ซ่อนใจรัก

ลำดับตอนที่ #2 : อีกครั้งของความสัมพันธ์

"พี่ทำอะไรผิด" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงก่อนหันกลับมามองคนข้างๆ อีกครั้ง

เด็กหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคอ เพราะทำตัวไม่ถูกที่รุ่นพี่ที่ห่างหายกันไปนานยิงคำถามมาตรงๆ ซะจนเขาไม่ทันตั้งตัว

"เปล่า ผมก็แค่... แค่โตขึ้นอะ ผมก็มีเพื่อน มีสังคมของผมปะ" คนพูดแอบมองรุ่นพี่เพื่อดูปฏิกิริยา "เด็กวิทย์แพทย์แบบพี่ กับเด็กศิลป์จ๋าแบบผมอะ แค่นี้ก็รู้แล้วปะ ว่าเข้ากันไม่ได้อะ"

"แล้วที่ผ่านมา... เรียกเข้ากันไม่ได้เหรอ" คนถูกจี้ถาม ทำหน้าตาไม่ถูก "หยก พี่ไม่ได้โง่นะ แต่ก็ไม่ได้ฉลาดพอที่จะรู้ว่าเธอเป็นอะไรอะ" หมอหนุ่มพูดความอัดอั้นในใจออกมาจนแทบหมดหัวใจ "พี่เฝ้าถามเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วพี่ก็ถามตัวเองมาตลอด... แต่พี่ไม่เคยได้คำตอบเลย"

"... ผมก็ตอบไปแล้วไง เหตุผลมันก็มีแค่นั้นแหละ" เขาพยายามหาคำมาพูดต่อ "จริงๆ ผมหรือพี่จะเป็นยังไงก็ไม่ต้องสนใจกันปะวะ พี่ก็มีชีวิตของพี่ ผมก็มีชีวิตของผม"

"... ก่อนหน้านี้อาจจะได้นะ แต่หลังจากนี้ พี่ต้องดูแลเธอ"

หยกขมวดคิ้วทำหน้างุนงง "ทำไมอะ"

"ก็โยไม่อยู่แล้ว พี่ก็ต้องดูแลเธอแทนมัน"

ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือน้อยใจดี ที่เขาจะมาดูและเพราะอ้างว่าจะดูแลแทนพี่ชาย

"ไม่จำเป็น ผมโตแล้ว"

"โตแล้วแต่ก็ยังต้องการที่ปรึกษา"

"ทำไมต้องปรึกษา"

"เธอก็ปรึกษาโยตลอดไม่ใช่หรือไง"

"... ก็นั่นมันพี่ผม ผมปรึกษาพี่ผมมันแปลกตรงไหน"

"ก็แล้วนอกจากพี่ชายของเธอ เธอมีใครอีกล่ะที่เธอปรึกษาได้น่ะ พี่สาว หรือว่าแม่? " คำพูดที่จี้ใจดำทำเอาคนชอบเถียงเถียงไม่ออกแม้แต่คำเดียว

"พูดเหมือนตัวเองจะมีเวลามาให้คำปรึกษาอย่างนั้นแหละ" คนตัวเล็กกว่าบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ไม่พ้นหูของนายแพทย์ไปได้

"ก็แลกเวรมารับเธอกลับได้ละกัน" เขาตอบเรียบๆ

"..."

เหอะ ใครขอล่ะ!

รถทรงสปอร์ตคันหรูวิ่งเข้ามาจอดที่ลานจอดรถร้านอาหารแห่งหนึ่ง

"... ผมไม่กิน"

"แต่ฉันหิว" แพทย์หนุ่มปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูลงมาจากรถ "จะลงมั้ย" เขาถามย้ำ

เด็กหนุ่มมองอย่างหงุดหงิด "ไม่"

"ตามใจ" ธาราว่าพลางปิดประตูรถโดยไม่ดับเครื่องยนต์

นี่กะจะให้นั่งรออยู่ในรถจริงๆ ใช่มั้ยเนี้ย!

