ตอนที่ 21 : ตอนที่ 17 อาจารย์สอนเสริม
ตอนที่ 17 อาจารย์สอนเสริม
เช้าที่สดใสในเรือนจันทร์กระจ่างแห่งตระกูลซู สามบ่าวน้อยเดินถืออ่างล้างหน้าและอาหารเช้ามุ่งไปยังห้องของนายตน
“ซุ่งซุ่ง เจ้าว่าสองวันที่ผ่านมาพี่เทียนหายไปไหนมา” คู่สนทนาด้านข้างกลับส่ายหน้า แต่บ่าวใหม่หน้าแดงขึ้นสีอย่างไม่มีสาเหตุ
“เจ้าไม่สบายรึเปล่าเมาเมา” บ่าวใหม่สันหน้าเป็นพลันวัน
“คุณหนู ทำไมนอนสภาพนี้เนี่ย” เสี่ยวเนียวเปิดบานประตูเดินเข้าสู่ห้องนอนของเจ้านาย เมื่อเห็นสภาพการนอนของเจ้านายถึงกับต้องส่ายหน้า หัวไปทางเท้า เท้าไปทางหัว แขนขากาง ไม่เคบเรียบร้อยเลย
บ่าวสาวทั้งสองถอนหายใจ สองสิ่งที่ไม่อาจแก้ไขได้คือ รายมือและท่านอนที่ไม่เรียบร้อย
บ่าวหญิงประคองร่างของนายให้ลุกขึ้นนั่งจับลูบผมชี้ๆ นั้นเบามือเพื่อให้เข้าทรง
เสี่ยวเมาเดินเลี่ยงไปเตรียมเสื้อผ้าและน้ำอาบให้คุณหนู
แต่อย่างไรคุณหนูก็ยังแค่สิบหนาวเท่านี้เนอะ เสี่ยวเมาส่ายศรีษะไปมาเหมือนตนเป็นคนแก่เสียเอง
หลักจากที่อาบน้ำอาบท่า ทานอาหารเช้าร่วมกันนายบ่าวแล้ว สิ่งของที่คาดหวังจากเทียนเทียนก็มาถึง
ม้วนจดหมายจากองค์ชายเก้า ทำด้วยผ้าไหมสีน้ำเงินปราณีต และยังมีกระดาษสีชมพูแผ่นน้อยแนบมาด้วย ที่หากบอกราคาไปแล้ว องค์ชายไม่ควรนำออกมาใช้ เพื่อเขียนหาตน เพราะราคานั้นแพงมาก เมื่อเทียบกับราคากระดาษทั่วไปแพงแล้ว เจ้ากระดาษสีชมพูที่อบกลิ่นนี้แพงยิ่งกว่าผ้าไหมหนึ่งพับเสียอีก
/ฟุ่มเฟือยเสียจริง/
คุณหนูหยิบจดหมายสีชมพูแผ่นเล็กนั้นขึ้นอ่าน
"เห้ย ให้มันได้อย่างนี้สิ"
พลางถอนหายใจเสียงดังทำให้บ่าวทั้งสามหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น
“เมาเมาน้อย ต่อไปต้องตั้งใจเรียนนะ ข้าเอาชีวิตเข้าแลกเลยนะ”
เมื่อได้ฟังดังนั้นถึงกับตกตะลึง การเรียนของเขาต้องเอาชีวิตเข้าแลกเลยหรือเนี่ย
“บ่าวขอบคุณคุณหนูที่เมตตาขอรับ” เสี่ยวเมาโขกหัวเข่าลงพื้นพร้อมก้มคารวะ
“เมาเมาลึกขึ้นมา แค่เพียงสัญญาว่าไม่ว่าอาจารย์จะสอนอะไร ย่อมต้องทำตามเข้าใจหรือไม่”
“ขอรับคุณหนู”
ใบหน้าที่เคยสดใสนั้นหลับนิ่งเฉยผิดแปลกไป คุณหนูจ้องมองสลับไปมาระหว่างจดหมายน้อยนั้นกับใบหน้าของเสี่ยวเมา
/มาถึงขึ้นนี้แล้ว ตายเป็นตาย/
“เทียนเทียน ยามเว่ยเตรียมรถม้าด้วย ข้าจะไปหาพี่ลี่หมิน” คำสั่งที่เล่นเอาองครักษ์กระอักกระอ่วนแต่ต้องรีบปรับสีหน้าของตนทันที
“ขอรับ” รับคำแล้วรีบเดินปลี่ออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อถึงยามเว่ย สามนายบ่าวกับอีกหนึ่งองค์รักษ์ก็เดินทางมาถึงหอจื่อเถิงหลัว มู่เทียนยืนรอรับนายของตนลงจากรถม้าจับจูงลงมายังพื้นด้านล่าง
เสี่ยวเนียวเดินตามออกมาจากรถม้า แต่พลันม้าเกิดสะบัดตัวอย่างแรง รถม้าโครงเครง มู่เทียนเข้ารับร่างของบ่าวน้อยทัน
“ขะ...ขอบคุณพี่เทียน” เสี่ยวเนียวในอ้อมกอดก้มหน้าชิดออกหลบสายตาของชายหนุ่มร่างใหญ่ มู่เทียนค่อยๆ ว่างนางลงกับพื้น
...แต่ทุกการกระทำที่อ่อนโยนย่อมตกอยู่ในสายตาของคนผู้หนึ่ง ดวงตาแสนเศร้าที่เฝ้ามองไปยังชายในใจของเขาเสมอมา…เขาหวังจะออกไปพบแต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว....
