ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“ เมื่อเิมา มีพลัอำนาใที่เหนือว่าผู้อื่น
็ใ้พลัอำนาในทาที่สร้าสรร์ “พอเหมาะ” และ “พอี” หาวันใ ท่านประพฤินหรือแสเนารม์ นำพลัอำนานั้น ไปใ้ในทาไม่เหมาะ ไม่วร อให้ท่านรู้ไว้ พลัอำนาอันยิ่ให่
ะแลมาึ่ “พลัีวิและพลัวิา” อัวท่านเอ”
เสียระิบในวามฝัน ัึ้อในวามทรำ แลร์ถอถอนหายใ เ็สาวไ้ยินเสียระิบในยามหลับ ประโยเิม น้ำเสียเิม ในทุ่ำืนลอหนึ่เือนเ็ม ถึเธอะรู้…ว่าเธอแ่า แ่ารเปลี่ยนแปลอะไรรวเร็วับพลัน มันทำให้เธอเป็นัวล
“นั่เหม่ออะไรอยู่๊ะ ไหนว่าะมาวนไปหาื้ออวัไม่ใ่เหรอ” นาาลีพู พลามอเพื่อนสนิทอย่าน “พันี้ไม่สบายรึเปล่า หรือมีอะไรวนใ เธอูไม่่อยสใสเลยนะ ใล้วันเิัวเอแท้ๆ
“นอนไม่่อยหลับนะ” แลร์อบ
“เธอเรียมาไป เพราะำลัะสอบปลายภารึเปล่า แม่นัเรียนัวอย่า” นาาลีอพูแวไม่ไ้
“เอาเถอะ วันนี้เป็นวันหยุและันว่าทั้วัน ันะพาเธอไปเลือื้ออวัให้เหนื่อยเลย ป้าเธอให้เินมาหาื้ออวัที่อยาไ้ไม่ใ่เหรอ” นาาลีพู พลาเินหยิบอใ้ใส่ระเป๋าสะพายใบเล็
“เราเ้าไปเที่ยวลาในเมือีไหม ันะพาเธอเินให้ทั่วเอ รับรอลับบ้านืนนี้ เธอเหนื่อยน หลับสนิทแน่”
แลร์ยิ้มรับับวามินั้น เ็สาวรู้สึอบุเพื่อนสนิทนนี้เสมอ ถึแม้เธอะมีเพื่อนไม่มานั แ่เธอ็ไม่เยเหา นาาลีเป็นนล สนุสนานและมอโลในแ่ี เธอึรู้สึผ่อนลายและสบายใที่ะบอเล่าในทุๆ เรื่อับนาาลี ยเว้นแ่เพีย..เรื่อรอบรัว
“อบุเธอมานะ นาาลี” แลร์พูาใริ วันหนึ่ที่เธอ้อาที่นี่ไป เธอิถึเพื่อนน่ารันนี้มาทีเียว เ็สาวิในใ
“อบุอะไรัน” นาาลีพูลั้วเสียหัวเราะ เธอสะพายระเป๋าึ้นพาบ่า แล้วเอ่ยวน “ไปันเลยไหม นาสาวแสอาทิย์”
แลร์ยิ้มว้าอีรั้ับำเรียนั้น
“นาสาวแสอาทิย์” เป็นื่อที่นาาลี ั้ให้ับ
แลร์ เธอให้เหุผลพร้อมำพูที่ว่า...
“ทำไมเธออบเินลาแ เธอเป็นาิสนิทับวามร้อน เป็นนาสาวแสอาทิย์หรือยัไัน แแรออนานี้ มีร่ม็ไม่ยอมใ้” นาาลีพูบ่น พลาาร่มันโ
วันนั้นเธอสวมเสื้อแนยาว สวมหมวและแว่นารบุ “ูเอาเถอะ รอบัวเธอมีใรไม่าร่มบ้า”
แลร์ไม่โ้เถีย เพราะนี้เป็นหนึ่..ในวามไม่เหมือนใรอเธอ
ในวันนั้นอาารร้อนและแแรมาริๆ ผู้นที่สัรไปมา่าาร่ม สวมหมวหรือใส่เสื้อลุมันพลุพล่าน แ่ไม่ใ่ับแลร์ เพราะเธออบแสสว่า แสแและวามร้อนมาว่าอะไร บ่อยรั้ที่เ็สาวอบไปยืนลาที่โล่แ้ ที่แัๆ เธอไม่รู้สึถึวามร้อนหรือวามแผเผาที่ใรหลายๆ น พูถึ ไม่เยเหื่อออ เธอรู้สึและสัมผัสไ้เพียวามอบอุ่น เบาสบายและวามนิ่สบอิใเพียเท่านั้น
วันนี้็เ่นเียวัน ่อนออาบ้าน แลร์มอนาาลีที่สวมเสื้อลุมแนยาวทับเสื้อเิ้ มือ้ายถือร่มู่ใสีส้มอ่อน
“เธอะเินเ้ามาในร่มับันไหม หรือะเินลาแอีเหมือนเย”
นาาลีถามอย่ามีน้ำใ
แลร์แหนหน้าึ้นมอท้อฟ้า ้อมอพระอาทิย์ที่สาแสลมารลาศีรษะ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสใส
“โอเ ไม่้อพู ันรู้ำอบล่ะ” นาาลีพูับท แล้วเินนำออไป
-----------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น