คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : (Request) Dream in a dream – Luten
Title : Dream in a dream
Author : LittleG
Pairing : Luten
Request by : psdreal
About it : พลอตเรื่องโดยคุณ psdreal
ค่ะ!
เห็นเป็นแนวที่น่าสนใจดีแถมช่วงนี้ฟิลลิ่งมันได้ เลยลองแต่งดู
หากมีข้อผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ;_;
-
- - - - | | - - - - - | | - - - - -
ตั้งแต่เด็กแล้วที่เขามักจะฝันประหลาด
ฝันเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งผู้มีรอยยิ้มสดใสราวกับแสงตะวันยามเช้า
“ลูคัส! นั่นลูกรีบขึ้นห้องทำไมน่ะ!
มาคุยกับหนูฮินะก่อนสิลูก” เสียงผู้เป็นมารดาดังไล่หลังมาทว่าเจ้าของชื่อกลับไม่คิดจะใส่ใจ
เขาเลิกคิดเรื่องคู่ดูตัวคนที่ยี่สิบกว่าๆที่มารดาหามาให้ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตัวเองแล้วปิดประตูอย่างแรงจนเกิดเสียงดังปัง!
“ฮินะเหรอ? สัปดาห์ก่อนคนที่พามาชื่อลามิไม่ใช่รึไง? สัปดาห์ก่อนหน้านั้นก็นายอน..” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนล้มตัวลงนอนบนเตียงขนาดคิงไซส์
มือแกร่งควานหาสิ่งหนึ่งซึ่งอยู่ตรงหัวเตียง..และเมื่อแตะโดนมันก็ไม่รีรอที่จะคว้ามันมาไว้ในกำมือทันที
เขาเทยาในลักษณะแคปซูลใส่มือก่อนหยิบเข้าปากเม็ดหนึ่งแล้วคว้าขวดน้ำซึ่งตั้งอยู่แถวนั้นขึ้นดื่มตามไป
ทำไม..ครั้งนี้ยาถึงออกฤทธิ์ช้าจังนะ
อยากหลับเร็วๆแล้ว
อยากหลับแล้ว...
เขาปิดฝากระปุกยาก่อนโยนมันไปแถวๆนั้น
ปิดเปลือกตาลงพยายามที่จะตกอยู่ในห้วงนิทราให้เร็วที่สุด
เร็วเข้าสิ
เร็วเข้าสิ
แล้วในที่สุด..เขาก็ดำดิ่งลงไป
สู่โลกแห่งความฝัน..ที่ๆมีใครบางคนรออยู่
เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดำดิ่งลงสู่ความมืดที่ไร้จุดสิ้นสุด
รู้สึกเหมือนถูกผลักให้ตกลงไปในเหวลึก
รอบข้างมืดสนิทไม่มีแม้แต่แสงไฟ..มองไม่เห็นแม้แต่มือของตัวเอง
มันเป็นความมืดที่ชวนให้รู้สึกโดดเดี่ยวอย่างไรบอกไม่ถูก
ในทุกๆวัน..เขามักจะรีบนอนแต่หัวค่ำเพื่อที่จะดำดิ่งลงสู่โลกแห่งความฝันนั้นอีกครั้ง
โลกที่เด็กคนนั้นอาศัยอยู่..มันมักจะเป็นแบบนั้น
เหมือนอย่างเช่นครั้งนี้
หิมะร่วงโรยลงมาคลุมพื้นดินจนมันขาวโพลนไปหมด
หลังคาบ้านเรือนถูกหิมะปกคลุมจนแยกแทบไม่ออกว่ามันคือบ้านขนมหรือเป็นบ้านจริงๆ
แม้แต่ต้นไม้หลากสีสันที่เคยออกลูกออกผลจนบัดนี้ก็เหลือเพียงกิ่งก้านเท่านั้น สภาพแวดล้อมของที่นี่ช่างดูหนาวเหน็บ..
แต่ในทางกลับกัน..เขารู้สึกอบอุ่น
“นายมาที่นี่อีกแล้วเหรอ”
ลูคัสลืมตาตื่น เขาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง
คนตัวเล็กผู้มีผมสีช็อกโกแลตดูแปลกตายืนอยู่ตรงหน้า เตนล์มีสีหน้ามึนงงเล็กน้อย..คงเพราะไม่คิดว่าเขาจะมาที่นี่เร็วขนาดนี้
เพราะครั้งล่าสุดที่มาที่นี่คือเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
“ไง”
“พึ่งมาไม่ใช่รึไง”
“ยานอนหลับ”
คนตัวเล็กปิดปากเงียบไปเมื่อได้ยินดังนั้น
มือเรียวเสยผมขึ้นลวกๆ..ริมฝีปากเหยียดเป็นเส้นตรงดูไม่พอใจกับสิ่งที่ได้ยินนัก
ยานอนหลับงั้นหรือ?
