ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : -Chapter 3-
ตอนนี้ผมกับลู่หานกำลังเดินวนอยู่ในตึกคณะบริหารครับ กำลังเดินหาห้องประธานคณะอยู่ด้วย ถ้าถามว่าทำไมน่ะหรอ....
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ10นาทีที่แล้ว
'นักศึกษาค่ะ' เสียงอาจารย์คนหนึ่งตะโกนจากทางด้านหลังของผมและลู่หานกำลังเดินอยู่
'นักศึกษาสองคนนั้นที่กำลังเดินอยู่น่ะค่ะ!'
ผมและลู่หานเลยจำใจต้องหันกลับไปหาอาจารย์แก
'ช่วยไปยกเอกสารที่ห้องประชาสัมพันธ์ให้อาจารย์หน่อยค่ะ ยกไปให้ประธานคณะบริหารที่คณะหน่อยนะค่ะ'
เงียบ..... ผมและลู่หานยืนนิ่งไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น ใจหนึ่งก็อนากไปนะเพราะพี่ชานยอลอยู่คณะบริหาร แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าคณะบริหารน่ะ
.
.
.
มันไกลมากกกกกกกกกกก
'ขอบคุณค่ะนักศึกษา' ไม่รอคำตอบใดๆปากจากพวกผม อาจารย์แกก็ชิ่งพูดก่อนแล้วจากไป ทิ้งผมไว้กลางทาง ฮรึกกก...
เรื่องก็เป็นแบบนี้แหล่ะครับ ทำให้ตอนนี้ผมกับลู่หานต้องแบกเอกสารปึกใหญ่ๆคนละสองปึกแล้วเดินหาไอ้ห้องประธานคณะเนี่ย
"ลู่หานๆ นั่นไงมึง ห้องนั่นอ่ะ ห้องประธานคณะ กูเจอแล้ว" เอ่ยบอกกับลู่หานก่อนสองขาจะรีบวิ่งไปยังจุดหมาย
โครมมมมมมม
ด้วยความที่รีบมากจนเกินไป บวกกับเอกสารปึกใหญ่ที่มาทำให้แบคฮยอนไม่ทันได้มองทางข้างหน้า ไม่สิ...เรียกว่าคนตัวเตี้ยอย่างแบคฮยอนถูกกองเอกสารบังจนมิดหัวเลยต่างหาก
"เห้ยยยย!" เป็นลู่หานที่วิ่งตะโกนเสียงหลงมาหาผมที่ล้มหน้าคะมำอยู่ที่พื้น
"เชี่ยแม่งปลิวเลย ไอ้สัส! ใครชนกูว่ะ"
"เอ่อ...น้องแบคฮยอนครับ"
เสียงมันคุ้นๆนะ คุ้นมากด้วย ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นเพื่อดูหน้าคนที่เพิ่งชนตัวเองไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
"เป็นอะไรมั้ย พี่ขอโทษนะ ไม่ทันได้ดูเลย แฮ่ะๆ" ชัดเลย พี่ชานยอลไงจะใครล่ะ เมื่อกี๊คืออายมากครับ ฮื่ออออ ผมนี่แทบจะมุดดินอยู่แล้ว
"อ่าาา ไม่เป็นไรครับ"
"เดี๋ยวพี่ช่วยเก็บล่ะกัน แล้วเราจะเอาไปให้ใครหรอ"
"เอาไปให้ที่ห้องประธานน่ะครับ"
หลังจากที่ผม ลู่หาน และพี่ชานยอลเก็บเอกสารเสร็จเรียบร้อย พี่เค้าก็เดินนำลิ่วไปหน้าห้องประธานแล้วครับ
-Cafféine-
"ไอ้คุณประธาน มีของมาส่ง"
"อะไร"
"เอกสารอะไรสักอย่างเนี่ยแหล่ะ" ดูจากการพูดคุยของพี่ชานยอลกับพี่ประธานน่าจะสนิทสนมกันพอสมควรอยู่
"อ่าา เอกสารสมัครไปค่ายปลูกป่าที่ปูซาน" พี่ชานยอลหยิบกระดาษเอกสารใบแรกของกองขึ้นมาอ่าน ค่ายปลูกป่า บำเพ็ญประโยชน์ซินะ ผมขอผ่าน ไม่ชอบทำคุณประโยชน์สักเท่าไหร่ ผมเป็นคนดีใช่มั้ยล่ะ
"ไปหาเด็กเลย กูมั่นใจว่าเด็กไม่มาสมัครกัน"
"เค้าเอากี่คน?"
