ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
[ ตอนที่ 5 - น้อยใจ (ที่ใหนเล่า) ]
หลังจากเหตุการ์ณวันนั้นตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างดูเหมือนจะกลับมาเป็นปรกติเหมือนกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่ฝันไปเท่านั้นแม่กระทั่งแม่ก็ไม่พูดถึง...
"เรียวมะคุง มีน่าคิดถึงจังเลยค่าาา ~" ไม่ทันได้พ้นประตูโรงเรียนยัยแมวสวาทก็เข้าจู่โจม เอ้ย ! กระโดดใส่ทันที เฮ้อ...
"Ohayo ครับ มีน่า" - -
"โอฮะโยค่ะเรียวคุง" มีน่ากล่าวพลางตัดชื่อออกส่วนหนึ่ง
"เรียว....คุง นี่ยัยแมวสวาทชื่อเรียวมะมีอีกตัวนะ ไม่มีมารยาทเรียกชื่อคนอื่นห้วนๆได้ยังไงกัน" ฉันแขวะด้วยความหมั้นไส้
"อะไรกันยัยกระดานโต้คลื่น ทีหล่อนยังมาเรียกฉันว่า 'แมวสวาท' ได้เลย" มีนาหันมาแขวะฉันทันที
"สำหรับเธอฉันให้เป็นชื่อพิเศษย่ะ - - เล่นวิ่งมาหาผู้ชายตั้งแต่เช้าแบบนี้ไม่อายรึไงกัน" ฉันสวนทันที
"เชอะ ! ฉันตั้งใจต่างหากละ เรียวคุงวันนี้มีน่าทำข้าวกล่องแบบคนญี่ปุ่นมาด้วยนะ" แล้วนางก็หันไปออเซาะเรียวมะคุงต่อ
"ผมไม่ทานอาหารญี่ปุ่นของคนอื่นหรอกนะครับ..." เรียวมะสวน
"แต่มีนาฝึกทั้งคืนเลยนะ ลองชิมดูหน่อยนะค่ะ" ถ้าไม่อยากบอกเลยนะว่าตอนนี้นางเอานมโตของนางไปแนบชิดกับแขนของเรียวมะ มิหนำซ้ำเรียวมะเองก็ดันใจอ่อนซะอย่างนั้น
"อ้าว...ฟ้าใส อรุณสวัสดิ์จ๊ะ ^^"
"อรุณสวัสดิ์จ๊ะแป้ง"
"ตรงนั้นมันตัวอะไรน่ะ? โรงเรียนเรามีนางแมวยั่วสวาทด้วยเรอะ?" แป้งถามฉันทันทีที่เห็นมีนาเกาะแขนเรียวมะอยู่
"เราไปเข้าเรียนกันดีกว่าแป้ง" ฉันหันไปยิ้มหวานให้แป้งหลังจบคำถาม
"อ อะไรกันยะพวกเธอ !!" เสียงของ มีนา ยังคงร้องวี๊ดว้ายอยู่เหมือนเดิมแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจหรอกนะ - - (จริงๆนะ)
สุดท้ายฉันก็ทิ้งให้เรียวมะอยู่กับมีนาแบบนั้นจนถึงช่วงพักกลางวัน ที่จริงก็น่าสงสารอยู่หรอกนะเพราะคนๆนั้นเขาไม่ชอบนี่หน่า - - แต่ใครจะไปสนใจละเล่นให้เขามาถูกตัวง่ายๆแบบนั้นแถมยังเคลิ้มซะขนาดนั้นอีก ชิ !!
ตึงงง !!!
"ว๊าย ! ฟ้าใสเธอเป็นอะไรน่ะ???" แป้งที่ตกใจเพราะฉันทุบโต๊ะเมื่อสักครู่นี้ร้องทักฉันทันที
"อ เอ่อ ขอโทษจ๊ะ ไม่มีอะไรหรอก แหะๆๆ" ฉันหันไปยิ้มแห้งๆให้แป้งทันที
"ถ้าหงุดหงิดขนาดนี้ตอนแรกทำไมถึงปล่อยให้เขาอยู่ด้วยกันละ?" แป้งแซวเหมือนกำลังอ่านใจฉันอยู่
"เอ๋...ม ไม่ใช่นะ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยฉันคิดถึงเรื่องอื่นอยู่ต่างหาก" ฉันรีบแก้ตัว
"จริงๆน่ะเหรอ?"
"จ จริงสิเรียวมะเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่เด็กจะไปคิดแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ !?" ฉันรีบแก้ตัวใหม่แต่ดูเหมือนทั้งแป้งทั้งเพื่อนๆก็ต่างหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งฉัน ให้ตายสิ น่าอายจริงๆเลย >///<"
"ยัยบ๊อง...ไปทานข้าวกันเถอะ"
"เอ๊ะ ! เรียวมะ?" ทุกคนหันไปมองเรียวมะเป็นสายตาเดียวกันทันที
"อุ๊ยตาย ! มาได้จังหวะพอดิบพอดีเลย" แป้งแซว
"....ก็บอกแล้วไงว่าเพื่อนน่ะ !" ฉันตระโกนพลางทำหน้าจริงจัง ทุกคนพอเห็นแบบนั้นก็พากันเงียบทันที
"นี่..ยัยบ๊องจะมาได้รึยังน่ะ?" เรียวมะ
"อ อ่า...ร เรียวมะ" ฉัน
"เรียวคูงง ~" ยัยแมวสวาท
"โอ้ววว ~" เพื่อนๆ
"เห็นรึยังว่าเราเป็นเพื่อนกันน่ะ เพราะฉะนั้นพวกเราไปทานข้าวกันเถอะ" ฉันชวนเพื่อนๆทันที ไม่พอฉันยังบังคับเอาแป้งติดห้อยมาด้วยอีกต่างหาก
ณ สวนหย่อมเล็กๆของโรงเรียน
"นี่...ฟ้าใส ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีหรอกนะ" เมย์กล่าว
"ใช่ๆ ถ้าปล่อยไว้นานๆเข้าพวกเขาคบกันจริงๆละก็..." แพท
"ถึงเขาจะตามตื้อแต่ก็ใช่ว่าเรียวมะเขาจะสนใจนี่หน่า" วินนี่
"ใช่ๆ ระวังนะเขาจะแย่งเรียวมะไปได้จริงๆ" แป้ง
"ก็ไม่ใช่ปัญหาของฉันนี่หน่า ถึงยังไงซะ...เราก็เพื่อนกันอยู่ดี" ฉันบอกพลางตักไข่ใส่ปาก
"จร้า พวกเราจะคอยดู" ทุกคนพูดพร้อมกันก่อนจะหันไปคิกคักๆกันยกใหญ่
ก็เราเป็นเพื่อนกันจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น แบบนั้นได้ยังไงกันละ? จากคำว่าเื่อนมาเป็นคนรัก แบบนี้เราก้ถูกมองว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายเอาเพื่อนตัวเองน่ะสิ? ไม่ได้หรอกเพื่อนก้คือเพื่อนเท่านั้นแหละ !!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น