บ้าไปแล้ว..หมอนี่มันบ้าไปแล้วจริงๆ
“นาย
15 แล้วนะ..ลูคัส เลิกทำตัวเป็นเด็กๆซักที”
“ฉันรู้..แต่ฉันอยากเจอนายนี่”
โลกข้างนอกสำหรับลูคัสมันค่อนข้างน่าปวดหัว
ไม่สิ มันน่าปวดหัวมาก..ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวที่เจ้ากี้เจ้าการกับเขาไปเสียทุกอย่าง
หรือคนรอบข้างที่เอาแต่หวังให้เขาเป็นนู่นเป็นนี่
เรียนให้ได้อันดับสูงๆเป็นที่เชิดหน้าชูตาให้ครอบครัว
ไปดูตัวกับคนนั้นคนนี้ด้วยเหตุผลทางธุรกิจที่เด็กๆอย่างเขาไม่เคยเข้าใจ
จะอะไรก็แล้วแต่..เขาอึดอัดและอยากหนีออกไปจากที่แห่งนั้น
เขาเจอเตนล์ครั้งแรกเมื่อไหร่นะ?
ไม่รู้สิ..จำไม่ได้
มันนานเกินจนเขาไม่คิดจะใส่ใจ..รู้เพียงแค่ว่าอยากเจอคนตัวเล็กทุกครั้งที่มีโอกาส
เตนล์เป็นเหมือนกับสิ่งที่ช่วยเยียวยาจิตใจของเขา
“อึดอัดมากเหรอ..มานี่สิ”
เขาเดินไปหาคนตัวเล็กอย่างว่าง่าย แขนแกร่งรวบตัวเตนล์เข้ามากอดจนซุกอก
ก้มหน้าลงต่ำก็เห็นใบหน้าขึ้นสีแดงสดราวกับมะเขือเทศสุกซึ่งมันดูน่ารักมากสำหรับลูคัส
พวกคู่ดูตัวที่พ่อแม่หาให้..ไม่มีใครน่ารักเท่าเตนล์เลยซักคน
ไม่มี
“ฉันหวังว่านายจะโตขึ้น”
“หืม..?”
“ฉันอยู่กับนายนะ..อยู่กับนายตลอดไป
จะอยู่ด้วยกันไปจนกว่านายจะเบื่อฉัน” ไม่บ่อยนักที่เตนล์จะพูดประโยคยาวๆกับเขา
มือใหญ่ลูบหัวทุยๆนั่นด้วยความเอ็นดู..อยากฟัดอีกฝ่ายให้จมอก
เตนล์ยังคงตัวเล็กน่ารักอยู่เสมอแม้จะอายุปาไป 15 ปี..ความจริงอีกฝ่ายอายุ 15
ตั้งแต่ที่เราเจอกันครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน จนตอนนี้ก็ยังอายุ 15 ไม่เปลี่ยนไป
“ฉันก็จะอยู่กับนายไปเรื่อยๆนั่นแหละ”
หยิกจมูกรั้นๆนั่นไปหนึ่งทีก่อนกอดคนตัวเล็กแน่น
มือหนาเอื้อมมาสัมผัสข้อมือของร่างบางอย่างแผ่วเบา
ก่อนจะเริ่มกอบกุมมันอย่างอ่อนโยนแล้วดึงคนตัวเล็กให้เดินตาม
สองข้างทางของถนนที่เขาเดินอยู่เป็นร้านขนมหวานและร้านอาหารที่ยังคงเปิดให้บริการแม้หิมะจะตกหนัก
เขาจูงมือเตนล์เดินเข้าร้านหนึ่งตรงหัวมุมทางเดิน
มันเป็นร้านอาหารอิตาเลียนที่ขายขนมหวานอย่างพวกคุกกี้และขนมเค้กด้วย
โต๊ะริมสุดของร้านคือสถานที่ที่พวกเขาเลือกจะจับจอง
เลื่อนเก้าอี้ออกให้คนตัวเล็กนั่งก่อนเดินมาหย่อนตัวลงที่เก้าอี้ตรงข้าม
คนน่ารักดูอารมณ์ดีมากเสียจนลูคัสต้องยิ้มตาม
“รู้มั้ยฉันปวดหัวกับเรื่องบ้าๆนั่นขนาดไหน
ดีนะที่มีนายอยู่..เตนล์ ถ้านายหายไปฉันคงไม่รู้จะทำยังไง”
