คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 ผู้ถูกเลือกให้ผิดหวัง 1/2
้นหนาวนั่วารูปที่าั้ผืนผ้าใบ้าหน้า่าในห้อนอน เธอเหลือบมอสายฝนที่โหมระหน่ำไม่ยอมหยุเป็นระยะ ๆ เ็หิถอทอนหายใ
ไม่รู้ทำไมวันนี้ในใถึไ้ระวนระวายนั...รู้สึไม่มีสมาธิเอาเสียเลย
วาลม้อมอภาพวาที่นำลัเิมสี ผลานิ้นนี้เธอั้ใะส่เ้าประวในโราริรรสร้าสรร์ที่โรเรียนัึ้นโยมีเินราวัลให้ับผู้ที่นะเลิศถึหนึ่หมื่นบาท ามำแนะนำอรูประำั้นที่มอเห็นพรสวรร์อ้นหนาว ารูปที่เธอวาส่อนสอบศิลปะ
“หนาว...แม่เรียิน้าว” ปรายฝนเปิประู แล้วยื่นัวเ้ามาเพียรึ่เียว
“พ่อมาแล้วเหรอ?”
“อือ...มาแล้วล่ะ หนาวลุมาเร็ว ๆ นาน ๆทีเราะไ้ิน้าวพร้อมหน้านะ” ปลายฝนวิ่ไปุฝาแฝน
“เ้าใแล้ว ๆ หนาวเ็บพู่ันแปปหนึ่”
สอแฝูมือันเ้ามาในห้ออาหาร ปลายฝนระโโลเ้น้วยวามีใ ใบหน้าาบไป้วยวามสุที่รอบรัวอยู่้วยันพร้อมหน้า ในะที่้นหนาวเ่เรื่อับสีหน้าผู้น เธอรู้สึว่าบิาและมาราวันนี้เียบผิปิ
“มานั่้าพ่อสิหนาว”
“ฝนมานั่ับแม่”
“อาหารเยอะแยะเลย...วันนี้วันอะไรเหรอ่ะ” ปลายฝนถาม้วยวามสสัย พร้อมับนั่ล้าผู้เป็นแม่ามำสั่ ผู้ให่ทั้สอไม่มีใรอบำถามเธอ โยเพาะผู้เป็นมาราที่อยหลบา้นหนาวอยู่ลอ
“หนาวินเยอะ ๆ นะ” พันภพัอาหารให้สอแฝ “ฝน้วยินเยอะ ๆ”
้นหนาว้มหน้าินอาหารโยไม่ล่าวสิ่ใ แ่ในใลับรู้สึผิปิมาึ้นเรื่อย ๆ ู่ ๆ ท้อฟ้า็สว่าวาบาม้วยเสียำรามที่ัึ้อ ทำเอาทุนที่อยู่ในห้อนี้ถึลับสะุ้
“น่าลัวัเลย” ปลายฝนยับเ้าอมารา ้นหนาวเหลือบมอเล็น้อย ่อนะ้มหน้าิน้าว่อ มือน้อย ๆ ำ้อนส้อมแน่น
น่าลัวั...
“หนาวลัวไหมลู” พันภพถามเมื่อเห็นว่าบุรสาวเอาแ่ิน้าวไม่พูไม่า
้นหนาวเยหน้ามอบิา เธอสั่นหัวเล็น้อย ำลัะเอ่ยปาทว่ามารา็เอ่ยัเสีย่อน
“ฟ้าร้อแ่นี้น่าลัวที่ไหน เ็ ๆ ไม่เยสาบานอะไร ทำไมะ้อลัวฟ้า...นที่อบสาบานแ่ทำไม่ไ้่าหาที่้อลัว”
“ุเลิพูอะไรแบบนี้ไ้ไหม วันสุท้ายแล้วแท้ ๆ ุ็ยัหาเรื่อผมไม่เลิ”
้นหนาวเอียอมอบิามารา้วยวามสสัย...วันสุท้ายืออะไร?
