ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
[ ตอนที่ 4 - ชิดใกล้ ]
วันนี้ป๊ากับแม่ไม่อยู่คนที่อยู่คือฉันกับคนเสริมคือ...เรียวมะกับคุณแม่ของเรียวมะด้วย โชคดีจังที่ไม่ได้อยู่กันแค่สองต่อสอง ไม่งั้นละก็..
ตึก ตัก ตึก ตัก
อยู่ๆฉันก็ดันนึกไปถึงตอนที่เราอยู่ในบ้านแค่สองคนเท่านั้น หัวใจมันก้เต้นแรง ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนั้นด้วยนะ
"เฮ้ !"
"อ อะไรละจู่ๆจะมาตระโกนใส่ทำไมกัน?" เสียงของเรียวมะทำเอาฉันถึงกับสะดุ้งโหยงทันที
"เธอต่างหากเป็นอะไรน่ะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว" เรียวมะเอ่ย
"ป เปล่าหรอก ไม่มีะไรแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยเท่านั้นแหละ" ฉันรีบหันหน้าหนีเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นใบหน้าที่กำลังแดงระเรือ
"อะไรกัน...พักนี้จะคิดอะไรเยอะไปแล้วรึเปล่าน่ะ" เรียวมะก้มลงมองหน้าแต่ยังคงทำหน้านิ่งเรียบเฉยเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
"ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงเล่า !" ฉันผลักร่างของเรียวมะออกทันที (ก็มันเขินนี่)
"อะไรกันลูกๆ ทะเลาะกันทุกวันแบบนี้ไม่เบื่อบ้างรึไงจ๊ะ" คุณแม่เข้ามาห้ามศึกพร้อมกับคุ๊กกี้หนึ่งถาด
"ก็เรียวมะ....อุ๊บ !!"
"เงียบไปเลยยัยบ๊อง" เรียวมะเอ่ยพร้อมกับปล่อยมือจากคุ๊กกี้ที่ยัดใส่ปากฉันเมื่อสักครู่นี้
"อ่า...อาหย่อย" ง่ำๆ
"เอาละเดียวแม่มานะเรียวมะ อยู่เป็นเพื่อนน้องไปก่อนนะ" ^^ คุณแม่เอ่ยพร้อมกับคว้ากระเป๋าด้วยความรวดเร็วเสมือนการ์ตูนอนิเมะในทีวี
"แล้วผมจะทำอะไรละครับ ของๆผมอยู่ที่บ้านหมดเลยนี่ครับใหนจะเกมส์นั้นอีก ผมยังทำสกิลไม่หมด อีกอย่างถ้าอยู่กัยัยบ๊องนี่ผมไม่ต้องคอยนั่งเก็บกวาดเพราะความซุ่มซ่ามรึไงครับ?" ร่ายยาว
"...นี่ ! ฉันไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะ ตาบ้า !!" ฉันเหวใส่ทันที
"ก้ดูจะเข้าที่เข้าทาง เอาละแม่ไปก่อนนะจ๊ะ ^^" คุณแม่กล่าวพร้อมกับคำอำลา
"...เฮ้อ" เรียวมะถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที
"แหม...ไม่ฟังคนติดเกมส์เลยแฮะ" ฉันมองตามคนที่กำลังเปิดประตูออกไป
"กินเสร็จก็ล้างจานด้วยละ" เรียวมะสั่งแล้วเดินหายไปอีกด้านของบ้าน
"เอ๊ะ?" ฉันหันไปตามเสียงก่อนจะยัดชิ้นสุดท้ายเข้าปากด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย (กินเองเก้บเองก้ถูกแล้วนะ)
ทั้งๆที่พยายามทำตัวปรกติแล้วแท้ๆ แต่ไหงเราถึงหน้าแดงขนาดนั้นด้วยละ ฉันมองใบหน้าตัวเองผ่านน้ำในอ่างล้างจาน ถึงเขาจะไม่ทันได้เห็นแต่เราคงไม่กล้าออกไปหรอก นี่ฉันกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย น่าอายจริงๆคิดอะไรแค่คนเดียวมโนเองลำพังแท้ๆ
"น้ำมันจะล้นท่วมบ้านแล้วยัยบ๊อง"
"ย๊าา !!!"