ยกยิ้มอย่างขมขื่น..มือหนาบรรจงลูบไล้สัมผัสมือของใครอีกคนที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างแผ่วเบา
ทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเตนล์..มันทำให้เขาเป็นตัวเอง ทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ
พูดอะไรก็ได้ที่อยากพูด
โลกใบนี้ที่มีแค่เรา
ขนาดในร้านอาหารแบบนี้..ยังไม่มีแม้แต่พนักงานซักคน
เพราะนี่คือความฝัน..ความฝันที่มีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้น
“แล้ววันนี้เป็นไงบ้าง
สบายดีมั้ย” เตนล์ถาม ดวงตากลมคู่นั้นมองเขาด้วยสายตาอบอุ่น ก่อนที่เจ้าตัวจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วยิ้มแหย่พร้อมหลบสายตามองไปทางอื่น
“ไม่สิ
ถ้านายสบายดีจะกินยานอนหลับทำไม ฉันนี่โง่เนอะ”
“ก็เหมือนๆเดิม”
“ดูตัวอีกแล้วเหรอ
คราวนี้ใครล่ะ”
“ฮินะ”
“คราวก่อนไม่ใช่คนนี้นี่..แม่นายคิดจะเปลี่ยนสัปดาห์ละคนรึไง”
เตนล์ว่าด้วยน้ำเสียงดูไม่ค่อยจริงจังเท่าไรนัก
คำพูดของเตนล์..แม้มันจะไม่มีอะไรมากแต่ก็ทำให้ลูคัสยิ้มตามราวกับมนต์สะกด
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้นเบาๆ..และนั่นทำให้เตนล์รู้สึกพอใจ คนตัวเล็กรู้สึกเหมือนกำลังตัวลอย..แค่เพราะรู้สึกดีที่เขาเป็นต้นเหตุของรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนตรงหน้า
“คราวก่อนลามิ
คราวก่อนโน้นนายอน คราวก่อนโน้นอีกก็จื่อวี”
“โว้วๆ
แม่นายนี่น่ากลัวนะ ไปหาสาวๆมาจากไหนนักหนา”
“เธอคงลืมว่าฉันอายุแค่
15 ล่ะมั้ง” ลูคัสยักไหล่..เขามองจานอาหารที่มาวางอยู่บนโต๊ะตอนไหนก็ไม่รู้
เขากินมันไม่ได้..แหงล่ะ นี่มันก็แค่ความฝัน คุณเคยฝันถึงอาหารใช่มั้ย? ต่อให้คุณกินมันแต่คุณก็จะไม่รู้สึกถึงรสชาติอะไรทั้งนั้น
มันก็เหมือนกับคุณกำลังเคี้ยวอากาศนั่นล่ะ
แต่กับเตนล์ไม่ใช่..เตนล์สามารถกินมันได้อย่างเอร็ดอร่อย
ดวงตาคมมองคนตัวเล็กซึ่งกำลังทานพิซซ่าอย่างเอร็ดอร่อยก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปยีกลุ่มผมยุ่งๆนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ไรเล่าลูคัส!”
“ก็นายน่ารักเกินไปน่ะสิ”
เตนล์นิ่งไปพักหนึ่ง..ก่อนรีบกินเพื่อกลบเกลื่อนความเขินจนสำลัก คนตัวสูงกว่าหัวเราะก่อนเดินอ้อมไปลูบหลังอีกฝ่ายเบาๆ
เจ้าตัวเล็กหันมามองเขาทั้งๆที่น้ำตายังคงคลอหน่วงอยู่แบบนั้น..แก้มนุ่มๆนั่นพองลมจนดูน่าหยิกขึ้นมาทันตาเห็น
“เพราะนายเลย! มาทำให้ฉันสำลักได้ไงฮะ!”
“เขินก็บอกเขินสิ”
“ไม่ได้เขิน!”