“เนียวเนียวเจ้าเป็นอะไรรึเปล่า” ซูหมี่เดินมาพลางลูบคำร่างกายของเสี่ยวเนียว
“บ่าวไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ แค่ตกใจเล็กน้อย”
“ไปเราเข้าไปด้านในกัน” ซูหมี่จับจูงเสี่ยวเนียวเดินเข้าไปด้านใน
ย่างก้าวด้วยความคุ้นเคยจากทางเข้าด้านหลังนั้น ทำให้บ่าวไพร่ต่างตามผู้ดูแลเขามาขว้างคุณหนูคนดัง
“คารวะท่านหญิงเจ้าค่ะ” แม่เล้าเดินนวยนาดเข้ามาทักทายท่านหญิง ยิ้มแย้มการค้าอย่างเคย
“ข้ามาหาท่านพี่ลี่หมิน”
“เจ้านำทางท่านหญิงไป” แม่เล้าชี้บ่าวสาวใกล้ๆ ระแวกนั้นให้นำทางให้เจ้านาย
“เอะเอ๋ ช้าก่อนเจ้าค่ะท่านมู่เทียน นายท่านสั่งห้ามท่านเข้าเจ้าค่ะ” แม่เล้ายืนขวางหน้าองค์รักษ์ร่างใหญ่ทันที
“มู่เทียนเข้ามา นี้ราชโองการอนุญาตให้เทียนเทียนเข้าออกได้” ซูหมี่ชราชโองการขึ้นให้ปรากฎ
“ตะ...แต่” แม่เล้าพยายามขัด
“หรือจะขัดราชโองการ” ซูหมี่ทำตาดุใส่แม่เล้า แม้ไม่น่ากลัวออกจะน่ารักก็ตาม แต่เล่นเอาแม่เล้าเหงื่อตก ท่านหญิงนะท่านหญิงทำไมต้องใช้ราชโองการในเรื่องแบบนี้ด้วย
แม้ใครๆ ต่างก็ทราบกันดีว่าท่านหญิงมีคนที่อยู่ด้านหลังยิ่งใหญ่ในแผ่นดิน แต่ชอบเอาอำนาจมาเล่นกับเรื่องเล็กๆ เช่นนี้
"คุณหนูโปรดรอสักครู่" บ่าวสาวคนนั้นนำทางมายังห้องรับรอง ย่อกายเดินออกไปเพื่อไปตามคน
เพียงครู่ร่างอ่อนแอ่นอรชรนั้นก็เดินเข้ามาด้วยชุดสีแดงสด ตัดลายชุดด้วยสีดำ ดูจองหองเย้อหยิ่ง แต่เย้ายวน น่ากำราบ ย่อกายทำความเคารพอย่างเต็มรูปแบบ
"เทียนเทียน เจ้าทะเลาะกันหรอ" คุณหนูหันกระซิบเบาๆ แต่ก็เรียกสายตาฉงนกลับมา เมื่อคืนก็ได้พบหน้าจะเอาช่วงไหนไปทะเลาะกันได้ หันมาส่ายหน้าให้คุณหนูของตน
"ฮึ คุณหนูท่านมีธุระอะไรถึงขนคนมามากมายขนาดนี้" มือเรียวยาวนั้นหยิบชาขึ้นจิบเบาๆอย่างวางท่า
"ข้ามาขอให้ท่านไปเป็นอาจารย์ให้เสี่ยวเมาน้อย ท่านจะว่างไปช่วงไหนดีท่านพี่"
"ข้าคงต้องขอปฎิเสธ ช่วงนี้ข้าวุ่นวายเหลือเกิน ทั้งยังไม่ไคร่จะสบายกายและใจ"
"....ได้ ถ้าเช่นนั้นท่านวางเมื่อใดก็แจ้งข้ามาก็แล้วกัน ข้าอุส่า..."ความเงียบเรียกความสนใจของคู่สนทนาได้เป็นอย่างดี
"นี้ราชโอการ ต่อไปนี้มู่เทียนจะเข้านอกออกในได้ ท่านคงไม่รู่ว่าซูหมี่คนนี้เอาอะไรแลกมา"
"......" มือที่ยกจิบชานั้นชะงัก จ้องมองคุณหนูที่บัดนี้เดินก้าวออกจากห้องแล้ว
"ท่านหญิง อีกสองวันข้าจะไป" เสียงพูดเปรยๆนั้นเรียกรอยยิ้มสดใส
"เทียนเทียน วันนี้เจ้าก็อยู่ที่นี้แหละ ข้าจะกลับจวนไม่คิดจะไปที่ไหนแล้ว"
"คงไม่รบกวน วันนี้ข้าต้องการพัก ส่งแขก" ยอดนายโลมลุกขึ้นเดินกลับห้องของตนทันที เรียกความฉงนเข้าไปใหญ่แก่มู่เทียน ที่ตนยังมิได้ทำอะไรให้เลย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
