...เรื่องของดอกไม้...

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้นที่ความเจ็บปวด

ถ้าไม่อยากให้หัวใจถูกฆ่า....ก็จง..."ฆ่า"...ความกดดันนั่นซะ

-----------------------------------------------------------------------------------
ฉึก....ฉึก.....ฉึก.....ฉึก


........ตอนนั้นที่ชั้นทำ ชั้นไม่รู้สึกตัวเลย....ตอนที่เลืดมากมายกระเซ็นใส่หน้าชั้น และอาบตัวชั้น ไหลตามพื้นเป็นทางยาว....ชั้นก็รู้สึกเหมือนกับนั่งอยู่ท่ามกลางดอกไม้และผีเสื้อสีแดงสด..เท่านั้น

ปีค.ศ 1885

วันที่14 กุมภาพันธ์ 1885

หนังสือพิมพ์R.E.D

ลงข่าว

"คดีฆาตกรรมสะเทือนขวัญ เด็กสาว(A) ได้ก่อดีฆาตกรรมพ่อแม่ของตนอย่างทารุณ โดยจ้วงแท้งซ้ำๆถี่ๆกันหลายครั้งหลายครา จนสิ้นลม ตายในบ้านของตนเอง"

ใต้หัวข้อข่าวนั้น แปะภาพเด็กสาวเอ ผู้ก่อคดี...ที่ตอนนี้กำลังหลบหนีอยู่

-----------------------------------------------------------------------------------
ภายในห้องสี่เหลี่ยม ที่ถ่ายเทอากาศได้ดี บนยอดเขา เด็กสาวคนนึงกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่หน้าตาท่าทางดีใจไม่น้อย

"เห...คดีฆาตกรรม อ๊ะ..ป้าคะ มาดูนี่สิคะ" หล่อนเรียกป้าแม่บ้านที่เธอจ้างให้มาดูอะไรในหนังสือพิมพ์ที่ว่า

"ว่าไงคะคุณหนูไม" หญิงแก่ท่าทางใจดีเดินเข้ามา

"ดูนี่สิคะ หนังสือพิมพ์นี่มีรงด้วย อา...ยิ้มสวยเชียว" ไมดูท่าทางดีใจและยื่นหนังสือชี้ให้ดูภาพนั้น เมื่อแม่บ้านเห็นหน้าก้ถอดสีอย่างห้ามไม่ได้ หล่อนมองแล้วมองอีก มองจนแน่ใจว่า...เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเอคือฆาตกร

หญิงแก่เขวี้ยงหนังสือพิมพ์หลุดมือ แต่กลัวอาการจะถูกสังเกตุเห็นเอจึงรีบขอโทดคุณหนู

"ขะ...ขะ ขอโทษค่ะ ดิชั้นไม่ทันระวัง เอ่อ กับข้าวเย็นเสร็จแล้ว ช..เชิญทานได้แล้วค่ะ"หญิงแก่ปั้นหน้ายิ้ม แต่เสียงตะกุกตะกักอย่างเห็นได้ชัด

"อ่ะค่ะ" ไมยิ้มให้ด้วยสีหน้าอ่อนโยน ถ้าในเวลาปกติคงจะวิ่งเข้าไปกอดแล้ว..แต่ตอนนี้รู้ความจริงเกี่ยวกับคุณหนูของตน คงจะอดคิดไม่ได้ว่ามันคือรอยยิ้มอันแสนเยือกเย็นของปิศาจ....

"ป้าขอตัวเข้าห้องนะจ๊ะ"

"เชิญค่ะ"

แล้วหยิงสาวก้ร้อนรนเข้าห้องไปทันที

...เอ...คุณป้าจะร้อนรนไปทำไมกันนะ...อ๊ะ ใช่แล้ว อาการคุณป้าเหมือนกับคุณพ่อคุณแม่ก่อนหน้านี้เลย....เอ รึว่าอยากให้ทำอย่างเดียวกันน้า.......