“ฮ่าๆๆๆ”
เชื่อเถอะ ถ้ามารดาของเขาได้มาเห็นฉากนี้เข้าล่ะก็..เธอคงอึ้งไปแน่ๆ
ในโลกของความเป็นจริงนั้นลูคัสไม่เคยหัวเราะเลย
ไม่สิ..เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเคยยิ้มรึเปล่า
แม่ของเขาคงตกใจแน่ๆถ้ามาเห็นเขาเวลาได้อยู่กับเตนล์
เธอคงตกใจ..หากได้เห็นว่าลูกชายของเธอมีความสุขขนาดไหนตอนที่ไม่มีเธอมากำกับชีวิต
ร่างสูงยิ้มบางๆ..เขาอยากอยู่กับเตนล์ต่ออีกซักหน่อย
แต่ช่างน่าเสียดาย..
เขามองเห็นแสงสีขาวสว่างวาบที่เริ่มขยายตัวขึ้นเรื่อยๆ..รู้ได้ในทันทีว่าถึงเวลากลับสู่โลกของความเป็นจริงแล้ว
แสงสีขาวกลืนกินทุกสรรพสิ่ง..ทั้งหญ้าและผืนดินที่ปกคลุมด้วยหิมะ
บ้านเรือนนั่นก็เหมือนกัน..แสงนวลนั่นขยายใหญ่ขึ้นจนท้ายที่สุดมันก็ปกคลุมทุกอย่าง..ไม่เว้นแม้กระทั่งเตนล์
มีเพียงลูคัสคนเดียวเท่านั้นที่เหลืออยู่
แล้วเขาก็ตื่นขึ้นมาจากฝันดี
กลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่เขาจะไม่มีวันหนีพ้นแม้ว่าจะพยายามซักแค่ไหน
กาลเวลาที่ล่วงเลยไปเช่นเดียวกับความฝันในวัยเด็กที่เริ่มเจือจางลงเรื่อยๆ
เมื่อก่อนเขาฝันถึงเตนล์ทุกวัน..ไม่สิ
แทบจะทุกครั้งที่หลับตาก็เห็นใบหน้าของเตนล์ลอยมาอยู่เสมอ
เขาเคยคิดว่าเราคงจะอยู่ด้วยกันตลอดไป..แม้มันจะเป็นเพียงความฝันแต่เขาก็ยังอยากอยู่กับเตนล์
ไม่อยากพรากจากกันไปไหน
แต่เมื่อนานวันเข้า..เขาก็รู้ว่าคำว่า
ตลอดไป มันไม่มีจริง
มันมีบางอย่างผิดปกติ
เขาฝันถึงเตนล์น้อยลง..หรือบางทีต่อให้ฝันก็เห็นหน้าแทบนับครั้งได้
เหมือนมีม่านหมอกปกคลุมใบหน้าจนทำให้เขามองไม่เห็นหน้าตาของเตนล์
ไม่เห็นสีหน้าของเตนล์..
เหมือนอย่างเช่นครั้งนี้
“ลูคัส
สบายดีมั้ย”
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็ยังคงเห็นเตนล์ยืนอยู่ตรงหน้าเหมือนดั่งที่เคยเป็นมาตลอด
เตนล์ฉีกยิ้มสดใส..แต่เขากลับไม่เห็นว่าเตนล์มองเขาด้วยสายตาแบบไหน
ทุกอย่างมันดูพร่ามัวไปหมด..ใบหน้าที่เขาแสนคิดถึงช่างดูเลือนราง
มีเพียงรอยยิ้มดุจแสงตะวันที่โดดเด่นขึ้นมาท่ามกลางทุกสิ่ง
เขาค้นพบว่า..บรรยากาศที่นี่ดูแย่ลง
ท้องฟ้าที่มืดครึ้มและเต็มไปด้วยหมอกขาวขุ่นทำให้ลูคัสรู้สึกแย่
รู้สึกหดหู่..
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
ครั้งล่าสุดคือเมื่อหลายเดือนก่อน
เขาได้แต่คิดในใจแต่ไม่พูดออกไป
“นั่นสิ..ฉันคิดถึงนายนะ”
ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกัน
มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่..ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราได้เจอกันน้อยลง
“เตนล์
ฉันรอนายทุกคืน รอที่จะฝันถึงนาย..แต่ไม่มี
ขนาดวันนี้ฉันฝันเห็นนายก็ยังไม่เห็นหน้า ทำไม..เกิดอะไรขึ้น”
เขากัดปากจนห้อเลือด..
