ปรมาจารย์จิตวิญญาณสะท้านภพ3

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3 ภาค3 คนคุ้นเคย

ทั้งสี่พากันเหาะเหินด้วยความเร็วปานสายฟ้าเพื่อมุ่งหน้าไปยังใจกลางป่าแห่งหนึ่ง โดยที่ฉินหนานไม่ยอมใช้พลังกฎเกณฑ์แห่งห้วงมิติในการเดินทาง เหตุผลก็คือเพื่อให้สหายทั้งสามได้ขับเคลื่อนพลังภายในและทำให้ชินกับระดับเขตแดนปัจจุบัน

“ฉินหนานนี่เจ้าจะพาพวกเราไปยังที่ใดกัน?”

อิเตาถามขึ้นมาด้วยความสงสัยเพราะตั้งแต่ออกเดินทางมาฉินหนานยังไม่ได้บอกวัตถุประสงค์เลยแม้แต่น้อย

ฉินหนานอมยิ้มกล่าวกับอิเตา “เจ้าตามข้ามาให้ดีเถอะแต่ว่าข้าขอเตือนไว้ก่อนว่าเมื่อถึงตอนนั้นเจ้าห้ามร้องไห้ก็แล้วกัน”

“อย่างข้าเนี่ยนะจะหลั่งน้ำตา.? ฝันไปเถอะ..!!”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้ากล้าพนันกับข้าไหมเล่า ว่ายังไงเจ้าก็หลั่งน้ำตา”

“ได้ข้าพนันว่าข้าจะไม่ร้องแน่นอน”

“เช่นนั้นคนละหนึ่งแสนหินปราณเทวะเป็นยังไง.?”

“ตกลง.!!”

ในขณะที่ทั้งสองทุ่มเถียงกัน ทางต้วนอี้และต้วนเทาก็ถึงกับหัวเราะ“ฮ่า ฮ่า” พร้อมกับส่ายหัวให้ทั้งสองคน

“พวกเจ้าเล่นสนุกกันอยู่สองคนได้อย่างไรกัน พวกข้าทั้งสองขอพนันด้วยว่าเจ้าจะต้องร้องไห้แน่นอน”ต้วนอี้กล่าวพลางชี้ไปที่อิเตา

“เพ้ย..!! แทนที่พวกเจ้าจะช่วยลงพนันฝั่งข้า นี่คิดจะรวมหัวกันแกล้งข้าใช่ไหม.?”

ต้วนเทาเหาะเข้ามาตบไหล่อิเตากล่าวว่า

“เอาจริงๆนะ เรื่องแบบนี้พวกเข้าหน่ะเชื่อมั่นในตัวฉินหนานมากกว่าเจ้าเสียอีก”

“นี่เจ้าจะบอกว่าข้านั้นบ่อน้ำตาตื้นอย่างนั้นสินะ ดี..!!ข้าจะทำให้พวกเจ้าเสียเงินก้อนโต คอยดูกันได้เลย.!!”

อิเตาพูดจบเพียงอึดใจ ทั้งสี่ก็พากันหัวเราะออกมา

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ใช้เวลาถึงสี่ชั่วยาม ทั้งสี่ก็พากันเหาะมาถึงป่าใหญ่แห่งหนึ่งที่มีสภาพรกชื้นอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพลังฟ้าดินและสัตว์อสูรจำนวนมหาศาล ทั้งยังมีภูเขาสูงตระหง่านนับพันลูกหุบเหวนับร้อยแห่ง

ฉินหนานพาทั้งสามมุ่งไปยังหุบเขาใจกลางป่าลึกเก่าแก่ที่คนธรรมดายากจะเข้าถึง ไม่นานทั้งสี่ก็หยุดอยู่ตรงเหวลึกที่มีน้ำตกขนาดใหญ่ เป็นน้ำตกที่สวยงามตระการตาอย่างยิ่ง ละอองน้ำจากม่านน้ำตกฟุ้งกระจายหักเหกับแสงอาทิตย์จนทำให้เกิดสายรุ้งพาดผ่าน ประหนึ่งว่าที่นี่คือแดนเซียน

“พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

พูดจบฉินหนานโคจรพลังโบกสะบัดแขนเสื้อหนึ่งครั้ง ม่านน้ำตกที่อยู่เบื้องหน้าของทั้งสี่ถูกพลังลึกลับสายหนึ่งแหวกออกเผยให้เห็นช่องสี่เหลี่ยมขนาดเท่าประตูใหญ่บานหนึ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลังม่านน้ำตก