ความคิดไร้เดียงสาของเด็กสาว กำลังจะจุดชนวนคดีฆาตกรรมรายต่อมา...

คืนนั้นเวลาประมาณ3ทุ่มเศษ

"อา..คุณป้าจะดีใจมั้ยน้า ที่รู้ว่าเรารักคุณป้าขนาดพ่อแม่เลยนะเนี่ย" หญิงสาวเดินเตาะแตะลงบันได ตรงไปยังห้องของหญิงแก่

ภายในห้องของหญิงแก่ที่กำลังเก้บเสื้อผ้า เตรียมหนีออกจากที่นี่ไป...เธอเก็บอย่างเร่งรีบจนกระทั่ง...

ก็อก...ก็อก....ก็อก

เสียงเคาะประตูห้องของหล่อนนั้นดังเบาๆเป้นเชิงขอเข้าห้อง หญิงแก่เงียบเหงื่อกาฬแตกพลั่ก...

"คุณป้าคะ เปิดประตูให้ไมทีสิคะ"เด็กสาวเรียกเสียงออดอ้อน

ในที่สุดหญิงแก่ก็ต้องเปิดปรูตูให้เด็กสาว

"คุณหนูไม มีอะไรรึคะ"หญิงแก่ถาม

"ปล่าวหรอกค่ะ เออ คุรป้านั่งสิคะ"ไมกล่าวและดันคุณป้านั่งลงกับเตียง

"ทำไมเหรอคะคุณหนู"ป้าเริ่มเบาใจว่าคงไม่ถูกฆ่าตอนนี้

"หนุมีของมาฝากค่ะ เหมือนกับที่หนูให้กับพ่อกับแม่"ไมยิ้ม

"กับพ่อกับแม่"หญิงแก่เหลือบมองไม

ไมกำลังเงื้อมีดอย่างสุดแรงเกิดเพื่อจะแทงป้าแก่ของเอ แต่หญิงแก่หลบทัน ปลายมีดแหลมคมจึงได้แต่เพียงปักลงบนเตียง

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" หญิงแก่ร้องลั่นและวิ่งหนีออกจากห้องไป

"อ้าว...หนีทำไมละคะ คุณป้าไม่ดีใจเหรอเนี่ย ขนาดพ่อกับแม่ยังไม่หนีเลย"ไมแปลกใจนิดหน่อยและเริ่มวิ่งตามหญิงแต่ที่วิ่งเข้าไปในป่า

"รอหนูด้วยสิคะคุณป้า" ไมวิ่งตามมา แม้ตอนนี้หญิงแก่จะทิ้งห่างหลายขุม แต่อีกไม่นานคงตามทันแน่เพราะฝีเท้าของคนหนึ่มสาวย่อมดีกว่าคนแก่เป้นธรรมดา

"รอหนูด้วยสิคะ จะหนีทำไมละคะ"หญิงสาวยังคงตะโกนถามอยู่

"ไม่...อย่าตามป้ามาเลยคุณหนู ปล่อยป้าไปเถอะ ป้าแก่แล้ว"หญิงแก่ร่ำร้องขอชีวิตจากเด็กสาวโรคจิต

"คุรป้าล่ะก็ พูดอะไรอย่างนั้น หนุจะปล่อยให้คุณป้าที่ไร้เรี่ยวแรงออกไปในเมืองคนเดียวได้ไงล่ะคะ"หญิงสาววิ่งตามอย่างไม่ลดละจนหลังของหญิงแก่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

"ไม่คุณหนู อย่าทำป้าเลย"หญิงแก่เปลี่ยนทางวิ่งเข้าไปหาที่หลบ

เมื่อไมเห็นว่าคุณป้าของหล่อนหายไป หล่อนจึงตะโกนหาท่าทางไร้เดียงสา

"อยุ่ไหนคะคุณป้า"ไมตะโกนหา

"เล่นซ่อนหาเหรอคะ ฮิๆ ไมต้องเจอป้าแน่เลย"