“นายกำลังโต
ลูคัส”
“...”
“น่าเสียดายจริงๆ
นายอายุ 20 แล้ว..แต่ตอนนี้ฉันยังอายุแค่ 15”
“....”
“นี่..”
“หืม”
ร่างสูงมองคนตัวเล็กซึ่งยังคงมีรอยยิ้มบางประดับอยู่บนใบหน้าเรียวนั่น
“รอฉันนะ”
“...”
“ฉันจะกลับมาแน่นอน
ฉันสัญญา”
ในตอนนั้น..เขาเชื่อมั่นในคำสัญญาของคนตัวเล็ก
เชื่อว่าซักวันเราจะได้พบกัน
“อืม
ฉันจะรอ”
เขาจับมือบอบบางนั่น..จับมันแน่นเหมือนกลัวว่ามันจะหายไปไหน
หลายเดือนมานี้มีความรู้สึกบางอย่างที่ก่อขึ้นในใจของเขาเงียบๆ..ทว่ามันกลับมีอิทธิพลกับตัวเขามากเสียจนเริ่มสูญเสียความเป็นตัวเองไป
มันคือความรู้สึกหวาดกลัว
กลัวที่จะต้องเสียเตนล์ไป
กลัวว่า..ที่พักพิงเพียงหนึ่งเดียวของเขาจะหายไป
“วันนี้มีไรจะเล่าให้ฟังมั้ย”
เตนล์ถามโดยที่ยังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า ลูคัสยิ้ม..แต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่ขมขื่นเสียจริง
แม้แต่ในเวลานี้..เขาก็มองไม่เห็นใบหน้าของเตนล์
“แม่ฉันให้ไปดูตัวอีกแล้วล่ะ
จำฮินะได้มั้ย..ที่เคยมาดูตัวกับฉันตอนนั้น”
“อื้ม
จำได้ดิ คนที่มาหลังจากลามิใช่มั้ย”
“อืม
แม่ฉันพาเธอมาหาฉันใหม่ เห็นบอกว่าเผื่อฉันเปลี่ยนใจ”
“....”
“แต่ฉันจะเปลี่ยนใจได้ไง..จริงมั้ย? ก็มีนายแล้วนี่นา” เขาหัวเราะเบาๆ
เหลือบมองเตนล์นิดหน่อย..แต่อีกคนกลับไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้า
เตนล์เงียบไปจนน่าใจหาย
แต่แล้วในที่สุดเตนล์ก็เปิดปาก
“นี่..ลูคัส
นายจะไม่เปลี่ยนใจจากฉันจริงๆใช่มั้ย”
“...”
“จริงๆนะ”
“อืม
ไม่เปลี่ยนใจหรอก”
“ขอบคุณนะ”
เขาจำไม่ได้ว่าอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น
เขาจำฝันต่อจากนั้นไม่ได้..หลังจากตื่นขึ้นมาเขาก็รู้สึกได้ว่าความฝันในครั้งนี้มันดูขาดๆหายๆไม่เหมือนทุกที
มันดูเลือนรางจนน่ากลัว
และหลังจากวันนั้นสิ่งที่เขากลัวที่สุดก็ได้เกิดขึ้น..
เขาไม่เคยฝันถึงเตนล์อีกเลย
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ใบหน้าที่แสนคิดถึงเริ่มเลือนรางในความทรงจำ
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่..ที่เขานึกใบหน้าของคนตัวเล็กไม่ออก
สิ่งที่จำได้มีเพียงเสียงที่ใสราวกับระฆังและรอยยิ้มที่เจิดจ้าดั่งแสงตะวันยามเช้า
เขารอเตนล์มาโดยตลอด..ความฝันเมื่อตอนอายุ
20 คือครั้งสุดท้ายที่เขาได้เจอเตนล์
รอมาตลอด..หวังล้มๆแล้งๆว่าซักวันเราคงจะได้เจอกันในซักวันหนึ่ง
Rrrrrrr
มือใหญ่คว้าโทรศัพท์เครื่องหรูที่พึ่งซื้อมาเมื่อคืนขึ้นมา
สไลด์นิ้วกดรับก่อนยกขึ้นแนบหู ได้ยินเสียงคนปลายสายบ่นแวดๆอะไรซักอย่างจนต้องหน้านิ่วคิ้วขมวด
บ่นไรของมันวะ..ลูคัสวัย 30 คิดในใจ
[แล้วก็นะ..ทำไมมึงทำแบบนี้!
