คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Lily School | Unrequited love #2
แสสว่าในยามเ้าทอลมาบนร่าบาอไวโอเล็ผ่านทาหน้า่าห้อพั ปราร่าอไวโอเล็ที่ำลันอนอเอวอมีนาเสียนแน่นไม่่าับหมอน้าใบให่ โยปิแล้วมีนาอบที่ะมานอนห้อเียวันับไวโอเล็เพราะมีนาอบอยู่ใล้ๆไวโอเล็ ไม่ว่าะที่ไหนเวลาไหน หาย้ายห้อเรียนไ้ย้ายไปแล้ว
ไวโอเล็ไ้เริ่มใ้มือ่อยๆเย่าร่าอมีน่าเบาๆหวัให้นาื่น
ถึะเป็นวันหยุแ่็ไม่วรนอนินบ้านินเมืออยู่ี โยเพาะนที่อบอานอย่านา
“ ื่นไ้แล้วนะมีนา ้าิว่าเี๋ยวพวบัเอร์ฟลาย็มาถึแล้ว ”
“ . . . อือ ” นาัวี็ยันอนนิ่บนเีย
ไวโอเล็เห็นันั้นึยับใบหน้าุไร้ลไปที่ไหปลาร้าอนรัที่ำลัหลับอยู่แล้วับลไป
“ ไม่เห็น้อัันเลยนี่ ? ” นในที่สุนายอมื่นแ่โยี หาไม่นับท่าทีอิอออนาล่ะนะ ทำเอาเธอหัวเราะเล็น้อย้วยวามเอ็นู
“ นิๆหน่อยๆเอไม่เห็น้อบ่นเลย ั้นเี๋ยว้าอใ้ห้อน้ำ่อนนะ ”
ไวโอเล็ลุึ้น่อนที่ะเินนำไปที่ห้อน้ำแล้วัารล้าหน้าแปรฟันให้เรียบร้อย มีนาที่เินามเ้ามาอเอวอไวโอเล็เอาไว้เบาๆ่อนที่ะเทินาลไปบนศรีษะแฟนสาวราวับยัไม่ื่นี
“ อาบน้ำ้วยนสิ . . . ” มีนาหาวออมาเล็น้อยหลัล่าวบ
“ เ้าโแล้วนะมีนา ”
“ แล้วมันทำให้้าอาบน้ำับเ้าไม่ไ้ ? ”
“ ไ้สิ . . . แ่เ้า้อรีบหน่อยนะ ” ไวโอเล็ล่าวออมา้วยสีหน้าเินอายไม่น้อย ึ่มีนาเอ็สามารถเห็นไ้าทาระ ถึะอาบน้ำ้วยันบ่อยแ่เธอ็ยัไม่ินเท่าไหร่เลยโยเพาะับมีนา
“ ไปันเถอะ ้าเหนียวัวแล้ว ” มีนาที่ไ้รับอนุาแล้วึสอมือเ้าไปภายในเสื้อบาๆอแฟนสาว “ มีนา !? เ้าะทำอะไรน่ะ !? ” มีนาไม่สนใำพูอนาแล้วปลึมันออมาในทันที ไม่เว้นแม้แ่ส่วนล่า าม้วยเธอผ้าอมีนาที่ถูออาม
“ เรียมัวอาบน้ำยัไล่ะ ทำเป็นใไปไ้ ”
“ ทีหลับอัน่อน็ไ้ ! ” ไวโอเล็ูเหมือนะไม่พอใเล็น้อยที่นามัะทำอะไรแปลๆอยู่เสมอ แ่เธอ็ไม่ไ้ไม่อบมันเสียทีเียว
“ ไม่อนสินีอ้า ” มีนาุมพิประทับลไปบนหน้าผาอหิสาวที่ัวเล็ว่าอย่าอ่อนโยน “ รั้หน้าะให้อยู่้าบน็ไ้นะ ” เธอยื่นใบหน้าเ้าไปล่าวระิบ้าใบหูอไวโอเล็้วยรอยยิ้มมีเลศนัยทำเอานาหน้าแไปถึหูเลยทีเียว