"อ่านสิ่ อยู่ในมือมึงอ่ะ"
"50 คน" พี่ชานยอลก้มอ่านรายละเอียดเอกสารในมือที่ถืออยู่
"แล้วกูจะไปหาเด็กจากไหนว่ะ"
"นี่ไง ยืนอยู่ข้างๆมึงเนี่ย" พี่ที่น่าจะเป็นประธานพูดพร้อมกับเหล่สายตามาทางผม
"เอ่ออ น้องแบคฮยอนนี่ครับ"
"ช่วยพี่หน่อยสิ่"
"นะ...นะครับ"
ไม่ต้องใช้สายตากับคำพูดออดอ้อนขนาดนั้นครับพี่ชานยอล ผมตายตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว ความคิดที่เคยมีก่อนหน้านี้ก็เหมือนกันครับ ไม่รู้มันหายไปไหนแล้ว
"คะ..ครับ"
-Cafféine-
แบคฮยอนกับลู่หานกำลังกรอกใบสมัครไปค่ายปลูกป่าตามที่พี่ชานยอลขอ กว่าจะลากลู่หานมาสมัครได้ มันยากมากเลยนะ
"มึงแม่งก็...ปฏิเสธพี่เค้าไปก็ได้เว้ย เสือกตกลงแล้วยังลากกูมาสมัครอีก" เสียงของลู่หานตัดพ้อเรื่องที่ผมลากมันมาค่ายปลูกป่า
"มึงก็คิดซะว่า มึงรักโลก อยากอนุรักษ์ป่าหน่อยก็ได้ป่ะ"
"เออๆ นี่ถ้าไม่ใช่มึงนะ กูตบหน้าคว่ำเเน่" ลู่หานว่สก่อนจะชี้หน้าคาดโทษผม
"เดี๋ยวเลี้ยงไอติมไถ่โทษ"
"อยู่แล้วเว้ย"
-Cafféine-
หลังเลิกเรียนผมก็พาลู่หานไปเลี้ยงไอติมแถวย่านคนเดิน จากนั้นเราก็เดินเล่นกันสักพัก ก่อนที่จะเเยกย้ายกันกลับ ทำให้ตอนนี้ผมกำลังเดินไปขึ้นรถประจำทาง
เดินไปคิดอะไรเพลินไปเรื่อยๆ จนขาเรียวก็มาถึงป้ายหยุดรอรถเรียบร้อยแล้ว ยืนรอสักพักรถก็ยังไม่มาสักที ตัดสินใจจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเพื่อฆ่าเวลา แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า
"เห้ยย! แล้วโทรศัพท์กูอ่ะ ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงนะเว่ย!"
"เหี้ยยย อยู่ไหนว่ะ"
"หรือว่าจะตกตอนกูล้มที่คณะบริหาร"
ภาพเหตุการ์ณความทรงจำที่ล้มต่อหน้าพี่ชานยอลไหลย้อนกลับมาในหัวของผมทันที
"แน่ๆ เหี้ยสุดๆ"
ในเมื่อโทรศัพท์สุดที่รักของผมน่าจะตกอยู่ที่คณะบริหาร ผมก็คงต้องกลับมหา'ลัยไปเอามันล่ะน่ะ หวังว่ามันจะไม่หายไปไหนแล้วกัน
-Cafféine-
ใช้เวลาไม่นานนัก ผมก็มายืนอยู่หน้าคณะบริหารเรียบร้อยแล้วครับ อันที่จริงมันก็เริ่มมืดแล้ว ผู้คนก็บางตาลงจากตอนเช้าเยอะ แถมยังเป็นตึกคณะอื่นด้วย ผมไม่ค่อยชินสถานที่สักเท่าไหร่ นั่นคงพอเป็นเหตุผลพอที่ผมจะยืนเก้อๆอยู่หน้าคณะบริหารได้แล้วล่ะ
เหลือบสายตาไปมองรอบๆ เพื่อสังเกตสถานที่ ก็ดันไปสะดุดกับตู้โทรศัพท์เก่าๆ ที่ตั้งอยู่หน้าตึก ขาเรียวออกแรงก้าวออกไปหาตู้โทรศัพท์เก่าๆนั้น
"ก็คงพอใช้ได้ล่ะมั้ง" พูดกับตัวเองเบาๆ จนคล้ายกับการกระซิบ
มือเล็กเปิดซิปกระเป๋าสะพายของตนออก ควานหาเศษเหรียญที่คาดว่าใส่ไปตอนเดินเที่ยวกับลู่หาน
ยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว หยอดเศษเหรียญลงตู้ เพื้อที่จะได้โทรออกได้ กดเบอร์โทรออกอย่างคุ้นเคย ปลายสายไม่ใช่เบอร์ใครที่ไหน แต่เป็นเบอร์ของเจ้าตัวเอง
ตืดดด
ตืดดด
ตืดดด
ตืดดดดด.....
