คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -Chapter 2-
วันนี้เป็นวัน...ปกติครับ ชีวิตแบคฮยอนก็ปกติครับ ตื่นนอน อาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว แล้วก็นั่งรถประจำทางไปมหา'ลัย แต่ที่ไม่ปกติก็คงจะเป็นสายตาของตนในมหา'ลัยเนี่ยแหล่ะ เดินไปทางไหนก็มีแต่คนมอง คงเป็นเพราะข่าวในเพจมหา'ลัยเมื่อวานล่ะมั้ง
เดินมาเรื่อยๆ ตอนนี้ผมก็มายืนอยู่หน้าคณะตัวเองเป็นที่เรียบร้อนแล้ว กวาดสายตามองหาลู่หานที่น่าจะมานั่งรอผมอยู่ใต้ตึก เพราะวันนี้ลู่หานมีคลาสก่อนผมหนึ่งคลาส
"ไงเพื่อน" เป็นลู่หานที่ทักผมขึ้นมา ผมไม่ได้ตอบอะไร ทำแค่นั่งลงบนม้านั่งใต้ตึก แล้วเอาหน้าหมอบไปกับแขนทั้งสองข้าง
"สรุปยังไง? มึงกับพี่เค้าถึงขั้นไหนแล้ว"
"เหมือนเดิม"
"อ้าว?! ไปส่งถึงบ้านนี่เหมือนเดิม?"
"เออ!"
"กากว่ะ"
ยกหัวตัวเองขึ้นมามองหน้ามันอย่างเคืองๆ พูดมาได้ว่ากาก เค้าเรียกค่อยเป็นค่อยไปต่างหาก ไม่เคยเรียนภาษาไทยรึไง สำนวนที่สอนว่า 'น้ำร้อนปลาเป็น น้ำเย็นปลาตาย' น่ะ ต้องค่อยๆจับเหยื่อเว้ย
"เสือก!" ด่ามันกลับไป ก่อนจะลุกจากที่นั่งเมื่อเห็นว่าใกล้เวลาคลาสเริ่มแล้ว ถ้าไปสายอาจาร์ยแกต้องหักคะแนนแน่ๆ
-Cafféine-
"มึงๆ ตื่น"
"ตื่นได้แล้ว คลาสเลิกแล้ว"
"อื้ออ" งัวเงียตื้นขึ้นมาจากแรงเขย่าแขนของลู่หาน นี่ผมหลับทั้งคาบเลยหรอ ตอนแรกกะจะเเค่พักสายตาเฉยๆนะ
"มึงนี่หลับลึกเนอะ หลับตั้งแต่ต้นคาบยังจบคาบเลย-.,-"
"เรื่องของกูน่า"
"เออ! ไอ้ลู่มึงไปไหนต่อป้ะ"
"ทำไม? จะพากูไปหาพี่ชานยอลของมึงหรอ"
"มึงนี่รู้ใจกูจัง ไปกัน"
"นะๆๆๆๆ" ว่าพลางเกาะแขนเพื่อนสนิทตัวเอง แล้วทำหน้าตาน่ารักๆ
"คิดว่าน่ารักมากมั้ย?"
"ใช่ กูน่ารัก"
เหลือบเห็นลู่หานมันกรอกตากับความหน้าด้านหน้าทนของผม แต่ผมไม่สนหรอก
-Cafféine-
"ถึงแล้ว" ใช้เวลาไม่นานผมกับลู่หานก็เดินมาถึงร้านกาแฟ มือเล็กถูกนำมาใช้ผลักประตูร้านให้เปิดออก
กริ๊งงงง
"ยินดีต้อนรับครับ" เสียงทุ้มคุ้นหูของพี่ชานยอลกล่าวทักทายผมที่เป็นลูกค้าโดยที่พี่เค้ายังคงก้มหน้าทำอะไรสักอย่างอยู่หลังเคาน์เตอร์
ขาเล็กเดินตรงดิ่งไปที่เคาน์เตอร์ทันที โดยไม่สนใจเพื่อนสนิทอย่างลู่หานที่ถูกทิ้งไว้กลางร้านแต่อย่างใด
"พี่ชานยอล...เอ่อ คือผมขอโทษนะครับที่...เรื่องข่าวเมื่อวาน...เอ่อ คืออ"
"ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก มันไม่ได้ทำให้พี่เดือดร้อนสักหน่อย"
"แต่ว่า..."
