เด็กเรียนกะนายซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : เหตุเกิดที่โรงอาหาร

    "เธอใช่มั้ยที่เป็นนักเรียนใช้ทุนของที่นี่"ผู้ชายที่ตัวสูง หน้าตาหล่อที่สุดเป็นฝ่ายพูดขึ้น  นี่ถ้าไม่ติดหน้าหล่อๆของหมอนี่นะฉันจะด่าให้กระเจิงเลย  ผู้ชายอะไรไม่รู้หยาบคายชะมัด  เเต่ไม่เป็นไรเราต้องนิ่งไว้ก่อน

"ใช่  มีปัญหาอะไรไม่ทราบ"ฉันถามเเบบกวนๆ

"เปล่า  ฉันเเค่จะให้เธอลาออกซะก่อนที่จะไม่มีโอกาส" ไอ้บ้านี่พูดออกมาได้ยังไง
ฉันสอบชิงทุนเเทบตายเเต่มันดันสั่งให้ฉันลาออก  ไม่มีทาง

"ขอบคุณสำหรับโอกาสนะ  เเต่ว่าฉันขอปฏิเสธ" ไอ้หมอนั่นหน้าเสียเลย สะใจโว้ย

"เฮ้ยใจเย็นๆ ไอ้ภู อย่าทำอะไรวู่วาม" สงสัยหมอนี่จะชื่อภู

"เเล้วจะให้กูใจเย็นได้ไงวะ  ยัยนี่มันหักหน้าฉันนะ"ไอ้ภูหันไปพูดกับเพื่อนที่เตือน ไอ้คนนี้ท่าทางคุณชายชะมัด เเต่ก็หล่อไปอีกเเบบเเฮะ

เเล้วไอ้ภูก็หันมาพูดกับฉัน "ต่อไปนี้อย่าหวังเลยว่าจะใช้ชีวิตอยุ่ในดรงเรียนนี้อย่างสงบสุข"เเล้วมันก็เดินกลับไป  ปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่คนเดียว

"นี่ๆ เเพทฉันว่าเรารีบกลับห้องดีกว่า" ไนน์ชวน ซึ่งแนก็เห็นด้วยอย่างมาก
"อืม"

พอมาถึงห้องปุ๊บ "เเพท เราจะเอาไงต่ออ่ะ  พวกนั้นมีอิทธิพลมากเลยนะ เธอจะทนไหวหรอ เพราะปีก่อนที่มีนักเรียนใช้ทุนมาก็โดนเเกล้งจนต้องลาออกจากโรงเรียนไปเลย"ยัยไนน์พูดไม่หยุด

"นี่เธอกว่าฉันจจะสอบชิงทุนมาได้มันไม่ใช่หมูๆนะ ฉันต้องอ่านหนังสือหามรุ่งหามคำ เเล้วจะให้ฉันลาออกเพราะมีไอ้บ้าที่ไหนไม่รุ้มาสั่งให้ฉันลาออก"พอพูดจบยัยไนน์ก็ไม่พูดอะไรต่อ เพราะเห็นเเววตาจริงจังของชั้น

"งั้นก้ตามใจเธอล่ะกัน ฉันจะคอยเป็กำลังใจให้"ซึ้งเลยเรา
จากนั้นเราก็ไม่พูดอะไรต่อ  เเล้วก็เริ่มเรียนจนถึงเวลากลับบ้าน

"เเพทจ๊ะ ไนน์กลับบ้านก่อนนะวันนี้ติดเรียนพิเศษ"
"จ๊ะ กลับดีๆล่ะ"   
   หลังจากไนน์กลับไปเเล้วฉันก็เดินมาหน้าอาคารเพราะนัดกับไอ้พีทไว้
สักพักไอ้พีทก็เดินมากับเพื่อนๆ  เอ เเต่นี่มันรู้สึกคุ้นๆเเฮะ    ไม่ทันได้นึกอะไรพวกนั้นก็เดินมาถึงพอดี

"นี่เเธออย่าบอกนะว่า  เป็นน้องสาวไอ้พีทมัน" ไอ้ภูถามขึ้น
"ก็ใช่นะสิ เเล้วเเกละเป็อะไรกับไอ้พีท"ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย  สาธุ

"อ้าวพวกเเกรูจักกกันเเล้วเหรอ"ไอ้พีทพูดขึ้นท่ามกลางความเครียด
"งั้นเเนะนำเลยละกัน  นี่เเพทน้องสาวเรา  ส่วนนี่ภู  เลย์  ยู เพื่อนพี่ที่โรงเรียน"