“ ้าไม่ไ้อนัหน่อย !? ล-แล้ว็ไปอาบน้ำไ้แล้วมีนา !? ” ไวโอเล็พยายามปิเสธแม้มันะริ็ามแล้วเธอึรีบึมือนาให้เ้าไปภายในห้ออาบน้ำในทันทีที่ล่าวบ
“ หน้าเ้ามันฟ้อ ”
“ ไม่ริเลย ”
“ แล้ว . . . ะอาบน้ำอย่าเียวหรือ ? ” ไวโอเล็ล่าวถามมีนา แ่นาส่ายหน้าไปมา “ เ้า็รู้ว่าไม่อยู่แล้ว ”
ทา้านอบัเอร์ฟลาย เธอเินไปรอแอสทริอยู่บริเวหน้าห้ออนา่อนที่ะัสินใเาะประูห้อเบาๆ
“ ใร ? ” เสียหวานล่าวถามออไป
“ ้าเอ บัเอร์ฟลาย ” ยัไม่ทันล่าวบแอสทริ็ไ้เปิประูออมา้อนรับ่อนแล้ว
“ ้าพร้อมแล้ว ไปันเถอะ ~ ” แอสทริว้ามือออีฝ่ายมาับเอาไว้แน่น่อนที่ะหอมแ้มสีาวอมอมพูบัเอร์ฟลายโยไม่ทันให้ั้ัว
“ เ้าุนแ่เ้าเลยนะ ” บัเอร์ฟลายเาแ้มเล็น้อย เธอไม่่อยไ้รับอะไรแบบนี้ัเท่าไหร่ทำให้เธอทำัวไม่่อยถู ถึเธอะูเหมือนเสือสาวในสายานอื่นแ่นที่เธอบหา่อน้าะน้อยมาเลยทีเียวหาเทียบับนอื่นๆ
“ ้าแ่หอมแ้มทัทายเอ ไปันเถอะ เี๋ยวพวนาะรอนาน ”
“ เ้าใแล้ว ”
บัเอร์ฟลายเินพูุยเรื่อ่าๆไปมาับนาเรื่อยๆในระหว่าที่ำลัเินทาไปห้อไวโอเล็นถึุหมายในเวลาไม่นาน บัเอร์ฟลายเาะประูห้ออไวโอเล็ัเสียนนที่ำลัสานสัมพันธ์อยู่ภายในห้อน้ำไ้ยินอย่าัเน
แ่มีนาูเหมือนะไม่สนใแล้วบรรทำมัน่อไปอย่าหนัหน่วนเ้าอร่าบานั้นถึับลั้นเสียราแทบไม่อยู่
“ อาบน้ำอยู่เี๋ยว้าออไป ! ” ไวโอเล็ั้สิแล้วะโนออไปให้ทั้สอไ้ยิน แล้วไวโอเล็ึหันลับมามอนรัอเธอ เล็บนิ้วสอมือิลไปที่แผ่นหลัอมีนาอย่าแรเพื่อระบายวามเสียว่านที่เิึ้นบริเวส่วนล่าอเธอนเิร่อรอย่วนและิเ็มแผ่นหลัไปหมนถึุไลแม็์ เธอหายใอย่าหอบเหนื่อยแล้วึุมพิลไปที่ริมฝีปาอมีนาอีรอบนพอใ
ไวโอเล็ที่ัารอะไรเรียบร้อยแล้วรีบเ็ัวแ่ัวแล้วเินออไป้อนรับเพื่อนสาวทั้สออเธออย่าเร่รีบ
“ มาแล้วๆ พวเ้ารอนานหรือเปล่า ? ”
“ ไม่นานหรอ ” บัเอร์ฟลายล่าวเป็นนแร แู่เหมือนเธอะสัเเห็นใบหน้าอไวโอเล็ที่แผิปิทำให้เธอเาไ้ไม่ยาเธอึเินเ้าไปพร้อมับแอสทริเพื่อเรียมัวทำานที่อาาร์มอบหมายเอาไว้ให้เสร็
เวลาผ่านไปนถึยามเย็นถึอย่าั้นาน็ยัไม่สำเร็ีแ่ทำเอาแ่ละนหมพลัานันไปมา แ่ที่น่าัวลืออาหารที่เียมเอาไว้็หมลอย่ารวเร็วั้แ่่วลาวัน่าทำให้นภายในห้อหิว โยเพาะมีนาที่่อน้าทานเยอะว่านอื่นๆ
“ ไหนๆาน็เสร็แล้ว ไปหาอะไรื้อ้วยันไหมบัเอร์ฟลาย ? ” ไวโอเล็ที่พึ่ทำานเสร็ล่าวถามเพื่อนสาวที่ำลั่วยแอสทริทำานอยู่
“ ไ้สิ แล้วเ้าอยาทานอะไรไหมแอสทริ มีนา ? ”
“ ้าอเป็นอหวานแล้วันนะ ~ ”
“ ้าอสเ็ ” มีนาล่าวอบลับมาเป็นนสุท้าย
“ เ้าใแล้ว ไปันเถอะไวโอเล็ ” บัเอร์ฟลายเินออไปนอห้อาม้วยไวโอเล็ที่เินามมาิๆ
ร้านอาหารริมทาบริเวหน้าหอพัมัะึัเสมอเวลายามเย็นเ่นนี้ ไม่ว่าะอาหารหลานิหรือเรื่อื่มทั่วๆไป เพราะเวลานี้ือเวลาเลิทำานอใรหลายๆนทำให้บริเวถนนะมีนเยอะเป็นพิเศษ ไวโอเล็เินแยไปอีทาเพื่อื้ออาหารอเธอและ็มีนาในะเียวันเอบัเอร์ฟลาย็ไปร้านประำอเธอเพื่อื้ออหวานเรียบ่ายอย่าโมิ เธออบมัันเอามาๆโยเพาะเมื่อมันเป็นฝีมืออไอริ มันอร่อยมานเธอยาที่ะลืมล
เธอสั่มาเผื่อแอสทริ้วยำนวนหนึ่่อนที่ะเินไปอีร้านหนึ่แ่ในระหว่าที่ำลัิถึเรื่อเ่าๆอยู่นั้น็ไ้นเ้าับเ้าัวที่เธอพึ่นึถึไปเมื่อรู่นั่น็ือไอรินั่นเอ บัเอร์ฟลายที่เห็นเ้า็ทำเป็นเมินแล้วพยายามที่ะเินหนีไปให้ห่าานาให้ไ้มาที่สุ
มือที่เล็ว่าบีบับลมาที่แนอบัเอร์ฟลายอย่าแรนเ้าัวหยุล
“ ะรีบไปไหนหรือบัเอร์ฟลาย ? ” ไอริล่าวึ้นมา
“ ไปที่ไหน็ไ้ที่ไม่มีเ้า ปล่อย้าไ้แล้ว ” บัเอร์ฟลายพยายามวบุมน้ำเสียอเธอแล้วระาแนออมานมืออนาหลุออา้อมือเธอ
“ ้าทำอะไรผินัหนา ? ”
“ นี่เ้ายัไม่รู้ัวอีหรอว่าเยทำอะไรลไป ! ”
“ ็ใ่น่ะสิ ! ็เ้าไม่เยพูหรือรับฟั้าเลย แล้วู่ๆ็บอเลิับ้าแถมหายหน้าหายาไปแบบนั้น ” ไอริเอ็เริ่มะมีน้ำโหับวามี่เ่าอบัเอร์ฟลาย เพราะเท่าที่เธอรู้เธอไม่เยทำอะไรให้นาไม่พอใเลยัรั้เียวแล้วเธอ็โนบอเลิโยไม่มีสาเหุ
“ ้าไม่อยาสนทนาับเ้าอีแล้ว ออไปให้พ้นๆหน้า้าเสีย ” บัเอร์ฟลายไม่อยาะมาทะเลาะับแฟนเ่าลาถนนึเลือที่ะไม่สนใแล้วเินออไปในทันที
“ เี๋ยว่อนสิ ! ” ไอริที่พยายามะเินามไปถูเทลอันนาสหยุเอาไว้
“ สบสิ่อนไอริ ลับห้อไปพัผ่อน่อนแล้ววันพรุ่นี้่อยไปุยับนาใหม่็ยัไม่สาย ” เทลอันนาสล่าวออมา่อนที่ะอไอริเอาไว้แน่นๆให้นาไ้ใเย็นล
“ อือ . . . ”
ในอนนี้บัเอร์ฟลายนั่ลไปบนอบน้ำพุบริเวใล้เียเพื่อรอไวโอเล็และนึย้อนไปถึเหุาร์เมื่ออีที่ทำให้เธอบอเลิไอริไป
บัเอร์ฟลายมัะเินไปรับไอริที่โรฝึอยู่เสมอแ่เมื่อเธอเินเ้าไปภายในลับไม่มีนาอยู่ บัเอร์เธอเลยเินออไปทา้านหลัแล้วามหาบริเวสวนหลัโรฝึ แ่ภาพที่เธอไ้เห็นนั้นลับเป็นฮายาเะายหนุ่มที่ฝึอยู่ที่เียวันับไอริำลัุมพิับไอริอยู่ หัวใอบัเอร์ฟลายแทบะแสลายในทันทีที่ไ้เห็นภาพบาาบาใเ่นนั้น หลาหลายอารม์พุ่ถ่าโถมเ้ามาไม่หยุทั้โรธ ผิหวั เศร้า เสียใ มันทำให้อบาอเธอร้อนผ่าวไปหมนน้ำาอเธอมันไหลออมาเป็นสาย แ่่อนที่ะเสียใไปมาว่านี้เธอไ้ลั้นใลับไปที่ห้อพัอเธอแล้วระบายอารม์โศเศร้าอเธอเียบๆภายใ้ผ้าห่มผืนหนา้วยวามเ็บปว หลัานั้นไอริ็ไ้มาเยี่ยมเธอที่ห้อในยาม่ำืน้วยวามเป็นห่วเพราะนาไม่เห็นบัเอร์ฟลายมารับที่โรฝึ พอไ้โอาสแล้วบัเอร์ฟลาย็บวามสัมพันธ์ับไอริในทันทีโยไม่สนใำพูอนาแม้แ่น้อยเพราะเธอไม่พร้อมที่ะรับฟัอะไรในอนนี้ และนที่มา่วยปลอบใเธอในเวลา่อมา็ไม่พ้นไวโอเล็และ็แอสทริที่เป็นห่วเธอ สุท้าย็มาลเอยับแอสทรินถึอนนี้็ผ่านมาไ้หนึ่เือนว่าๆแล้วที่เธอหลบหน้าหลบาไอริ
“ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเ้าทำหน้าทำาแบบนั้น ? ” ไวโอเล็ที่ื้ออนเสร็แล้วเินเ้ามาทับัเอร์ฟลาย้วยวามสสัย
“ ไม่เป็นอะไรหรอ ้าสบายี ” บัเอร์ฟลายอบลับไป
“ แน่ในะ ? ” ไวโอเล็็ยัถามย้ำลับไปอย่าไม่เื่อเท่าไหร่นั
“ แน่ใสิ ลับันไ้แล้วนะ ” สุท้ายเธอ็ไม่อยาอบอะไรนาให้มาวามแล้วพานาลับไปที่ห้อพัในทันที
To Be Continued.
ความคิดเห็น