มาหักอกพี่เวนดี้คนสวยของกูได้ไง]
“....”
[ไอลูคัสโว้ยยย ไอลูคัสสสส]
“...”
[ไอเพื่อนเลว!]
ติ๊ด!
“อะไรของมัน..โทรมาด่า
ด่าเสร็จก็วางสาย โว๊ะ” ชักสีหน้าใส่โทรศัพท์ก่อนกลอกตามองบน
ไล่สายตามองลูกน้องทุกคนในสาขาของตัวเองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
หูผึ่งกันเป็นช้างแอฟริกาเลยทีเดียว..ท่าทางแต่ละคนนี่ดูไม่รู้เลยว่าอยากใส่ใจเรื่องของเขามากแค่ไหน
ในตอนเด็กเขาเคยคิดว่าอยากอยู่ในฝันตลอดไปเพื่อหลีกหนีโลกความจริง
แต่เมื่อโตขึ้น..ประสบการณ์สอนให้เขาคิดได้ว่าโลกนี้มันก็ไม่ได้แย่ไปเสียทีเดียว
เขาแค่ต่อรองกับครอบครัว..ยอมสืบทอดกิจการบ้าๆนี่
แต่ขอเลือกคู่ชีวิตเอง
ซึ่งทางพ่อแม่ที่แม้ในตอนแรกจะไม่ชอบข้อเสนอนี้นัก
ท้ายที่สุดก็ยอมรับแต่โดยดี
ตอนนี้เขาดำรงตำแหน่งเป็นผู้จัดการบริษัทสาขาย่อยแห่งหนึ่งซึ่งเป็นธุรกิจที่สืบทอดต่อกันมาในวงศ์ตระกูล
และจะเริ่มดำรงตำแหน่งประธานบริษัทสาขาหลักในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าหากไม่มีอะไรผิดพลาด
อนาคตของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่กำลังรุ่งโรจน์..ใครหลายคนมองว่าชีวิตของเขาเป็นแบบนั้น
ไม่มีใครรู้ว่าลึกๆแล้วมีบางสิ่งขาดหายไปจากชีวิตของเขา
เป็นใครบางคน..ที่ครองหัวใจของเขาทั้งดวง
จำหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ..แต่รู้ว่ามีตัวตน
บางครั้งชื่อของอีกฝ่ายก็เลือนรางในความทรงจำจนเกือบนึกไม่ออก..คิดดูว่าเขาต้องเขียนชื่อของคนตัวเล็กคนนั้นลงในไดอารี่ทุกวันเพื่อไม่ให้ความทรงจำส่วนนี้หายไป
เขารู้สึกวูบโหวงในใจทุกครั้งที่นอนหลับ
และเขารู้ดี..ว่าเจ้าของชื่อคนนั้นคือคนที่จะมาเติมเต็มส่วนที่วูบโหวงในหัวใจของเขา
วันนี้เขามีนัดกับเพื่อนที่ผับเนื่องในโอกาสที่มันถูกแฟนคนที่ร้อยกว่าบอกเลิก
ที่นี่ยังคงเป็นสถานที่ที่วุ่นวายและแออัดเหมือนดั่งเช่นทุกครั้งที่มา
พวกเขามารวมตัวกันตรงโต๊ะวีไอพี 1 ซึ่งเป็นโต๊ะที่มีโซฟาล้อมเป็นครึ่งวงกลม
เพื่อนๆทุกคนมาถึงที่นี่กันหมดแล้ว
ต่างคนต่างแย่งกันซดเหล้าเมามายไม่ต่างจากหมาเลยซักนิด
“แล้วเมื่อไหร่มึงจะมีเมียวะไอคัส”
มาร์คถามก่อนปิดปากหาววอดเนื่องจากความง่วงนอนและฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่รุมเร้า
เจ้าของชื่อในประเด็นสนทนาหัวเราะก่อนตอบด้วยสีหน้าไม่จริงจังนัก