“นี่เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าหลังน้ำตกนี่มีจวนถ้ำอยู่ หรือว่าเจ้าเป็นคนมาสร้างเอาไว้”อิเตากล่าวพลางเอามือถูคางใช้ความคิดมิกล้าวู่วามพุ่งเข้าไป แม้แต่ต้วนอี้และต้วนเทาก็ยังยั้งใจไปผลีผลามเข้าไปเช่นกัน

นั่นก็เป็นเพราะทั้งสามเมื่อเหยียบย่างเข้าสู่เขตแดนเต๋าแท้จริงก็มีดวงตาที่เฉียบคมมากขึ้น มีสัมผัสที่ล้ำลึกมากขึ้นทำให้สังเกตเห็นว่ารอบๆทางเข้าถ้ำนี้เต็มไปด้วยรูปแบบค่ายกลวิญญาณมากมาย ทั้งยังสลักผนึกอักขระวิญญาณสำหรับป้องกันระดับสูงไว้อีกด้วย มิหนำซ้ำยังสัมผัสได้อีกว่าภูเขาลูกนี้ทั้งลูกมีกฎเกณฑ์ที่ทรงพลังกว่ากฎเกณฑ์แห่งฟ้าดินปกคลุมอยู่

“เป็นข้าเคยมาล่าสัตว์บังเอิญมาพบที่นี่เข้า จึงตัดสินใจสร้างฐานทัพลับซ่อนเอาไว้ที่นี่ เผื่อว่าสักวันจะได้ใช้ประโยชน์”ฉินหนานตอบ

ต้วนอี้ที่สงสัยว่ามีพลังลึกลับใดที่ทรงพลังกว่าพลังกฎเกณฑ์แห่งฟ้าดินปกคลุมที่แห่งนี้เอาไว้จึงได้ลองควบรวมพลังเต๋าแฝงพลังกฎเกณฑ์แห่งฟ้าดินไว้ที่ปลายนิ้วจนเกิดเป็นประกายแสงสีขาวนวล แผ่กลิ่นอายทำลายล้างจนน่าสะพรึงกลัว

ฟุบ..!!

เปรี๊ยะ..!!

ประกายแสงสีขาวพุ่งออกไปห้วงอากาศถูกฉีกกระชากแหวกออกเป็นทางยาวกำลังจะเข้าชนเข้ากับภูเขา พริบตานั้นพลังบังเกิดอักขระสีทองเรืองรองอร่ามราวกับหมู่ดาวเจิดจรัสเปล่งแสงออกมาห้อหุ้มปกป้องภูเขาเอาไว้อย่างแน่นหนาประหนึ่งปราการเหล็กที่มิอาจสั่นคลอน

ตูม..!!

พลังของต้วนอี้ในตอนนี้ที่สามารถทำลายเมืองใหญ่ได้ทั้งเมือง และถล่มเทือกเขาได้ทั้งเทือกด้วยการโจมตีเดียว

ทว่าทันทีที่พลังการโจมตีของต้วนอี้สัมผัสโดนคลื่นพลังจากอักขระสีทองนั้นทั้งที่มีเสียงระเบิดออกแต่ความเป็นจริงกลับหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหว ราวกับว่าถูกกักขังเอาไว้ประหนึ่งลูกสัตว์อสูรที่ตกลงไปในบ่อโคลนดูด ที่ไม่ว่าจะดิ้นรนเช่นไรก็ไม่อาจสลัดหลุดได้

“หืม ถึงกับกดทับพลังกฎเกณฑ์แห่งฟ้าดินได้เชียวหรือนี่” ต้วนอี้กล่าวด้วยน้ำเสียงประหลาดใจแม้ว่าจะพอคาดเดาผลลัพธ์ได้ตั้งแต่แรกแล้ว

อิเตาที่ดู การทดสอบของตัวแทนอีกมาตั้งแต่แรกเหลือบหันมาถามฉินหนาน “พลังกฎเกณฑ์นี้ทรงพลังขนาดไหนกัน.?”

