Thought

ลำดับตอนที่ #1 : เหงา

สายลมเอื่อยๆ พัดผ่านมาทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ กระทบกับเรือนร่างของสาวน้อยคนหนึ่ง
ที่ตอนนี้เธอฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือริมหน้าต่าง
ใบหน้าเนียนสวยของเธอแนบอยู่กับหนังสือเล่มโตที่เธอหยิบมาอ่านฆ่าเวลาเพื่อรออะไรบางอย่าง

ทันใดนั้นเองก็มีนกฮูกตัวหนึ่งบินเข้ามาที่หน้าต่าง มันมองเธออย่างสงสัยว่าทำไมเธอถึงมานอนอยู่ตรงนี้
แล้วเจ้านกฮูกสีขาวสะอาดก็จิกนิ้วเธอเบาๆ
เธองัวเงียลุกขึ้นหันมามองสิ่งที่จิกมือเธอด้วยความหวังอย่างเต็มเปี่ยม

\"เฮ็ดวิก\" เธอพึมพำเบาๆ หน้าของเธอกลับมาเศร้าหมองอีกครั้งหนึ่ง
ก่อนที่เธอจะเลื่อนมือเรียวบางไปที่ขาของมันเพื่อหยิบจดหมายมาอ่าน

\"เฮอร์ไมโอนี่

วันเสาร์นี้พวกเราจะนัดสังสรรค์เลี้ยงกันระหว่างเพื่อนๆ ในบ้านกริฟฟินดอร์ ถ้าเธอว่างก็ไปนะ
(แต่เราอยากให้เธอไป) นานแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน ถ้ายังไงอย่าลืมไปล่ะ วันเสาร์ ตอน 1 ทุ่ม ที่ร้านเดิม

รัก
แฮร์รี่\"

เธอยิ้มให้กับจดหมายของแฮร์รี่เล็กน้อย นั่นสินะ นานแล้วที่เธอไม่ได้เจอเพื่อนๆ ของเธอ
เพราะหน้าที่การงานของเธอที่ทำให้เธอต้องตะลอนไปตามที่ต่างๆ
และหน้าที่การงานของแฮร์รี่ที่ต้องตามจับพ่อมดที่ทำผิดกฎไปทั่วโลก
ส่วนรอนก็ทุ่มเวลากับการซ้อมที่หนักเอาการ แต่ถึงแม้ทั้งสามคนจะไม่มีเวลาเจอกันสักเท่าไหร่
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มิตรภาพของทั้งสามต้องสั่นคลอน เขาทั้งสามยังส่งจดหมายคุยกันบ่อยๆ
จนกระทั่ง\"เขา\"ยังหึงอยู่บ่อยๆ

--------------------------------------------------------------------------

\"ทำไมเจ้าวีสลีย์มันถึงต้องส่งจดหมายถึงเธอบ่อยๆ หรือว่ามันยังรักเธออยู่\"
เขาพูดขณะที่กอดเธอหลวมๆ

\"บ้า ระแวงไม่เข้าเรื่อง ฉันกับรอนเป็นเพื่อนกันนะ\" เธอพูดยิ้มๆ
พลางเอานิ้วบีบจมูกเขาเบาๆ

\"เชอะ ใครจะไปรู้ มันอาจจะยังตัดใจจากเธอไม่ได้ก็ได้ อย่าให้รู้นะว่านอกใจ ไมโอนี่\"
เขาพูดพลางหอมแก้มเธอหนึ่งที \"ฉันไม่ยอมยกเธอให้ใครหรอก และถ้าใครมาแย่งเธอไป
มันไม่ตายดีแน่\" คำพูดประโยคสุดท้ายของเขาทำให้เธอหัวเราะคิก เขาเป็นอย่างนี้เสมอ
หวงเธอจนเกินเหตุ แต่เธอก็เข้าใจเขา เขาเติบโตมาในครอบครัวที่เย็นชา พ่อแม่ก็ไม่ค่อยจะรักกันสักเท่าไหร่
เมื่อเขากับเธอรักกัน เขาย่อมหวงแหนความรักระหว่างเธอกับเขาตราบเท่าที่เขาจะทำได้