"เหอะ"

เพราะนิสัยเอาแต่ใจไม่ยอมใคร ทำให้ต้องนั่งกลืนน้ำลายทนความหิวอยู่บนรถ

"จะไม่กลับมาชวนกันจริงๆ ใช่ปะ! "

งั้นก็จะโกรธมันอยู่แบบนี้แหละ ทีเมื่อก่อนนะ... เอาใจไปซะทุกอย่างเลย ไม่ใช่แค่ผมหรอกที่เปลี่ยนไป พี่เองก็เปลี่ยนไปเหมือนกันนั่นแหละ

และนั่น ก็คือสิ่งที่อยู่ในใจเขามาตลอดเหมือนกัน

ไม่นานนัก แต่ก็นานอยู่ หนุ่มรุ่นพี่ก็เดินกลับมาพร้อมถุงอาหารเต็มไปหมด เขาเดินตรงไปที่หลังรถแล้ววางของพวกนั้นไว้ แม้จะห่อดีแค่ไหน อาหารก็คืออาหาร กลิ่นนี่หอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งคัน ทำเอาคนที่หิวจนไส้จะขาดแทบดิ้นตาย

"ซื้ออะไรมาเยอะแยะ" พอธารากลับขึ้นมาบนรถเขาก็ถามขึ้นทันที

"ซื้อไปเลี้ยงรุ่นน้องที่วอร์ดน่ะ"

แล้วน้องคนนี้ล่ะ!

หยกอยากตะโกนเข้าไปในหูเขาดังๆ ยิ่งคิดยิ่งโมโห เมื่อก่อนล่ะตามใจ รู้ใจทุกอย่าง งอนนิดงอนหน่อยก็รีบง้อ ไม่งอนยังง้อเลยเพราะกลัวน้องจะโกรธ แล้วดูวันนี้สิ เหอะ!

"เป็นไร"

"เปล่า! "

"งั้นขอแวะโรงพยาบาลแป๊บหนึ่งนะ"

"ถามจริง!? " นี่คนหิวจนจะตายแล้วยังแวะนั่นแวะนี่อยู่ได้

"ทำไมอะ แป๊บเดียวเอง"

โว้ะ! แล้วแต่เหอะ!

ไอ้พี่หมอคนเดิมของเขาหายไปไหนวะ ทำไมไอ้คนนี้มันซื่อบื้อขนาดนี้ ถ้าเจอธาราเวอร์ชันนี้ตอนนี้รับรองเลยว่า เขาจะไม่มีวันชอ... รูดซิปปากสมองแทบไม่ทัน

เฮ้อ!... คิดถึงเมื่อก่อนจัง

พอถึงโรงพยาบาล แพทย์รุ่นพี่ก็คะยั้นคะยอให้เขาช่วยยกของขึ้นบนตึก จะปฏิเสธจะรั้นยังไง สุดท้ายก็ต้องทำตามอยู่ดี

"พี่ออยหวัดดีครับ"

"คุณหมอ สวัสดีค่ะ"

"ผมซื้ออาหารมาเลี้ยงน้องๆ น่ะครับ มีของพวกพี่ด้วยนะ"

"ขอบคุณนะคะคุณหมอ ใจดีตลอดเลย"

ปลอมมาก

คนที่ถูกลากเกี่ยวมาด้วยมองบนเป็นครั้งที่ร้อย

"แล้วนั่นใครคะ" พยาบาลวัยกลางคนคนหนึ่งทักขึ้น ทว่าเป็นคนปกติคงยกมือไหว้ตามมารยาท แต่กับไอ้เด็กคนนี้ ไม่ใช่

"น้องรักผมเองครับ" ธาราว่าแล้วกอดคอคนตัวเล็กกว่าให้เข้าไปใกล้ คนถูกกอดคอก็ไม่ได้อยู่เฉยยินยอมแต่อย่างใด แต่ก็ไม่ได้ดิ้นหลุดไปซะทีเดียว

"ต่อจากนี้น่าจะเห็นอยู่กับผมบ่อยๆ ฝากด้วยนะครับ"

"อ๋อ ค่ะๆ " นางพยาบาลยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร "งั้นพี่ไปตามน้องๆ มาเอาของก่อนนะคะ"

"ครับผม" เขาก็ยิ้มตอบอย่างอบอุ่นเช่นกัน

"ปล่อย! " ร่างบางกว่าหลุดออกจากการเกาะกุม "พี่พูดหมายความว่าไง" เขาถามด้วยความหงุดหงิด ทำไมถึงเอาเขาไปอ้างอะไรแบบนั้น

"ตามที่พูด"

หยกจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย

"พี่ธารา เลิกกวนตีนผมสักทีได้ปะ"

"ปะ ไปกัน" แพทย์หนุ่มพูดขึ้นเหมือนไม่ได้ยินที่คนตรงหน้าพูดก่อนหน้านี้ ทำเอาคนได้ฟังถึงกับอ้าปากเหวอไปทันที

ให้ตายเถอะ!

