ยืมมือเขียน

ข้อมูลเบื้องต้น

 แต่วรุฒได้ตายไปตั้งแต่ต้นเดือนนี่ค่ะ  
อ่าว! แสดงว่าผมก็คุยกับ ผะผะผะผะผะผี
แล้วทีนี้จะทำไงต่อดี อึ๋ยยยยย...

เนื้อเรื่อง

คืนนี้ฝนตกพรำๆมาตั้งแต่เย็น นายดอนได้ออกมานั่งสูบบุหรี่ มองดูสายฝนโปรยปรายอยู่หน้าระเบีบงบ้านสวนที่เมืองนนท์ นายดอนหลีกหนีความวุ่นวายในเมือง เพื่อมาหาที่สงบคิดงานเขียนนิยายเรื่องใหม่ของนายดอน นายดอนนั่งอยู่นานแทนที่จิตใจจะสงบแต่รู้สึกว่าว้าวุ่นอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนว่ากำลังรอคอยใครสักคน แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร! นายดอนลุกขึ้นไปชงกาแฟ แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานเพื่อจะไปทำงานต่อ พอก้มหน้าจะทำงานก็มีเสียงตะโกนเรียกมาจากหน้าบ้าน  พี่คร๊าบบบบ....พี่ครับ ....  นายดอนรู้ทันทีว่าคนที่นายดอนรอคอยมาถึงแล้ว  นายดอนพรวดพราดไปที่ระเบีบง มองเห็นใครคนหนึ่งในชุดคลมกันฝนสีดำทึมๆ  นายดอนพยายามจะมองแต่เห็นหน้าไม่ชัด
ให้ผมขึ้นไปบมบ้านได้มั๊ยครับ
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเอ่ยปากอนุญาติ ขึ้นมาซิ!  แล้วเขาก็ก้าวบันไดขึ้นมา
เขาถอดชุดกันฝนแล้วนั่งลง  เขาเป็นเด็กหนุ่มอายุราวๆ 20 เศษๆตัวผอมโหนกแก้มสูง 
ผิวขาวซีดๆ แววตาดูเศร้าๆ และที่สำคัญนายดอนไม่เคยรู้จักเขามาก่อนแน่ๆ  คุณเป็นใคร
พี่คือพี่ดอนใช่มั๊ยครับ
ใช่! แต่คุณยังไม่ตอบคำถามของผมเลย
ผมชื่อวรุฒ เป็นแฟนผลงานเขียนของพี่
คุณมีธุระอะไรกับผมรึ
ผมมีเรื่องจะมาขอร้องพี่ ผมมีเวลาไม่มากแล้ว 
พูดจบเขาก็ไอจนตัวโยน แค๊ก แค๊ก
ผมดีใจที่ตามหาพี่จนเจอ
คุณตามหาผมรึ ทำไม? 
เพราะผลงานของพี่เป็นแรงบัลดาลใจให้กับผมครับ!
นี่คุณจะบอกผมว่าคุณอยากเป็นนักเขียนรึ?
นายดอนเห็นแววตาเปล่งประกายของเขาวูบหนึ่งแล้วกลับกลายเป็นเศร้าหมองเหมือนเดิม
ผมใฝ่ฝันอยากเป็นนักเขียน แต่เพราะร่างกายที่อ่อนแอทำให้ผมไม่สามารถทำมันได้เต็มที่
แล้วคุณจะให้ผมช่วยยังไง?
เมื่อเดือนที่แล้วผมได้เขียนเรื่องสั้นได้เรื่องหนึ่ง.....
ผมอยากให้พี่ช่วยผมทำให้สมบูรณ์
สายตาที่วิงวอนและท่าทางที่มุ่งมั่นของเขาทำให้นายดอนรู้สึกสงสารเขาขึ้นมา
แล้วทำไมคุณไม่เขียนมันให้จบล่ะ!
ผมไม่มีเวลาแล้ว เพราะผมต้องเดินทางไกล...ไกลมากครับ