"งั้นถ้าเราอยากขอโทษพี่จริงๆ ก็..." พูดลากเสียงพลางทำท่าทางนึกคิด พี่คงคิดว่ามันน่ารักมากใช่มั้ยครับ เออใช่! มันน่ารัก
"ไปกินไอติมร้านที่เปิดใหม่หลังมหา'ลัยกับพี่สิครับ:)"
-Cafféine-
"อะไรเนี่ยพี่? ชวนพี่แบคฮยอนไปกินไอจิมด้วยกันจิงดิ?!" คือแทฮยอง มึงต้องทำเสียงกับท่าทางตกใจขนาดนั่นเลยหรอ
"อืม ทำไม" ผมตอบแทฮยองไปแบบส่งๆ ก็ทำไมจะชวนไปไม่ได้ เจ้าตัวเองเค้าก็ตกลงหนิ
"เห้ยๆ ไม่ใช่เดทใช่มั้ย"
"ไม่ใช่เว้ย ก็แค่เห็นน้องเค้าน่ารักดี กูอยากทำความรู้จัก"
"ไม่เชื่อ!"
"เรื่องของมึง ไอ้ดำ!!!"
"กูไม่ดำโว้ยยยยย"
"เอาไปเสิร์ฟโต๊ะห้าด้วย" ไม่สนใจคำคัดค้านจากรุ่นน้องคนสนิทแต่อย่างใด มือหนาทำเพียงยกถาดขนมให้แทฮยอง
ส่วนแทฮยองก็จำใจต้องรับถาดจากรุ่นพี่เพื่อไปเสิร์ฟออเดอร์ให้กับลูกค้า
-Cafféine-
"แทฮยอง กูฝากปิดร้านด้วย ไปล่ะ" กล่าวลารุ่นน้องที่ร้านก่อนจะเดินออกมาจากร้าน
"รีบไปหาพี่แบคฮยอนอ่ะดิ!!" แต่ก็ยังได้ยินเสียงตะโกนของแทฮยองไล่หลังมาอยู่ดี
ไม่สนใจกับคำล้อเลียนของรุ่นน้อง ขายาวก้าวเดินตรงไปข้างหน้า จุดหมายคือคณะบริหาร ซึ่งเป็นที่นัดพบกับคนตัวเล็กไว้
ไล่สายตามองหาคนตัวเล็กที่บอกว่าจะมายืนรอหน้าคณะ แต่ก็ไม่พบเจ้าของคำพูดนั้นเลย
"พี่ชานยอล!!!!!" หันไปทางต้นเสียงที่คาดว่าเจ้าของน่าจะเป็นคนที่ตัวเองกำลังยืนรออยู่
"มาเร็วจัง ผมอุตส่าห์รีบวิ่งไปหาที่ร้านเลยนะ แล้วก็สิ่งกลับมาเพราะแทฮยองบอกว่าพี่มาหาผมที่หน้าคณะอ่ะ เหนื่อยนะเนี่ย"
"ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นเอาเป็นเดี๋ยวพี่เลี้ยงชานมไข่มุกนะ โอเคมั้ย"
"ก็ได้" ยู่ปากใส่คนตัวสูงหนึ่งทีก่อนจะเดินนำไปข้างหน้า
"รอพี่ด้วยสิ น้องแบคฮยอน!"
-Cafféine-
"พี่ชานยอล กินรสอะไรดี มันมีให้เลือกเยอะมากๆเลย"
"พี่ว่ารสชอคโกแลตมิ้นท์ก็น่าอร่อยนะ"
"แต่ว่าแบคฮยอนอยากกินรสสตรอเบอร์รี่นมสดอ่ะ"
"ก็สั่งสิ แล้วเราค่อยมาแบ่งกันกินไง"
เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะครับ แบ่งกันกินหรอ ไอติมโคนนะ งั้นก็ต้องใช้ปากกิน
กรี้สสสสสสสสสสสส
อยากจะระเบิดตัวเองตรงนี้แหล่ะ
-Cafféine-
หลังจากที่ซื้อไอติมเสร็จ ผมกับพี่ชานยอลก็มาเดินเล่นกันที่ถนนคนเดิน มีของขายเต็มไปหมดเลย ผมมองแผงขายของไปเรื่อยๆ
ก่อนที่สายตาผมจะไปสะดุดกับพวงกุญแจคู่ร้านหนึ่ง
"พี่ชานยอลๆ ไปดูร้านนั้นกัน ผมอยากได้" กระตุกแขนเสื้อนักศึกษาของอีกคน แล้วจัดการลากแขนพี่ชานยอลไปยังร้านจุดหมาย
"นี่ๆ อันนี้น่ารักมาก เป็นตุ๊กตากบสองตัวคู่กัน" หันไปมองพี่ชานยอลแล้วกระพริบตาปริบๆ เป็นเชิงขอร้อง
"อยากได้ไว้ใช้คู่กันหรอครับ"
"เอ่ออ...คือ.."
"งั้นเดี๋ยวพี่ซื้อให้ล่ะกัน ชดเชยกับที่เราเลี้ยงไอติมพี่ไง"
"สองอันนี้เท่าไหร่ครับ"
"150 จ้ะ ซื้อไว้ใช้เป็นคู่กันหรอ เดี๋ยวป้าลดให้ละกัน อุตส่าห์พาแฟนมาซื้อถึงที่แหน่ะ"
"เอ่อ...คือ ป้าครับ ไม่ได้"
"ขอบคุณนะครับป้า" ยังไม่ทันที่ผมจะพูดปฏิเสธป้าคนขายของ พี่ชานยอลก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน ไม่ต้องเดา ตอนนี้หน้าผมต้องแดงกว่าลูกมะเขือเทศแน่ๆ
-Cafféine-
"ดึกแล้ว กลับกัน เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมกลับเองได้ เกรงใจพี่ชานยอลแล้ว อุตส่าห์พามาเดินเล่น ยังต้องไปส่งที่บ้านอีก"
"แต่ว่า"
"งั้นผมไปก่อนนะครับ" โค้งลาพี่ชานยอล แล้วรีบวิ่งออกมาให้เร็วที่สุด พี่ชานยอลเป็นบุคคลอันตราย อยู่ใกล้นานๆแล้วหัวใจเหมือนตะนะเบิดเลยครับ งื้อออออ>///<
มือเล็กหยิบพวงกุญแจคู่ที่เพิ่งซื้อมามาดู อมยิ้มเมื่อคิดถึงเหตุการ์ณที่ผ่านมาเมื่อสักครู่
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 30 นาทีที่แล้วหลังจากที่ซื้อพวงกุญแจเสร็จ
.
.
.
.
'เอาเป็นว่าพี่จะเอาไปห้อยพวงกุญแจห้องล่ะกันนะ เราก็เอาไปห้อยด้วยสิ จะได้คู่กันไง'
'งั้นหรอครับ??'
'อ้าว ก็ซื้อมาใช้คู่กันไม่ใช่หรอ ป้าเค้าอุตส่าห์ลดราคาให้เลยนะ'
'พี่ชานยอลอ่ะ ไปพูดแบบนั้นได้ไง เราไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย'
'แล้วอยากเป็นมั้ยล่ะครับ'
'....' จุดนี้เขิลมากครับ หน้าต้องแดงมากๆแน่ นี่พี่เค้าทำผมหน้าแดงรอบสองแล้วนะ
'พี่ล้อเล่นน่ะ ป้ะ ไปดูตรงนั้นกันดีกว่า' ถ้าพี่ไม่ล้อเล่นมันจะดีมากเลยครับ
.
.
.
.
กลับมาปัจจุบัน
ผมกำลังรอรถประจำทางเพื่อที่กลับคอนโดอยู่ มันมืดครับ แล้วผมก็กลัวด้วย โอ้ยยย น่าจะให้พี่ชานยอลมาส่งก็ดีอยู่หรอก
หมับ
จู่ๆ ก็มีมือปริศนามาจับที่ไหล่ของผม ไม่นะ ไม่ คงไม่ใช่ผีหรอก ผีไม่น่าจับตัวคนได้ หรือว่า จะเป็นพวกอันธพาลที่เที่ยวไถเงินคนอื่น
"ออกไปนะ! ไม่มีตังค์หรอก เอาไปเลี้ยงไอติมพี่ชานยอลไปหมดแล้ว ฮื่ออออ"
"น้องแบคฮยอนครับ พี่เองนะ พี่ชานยอล ไม่ใช่อันธพาลหรอก"
ลืมตาขึ้นมามองไปด้านข้างที่มีมือปริศนาจับไหล่อยู่ ก่อนจะพบว่ามันเป็นมือของพี่ชานยอล
"พี่เห็นเรารีบวิ่งหนี ก็เลยวิ่งตามมา"
"ให้พี่ไปส่งดีกว่า เดี๋ยวก็ได้เจออันธพาลจริงๆ หรอก"
"นะ ให้พี่ไปส่งนะครับ" ยอมแล้วครับ ถ้าพี่จะน่ารักขนาดนี้ แบคฮยอนก็คงจะปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว
Tbc.
Talk:
ความยาวของฟิคนี้ผีมาก5555 ขอเม้นหน่อยน้าาาา แล้วจะรีบมาลงต่อให้
ความคิดเห็น