"เฮ้ !! ระวังอันตรายย !!!"
เพล้งงง
ร่างบางของฉันถุกคว้าเอาไว้ก่อนจะล้มลงไปกระแทกกับพื้นทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบ ไม่มีเสียงของใครเอ่ย ไม่มีใครพูดอะไร มีแค่เสียงลมหายใจกับใบหน้าที่ตื่นตระหนกเมื่อสักครู่
"...ยัยบ้า" เสียงแผ่วเบาถูกปลดปล่อยออกมาเหมือนเสียงกระซิบ ก่อนที่ร่างของฉันถูกช้อนขึ้นด้วยแขนที่แข็งแรงอย่างง่ายดาย
"....อ๊ะ?" ฉันอุทานเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
"...นั่งเฉยๆละ" เรียวมะวางฉันลงบนโซฟาหนานุ่มก่อนจะเดินลับหายไปสักพัก
สุดท้ายฉันก็ไม่ไหวจริงๆเลยนะ เผลอทำพลาดอยู่เรื่อยทั้งเรื่องของเรียวมะหรือแม้แต่ตัวเอง ยิ่งตอนนี้มียัยยั่วสวาทนั้นแล้วฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจตัวเองมากขึ้น
"ใหนยื่นขาซ้ายมาสิ" เรียวมะที่หายไปสักพักก็เดินกลับมาพร้อมกับกล่องพยาบาลหนึ่งกล่องในมือ
"ม ไม่เป็นอะไรหรอก" ฉันเอ่ยห้าม
"ไม่ได้ ! ยื่นขามาเดี๋ยวนี้" เรียวมะขึ้นเสียงใส่ ครั้งแรกที่ฉันเห็นเรียวมะโกรธขนาดนี้ปรกติแล้วเรียวมะในสมัยเด็กๆนั้นทุกๆครั้งเขาจะหัวเราะแล้วถึงเอาพลาสเตอร์มาแปะเท่านั้น แต่ทว่าตอนนี้...
ฉันปลายตามองเรียวมะที่กำลังทำแผลอย่างเบามือที่สุด หน้าตาที่ดูหงุดหงิดจนคิ้วแทบจะชนกันนั้นฉันกลับรู้สึกเขิลอาย ในอกมันก็วูบวาบอยู่ตลอดเวลา ลมหายใจก็ติดขัด ฉันเป็นอะไรน่ะ...
"เสร็จแล้ว...ยัยบ๊อง" เรียวมะเอ่ยพร้อมกับใช้นิ้วเรียวยาวนั้นลูบเบาๆที่ขาของฉัน
"ข ขอบใจนะ" ฉันบอก
"...เธอนี่มันน่าหงุดหงิดซะจริง" เรียวมะลุกขึ้นยื่นพร้อมกับใช้สายตาที่ดูหงุดหงิดนั้นมองมาที่ฉัน
"ขอโทษนะเรียวมะฉันก็แค่ตกใจ" ฉันเอ่ยขอโทษ
"...ชิ ! ทีหลังระวังให้มากกว่านี้สิ" เขาทิ้งตัวลงพาดแขนเอาไว้ที่เบาะ
"...เรียวมะ คุ...ง" >////< ฉันหลับตาปี๋ทันที
"หึๆ" เอ๊ะ? ทำไมเขาต้องหัวเราะด้วย ฉันเปิดตาขึ้นมองเขาก็ดันก้มลงจุ๊บหน้าผากฉันทันที เขาแกล้งฉันนี่ !!! -///-
"อ้าว...แม่มาขัดจังหวะเหรอ?"
"แม่ !!!!" ฉัน / เรียว ที่ตระโกนขึ้นพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย แย่ชมัดเลย ฉันอยากแทรกดินหนีซะจริงๆเลย T^T"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น