าข้อมือเธอเลี้ยวเข้ามุมมืด เด็กชายผมดำมันวาวดึงเธอให้มาหลบข้างหลังเขา เบลกำลังจะอ้าปากพูดแต่คนตรงหน้าก็เอานิ้วขึ้นมาไว้ที่ปากเป็นสัญญาณว่า‘อย่าส่งเสียงดัง’

    "โลกินายอยู่ไหน!"ไม่นานเจ้าของเสียงก็มาถึง เขาเป็นเด็กที่ดูสูงราวๆเกือบร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร ผมสีทองตัดกับดวงตาสีฟ้า   ท่าทางเขาดูร้อนรนและโมโหเอามากๆจากการที่หาเจ้าของชื่อที่เขาเรียกไม่เจ

     เบลชะโงกหน้าออกมาดูเห็นแค่เพียงแผ่นหลังของเด็กคนนั้นเดินจากไป เหมือนเธอจะได้ยินเขาบ่นว่า‘เจ้าน้องบ้า’ด้วยล่ะ เธอหันไปมองเด็กชายผมดำตรงหน้า

     "เธอเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"เขาหันกลับมามองเธอ จังหวะนั้นดวงตาสีเทาเข้มกับดวงตาสีเขียวมรกตได้สบตากันพอดี เบลเดาได้เลยว่ามันต้องมากกว่าหนึ่งวิแน่นอน٩(●˙—˙●)۶

     "ฉันไม่เป็นอะไร แล้วนาย.....?"

     "อ้อ ฉันขอโทษนะที่วิ่งชนเธอเพราะเจ้าพี่โง่นั่น----หัวเข่าเธอมีเลือดออก"เขาจิ้มไปตรงหัวเข่าเธอที่เลือดออก เธอก้มลงไปมองดูสีหน้าก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ แต่คนตรงหน้าเนี่ยสิ ทำหน้าเหมือนเธอจะตาย เขาเทน้ำจากขวดน้ำในมือมาล้างแผลให้แล้วใช้ผ้าเช็ดซับให้หมาดๆ แต่เลือดเจ้ากรรมก็ยังไม่หยุดไหล

     "จะไปไหนน่ะ"เบลถามขึ้นเมื่อคนตรงหน้าก็ดึงข้อมือเธอให้ลุกขึ้น

     "ทำแผล"เขาตอบสั้นๆแต่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากเธอ

     "ห้องพยาบาลเปิดด้วยเหรอ"

     "เปิด"เขาตอบ

                          ✎

     "อ้าว"เบลร้องออกมาเมื่อมาถึงห้องพยาบาลแต่ไม่มีใครอยู่เลย

     "นั่งซะสิ"เขาชี้ไปที่เก้าอี้แถบยาวที่อยู่ติดกับหน้าต่าง เบลเดินไปนั่งอย่างว่าง่าย

     "ปกติห้องพยาบาลไม่มีคนอยู่เหรอ"

     "ปกติก็มีแต่อาจารย์ประจำห้องพยาบาลวันนี้ไม่อยู่ ฉันก็จะทำแผลให้เธอด้วย"เบลพยักหน้า

     "อย่างนายทำแผลเป็นด้วยเหรอ"

     "อย่างฉันแล้วมันทำไม"เขาถามเสียงเรียบ เบลรู้สึกตัวว่าปากเธอช่างพาซวยจริงๆ

     "ก็นายเป็นเด็กผู้ชาย---แล้วก็ทำหน้านิ่งๆใครจะไปรู้เล่าว่ามีมุมอ่อนโยนด้วย"

     ‘อ่อนโยน?’เขารู้สึกประหลาดใจกับคำๆนี้ แค่ช่างเถอะตัวเขาก็ถูกมองว่าเย็นชามาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่

                            ✎

     "ฉันชื่อเบลินดา การ์เซีย นายชื่ออะไรล่ะ"เธอถามขณะที่เขากำลังทำแผลให้เธอ

     "โลกิ โอดินสัน"