\"ฉันรักเธอ เดรโก\" เธอบอกเขาหลังจากเธอประทับริมฝีปากสีชมพูลงบนริมฝีปากสีซีดบางของเขา

\"อย่างนี้ต้องพิสูจน์หน่อยแล้ว\" เขาพูดยิ้มๆ แล้วอุ้มเธอไปที่เตียง

----------------------------------------------------------------------------------------------------
--

พอคิดมาถึงตรงนี้ รอยยิ้มของเธอก็หายไป มันกลับกลายมาเป็นความเศร้าแทน
\"ไหนนายบอกว่าจะไม่ให้มาแย่งฉันไง แล้วทำไมหายไปไหนไม่ยอมบอกฉัน\" เธอบ่นพึมพำเบาๆ
แล้วเดินไปหยิบรูปถ่ายที่เขาและเธอไปเที่ยวออสเตรเลียด้วยกัน ภาพนั้น เขากอดเธอด้วยความรักใคร่
เธอหยิบรูปมากอดแนบอก

\"เดรโก เมื่อไหร่นายจะส่งจดหมายหาฉันสักที ฉันเหงาจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว\"
นี่ก็เป็นเวลาอาทิตย์นึงแล้วที่เขาไม่ได้ติดต่อมาหาเธอเลย ช่วงหลังๆ เขาเป็นอย่างนี้บ่อยๆ
นี่ถ้าเมื่อวันก่อนเธอไม่ไปหาเขาที่บริษัทของเขาก็คงไม่รู้ว่าเขาไปสเปนกับเลขาสาวสวยของเขา
เธอถอนหายใจอย่างหนัก เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าใครจะมาแย่งเขาไป เธอไม่รู้ว่าคนอื่นๆ
เขาคิดยังไง รวมถึงคริส เลขาของเดรโกที่ทักจะติดตามเขาไปทุกที่
เดรโกกับคริสใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าที่เดรโกใช้เวลาอยู่กับเธอเสียอีก

คริส การาเย่ เลขาลูกครึ่งสเปนของเดรโก
เธอเป็นสาวสวยแบบที่ไม่มีหนุ่มคนไหนเหลียวหลังมองเมื่อเดินผ่านเธอ
บวกกับนิสัยที่ช่างจำนรรจาของเธอยิ่งเป็นสเน่ห์ให้ชายหนุ่มทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่หลงไหลเธอ
ถ้าเกิดเขาจะหลงรักเธอขึ้นมามันก็คงจะไม่แปลกอะไร พอเฮอร์ไมโอนี่คิดถึงตรงนี้น้ำตาเธอก็ไหลลงมาช้าๆ
\'นี่เธอกำลังจะเสียเขาไปหรือนี่\' เฮอร์ไมโอนี่คิดพลางวางรูปของเธอกับเดรโกช้าๆ แล้วเดินเอื่อยๆ
ออกไปที่ระเบียงด้านนอก เหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีเพียงดาวดวงเล็กๆ ส่องสว่างกันอยู่ห่างๆ
เธอปล่อยความคิดให้ไหลไปเรื่อยๆ อยู่นาน ภาพเธอกับเดรโกปรากฏชัดขึ้นในความทรงจำของเธอ
แล้วก็มีหยุดที่ภาพเดรโกกับคริส เธอพยายามบอกกับตัวเองให้เชื่อใจเขาให้มากที่สุด
\'เขายังไม่ได้บอกอะไรเลย ทำไมจะต้องตีตนไปก่อนไข้ด้วย\' เธอคิดพลางสะบัดหัว
เพื่อไล่ความว้าวุ่นออกไป

\"แช่น้ำหน่อยดีกว่า หัวจะได้โล่งๆ\" เธอยิ้มบางๆ
เพื่อให้กำลังใจตัวเองก่อนที่จะเดินไปที่ห้องน้ำ