“กูจะอยู่เป็นโสดให้สาวเสียดายเล่น
ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เออ
หล่ออย่างมึงสาวเสียดายแน่”
พวกมันกลับไปคุยกันเรื่องอื่นโดยมีเขาร่วมแจมด้วยในบางครั้ง บทสนทนาก็ไม่พ้นเรื่องผัวๆเมียๆหรือไม่ก็ระบายเรื่องพวกลูกน้องในบริษัทที่เอาแต่สร้างความเสียหายไม่หยุด
ยอมรับเลยว่าหลังๆนั้นเขาไม่ได้ตั้งใจฟังมากนักเพราะสติก็เริ่มเลือนรางเต็มที
แต่มีชั่ววูบหนึ่งที่เขาเงยหน้าขึ้นมา
มองเห็นใครบางคนยืนอยู่อย่างโดดเด่นท่ามกลางผู้คนที่แออัด
ทั้งๆที่คนๆนั้นตัวเล็กมากแท้ๆ..แต่ลูคัสกลับมองเห็นอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน
เจ้าของใบหน้าหล่อหวานดูน่ารักน่าชัง
เจ้าของกายเล็กดูบอบบางน่าปกป้อง
และ..เจ้าของรอยยิ้มสดใสดุจแสงตะวันที่โผล่พ้นขึ้นมาในยามเช้า
“เตนล์”
หลุดชื่ออีกฝ่ายออกมาโดยไม่ทันรู้ตัว..ทั้งๆที่จำหน้าไม่ได้
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยหายไปจากความทรงจำของเขา
รอยยิ้มนั่น
เขารู้สึกใจเต้นแรงจนได้ยินเสียงโครมคราวอยู่ในอก
รู้สึกเหมือนส่วนที่ขาดหายไปได้รับการเติมเต็ม
รู้สึกได้ว่า..ต้องไม่ปล่อยให้คนๆนั้นหายไปเหมือนที่ผ่านมา แต่ในชั่วพริบตา..คนๆนั้นก็หายไปเหมือนไม่เคยยืนอยู่ตรงนั้นมาก่อน
“เป็นไรของมึงวะ
เมาแล้ว?” ไอแทยงซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยสะกิดก่อนถามด้วยความสงสัย
เขาเม้นริมฝีปาก
“คงงั้นมั้ง”
“บอสสสสส วันนี้มีพนักงานใหม่ด้วย!”
“เห็นเค้าบอกว่าน่ารักมากๆๆๆๆๆๆ”
“เห็นว่าเป็นผู้ชายตัวเล็กๆอ่ะ”
“บอสไปดูหน่อยดิ~”
ร่างสูงของผู้จัดการหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น..มองเหล่าลูกน้องที่ยืนล้อมหน้าล้อมหลังด้วยความฉงน
ทุกคนตาเป็นประกายเหมือนมีดวงดาวส่องแสงระยิบระยับอยู่ในนั้น ลูคัสค่อนข้างสนิทกับลูกน้องอยู่พอสมควร..นั่นทำให้หากไม่ใช่เวลางานทุกคนจะสามารถเข้ามาพูดเล่นกับเขาได้เหมือนเพื่อนคนหนึ่ง
“แล้ว?” เค้าเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
ไม่เข้าใจว่าไอการที่มีผู้ชายตัวเล็กๆน่ารักๆมาทำงานมันน่าสนใจตรงไหน
“ก็สเปคบอสไม่ใช่เหรอครับ”
จองอู..หนึ่งในพนักงานที่สนิทกับเขาพูดด้วยสีหน้าล้อเลียน
“พวกเราก็แค่อยากหาแฟนให้บอสไง
สงสารอ่ะ หล่อขนาดนี้ไม่ควรขึ้นคานค่า!”