ทำไมถึงต้องเป็นผมล่ะ
เพราะพี่เป็นนักเขียนที่ผมชื่นชอบมากท่สุดครับ
หลังจากพูดคุยกันถึงวัตถุประสงค์ของเขา เราก็เริ่มพูดคุยถึงเรื่องสั้นที่เขาใช้ชื่อว่า     
   " สู่ทางฝัน "
เขานั่งถ่ายทอดเรื่องราวในขณะที่นายดอนถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือ
เสียงเครื่องพิมพ์ดีดดังต่อเนื่องตลอดเวลา   ต๊อก แต๊ก......
 มันไหลลื่นไม่มีติดขัดใดๆจนนายดอนก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน
นาฬิกาข้างฝา บอกเวลา ตี 4 ของวันใหม่  งานของเราก็เสร็จสมบูรณ์
คุณลองตรวจทานดูอีกที
แต่น่าแปลกที่นายดอนไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย
เป็นเรื่องสั้นที่ดีมากเลย ทำไมคุณไม่เขียนส่งไปเองล่ะ
แค่นี้ผมก็พอใจแล้วครับผมหวังว่าแค่ให้งานผมได้ถูกตีพิมพ์ จะเป็นในนามของใครก็ช่าง
ผมจะใช้ชื่อคุณเป็นผู้ประพันธ์และจะส่งไปยังสำนักพิมพ์ให้ด้วย
นายดอนสังเกตเห็นแววตาอันลิงโลดของเขา เป็นแววตาที่แสดงออกถึงความดีใจจริงๆ
ขอบคุณครับ
เขาไหว้และพร่ำขอบคุณนายดอนนับครั้งไม่ถ้วน
แล้วเขาก็ร่ำลาจากไปก่อนฟ้าจะสาง
นายดอนนั่งนึกถึงหน้าเด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ยังค้างคาใจ
หนึ่งเดือนหลังจากที่ส่งผลงาน " สู่ทางฝัน " ของวรุฒได้ลงตีพิมพ์
นายดอนได้มีโอกาสต้อนรับแขกในยามวิกาลอีกครั้ง คราวนี้เป็นสุภาพสตรีวัยกลางคน
ดิฉันเป็นพี่สาวของ วรุฒ เจ้าของเรื่องสั้นในฉบับนี้...
ทางสำนักพิมพ์บอกว่าคุณเป็นคนส่งต้นฉบับไป
ใช่ครับ!ผมเป็นคนส่งไปเอง
แต่วรุฒยังเขียนเรื่องนี้ไม่จบ ต้นฉบับเขายังอยู่ที่บ้านเลย
จบแล้วครับ เขามาหาผมเมื่อเดือนกันยาที่ผ่านมาเขาร้องให้ผมช่วยพิมพ์งานให้ โดยเขาเป็นผู้บรรยายเรื่องราว เราทำงานกันจนเสร็จเรียบร้อยในคืนนั้น
คุณพอจำวันที่วันนั้นได้มั๊ย
ผมจำวันที่ไม่ได้ชัดเจน แต่ราวๆกลางเดือนครับ
ใบหน้าของสตรีผู้นั้นซีดมากๆ
แต่วรุฒเสียชีวิตเมื่อตอนต้นเดือนด้วยโรคหอยหืด
นายดอนขนลุกซู่ไปทั้งตัว แสดงว่าคืนนั้นนายดอนพูดคุยกับดวงวิญญาณของวรุฒทั้งคืน
นายดอนรู้สึกเวทนาสงสารวรุฒขึ้นมาอย่างจับใจ
จงเดินทางไกลอย่างหมดห่วงนะพ่อหนุ่มผู้มีความฝันอันเปี่ยมล้นในหัวใจ


อย่าลืมโพสกันนะค่ะว่าดีหรือเปล่าจะได้ปรับปรุงค่ะ