คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หัวใจที่บอบช้ำ(อัพเพิ่มให้ค่า)
“ เฟย์ พี่ว่าเราเลิกกันเถอะ” เสียงของเขาที่ตามลอกหลอนฉัน
“ทำไมละค่ะพี่เต้ เฟย์ทำอะไรผิดเหรอ บอกเฟย์สิ” ฉันเขย่าแขนเขาคนที่รักที่สุด และเป็นคนที่ทำให้ฉันเจ็บที่สุดเช่นกัน
“เฟย์ไม่ผิดหรอก พี่ต่างหากที่ผิด” เขาทำอะไร
“อะไรค่ะ พี่ทำอะไร”ฉันยังคงเขย่าแขนเขา
“พี่ขอโทษ พี่รักแพร พี่ไม่ได้รักเธอ” เขาพูดอะไรออกมา
“ไม่ ไม่จริงใช่ไหมค่ะ พี่ทำอย่างนี้กับเฟย์ยังไง”
“ฉันขอโทษเฟย์ ฉันก็รักพี่เต้ เรารักกัน” แพรพูด
“เธอทำกับฉันได้ยังไงแพร เธอคือคนที่ฉันไว้ใจที่สุด” น้ำตาไหลมันพาลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ทำไมนะ ทำไมทั้งๆที่เขา 2 คนคือคนที่ฉันรักมากที่สุด คนหนึ่งก็คือคนที่ฉันรัก รักมากที่สุด และอีกคนก็คือเพื่อนที่ฉันไว้ใจปรึกษาเรื่องของเขา แต่ทำไมทั้ง 2 คนทำกับฉันได้ ทั้งๆที่ฉันไม่เคยระแวง หวังว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดกับฉัน ทำไมๆๆๆ
“เฟย์ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
“หือ คิมเหรอ ไม่มีอะไรหรอก” ฉันตื่นจากภวังค์
“แน่ใจนะ ทำตัวสดชื่นหน่อยสิ วันนี้เปิดเทอมใหม่นะ ^_^” คิมยิ้ม
“เฮ้อ! ก็ได้”ฉันยิ้มตอบเขา
“เข้าห้องเรียนกันเถอะ เดี๋ยวเข้าโฮมรูมสายได้เจอเจ้สมรแน่ๆเรย” คิมชวน แล้วเดินนำออกไป
“อือ” ฉันสลัดความคิดเก่าๆ แล้วเดินตามคิมไป
“เลิกคิดถึงเขาได้แล้วละนะ” คิมพูดในขณะที่เดินขึ้นตึกเรียน
“แกจะพูดทำไมไอ้คิม ฉันว่าจะลืมนะเนี่ย” ฉันแหวไอ้คิม คนอุตส่าห์จะลืมแล้วนะไอ้นี่
“ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะใช่เจ้เฟย์ของพวกเรา ^_^” อ่าวไอ้นี่ แต่แกอย่ายิ้มอย่างนั้นเซ่ เด๋วจับปล..เอ่อ.จับต่อยซะเรย
“อ่าว พูดอย่างนี้ได้ไงยะ” แกล้งพูดไปงั้นและ ความจิงก็รุ้ละน้าว่ามันห่วง
“แหะๆ เจ้เฟย์กลับมาแร้ว” คิมกระโดดเป็นเด็กๆ
“ย่ะ แกนี่มั..” อยู่ๆเสียงมันก้หายไปในคอ เมื่อเห็นเขาเดินมากลับใครคนนั้น คนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนกัน
“อ่าวเฟย์ คิม จะไปไหนกันเหรอ”เธอคนนั้นถามด้วยหน้าใสซื่อ
“ไปให้พ้นจากคนทรยศไง ไปเถอะเฟย์” คิมหันไปตวาดใส่อย่างโมโห
“หวัดดีคับเฟย์”เขาจะมาพูดกลับฉันทำไมนะ
“หวัดดีค่ะรุ่นพี่” ฉันทำอะไรไม่ถูก เงยหน้าขึ้นเก็บกั้นน้ำตาไว้
“ไปเถอะเฟย์ อย่าไปเสียเวลาคุยกับพวกมันเรย ”
“พูดดีๆหน่อยนะคับน้องคิม ยังไงผมก็เป็นรุ่นพี่คุณนะ”
“เหอะ รุ่นพี่นี่น่าเคารพจังนะ” คิมพูดประชด
“ไอ้คิม” เขาเองก็คงโมโหแล้วมั้ง
“พอเถอะค่ะ ไปเถอะคิม อย่าไปยุ่งกับเขาเลย” ฉันอยากออกจากเหตุการณ์อันน่าเบื่อจึงเดินหนีออกมา
“อ่าว เฟย์รอด้วย อย่ามายุ่งกับเฟย์อีกจำไว้” คิมพูดก่อนจะวิ่งตามฉันออกมา
“โธ่เว้ย! แกหนีออกมาทำไมวะ ไม่ต่อยหน้ามันสักทีให้หายแค้น เหมือนใช่แกคนเดิมเลยนะ” คิมสบถ
“ฉันเบื่อเต็มทีแล้ว หยุดพูดถึงมันเถอะนะคิม ฉันเจ็บพอแล้ว” ฉันพูดในขณะที่เอามือปาดน้ำตา