“หึ...ใ่สินะ วันสุท้ายแล้ว” ลำวนัฟันรอ “ฝนินเสร็รึยัลู”
“ยั่ะแม่” ปลายฝนมอหน้าผู้เป็นแม่้วยวามสสัยเ่นเียวัน “วันสุท้ายืออะไรเหรอะ?”
ลำวนวัสายามอผู้เป็น “อี” สามี แสยะยิ้ม “ถามพ่อแีว่าว่าทำไมวันนี้ถึเป็นวันสุท้าย เาเป็นนทำให้มีวันนี้เอ” พูบ็ยับลุึ้น
“แม่ะ?” ้นหนาวหัวใหเร็
“ันทนิน้าว้วยไม่ไหวหรอ ันะไปเ็บอ” ลำวนไม่สนใเสียเรียอ้นหนาว หันหลัเินับ ๆ เ้าห้อไป
“เิอะไรึ้นเหรอะ?” สอแฝหันไปถามบิาพร้อมัน พันภพไ้แ่้มหน้าไม่ล้าสบสายาลู ๆ เาไม่พูอะไรสัำนลำวนเินออมา แล้วว้าแนปลายฝน
“ันะพาลูไปนอนโรแรม ภายในอาทิย์นีุ้ัารน้าวอออไปให้หม”
“!!” ้นหนาวผุลุยืน ใบหน้าเ็ ๆ าวี สอา้าวามมาราับน้อสาวไปทันที
“แไม่้อมา! อยู่ับพ่ออแ” ลำวนะอโยที่ยัหันหลั
“แม่ะ? ทำไมไม่ให้หนาวไป้วย ฝนอยาให้หนาวไป้วย”
“ุลำวน...ุอย่าทำอย่านี้ไ้ไหม” พันภพเินเ้ามาวาทาเอาไว้ แ่ลำวนผลัอย่าแร
“ุอย่ามาพูับัน ถามัวุเอเถอะว่าทำไม้อทำให้เิเรื่อแบบนี้ึ้น”
“ผมอโทษุแล้วไ ให้โอาสผมสัรั้เถอะ” พันภพอ้อนวอน เป็นเพราะเาเอที่ทำให้รอบรัว้อเอปัหาแบบนี้...วามมั่ายอเาเอ “ลูเราเป็นฝาแฝ ุะแยพวแแบบนี้ไม่ไ้”
ลำวนหันวับ นา้อใบหน้าพันภพอย่าุัน ่อนะหันไปสบสายาับ้นหนาว “ทำไมะไม่ไ้ ทีุอยามีูุ้็ยัทำไ้เลย ทำไม? ลัวู้รับไม่ไ้หรือไที่มีลูิ”
้นหนาวเบิาโ ใบหน้าาวีว่าเิม เธอยับเ้าไปหาแม่ “แม่ะ”
“แอยู่รนั้นแหละ้นหนาว อยู่ับพ่ออแ อยู่เป็นหนามำใอีเมียใหม่อเา อยู่ให้พ่อแรู้สึผิไปลอีวิที่ทำให้ลูฝาแฝ้อแยัน”
“ุลำวน!”
“แม่!!” ปลายฝนร้อ
“ไม่เอาหนาวะอยู่ับแม่...ให้หนาวไป้วย” ้นหนาววิ่เ้าไปอเอวแม่ แ่ถูผู้เป็นแม่ึออแล้วผลัไปที่บิา
“ันมีแ่ปลายฝน็พอ แไม่้อไป...ันไม่เอาแ!” ลำวนวา่อนะลาปลายฝนที่ร้อไห้ออาบ้านไป พันภพวิ่ฝ่าสายฝนามไปเ่นัน มีเพีย้นหนาวที่ยัยืนนิ่อยู่
ความคิดเห็น