Crazy love ความรักที่บ้าคลั่ง

ลำดับตอนที่ #3 : ความบ้าคลั่งที่ 3

"เฮ้ คิเสะ ตาพวกเราแล้วนะ" หนุ่มผิวแทน เอ่ยท้วงหลังจาก เห็นหมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เดินออกมาจากห้องตนด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

"โถ่ ขอต่อสักหน่อยสิฮะ" ผู้ที่ก่อนหน้านี้มีร้อยยิ้มประดับบนหน้า ก็หน้ามุ่ยทันที

พร้อมพูดท้วงเล็กน้อย

"ไม่ได้ เรียวตะ" ชายหนุ่มผู้มีส่วนสูงตามมาตรฐาน(?) พร้อมใบหน้าหล่อเหลาน่าหลงใหลพูดขึ้นด้วย นำ้เสียงรำคาญ

"ใช่แล้วนาโนะดาโยะ" ส่วนอีกคนที่เดินตามหลังมา ก็ช่วยสนับสนุนเพื่อน

"ชิ ทีเป็นตาตัวเองก็เอาใหญ่เลยนะฮะ!" แต่คนผมเหลืองทีดูแล้วน่าจะยอมเลิกเถียง แต่ก็แอบจิกกัด ก่อนเดินจากไปพร้อมกับคนอื่นๆ

"นายจะทำยังไงก็ได้ชินทาโร่" เมื่อเหลือกันสองคน อาคาชิจึงพูดเปิดประเด็น

"แต่อย่าทำให้หมอนั่นช้ำเกินไปก็แล้วกัน" แล้วก็เดินไปอีกคน

"รู้อยู่แล้วล่ะน่า"

-------------------------------------------------------------------------

เช้าวันถัดมา

ครืด

พึ่บ

"เท็ตจัง/เจ้าหนูตื่นได้แล้ว" เสียงสองเสียง ที่เอ่ยปลุกคนบนเตียงให้ออกจากห้วงนิทรา

"อืมมม ฮ้าวว" คุโรโกะ ค่อยๆลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่ง ยกมือปิดปากหาว

"อ่ะ ทาคาโอะคุง คาซามัตสึซัง!" หลังจากปรับสายตาได้แล้ว ร่างบางก็ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

"มะ..มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ" คุโรโกะพูดเสียงสั่น พลางทำท่าทีไม่ไว้ใจ

"ก็มาเป็นคนดูแลเท็ตจังไงล่ะ" คนที่ตอบก็คือทาคาโอะ คาสึนาริ ที่ตอนนี้อยู่ในชุดพ่อบ้านนั่นเอง

"ใช่ ไม่ต้องระแวงหรอกน่า" ส่วนที่พูดมาอีกคนนี่คือ คาซามัตสึ ยูกิโอะ ที่ตอนนี้อยู่ในชุดเดียวกับทาคาโอะ และเข้าไปดึงร่างบางออกจากเตียง

"งั้นเหรอครับ" คุโรโกะ ตามนำ้ไปด้วยท่าทีหายกังวล แม้ในใจจะมีคำถามมากมายเหลือล้นก็ตาม

"งั้นไปกันเถอะ ชินจังรออยู่นะ!" ทาคาโอะที่เห็นร่างบางลุกออกจากเตียงแล้ว จึงเดินมาดึงแขนร่างบางเพื่อจะได้ไปอาบนำ้แต่งตัว โดยตอนที่พูดออกมามีแววนึง ที่คุโรโกะไม่เคยได้เห็นจากคนๆนั้น

แววตาเศร้าและรู้สึกผิด

"เร็วเข้าเถอะ จะได้ไม่เสียเวลา"

ผ่านไป 1 ชั่วโมง

"เอ่อ แบบนี้มันจะโอเคเหรอครับ" หลังจากนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาให้สองคนนั้นจับแต่งอยู่นาน ร่างบางจึงพูดขึ้นด้วยความไม่มั่นใจ

"น่ารักมากๆ เลยเท็ตจัง!!" คนที่จับแต่ง ก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าร่าเริง

"หืม ก..ก็โอเคอ่ะ" ส่วนอีกคนที่คอยช่วย ก็พูดขึ้นพร้อมกับหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยสีแดงจางๆ

"ผมไม่ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นหรอกนะ!" แต่ร่างบางกลับตอบไปด้วยความไม่พอใจ

"น่าเท็ตจัง ฮะฮะ" แต่คนถูกโกรธ ก็ยังคงไว้ซึ่งสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน

อยู่กับสองคนนี้แล้ว

ผ่อนคลายจัง

แต่ถ้าเจอมิโดริมะคุงแล้ว

จะทำยังไงดี

เขาจะเปลี่ยไปรึเปล่านะ...

จะเห็นเราเป็นอะไร.......

50%

"มาแล้วๆ ชินจัง~"  เสียงอันร่าเริงสดใส ทักเพื่อนตนทันทีที่มาถึง

"พวกนายมัวอะไรกันอยู่เนี่ย" นำ้เสียงทุ้มเรียบนิ่งของคนที่ถูกเรียกว่า ชินจังหรือมิโดริมะ  ชินทาโร่ ซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดสูท ดูเหมือนจะไปทำงานล่ะนะ...

"คุโรโกะล่ะ" เมื่อไม่เห็นคนที่ตนเรียกมา หนุ่มผมเขียวจึงเอ่ยถามขึ้น

"ออกมาได้แล้วเท็ตจัง" เมื่อได้เช่นนั้น ดวงตาของเหยี่ยวนั่นวูบไหวเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

"คะ..ครับ" ร่างบางก้าวขาออกมาอย่างสั่นๆ เพราะชุดที่ตนสวมใส่อยู่ 

ตอนนี้คุโรโกะอยู่ในชุด เสื้อแขนยาวสีขาว เปิดช่องท้องรับกับกางเกงยีนขาสั้นและการแต่งแต้มสีสันบนใบหน้าเล็กๆน้อยๆ ซึ่งนี่เป็นชุดที่มิโดริมะเคย

ให้แฟนใส่......

"คุโรโกะ นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?" นำ้เสียงราวกับคนรู้สึกผิด ออกมาจากปากชายหนุ่มผมเขียว 

"ม่ะ..หมายถึงเรื่องอะไรครับ" 

"ก็ตอนนั้น ฉันช่วยนายไม่ได้เลย" ครางนี้เปลี่ยนเป็นนำ้เสียงและสีหน้าสำนึกผิดแทน

"ไม่เป็นไรครับ" ร่างบางตอบกลับด้วยความดีใจและโล่งใจ มิโดริมะคุงไม่

เปลี่ยนไปสินะ

"จริงใช่มั้ย" ร่างสูง กลั้นนำ้ตาไว้ เหมือนซาบซึ้งและดีใจ ซึ่งไม่มีใครรู้ว่ามันจริงหรือปลอม

"แน่นอนครับ ไปทำงานเถอะครับ" ร่างบางตอบรับ แล้วบอกให้ร่างสูงไปทำงานซะแค่นี้ก็เกินพอแล้ว อย่างน้อยมิโดริมะคุงคงเชื่อใจได้

"อา งั้นฉันไปก่อนนะ" ร่างสูงพูดแค่นั้นแล้วหันหลังเดินจากไป

"เราก็ไปกันเถอะ" เมื่อเงียบมาอยู่นาน คาซามัตสึก็เอ่ยเรียกสติพลางหันหลังเดินนำไป

คุโรโกะอยู่เล่นต่อกับทั้งสองคนจนถึงบ่าย หลังจากทานของว่างแล้ว จึงแยกกันไปอาบนำ้ แล้วสองคนนั้นค่อยเอาข้าวมาให้คุโรโกะ และอยู่ด้อยกันไปจนดึก ก่อนแยกย้ายกัน 

มีความสุขจัง เป็นความสุขจริงๆรึเปล่านะ

-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-&-

Talk

มาต่อแล้วน้าา การบ้านท่วมหัวเลยอะ ไม่ค่อยมีเวลามาพิมพ์555 แล้วก็มีอย่างนึงมาเตือนรีดทุกคน เรื่องนี้ห้ามเชียร์ใครทั้งนั้นแค่นี้แหละบาย