คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เด็กโข่งไม่ขายปลีกแต่ขายเป็นแพ็คซื้อแล้วได้ความชิบหายเป็นของแถม
ซาโตรุก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาน่ากลัวตรงไหนทำไมเด็กแฝดสองคนถึงเอาแต่ถอยห่างเขาไปอย่างต่ำสองเมตรเสมอ ถึงแม้ว่าเขาจะขยับเข้าไปใกล้สองแฝดก็จะถอยหนีเว้นระยะหว่างไว้ตลอด นอกจากนี้ยังไม่ยอมปริปากพูดกับเขาสักคำแล้วยังจะมามองเขาด้วยสายตาเหมือนเขาเป็นคำสาปน่าเกลียดน่ากลัวงั้นแหละ
เฮ้ จิบิจังทั้งสองพวกเธอเคยเห็นคำสาปที่ไหนหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้รึไง
เอาเถอะ ณ เวลานี้ซาโตรุกำลังรู้สึกว่าเขาเหมือนคนบ้าที่พูดอยู่คนเดียว แต่ตอนนี้เขาไม่ค่อยอยากจะทำเป็นเล่นเท่าไหร่ ในจังหวะที่เด็กแฝดเปิดผ้าแดงที่ปิดหม้อนั้นถึงจะชั่วครู่เดียวแต่เขาก็สัมผัสได้ถึงไอคำสาปลอยฟุ้งออกมา ซาโตรุแน่ใจว่าคำสาปตนนั้นน่าจะเป็นเป้าหมายภาระกิจของเขา ซึ่งแน่นอนว่าระดับมันต้องไม่ธรรมดา ส่วนมันถูกจับอัดลงหม้อได้ไงนั้นเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
มีหลายอย่างที่น่าสงสัย...
เราจะทำตามสั—ตื้ดๆ~—ขอเวลา—ตื้ดๆ-ไม่นาน— แล้วแผ่— ตื้ดดด
โอ๊ะ?!
“askcjcdanclackjalj!!”
เสียงเพลงต่างภาษาดังขึ้นดึงความสนใจซาโตรุมาที่เด็กแฝดอีกครั้ง สมาร์ทโฟนสีดำที่ห้อยอยู่ที่คอของเด็กชายส่งเสียงออกมา ซาโตรุแอบเหลือบตามองหน้าจอสมาร์ทโฟนแต่ก็ต้องทำเนียนเหล่ตาออกเพราะอ่านไม่ออกอยู่ดี
เด็กแฝดชายคว้าโทรศัพท์ที่ห้อยต่องแต่งอยู่ขึ้นมาดูหน้าจอ พอเห็นว่าเป็นใครโทรมาก็ยิ้มแย้มจนตาโกโจแทบบอดแล้วกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไปทันที เพียงแต่ตดยังไม่ทันหายเหม็นเสียงแหลมจากปลายสายก็ดังแทรกออกมาอย่างดังชนิดที่ว่าไม่ได้เปิดลำโพงแต่โกโจที่โดนเด็กรังเกียจอยู่ห่างออกไปอีกสองเมตรตอนนี้ยังได้ยิน
ซาโตรุไม่รู้ว่าเด็กแฝดกำลังพูดอะไรรวมถึงเสียงจากปลายสายด้วยที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเปิดลำโพงแล้วเพื่อให้เด็กหญิงอีกคนได้ยินด้วย
จิบิแฝดสองคนพูดเจื้อยแจ้วจนซาโตรุอดเบะในใจไม่ได้ ทีกับเขานะสักคำก็ไม่ได้ยิน(ไม่นับตอนคุยกันเองสิ)
ผ่านไปสักพักโกโจ ซาโตรุก็ต้องก้มหน้ามองเด็กแฝดทั้งสองที่ค่อยๆจับมือกันเดินเข้ามาหาเขาด้วยสายตาระแวดระวังแล้วยื่นโทรศัพท์ในมือให้เขาทั้งๆที่สายห้อยยังคล้องอยู่ที่คอ
กระตุกๆ
จ้อง!~
สองแฝดเมื่อเห็นซาโตรุยังไม่ยอมรับโทรศัพท์ไปซักทีก็กระตุกขากางเกงคนละข้างแล้วเขย่งตัวเย้วๆพยายามยื่นสมาร์ทโฟนให้อีกครั้ง
นี้มัน!… คาวาอี้!!
โกโจ ซาโตรุสาบานได้ว่าภาพตรงหน้าสร้างดาเมจให้เขามากกว่าโดนคำสาประดับพิเศษสะกิดอีก ไม่ไหว จิตใจโกโจก็บางแค่นี้
“Aldksoa?”
“จ๋า~” เด็กแฝดขมวดคิ้วชูโทรศัพท์ในมืออีกครั้ง
“Sdffg!”
พรึบ!
“จะเอาไม่เอา?” เด็กแฝดขมวดคิ้ว ถึงพวกเขาจะรู้ว่าคุยกันไม่รู้เรื่องแต่พวกเขาเดินมาขนาดนี้ยื่นให้ก็แล้ว สะกิดก็แล้วมีสมองหน่อยก็ควรรู้ไหมว่าปลายสายอยากคุยด้วย คนบ้าอะไรปิดตาเดินแล้วยิ้มซะลอยเป็นคนเมายา
เขาป่วยรึป่าว? สติไม่สมประกอบ?
“จ๋า” นอกจากจะไม่เอาโทรศัพท์ไปแล้วน้ำเสียงที่ตอบกลับมายังหวานหยาดเยิ้มชนิดที่กลูโคสในอ้อยยังอายจนแปรสภาพเป็นแกลือแกง
“ขนลุก!” สองแฝดกำมือโดยอัตโนมัตเมื่อสัมผัสเนื้อผ้าที่อยู่ในมือได้… เขาว่าการกระทำมักไปก่อนความคิดเสมอ
โดยเฉพาะเด็ก
ดึงแม่ง!!
พรึบ!
“เห้ย!” ร่างเปรต(?)ตรงหน้ากระโดดถอยหลังออกมาเล็กน้อยสบัดขากางเกงให้หลุดจากกระเกาะกุมของสองแฝด แอบเหงื่อตกในใจนึกโชคดีที่วันนี้ไม่ใช่กางเกงวอร์มเพราะต้องไปประชุมก่อน
“โอ๊ย!/กรี๊ด!” ประฏิกิริยาตอบสนองของซาโตรุเร็วเกินไปจนเด็กแฝดละมือออกไม่ทันทำให้ถูกแรงกระชากตัวล้มไปจับกบที่พื้นเล่น
“จิบิจังไม่เป็นไรมากใช่ไหม!” ซาโตรุรีบก้าวเข้ามาชันเข่าทำท่าพยุง พอดีกับเสียงในโทรศัพท์ดังออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่นพอดี
[ “เจ้าแฝด! เป็นอะไร! ร้องทำไม?! …คุณที่อยู่ใกล้ๆน่ะได้ยินไหม” ]
“เจ็บ! เจ็บง่าาา!~ เจ็บบบบบ!!”
ปริบๆ
เฮ้อ เกิดเป็นโกโจช่างแสนลำบากนอกจากจะหน้าตาดีจิตใจก็ดีเลยทิ้งจิบิแฝดสยองขวัญนี่ไม่ได้
เฮ้อ~
“ไม่ต้องบอกว่า ‘เธอดีเกินไป’ ถ้าแค่ ‘ไม่มีใจ’ ก็บอกมาตรงๆ”
-โกโจ ซาโตรุ-
ความคิดเห็น