พอพีทพูดจบไอ้ภูก็พูดเเทรกขึ้น
"เฮ้ยไอ้พีท ช่วยบอกน้องนายให้ลาออกซะ" พอได้ยินไอ้ภูพูดจบมันก็ทำหน้าเหวอทันที
" เเต่ไม่เป็นไรถือว่ายัยนี่เป็นน้องนายฉันจะให้โอกาสให้มาเรียนที่นี่  เเต่จะไม่อยู่ในฐานะของนักเรียนใช้ทุน"ไอ้ภูพูด

"ไม่มีทาง"ฉันโกรธมากจนเเทบควบคุมตัวเองไม่อยู่

"หยุดเเพท" พีทหันมาดุฉัน "เอาอย่างนี้ เดี๋ยวฉันขอกลับไปคิดก่อนเเล้วจะมาให้คำตอบพรุ่งนี้"พีทตัดบทเเล้วพาฉันกลับบ้านทันที
 
พอมาถึงบ้าน "ไอ้เเพทเด๋วเเกตามฉันขึ้นมาที่ห้องนะ"พี่พีทพูดเสียงดุ
"คะ" ซวยเเน่ๆเลยนานๆ พี่พีทมีทีท่าจะจริงจังกับฉัน  เเล้วฉันก็เดินไปหาพี่พีทที่ห้อง

"เเกไปรู้จักไอ้ภูได้ยังไงห๊ะ"

"ปะ  ป่าวเค้าไม่รู้จักหมอนั่นนะ" ตายเเน่ๆงานนี้ คนสวยเเย่เเล้ว

"เออๆ ช่างมันเถอะ  เเต่พี่ขอเตือนนะ อย่าไปมีเรื่องกับหมอนี่เด็ดขาด ทางที่ดีควรลาออก เเล้วเข้ามาเรียนเเบบธรรมดาไม่ต้องใช้ทุน" ไม่อยากเชื่อ ขนาดพี่ฉันยังกลัวหมอนั่นเลย เเต่ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่ลาออกเด็ดขาด

"เเล้วที่ฉันขยันอ่านหนังสือเเทบตายเพื่อจะเรียนโรงเรียนดังๆมันก็ไม่มีค่างั้นสิ   เเล้วอีกอย่างพี่อย่าลืมนะว่าเราไม่ใช่เศรษฐีที่จะจ่ายค่าเทอมปีเกือบล้าน"ฉันพูด
สีหน้าจริงจังจนพี่พีทตกใจ

"ก็เเล้วเเต่เเกล่ะกัน  เพราะฉันก็ตัดสินใจเเทนเเกไม่ได้"ไอ้พีทพูดขึ้นเพราะรู้นิสัยฉันว่าไม่ยอมใครง่ายๆ  จากนั้นฉันก็กลับเข้าห้องตัวเอง

เฮ้อ  เเล้วพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีกละเนี่ยไม่อยากจะคิดเล้ย มาโรงเรียนวันนเเรก ก็เกิดเรื่องเเล้วซวยจริงๆ

"อืมมมมมมมม  หกโมงเเล้วเหรอเนี่ย" หลังจากนั้นฉันก็ไปอายนำเเต่งตัว  เเล้วลงมาทานอาหารข้างล่าง

"เเพท เดี่ยววันนี้ไปดรงเรียนกันพี่นะ"โห วันนี้ไอ้พีทชวนไปโรงเรียนด้วย ต้องมีอะไรพิเศษ เเหงๆ  พอทานอาหารเสร็จฉันก็เดินไปโรงเรียนกีบพี่พีท

"เเปลกเเฮะ"อยู่ดีพี่พีทก็พูดขึ้น

"มีอะไรหรอพี่พีท"ฉันถามเพราะเห็นท่าทีเเปลกๆของมัน 

"ป่าวหรอก พี่เเค่เดาเเผนการครั้งนี้ของไอ้ภูไม่ออก"

"เเผนการอะไรของพี่" ยิ่งมันพูดฉันยิ่งงง

"ก็เเผนการที่จะทำให้เเก ออกจากโรงเรียนนี้ยังไงเล่า ยัยโง่" ไอ้พีทตะคอก

"เอาอย่างนี้ละกัน ช่วงนี้พยายามระวังตัวให้มากหน่อย อย่าทำอะไรวู่วาม เข้าใจมั้ย

"จ้า คุณพี่" จากนั้นฉันก็เเยกตัวออกมาเเล้วไปเรียน