“แล้วนี่แกจะไปไหน ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วนะ” คิมถามขณะเดินตามมา
“ไปในที่สงบนะซิ แกคิดว่าสภาพอย่างนี้ จะให้ฉันขึ้นไปเรียนหรือไง”
“แร้วที่ไหนละ” แกจะซักอะไรหนักหนายะ
“ก้อหลังอาคาร 5 นะ มันสงบดี ฉันเคยไปบ่อยๆ”
“อือ มิน่าหายไปบ่อยๆ ดีละที่แกบอกฉัน”
“ดียังไงย่ะ” มันดีตรงไหนฟะ
“เพราะฉันกำลังมองหาที่ประจำของพวกเรานะสิ”อ้อ ที่ประจำ ประจำอะไรหว่า
“หาทำไม เพื่ออะไร”
“ก้อเอาไว้มานั่งพักผ่อนไง” ถึงบางอ้อเรยฉัน
“อ้อ ว้า ที่ที่แกกำลังจะจับจองมีเจ้าของซะแล้ว”และเราก้อเดินมาถึง มีเด็กม.ต้นประมาณ 3-4 คนนั่งจับกลุ่มอยุ่
“ ไม่อยากหรอก คอยดูละกัน” คอมยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย ก่อนจะเดินไปหากลุ่มน้องม.ต้นกลุ่มนั้น
“เอ่อ น้องๆครับตรงนี้เป็นที่ประจำของน้องหรือป่าวคับ^-^”คิมมันยิ้มโปรยเสน่ห์
“อ้อค่ะ เอ่อพี่คิมมีอะไรหรอค่ะ”น้องคนที่น่ารักๆแต่ใส่แว่นถามอย่างอายๆ
“พอดีพี่กำลังมองหาที่เอาไว้พักผ่อนนะ ทีแรกกะจะมาที่นี้ แต่ถ้ามีเจ้าของแล้ว พี่ไปละ” ไอ้นี่ เล่นทำหน้าผิดหวังขนาดนั้น
“เอ่อ พี่เอาที่ตรงนี้ก้อได้ค่ะ เด๋วพวกหนุไปหาที่อื่นก้ได้”นั่น เสร็จมันจนได้
“พี่เกรงใจจัง แต่ก้อ..ขอบคุณครับ^-^” ด้านจิงๆเพื่อนฉัน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”น้องๆรีบลุกไป สงสัยจะอาย
“เห็นไหมละว่าฉันทำได้” คิมยืดอก
“ย่ะ ก้อแกด้านซะขนาดนั้น ฉันสงสารน้องเขาอะ” ฉันแซวในขนาดที่ยังเอามือปาดน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล
“เฮ้อ! แกนี่น้า เมื่อไหร่จะเลิกอ่อนแอซะทีวะ มามะป๋าให้ยืมไหล่” คิมตบไหล่ เป็นเชิงให้ไปซบ
“แกนี่ แต่ก็...ขอบใจนะ ฉันสัญญาว่าพรุ่งนี้ฉันจะเข็มแข็งกว่านี้”
“อืม ดีแล้วละ แกจะได้เลิกเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวสักที”
“อืม”
ฉัน “เฟย์” หรือนางสาวรุ่งรวี อภิมหานันทกุล กำลังศึกษาชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย รักเด็ก ชอบเล่นกีฬา ชอบธรรมชาติ เฮ้ย! ชอบเล่นกีฬา ชอบธรรมชาติ (เฮ้อ นึกว่านางเอกฉันจะไปประกวดมิสทีนไทยแลนด์ตั้งแต่ต้นเรื่องซะแล้ว) ฉันกำลังอกหักจากคนที่ฉันคิดว่าฉันจะรักไปตลอดชีวิต แต่ความรักครั้งนี้ก็ทำให้ฉันรุ้ว่าไม่ควรหวังอะไรในอนาคต ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะปิดกั้นหัวใจเอาไว้ตลอดไป
“ โอ๊ย” อยู่ดีๆ ฉันก้อรู้สึกปวดแปลบที่หน้าอก
“เฟย์ ๆ เป็นอะไรหรือป่าว” คิมประคองฉัน
“อ้อ ป่าว ไม่มีอะไรหรอก” ฉันรีบปฏิเสธ
“แน่ใจนะ” คิมยังคงซักต่อ
“แน่สิ” ฉันรีบบอก
“อืม งั้นรีบเข้าห้องเถอะ ใกล้เวลาโฮมรูมละ เด๋วเจ้สมรเทศน์ยาว”
“อือ”
“ได้ข่าวว่าวันนี้มีนักเรียนใหม่มาเรียนห้องเรานิ ไม่รุ้ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” คิมทำท่านึก
“แล้วไง”น่าสนใจตรงไหน
“โห แกอะ ถ้าเป็นผู้หญิงก้เสร็จฉันไง” ที่แท้ก้หัวงุออก
“เออๆ ช่างมันเหอะ รีบไปดีกว่า”
“เออก้อได้วะ ฉันอยากเห็นหน้าเด็กใหม่จริงๆ”
“ยังไม่หยุดอีกไอ้นี่”
“ค้าบๆ”
ความคิดเห็น