“อืมก็ถ้าเชี่ยวชาญพลังกฎเกณฑ์ชนิดนี้อย่างรู้แจ้ง ก็สามารถบดขยี้ทวีปจิงโจวได้ด้วยเพียงความคิดเดียว พลังกฎเกณฑ์แห่งฟ้าดินเมื่อเอามาเทียบกับพลังกฎเกณฑ์นี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเศษผงธุลีกับดาวดาว”

“ถ้าเช่นนั้นพลังกฎเกณฑ์นี้คือกฎเกณฑ์อะไร.?”

ฉินหนานกล่าวตอบด้วยความเรียบง่าย “พลังกฎเกณฑ์แห่งจักรวาล”

“หืม..!! พลังกฎเกณฑ์แห่งจักรวาล” สหายทั้งสามถึงกับอุทานพูดออกมาโดยพร้อมเพรียง

“นั่นคือกฎเกณฑ์เช่นไรกัน.?” ต้วนอี้ถามซ้ำอีกครั้งเผื่อว่าตนจะสามารถเรียนรู้ซึมซับพลังกฎเกณฑ์ที่ทรงพลังเช่นนี้ได้บ้าง

“ถ้าให้ข้าจำกัดความก็ พลังนี้คือพลังแห่งสรรพสิ่ง เป็นพลังต้นตอที่ให้กำเนิดทุกสรรพสิ่งในจักรวาลทุกแดนดารา ซึ่งดำรงอยู่เหนือทุกกฎเกณฑ์ทั้งปวง”

เสียงคำตอบของฉินหนานกระทบโสตของทั้งสามคนพาให้หัวใจเต้นรัวคล้ายจะระเบิดออกมา เพราะหวังว่าพลังนี้จะทำให้พวกตนแข็งแกร่งขึ้น

“อย่าหาว่าข้าดับฝันของพวกเจ้าเลยนะ พวกเจ้าอยากเรียนรู้ก็ย่อมได้ แต่ว่าจะต้องบ่มเพาะให้มีพลังจิตวิญญาณอยู่ในขั้นไร้ขอบเขตให้ได้เสียก่อน”

“โห่..!!”

เมื่อฉินหนานกล่าวเช่นนั้นทำให้ทั้งสามโห่ร้องทำหน้าเศร้าใจออกมา

สาเหตุที่ฉินหนานนั้นสามารถเรียนรู้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับพลังกฎเกณฑ์แห่งจักรวาลได้ก่อนที่พลังจิตวิญญาณจะถึงขั้นไร้ขอบเขตได้ก็เป็นเพราะความช่วยเหลือจากสมบัติวิเศษระดับฟ้าสวรรค์อย่างดวงเนตรดาราเก้าพิภพ

“พวกเจ้าจะมาทำหน้าเศร้าอะไรกัน ถ้าขยันฝึกฝนบ่มเพาะเดี๋ยวก็ถึงวันนั้นเองแหละ มัวรออะไรกันอยู่เข้าไปกันเถอะ” ฉินหนานเหาะนำหน้าสหายทั้งสามเข้าสู่ปากทางเข้าจวนถ้ำไป

ไม่นานฉินหนานก็นำทางสหายทั้งสามเข้ามาถึงด้านใน สาดส่ายสายตาไปก็พบว่าภายในเป็นโถงถ้ำขนาดใหญ่สามารถบรรจุคนได้ถึงสามพันคนเป็นอย่างน้อย ราวกับเป็นเมืองเล็กๆเมืองหนึ่ง

มีทั้งจวนที่พักเรียงรายกันอยู่ ห้องครัว ลานฝึกยุทธ์ ห้องเก็บเสบียง สระน้ำที่มีศาลาอยู่ตรงกลาง รวมถึงห้องบ่มเพาะอีกด้วย ในตอนที่สร้างฉินหนานไม่ปล่อยให้ผนังถ้ำเปล่าประโยชน์ได้ขุดสร้างห้องพักเอาไว้กว่าสองพันห้อง

อีกทั้งยังมีระบบระบายอากาศที่ดีและระบบน้ำเพียบพร้อม ทั้งค่ายกลป้องกัน ค่ายกลรวบรวมพลังฟ้าดินก็วางไว้อย่างเป็นระบบ

“โอโหนี่เจ้ามาแอบสร้างไว้ตั้งแต่เมื่อใดกันเนี่ย”