อยู่ๆ ไอ้พี่หมอของเขาก็เดินเข้ามานั่งที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง ที่อยู่ข้างโรงพยาบาล

"นั่งดิ"

"..."

"นั่ง" ธาราย้ำเสียงดุอีกครั้งเพราะเด็กดื้อเอาแต่ยืนอยู่อย่างนั้น

"... รู้แล้วน่า" เด็กน้อยทำหน้าตางอแงก่อนจะมานั่งลงที่เก้าอี้เหมือนไม่เต็มใจ

"เอาบะหมี่ต้มยำสองครับ อีกชามไม่ใส่ผัก"

"พิเศษด้วยครับ" เสียงของคนที่แทรกขึ้นทำเอาคนพี่ต้องหันมามอง "ก็ ผมไม่ได้หิวนะ แค่แบบ พี่จะได้เลี้ยงผมแพงๆ ไง"

จ่ะ

"เอาพิเศษสองชามเลยครับ"

"งั้นผมไปเอาน้ำให้นะ" ธาราแอบกระตุกยิ้มให้เจ้าเด็กแสบตรงหน้า

เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย หมายถึงนิสัยและการกระทำ แต่สิ่งที่เขาเปลี่ยนไป คือการทำตัวห่างเหินผม...

คนเป็นน้องไปยกแก้วน้ำดื่มที่ทางร้านเตรียมไว้ให้สำหรับลูกค้าบริการตัวเองมาสองแก้ว นอกจากน้ำแข็งที่ใส่มาจนเต็มแก้วแล้ว เขาก็ไม่วายที่จะลืมหยิบโคล่าโค้กของโปรดมาด้วย

"ผมไม่จ่ายนะ" รอยยิ้มเล็กๆ ที่ส่งมา แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว...

แค่ได้เห็นว่าเขามีความสุข แค่เห็นเขายิ้มให้กับอะไรบ้าง แค่นี้ คนที่คอยเฝ้ามองเขามาเสมอ ก็มีความสุขแล้ว

เจ้าตัวแสบดูดน้ำอัดลมเข้าปากจนแก้มตอบไปหมด ทำให้คนที่แอบมองอดที่จะยิ้มไม่ได้

"ยิ้มไร! " หยกเงยหน้ามาเห็นนายแพทย์จอมกวนมองเขาแล้วยิ้มไม่หุบ ก็เลยทำเป็นกระแทกเสียงแล้วทำตาขวางใส่

คนถูกจับได้ก็เลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก แต่ก็ถูกช่วยชีวิตไว้ด้วยก๋วยเตี๋ยวต้มยำที่มาเสิร์ฟพอดี

คนน้องก้มลงแล้วสูดเอากลิ่นหอมๆ ของก๋วยเตี๋ยวเข้าจนเต็มปอด

ในที่สุด หิวจะตายแล้วว๊อยยย

เขาว่าแล้วจ้วงเส้นเข้าปากอย่างไม่สนใจว่ามันจะน่าเกลียดหรือไร้มารยาทแค่ไหน ไม่ใช่เพราะว่าเขาหิวจนไม่สนใจอะไร แต่เป็นเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าคือ พี่ธารา ของเขานั่นเอง...

"สูดเบาๆ ก็ได้มั้ย เดี๋ยวก็ติดคอตาย"

"จะตายเพราะเส้นก๋วยเตี๋ยวก็ให้มันรู้ไป" เขาพูดทั้งที่เส้นบะหมี่ยังอยู่เต็มปาก ทำเอาคนพี่ต้องส่ายหน้าเป็นครั้งที่ร้อยเพราะความเอือมระอา

ตาคมจ้องมองไปที่คนตรงหน้าอย่างไม่วางตา ขอมอง ให้สมกับที่ไม่ได้มองมานานหน่อยเถอะ ช่วงเวลาที่หายไป เขาคิดถึง... คิดถึงจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว