ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : -Chapter 4-
แบคฮยอนกำลังนั่งจ้องจอโทรศัพท์ และกำลังรอ...รอ...และก็รอ
หลังจากที่แยกกับพี่ชานยอลผมก็นั่งจ้องโทรศัพท์มาสามชั่วโมงแล้วครับ เพียงเพราะพี่ชานยอลบอกให้อ่านไลน์เท่านั้นเอง
'เบื่อ'
นี่คือความคิดของผมในตอนนี้ ผมไม่กล้าลุกไปไหน กลัวว่าถ้าพี่ชานยอลทักมาแล้วจะไม่อยู่ตอบน่ะสิ
แต่ตอนนี้ผมขอเปลี่ยนความคิดหน่อยล่ะกัน เพราะผมหิวมาก เสียงร้องเรียกของกระเพาะคงเป็นตัวรับประกันได้ดี ตั้งแต่กลับมายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย มัวแต่นั่งจ้องโทรศัพท์เนี่ยแหละ
คิดได้ดังนั้น ก็พาร่างของตัวเองลุกจากโซฟาที่นั่งอยู่ เตรียมจะก้าวขาไปที่ห้องครัว
'ตือดึ่ง'
แต่เสียงแจ้งเตือนจากแอพลิเคชั่นไลน์ในโทรศัพท์ดังขึ้น จากที่ท้องกำลังหิวเเละว่างเปล่า ตอนนี้อาการเหล่านั้นสลายหายไปหมดแล้ว
ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอยิ้มออกมากว้างเท่าไหนด้วยซ้ำ มือเรียวรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาอยู่ในกำมือ การแจ้งเตือนที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์เป็นตัวยืนยันได้ว่าพี่ชานยอลทักมาจริงๆ
PCY
น้องแบคฮยอน? 21:52
เป็นประโยคที่ไม่น่าใช่คำถามสักเท่าไหร่ ในเมื่อพี่ชานยอลเป็นคนแอดไอดีไลน์ด้วยตัวเอง แบคฮยอนจะคิดว่าเป็นการทักมาก็แล้วกัน
แล้ว...
ควรตอบไปเลยดีมั้ยนะ?
มันจะเร็วไปรึเปล่า?
เล่นตัวหน่อยได้มั้ย?
ทำไมกับแค่การตอบไลน์ง่ายๆ กลับกลายเป็นเรื่องยากสำหรับ
นั่นสิ! ก็แค่ตอบเอง ไม่ยากหรอก
Baekhyunee
21:54 ครับ:)
รัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์โทรศัพท์ ก่อนจะกดส่งข้อความไป เพียงไม่นานข้อความที่ส่งไป ก็ถูกเปิดอ่าน
Baekhyunee
Read 21:54 ครับ:)
ผ่านมานานหลายนาที ก็ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับมา ถอนหายใจออกมาอีกครั้งเพราะความเบื่อหน่าย อุตส่าห์นั่งรอตั้งสามชั่งโมง ผลรับที่ได้มันไม่คุ้มเลยแหล่ะครับ
23.54
ผมเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนบนผนังห้องนอน ผมยังคงนอนเล่นคอมพิวเตอร์อยู่บนเตียงไม่สนว่าพรุ่งนี้จะมีคลาสเรียนตั้งแต่ 7 โมงก็ตาม
นิ้วเรียวดึงลูกอมหวานยอดนิยมอย่างจุ้บปะจุ้บออกจากปาก ก่อนที่จะดันมันกลับเข้าไปที่เดิม รสชาติหวานแผ่ซ่านเข้าสู่โสตประสาท แบคฮยอนกำลังเพลิดเพลินกับการเสพติดความหวาน เห็นได้จากพลาสติกห่อลูกอมที่ตกอยู่บนเตียงประมาณ 5-6 อัน
'ตื้อดึ่ง'
เป็นเสียงการแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นไลน์ครั้งที่สองหลังจากที่ผมกลับห้องมา กวาดมือไปรอบๆเพื่อหาโทรศัพท์ที่คาดว่าน่าจะถูกวางอยู่ไม่ใกล้จากเจ้าของสักเท่าไหร่
หยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารหน้าจอสี่เหลี่ยมขนาดเล็กขึ้นมา เลื่อนสไลด์เพื่อดูข้อความยังไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าใครเป็นเจ้าของข้อความที่ส่งมา กดปลดล็อครหัสผ่านหน้าจอ ต่อด้วยรหัสปลดล็อคไลน์ หน้าจอของข้อความที่ขึ้นมาสู่สายตา ทำให้คนตัวเล็กแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
PCY
นอนยัง 23.54
คุยเป็นเพื่อนหน่อย 23.54
พี่ชานยอลตอบไลน์ผม ไม่สิ...เรียกว่าทักมาชวนคุยดีกว่า พี่เค้าทักมาชวนผมคุย
แหล่ะ งื้อออออ
Baekhyunee
23.54 ครับ
คำตอบสั้นๆ โง่ๆ ถูกพิมพ์ส่งไป นึกไม่ออกจริงๆว่าควรตอบพี่เค้ายังไงดี โขกหัวตัวเองหนึ่งครั้งเพื่อเรียกสติ ก่อนนิ้วเรียวจะรัวแป้นพิมพ์อีกครั้ง
Baekhyunee
Read 23.55 แล้วทำไมพี่ยังไม่นอนอ่ะ
PCY
นอนไม่หลับ 23.55 Read
Baekhyunee
Read 23.55 เลยให้ผมเป็นเพื่อน?
PCY
แล้วถ้าพี่บอกว่านอนไม่หลับ เพราะอยากคุยกับน้องล่ะ 23.55 Read
Baekhyunee
Read 23.55 ต้องเขินมั้ยครับ
PCY
ก็ดีนะ :) 23.56 Read
-Caffeine-
"อือออ"
เสียงอื้ออึงในลำคอดังขึ้นจากคนตัวเล็กที่กำลังนอนบิดตัวไปมา แสงสว่างเล็ดลอดมาจากผ้าม่านที่เจ้าของห้องปิดไม่ค่อยสนิทค่อยๆขยับลุกขึ้นช้าๆ ขยี้ตาสองสามทีตามประสาคนเพิ่งตื่นนอน
มือเล็กเอื้อมไปหยิบนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวนอนเพื่อดูเวลา กะพริบตาอีกทีเพื่อปรับโฟกัสให้กับตัวเอง
หน้าปัดนาฬิกาแสดงตัวเลขดิจิตอลสีฟ้า บ่งบอกได้อย่างดีว่าตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงแล้ว
.
.
.
.
เชี่ย!
คลาสกูเริ่มเจ็ดโมงนี่หว่า และที่สำคัญนัดพี่ชานยอลไว้ว่าจะไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันหนิ่
ก็เมื่อคืนเล่นคุยกับพี่ชานยอลตั้ง 3 ชม. จากเที่ยงคืนยันตี 3 แถมยังนัดกันอีกว่าวันนี้พี่ชานยอลจะมารับหน้าคณะหลังเลิกเรียนตอนสิบโมง แต่นี่ผ่านมาสามชั่วโมงแล้วนะ
ถ้า.....พี่เค้ายังรออยู่ล่ะ?
-Cafféine-
แบคฮยอนกำลังรีบ รีบ และก็รีบมากด้วย หลังจากระลึกชาติได้ ก็เด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอน กระโดดเข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วน จนเสร็จแล้ววิ่งมาแต่งตัว จนถึงตอนนี้กำลังใส่รองเท้าเตรียมออกไปคณะ
ไม่ได้อยากไปเรียน แต่กลัวไม่ได้เจอพี่ชานยอลต่างหาก
มือบางกำลังจะเอื้อมไปเปิดประตูห้อง แต่ก่อนจะได้ทำอย่างนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือคนปริศนา
ครุ่นคิดอีกครั้งว่าจะเป็นใครไปได้ นอกจากลู่หานแล้วก็ไม่มีใครรู้ที่อยู่ของผมเลย แต่...ลู่หานก็ไม่น่าจะมาตามผมถึงห้อง อย่างมากก็คนแค่โทรตาม
แอ๊ดดดดด
ใบหน้าหวานที่กำลังขมวดคิ้วสงสัยกลับต้องขมวดคิ้วเป็นปมพันกันยิ่งกว่าเดิม เพราะบุคคลปริศนาที่เปิดประตูเข้ามา
"พี่ชานยอล?"
-Cafféine-
"พี่ชานยอล?"
"มาได้ไงครับ" เอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะตอบคำถามเลย รุ่นพี่ตัวสูงทำหน้าตาเฉย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง โดยไม่ได้รับอนุญาติจากเจ้าของห้องแต่อย่างใด
"นี่! ตอบคำถามผมก่อนสิ่"
พี่ชานยอลไม่ได้โต้ตอบอะไรทั้งนั้น คนตัวสูงเดินสำรวจห้องอย่างถือวิสาสะ จบลงด้วยการนั่งลงบนโซฟาและเปิดทีวีดู
"พี่ชานยอล!!!" ส่วนคนตัวเล็กก็ไม่ลดละความพยายามที่จะคลายความสงสัยของตัวเอง
"ถ้าไม่ตอบ ผมจะงอนแล้วนะ" ยู่ปากพองลมอย่างไม่พอใจ
"พี่ต่างหากที่ต้องงอน ปล่อยให้พี่รอเก้อตั้งสามชั่วโมง ใจร้ายมากเลยนะ" พูดขึ้นโดยที่สายตายังคงจ้องไปที่จอทีวี
"กะ...ก็ ก็นาฬิกามันไม่ปลุกอ่ะ" หลุบตาลงต่ำเล็กน้อย แบคฮยอนกำลังรู้สึกผิดจริงๆ
"ขอโทษครับ..."
หลังจากผมเอ่ยปากขอโทษพี่ชานยอลไป ก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย เราปล่อยให้ความเงียบคลอยงำมานานกว่าสามนาทีแล้ว
หรือว่า...พี่ชานยอลจะโกรธจริงๆ
"ฮ่ะฮ่ะ...อึบ" เสียงแรกเป็นเสียงหัวเราะของพี่ชานยอล ส่วนเสียงที่สองคือการที่พี่ชานยอลพยานามกลั้นขำไว้ แล้วตีหน้านิ่งเหมือนเดิม
"พี่ชานยอล!!!" ตะโกนเรียกชื่ออีกคนเป็นครั้งที่สองของวัน
"อย่าแกล้งกันสิ่ งอนจริงๆแล้วนะ!"
"โอเคๆ พี่ไม่แกล้งเเล้วก็ได้ครับ"
"แล้วนี่พี่มาห้องผมได้ยังไง" ผมยังคงสงสัย และก็ต้องการคำตอบด้วย
"ก็ไม่เห็นยาก ถามเพื่อนเราก็ได้หนิ่" ตอบพรางยกคิ้วเชิงกวนประสาทให้ครั้งหนึ่ง
"เหอะ แล้วมาทำไมเนี่ย โทรมาก็ได้"
"นึกว่าเด็กบางคนลื่นล้มกลางห้องน้ำแล้วซะอีก กะจะมาช่วยเล...โอ้ย" พูดยังไม่ทันจบคำฝ่ามือเล็กๆสองข้างก็รัวทุบเข้าที่แขนของคนตัวสูง
"พอแล้วครับ" เอ่ยห้ามปรามพร้อมยกมือสองข้างดันคนตัวเล็กออกเบาๆ
"ไหนๆเราก็คงไม่ได้ไปเรียนแล้ว งั้นไปเที่ยวกันเถอะ ไปทั้งๆชุดนักศึกษาเนี่ยแหล่ะ" ไม่รอให้อีกคนตกลง ฝ่ามือใหญ่ก็ยื่นมากอบกุมฝ่ามือเล็กๆเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะออกแรงดึงให้เดินไปด้วยกัน
-Cafféine-
พี่ชานยอลลากผมมาถึงลานจอดรถคอนโดที่จอดเวสป้าของพี่เค้าไว้ ตั้งแต่เดินออกมาจากห้องเราทั้งคู่ยังไม่ได้เปิดบทสนทนาใดๆสิ้น
"พี่จะพาผมไปไหน" นับเป็นคำถามแรกระหว่างเราทั้งคู่ ผมเลือกที่จะถามจุดหมายของการเดินทางครั้งที่
"เดี๋ยวเราก็รู้" พูดจบพี่ชานยอลก็ยื่นหมวกกันน็อคสีดำคาดลายแดงสามเส้น ข้างๆเขียนชื่อแบรนด์ดังไว้ ราคาหน้าจะเชียดหมื่นอยู่
คนตัวเล็กสวมใส่หมวกกันน็อคแล้วขึ้นขี่เวสป้าตามคำสั่งของคนพี่
"กอดได้นะครับน้อง"
"เเล้วถ้าเป็นข่าวอีกล่ะครับ"
"ไม่กลัวตกเหรอไง"
"กลัว"
ไม่ต้องใช้คำพูดใดๆ พี่ชานยอลเลื่อนมือตัวเองมาจับฝ่ามือเล็กๆของผม ก่อนจะ
ดึงมันไปไว้ที่เอวของตัวเอง
"ห้ามปล่อยนะครับ"
อย่าทำให้ผมใจเต้นแรงแบบนี้สิ่ครับ ถ้าผมเป็นโรคหัวใจขึ้นมา พี่ต้องรับผิดชอบนะ!
-Cafféine-
"นี่ แบคฮยอน" พี่ชานยอลเรียกชื่อผม ทั้งๆที่สายตายังคงมองทางข้างหน้าอยู่
"ครับ?" ตอบรับไปอย่างงงๆ เพราะตลอดทางที่ผ่านมาไม่ได้มีการสนทนาใดๆเลย ระหว่างผมกับพี่เค้า
"แค่อยากถามอะไรหน่อย"
.
.
.
.
.
.
"แบคฮยอนน่ะ มีแฟนรึยังครับ:)"
ฟหกดเ่าสวงฟหกดเ้าาวหงาห้กากวกาดสดววดแมทแสแวแมดวดส กรี้สสสสสสส ไม่ต้องบอกรู้ว่าผมเขินขนาดไหน โชคดีที่พี่ชานยอลกำลังมองไปทางข้างหน้า ไม่งั้นเค้าต้องเห็นแน่ๆ ว่าผมหน้าแดงขนาดไหน
งื้ออออ>\\\<
"ว่าไงครับ พี่รอฟังคำตอบอยู่"
"ยะ...ยังครับ"
"อ้าวหรอ... น่ารักขนาดนี้ไม่มีคนมาจีบบ้างเลยรึไง" พี่เค้าชมว่าผมน่ารักใช่มั้ยเนี่ยยย ออมม่าครับ แบคฮยอนจะตายอยู่แล้ว
"ก็มีบ้างนะ แต่....
"ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วครับ" คนที่ผมชอบก็คือพี่นั่นแหล่ะ ไม่ได้พูดออกไปหรอกครับ ถึงแม้ว่าอยากจะคิดเข้าข้างตัวเองก็เถอะ ว่าพี่ชานยอลจีบผมอยู่
"แล้วคนที่น้องชอบนี่...ใครหรอครับ"
"...." ก็พี่นั่นแหล่ะ ไอ้พี่บ้า>///<
"แฮ่ะๆ ขอโทษๆไม่อยากบอกสิ่นะ" พี่เค้าขำเล็กๆน้อย ก่อนจะหันหน้ามาพยักกับผมน้อยๆ เป็นเชิงขอโทษ
"อ่า..ครับ"
"แล้วคนที่ชอบ เป็นคนยังไงหรอ"
"ก็...ไม่รู้สิ่ครับ แค่มองครั้งแรก ผมก็ชอบเค้าไปแล้ว"
"งั้นหรอ...แล้วเค้ารู้รึเปล่าว่าเราชอบเค้า"
"ไม่รู้ครับ ผมอ่านใจเค้าไม่ออกหรอก"
"งั้นเราก็ยังไม่มีแฟนสิ่นะ"
"ประมาณนั้นแหล่ะ" ยิ้มแหยๆส่งไปให้คนพี่ ถึงแม้ว่าพี่เค้าจะไม่เห็นก้เถอะ
"แปลว่า พี่ยังมีโอกาสใช่มั้ยครับ...
ที่จะเป็นแฟนน้องแบคฮยอนน่ะ"
"!!!!"
Tbc.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น