อิเตาอดมิได้ที่จะเอ่ยปาก เพราะภายในถ้ำแห่งนี้มีสภาพและความพร้อมที่ดีกว่าสำนักที่โด่งดังหลายแห่งจนสำนักเหล่านั้นเทียบไม่ติด

“สร้างก่อนที่ข้าจะพบกับเจ้าไม่นาน” ฉินหนานตอบ

ในขณะที่อิเตาจะกล่าวต่อ ทันใดนั้นทั้งสามคนก็หันมาสบตากันด้วยความตื่นตระหนก ยกเว้นเพียงฉินหนานที่คิดในใจ

“รู้สึกกันได้แล้วสินะ”

ต้วนอี้รีบหันไปมองฉินหนานถามออกมาอย่างเป็นกังวลเพราะไม่คาดคิดว่าจะมีคนอื่นอาศัยอยู่ในที่ที่พิเศษแห่งนี่

“ที่นี่นอกจากพวกเรายังมีคนอื่นอีกหรือไม่.?”

“อืม ก็มีนะเดี๋ยวข้าจะพาพวกเจ้าไปพบคนผู้นั้นเอง” ไม่รอช้าฉินหนานเดินนำหน้าสหายทั้งสามไปยังศาลากลางน้ำใจกลางฐานทัพลับ

ทั้งต้วนอี้และต้วนเทาก็เดินตามฉินหนานไปอย่างรวดเร็ว จะมีก็แต่อิเตาผู้เดียวที่ยังไม่ขยับตัวหรือเอ่ยปากใดๆ กำลังมีสีหน้าตื่นตระหนกปนเศร้าสร้อยมือไม้สั่นออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“กลิ่นอายนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน จะใช่จริงๆหรือ.?” อิเตาพึมพำกับตนเองก่อนที่จะเดินตามทุกคนไป

ฉินหนานที่สังเกตเห็นท่าทีของอิเตาก็แอบอมยิ้มทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้จนเดินมาถึงศาลากลางน้ำ

“ผู้อาวุโสข้ามาเยี่ยมท่านแล้ว”

ฉินหนานประสานมือทำความเคารพชายกลางคนผู้หนึ่งหนึ่งที่กำลังนั่งหันหลังตกปลาอยู่บนศาลา

ชายกลางคนผู้นั้นก็คือคังซือหลิงอาจารย์ของอิเตาที่ฉินหนานไปแอบช่วยไว้ตอนพบกับอิเตาใหม่ๆนั่นเอง

“สหายยุทธ์น้อย..! ในที่สุดเจ้าก็มา” คังซือหลิงหันมากล่าวกับฉินหนานในทันทีที่ได้ยินเสียง เพราะว่าชาตินี้คังซือหลิงจะไม่ลืมเสียงของผู้มีพระคุณอย่างฉินหนานเป็นอันขาด

ในวินาทีที่คังซือหลิงกล่าวพร้อมหันกลับมามองยังฉินหนาน ก็ถึงกับตัวแข็งทื่อพูดอะไรไม่ออก

ตุบ..!!

เสียงคุกเข่าโขกศรีษะของอิเตาดังขึ้นพร้อมกับกล่าวเสียงสั่นมีน้ำตาไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก

“อาจารย์ศิษย์อกตัญญูไม่อาจช่วยเหลือท่านได้ ทิ้งให้ท่านต้องเผชิญกับความเลวทรามและแผนชั่วของไอ้ผู้อาวุโสสุนัขเจียงซือ..!!”

คังซือหลิงค่อยๆเดินมาหาอิเตา ด้วยสีหน้าแววมาเปี่ยมล้นไปด้วยเมตตาก่อนจะค่อยๆค้อมตัวลงไปหาอิเตา

โป๊ก..!!

โอ๊ย..!!

ทุกคนในที่นั่นต่างตกใจ เมื่อได้เห็นสิ่งที่ชายกลางคนทำแทนที่คังซือหลิงจะประคองอิเตาให้ยืนขึ้น แต่กลับมะเหงกศรีษะอิเตาไปหนึ่งครั้งอย่างถนัด

“ไอ้ศิษย์ซื่อเบื้อ ร้องไห้ทำไมข้ายังไม่ตายเสียหน่อย..!!”

กล่าวจบคังซือหลิงก็หัวเราะออกมา ทำเอาสหายทั้งสามของอิเตาถึงกับหัวเราะตาม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”