"สวัสดีครับ"
เสียงจากปลายสายที่เล็ดลอดออกมา ทำให้ผมอุ่นใจขึ้นเล็กน้อยที่มีคนใจดีเก็บโทรศัพท์ไว้ให้ แต่เสียงจากปลายสายนี้น่ะ...มันคุ้นมากๆเลยนะ
"น้องแบคฮยอน"
นั่นไง...!ผมว่าแล้ว ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่ชานยอลนี่เอง เสียงแบบนี้กับสรรพนามเรียกชื่อแบบนี้ มีพี่ชานยอลคนเดียวเท่านั้นแหล่ะ
"น้องแบคฮยอน~~ ยังอยู่มั้ยเนี่ย"
"อ่าครับ"
"ตอนนี้อยู่ไหนอ่ะ"
"อยู่หน้าตึกบริหาร"
"หรอ?"
"งั้นรอแป๊บนึง เดี๋ยวพี่ลงไปหา"
-Cafféine-
"น้องแบคฮยอนครับ"
ใบหน้าเรียวหันไปเพราะมีเสียงหืดหอบของคนที่กำลังยืนรอดังเข้าไปในโสตประสาท เดาไม่ยากเลยว่าคนเป็นพี่รีบวิ่งมาแค่ไหน
"เหนื่อนมั้ยครับ" ยิ้มขำเล็กน้อยกับคำถามตลกๆของตัวเอง
"ก็นิดหน่อย" คำตอบของพี่ชานยอลทำให้จากที่แค่ผมที่ยิ้มขำเล็กน้อย กลายเป็นทั้งผมและพี่ชานยอลกำลังหัวเราะให้กันไปเรียบร้อยแล้ว
"นี่โทรศัพท์น่ะ พี่เห็นทำตกไว้แล้วพี่ก็ไม่รู้เบอร์เพื่อนน้องเลย ตอนแรกกะว่าพรุ่งนี้จะไปคืนที่คณะ แต่น้องก็....มาหาก่อนซะงั้น"
"ก็ผมนึกว่ามันหายอ่ะ" ทำแก้มให้พองลมเล็กน้อย เป็นกิริยาแสดงว่าค่อนข้างจะงอนอีกฝ่ายแล้ว
"เฮ้! อย่าทำหน้างอนสิ่"
อดที่จะยู่ปากกลับไปหาคนเป็นพี่ไม่ได้ ก็ไม่ได้งอนจริงๆสักหน่อย แค่อยากจะดูปฏิกิริยาเท่านั้นเอง
"งั้นพี่ไปก่อนนะครับ ยังทำงานค้างอยู่น่ะ"
"อ่าห้ะ" โค้งตัวลงเล็กน้อยเป็นการแสดงความเคารพต่อคนเป็นพี่
"อ่อ น้องแบคฮยอนครับ" จากที่กำลังจะหันหลังให้กันแล้ว กลับกลายเป็นหันหน้ามาเผชิญกันอีกครั้ง
"พี่แอดไลน์ไปแล้วนะ พอดีเครื่องน้องไม่ได้ตั้งรหัสไว้"
"แล้วก็...."
"อย่าลืมอ่านไลน์ด้วยนะครับ:)"
Tbc.
Talk:
หายไปนาน คิดถึงกันมั้ยอ่ะ
แบคใจอ่อนง่ายมากกกกก ก ไก่ล้านตัว พี่ชานอ่อยนิดเดียวเองนะ
//ให้เดาว่าใครคือคุณประธาน เพื้อนซี้พี่ชาน
Talk 2:
ครบร้อยแล้ว เย่!!!! จุดพลุฉลอง//กระโดดถีบ
ช่วงนี้ไรท์ติดสอบอาจจะเว้นช่วงสักนิดนึง แล้วหลังสอบจะรีบมาอัพให้นะค่ะ รักรีดทุกคน จุ้บ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น