     "เสร็จแล้ว"เขายืนขึ้นมองผลงานด้วยความพอใจ

     "ขอบใจนะ นายนี่ก็มีมุมอ่อนโยนเหมือนกันนะเนี่ย นี่ของแทนคำขอบคุณ"เบลยิ้มกว้างให้เขาแล้วส่งลูกอมสองเม็ดยัดใส่มือเขา ก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไป

     โลกิมองดูลูกอมที่เพิ่งได้มา รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า

     "ทั้งๆที่ฉันทำให้เธอเจ็บเนี่ยนะ"เขาคิดว่าถ้าเจอกันครั้งหน้าคงต้องเอาลูกอมคืนเธอซะแล้ว

     "แล้วพบกันใหม่การ์เซีย"เขาพูดเบาๆแล้วแกะเปลือลูกอม โยนลูกอมเข้าปาก เดินออกจากห้องพยาบาล และ--เจอเจ้าพี่โง่ธอร์

     "เฮ้!โลกิมาอยู่นี่เอง และลูกอมนั่นขอกินหน่อยได้มั้ย"ธอร์สังเกตุเห็นลูกอมอีกเม็ดในมือของโลกิ

     "เอาไปสิ"ธอร์ยิ้มกว้างกำลังจะหยิบลูกอมในมือของน้องชาย

     "ฉันหมายถึงถ้าแย่งจากฉันได้ก็เอาไป"โลกิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะวิ่งหนีธอร์ที่ตะโกนตามหลังมาว่า ‘‘เจ้าน้องตัวแสบ!’’

                            ✎

      เบลกลับบ้านมานอนแผ่หร่าอยู่บนเตียงนุ่มๆของเธอ เธอย้ายมาบ้านใหม่ตั้งแต่เก้าขวบแล้ว พอถึงปิดเทอมฤดูร้อนพ่อกับแม่ก็พาเธอย้ายบ้านใหม่มาเลย เพราะพ่อกับแม่ซื้อบ้านหลังนี้ไว้ตั้งแต่เบลแปดขวบแล้วมีแผนว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่  ‘พาย้ายมาไม่บอกไม่กล่าวเลยนะ’เบลอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดนิดหน่อยที่จู่ๆก็ถูกลากมาย้ายบ้านแบบนี้ กว่าแม่จะบอกเธอเรื่องย้ายบ้านก็คือตอนกลางคืนก่อนที่จะย้ายบ้านแปดโมงเช้า

       เบลพลิกตัวให้นอนหงายแล้วเอามือก่ายหน้าผาก

       ‘ป่านนี้เจ้าหนูจะโตขึ้นหรือยังนะ’เบลคิดไปถึงเด็กข้างบ้านที่รู้จักกันมาสามปีหลังจากย้ายบ้านมาก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

       ‘คงลืมเราแล้วมั้ง’เธอค่อยๆปิดเปลือกตาลงด้วยความเหนื่อยล้า แล้วหลับไปในที่สุด

                             ✎

     ช่วง:คุยนิดหน่อยกับคนชอบดอง

สายัณห์ อรุณ ทิวา ราตรีสวัสดิ์ รีดเดอร์ทั้งหลายที่กำลังอ่านไม่ว่าช่วงเวลาไหนๆก็ตาม คงจะสงสัยล่ะซี่---ว่าหายไปไหนทำไมเพิ่งได้แค่บทนำเรื่องฟระ

(｡ŏ_ŏ)  คือไรท์อะแต่งตอนที่หนึ่งแล้วทีนี้ก็Rewriteตอนที่หนึ่งเป็นรอบที่ล้านครั้งได้ เพราะมันไม่ลงรอยสักที แล้วไรท์แต่งบทนำเสร็จแล้วก็เลยจะมาลงบทนำก่อนไม่ให้รีดรอนาน ส่วนตอนที่หนึ่งขอไปตีกับสมองตัวเองแป๊บ555

คาดว่าจะได้พบกันในอีกไม่(จริงมัน)นาน(โคตรๆกว่าจะได้อ่านตอนที่หนึ่ง อุวะฮ่าฮ่า)

                               

ยังไม่ได้แก้คำผิด พบคำผิดตรงไหนแจ้งได้นะ-3-