ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
[ ตอนที่ 1 - เพื่อนสมัยเด็ก ]
ไม่รู้เหมือนกันว่านานเท่าไหร่แล้วที่ ฟ้าใส คนนี้มี เรียวมะ อยู่ข้างๆเสมอแบบนี้ตั้งแต่จำความได้ตอนนั้น...
---ย้อนกลับไปเมื่อ 8 ปี---
เด็กผู้ชายที่กำลังยืนอยู่ข้างป้าผู้หญิง เขาแค่ยืนนิ่งๆไม่สนใจแม้กระทั่งคำพูดของแม่ตัวเองที่กำลังสนทนากับแม่ของเรา
"หวัดดีจ๊ะ...ฟ้าใสนะ" ^^
"...." - -
"เอ๋....?" ตอนนั้นฉันถึงเข้าใจว่าเขาไม่เข้าใจที่ฉันพูด
"こんにちは (konnichiwa)"
"คุณแม่....เขาพูดว่าอะไรน่ะ ฟ้าใสฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลยค่ะ" ฉันหันไปมองแม่ทันที
"คนนิจิวะ แปลว่า สวัสดีจ๊ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพี่เขาจะมาอยู่ข้างๆบ้านเรานะจ๊ะ" แม่กล่าวพลางเอามือมาแตะที่หัวของฉัน
"ดูแลน้องเขาด้วยละ...เรียวมะ" แม่เขาเองก็ทำแบบนั้นเช่นเดียวกับแม่ของฉันเหมือนกัน
ในตอนนั้นฉันยังไม่รู้เรื่องแต่ฉันกลับจำช่วงเวลาที่เราเจอกันได้ดี นั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันหันไปยิ้มให้เขายังไงละ
---ปัจจุบัน---
"ระวังงงง !!"
หวืดดด !!!
เอ๊ะ...?! O.o
"....เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ?" เสียงทุ้มนุ่มของใครสักคนเอ่ยขึ้นร่างที่ถูกแขนใหญ่และแข็งแรงโอบกอดเอาไว้จนแทบจะบดให้กระดูกฉันแทบจะหักได้
"จ เจ็บ...." ฉันเปล่งเสียงเล็กๆออกมาจากริมฝีปากของตัวเอง
"ฟ้าใส...เธอไม่เป็นอะไรนะ" เพื่อนร่วมชั้นต่างพากันวิ่งกรูเข้ามาหาฉันทันที
"พวกผู้ชายทางนั้นน่ะตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ ห๋า !!!" เสียงแว้ดของเพื่อนอีกคนตะโกนออกไปทันที
"...ไหวนะ เกือบจะโดนลูกบอลแล้วสินะ" ^^
"ขอบใจนะ แป้ง" ^^
"ซุ่มซ่าม...เป็นลิงรึไง" ทันทีทันใดเสียงนั้นก้แขวะฉันในทันที
"คนที่มาฉุดฉันลงไปกองที่พื้นก็คือ เรียวมะ ไม่ใช่รึไงละ" ฉันหันไปแว้ดใส่คนที่ฉันรู้ทันทีว่าใคร
"แล้วเธอยืนเม่ออะไรอยู่ละ" เรียวมะยิงคำถามพลางเอามือล้วงกระเป๋าทันที
"ร เรื่องนั้น...." -////-" ฉันถึงกลับก้มหน้างุดในทันที
"หืม.....คิดเรื่องเพ้อเจ้ออยู่รึไงกัน ยัยบ๊อง" เรียวมะเอ่ยพลางดีดนิ้วมาที่หน้าผากของแัน
"ฉันเจ็บนะตาบ้านี่ !!" ฉันกุมหน้าผากตัวทันทีพร้อมกับเสียงแว้ดๆใส่เขา
นี่คงจะเป็นเรื่องปรกติของฉันไปแล้ว ทุกๆคนก้ต่างชินชากับการมีปากเสียงของฉันกับเรียวมะเสมอ และนั้นก้เพราะฉันไม่ได้อยากจะทะเลาะด้วยหรอก ทั้งๆที่อยากคุยด้วยดีๆแต่พอเขาอยู่ต่อหน้าฉันดันชวนปากเสียไปซะทุกที ก้มันชินแบบนี้ไปแล้วน่หน่า ไม่น่ารักเลยเนอะ :P
ช่วยไม่ได้นี่นะ...ฉันจะบอกได้ไงว่าตอนนั้นฉันกำลังมองดูเรียวมะอยู๋ ก้เขาทั้งหล่อ ทั้งเนื้อหอมซะขนาดนั้น ถึงเรียวมะจะไม่ยุ่งด้วยถึงจะรู้สึกว่าเขาเป็นคนพิเศษที่สุดและก้เป็นเพื่อนที่ฉันไม่มีวันห่างได้เลยก็ตามที...ก้เพื่อนสนิทของฉันนี่หน่า
"เลี้ยงไอติมฉันด้วยนะก่อนกลับบ้านน่ะ...เรียวมะ" ^^ ฉันส่งยิ้มให้เรียวมะ
"...ซื้อเองสิ ทำไมฉันจะต้องซื้อให้ด้วยละ" -___-*
"ไม่งั้นฉันฟ้องแม่นะ !! >[ ]<" ฉันแว้ดเหมือนเด็กน้อยทันที
"...ก้ได้ๆ ยัยเด็กขี้ฟ้องเอ้ยย !!!" เรียวมะเห้วใส่ฉันหนึ่งทีก่อนจะทำหน้าเอือมพร้อมกับทิ้งฝ่ามือใหญ่ลงบนหัวฉันก่อนจะขยี้มันจนฟู แต่ฉันกลับชอบมันมากกว่าอะไรซะอีก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น