จอยว่าบ้างก่อนหันไปหัวเราะคิกคักกับพนักงานสาวคนอื่นๆ
ลูคัสส่ายหัวด้วยความรู้สึกปลงตกกับลูกน้องของตัวเองที่ดูเหมือนจะอยากยัดเยียดคนรักมาให้เขาเสียเหลือเกิน
มีพนักงานใหม่หน้าตาดีไม่ได้ต้องหาทางให้เขาไปเจอไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
“เอาสิ
แล้วอยู่ในไหนล่ะ”
“อยู่ห้องทำงานของหัวหน้าโดยองมั้งครับ”
จองอูว่าก่อนทำปากบอกให้ไปหาคนๆนั้นเดี๋ยวนี้
ซึ่งคนเป็นหัวหน้าอย่างลูคัสก็ได้แต่ปิดปากสงบเสงี่ยมเดินไปยังห้องทำงานของหนึ่งในเพื่อนสนิทตามคำสั่งของลูกน้อง
แต่..จู่ๆเขาก็มีความรู้สึกประหลาดเกิดขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ
มันเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูด
เขารู้แค่ว่าเขาเดินเร็วขึ้น เร็วขึ้น
และสุดท้ายก็จบลงด้วยการวิ่งเพื่อไปยังห้องของคิมโดยอง
ผลักประตูอย่างแรงทิ้งมาดผู้จัดการหนุ่มผู้เคร่งขรึม(?)ไปจนหมด ถ้าพนักงานคนอื่นๆมาเห็นคงไม่เชื่อแน่ว่าบอสที่ตนเคารพรักจะอยู่ในสภาพหอบแฮ่กแถมเสื้อเชิ้ตที่ใส่มาก็หลุดรุ่ยออกนอกกางเกงจนดูไม่เป็นผู้เป็นคน
“ลมไรหอบมานี่วะ”
“เสือก”
ตอบกลับเพื่อนรักไปก่อนสอดสายตาส่องไปยังรอบๆห้องทำงานของเพื่อนรัก
“อ้าว
ไอนี่..กูพูดดีๆด้วยนะ แล้วมึงหาใคร”
“เด็กใหม่”
“ไม่นิดว่ามึงจะสนใจ..เอาเป็นว่ากลับไปห้องมึงอ่ะ
กูส่งน้องเขาไปห้องมึงล่ะ..เพราะเขาจะมาทำงานเป็นเลขามึง”
“ฮะ?”
“ตามนั้นครับ”
ลูคัสเดินออกจากห้องทำงานของเพื่อนสนิทแล้วรีบเดินไปห้องของตัวเองโดยไม่ลืมแวะห้องน้ำเพื่อจัดแต่งทรงผมและเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
เขาไม่วิ่งแล้ว..แต่พยายามเดินให้เร็วเพื่อที่จะถึงจุดหมายได้เร็วขึ้น
มันอาจเป็นสัญชาตญาณ..หรืออะไรซักอย่างที่ทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่มขนาดนี้
รู้สึกเหมือนกับว่า..ครั้งนี้เขาต้องไม่พลาด
มันเป็นความรู้สึกเหมือนตอนที่เขาเจอคนๆหนึ่งที่ผับเมื่อวาน
ปัง!
เปิดประตูอย่างแรงก่อนเดินดุ่มๆเข้าไปข้างใน
แผ่นหลังบอบบางของใครคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามโต๊ะทำงานของเขา ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นโครมครามจนเหมือนมันจะหลุดออกมาข้างนอก
รู้สึกร้อนรุ่ม..รู้สึกคิดถึง มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้เขาเหมือนจะขาดใจตายเสียตรงนี้
เหมือนสิ่งที่พยายามอัดอั้นมาตลอดหลายปีได้ทะลักออกมา
และในยามที่คนตรงหน้าหันมาหาเขา
ในยามที่คนตัวเล็กวาดรอยยิ้มสดใสขึ้นมาบนใบหน้า
ในยามที่คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนและเดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
ทุกการกระทำนั่นอยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด..โลกที่เคยหม่นแสงกลับมาสว่างไสวอีกครั้งเหมือนเมื่อสิบปีก่อน
รู้สึกเหมือนได้เจอชิ้นส่วนที่ขาดหายไปจากชีวิต
เขามองคนตรงหน้านิ่ง..ไม่อยากจะละสายตาไปเลยแม้แต่เสี้ยววินาที
แอบกลัวอยู่ลึกๆว่าคนตรงหน้าจะหายไป
กลัวว่านี่จะเป็นภาพลวงตา
“สวัสดีครับบอส”
ลูคัสสะดุ้ง มองคนตัวเล็กซึ่งโค้งเก้าสิบองศาด้วยความรู้สึกสับสนเล็กๆ “อ่า อื้ม”
“ผมชื่อ
ชิตพล ลี้ชัยพรกุล ชื่อเล่นชื่อเตนล์..จะมาเป็นเลขาของบอสตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปครับ”
เจ้าตัวพูดด้วยน้ำเสียงฉะฉานและเป็นมิตร หารู้ไม่ว่าร่างสูงนั้นไม่ได้ยินอะไรอีกหลังจากที่อีกฝ่ายพูดชื่อเล่นของตัวเองออกมา
เตนล์
เตนล์
เตนล์
“เตนล์..”
คนตัวเล็กยิ้มกว้าง
“ขอฝากตัวด้วย
และขอบคุณที่รักษาสัญญามาตลอดสิบปีนะครับ”
ความคิดเห็น