แล้วไมก็เริ่มออกตามหา และวิ่งกลับไปทางเดิม หญิงแก่ที่แอบมองดูอยุ่นั้นเมื่อเห็นว่าเด้กสาวหายลับไปในดงไม้แล้วหล่อนจึงเบาใจเดินออกมาจากที่ซ่อน โดยไม่รู้ว่าสายตาของยมฑูตสาวกำลังจับจ้องเธอ...มีที่แวววับสะท้อนแสงดวงจันทร์ บ่งบอกว่ามีดเล่มนั้นคมกริบเพียงใด

หญิงแก่เดินเอื่อยๆลัดเลาะไปเรื่อยตามทางหล่อนเบาใจจึงนั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่

"เฮ้อ..."หล่อนถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า แต่ก็ต้องผวาตกใจอีกคราเมื่อร่างตรงหน้านั้นคือยมฑูตที่แอบแฝงในคราบเด้กสาวกำลังเงื้อมีดสุดแรงเกิด

".......เจอตัวคุณป้าแล้ว....."

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"


............ฉึก..............
...................................................................................
เสียงเดียวกันนั้นยังเกิดขึ้นอีกหลายครั้งหลายครา

มีดแวววับกระหน่ำจ้วงแทงหญิงแก่อย่างไม่ปราณี จนร่างที่มีชีวิตบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นเพียงซากศพ

ไมมองดูร่างหญิงแก่ที่แน่นิ่งไปหล่อนยิ้มและลุบหน้าหญิงแก่เบาๆ

"คงดีใจสินะคะที่หนุกระทำกับป้าเหมือนคุณพ่อคุณแม่ ฮิๆ หูสิ หลับไปเหมือนกันเลย"ไมยิ้ม

"นอนหลับให้สบายนะคะ เดี๋ยวคงมีคนมาปลุกคุณป้าเอง นอนหลับท่ากลางผีเสื้อและดอกไม้สีแดงสดเนี่ย มันดูงดงามราวกับภาพวาดเลยนะคะ"

เด็กสาวมองหญิงแก่ ยิ้ม แลสาวเท้าออกไปจากสถานที่ฆาตกรรมแหล่งที่2

-----------------------------------------------------------------------------------
วันที่15 กุมภาพันธ์ 1885

หนังสือพิมพ์R.E.D

ลงข่าว

"เมื่อวานนี้มีคนพบศพนาง โทยะ ซากิเอะ ถูกฆาตกรรมด้วยมีดทำครัว โดนจ้วงแทงไปหลายแผล เป้นศพในสภาพเดียวกับ เอโต้ เซจิโร่ และเอโต้ เคย์โกะ ซึ่งถูกลุสาวจ้วงแทงจนตาย คาดว่านางซากิเอะก็ถูกเด็กสาวคนเดิมแทง เพราะมีความเกี่ยวข้องกันเยี่ยงบ่าวนาย"

ใต้ข้อความข่าว มีรูปนางซากิเอะแปะอยู่

"อา...เมื่อวานนี้คุณพ่อคุณแม่ ส่วนวันนี้เป็นคุณป้าซากิเอะ...เอ แล้วคนต่อไปจะเป็นใครดีน้า..."

เด้กสาวคนนึงสวมหมวกและเสื้อผ้าธรรมดา เดินถือหนังสือพิมพ์อยู่ในมือง








กาลเวลาผันผ่าน

วินาทีต่อวินาที  วันต่อวัน ดั่งละครฉากเดิมที่กรอกลับแล้วรอเวลาการฉายซ้ำอีกครั้ง



............อา...ใครดีน้า....ต่อไปจะเป็นใครดี....ชั้นอยากเห็นคนที่ชั้นรักสวงามอยู่ท่ามกลางดอกไม้และผีเสื้อสีแดงสดอีกสักครั้ง