คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Disorder story เรื่องวุ่นวาย ของยัยตัวร้ายกับนายปากดี Past 1
Bai-Bua_ _
1
“ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย”
ภาพเบื้องหน้าเป็นโลกสีขาวๆกว้าง พื้นนิ่มยังกับยืนอยู่บนก้อนเมฆ มีคนน่าตาราวกับเทวดานางฟ้า บินลอยอยู่เต็มไปหมด ฉันที่อยู่ในชุดสีขาวเดินเตร็ดเตร่มาตามทางเรื่อยๆโดยไร้จุดหมายทุกคนต่างยิ้มทักทายมาที่เธอ ซึ่งเป็นคนเดียวที่ไม่มีปีกจะบินได้
“โซยอง”
เสียงอ่อนหวานนี้ทำให้เธอต้องหันหลังกลับไป
“แม่! พ่อ!”
คนที่อยู่เบื้องหลังทำเอาเธอยิ้มหน้าบานไม่หยุด คนที่เธอรักมากที่สุดได้ยืนอยู่ตรงข้างหน้านี้แล้ว ฉันกำลังวิ่งไปสวมกอดพวกท่านด้วยความคิดถึง แต่แล้วก็
พรึบ! ไฟลุกท่วมท่านทั้งสอง ก่อนที่ร่างของพวกท่านจะจางหายไป
“แม่คะ!”
“………”
ฉันลุกขึ้นพรวดด้วยความตกใจ รู้สึกใจวูบไปอยู่ตาตุ่ม นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันไม่ได้ฝันถึงพ่อแม่ ฉันปาดเหงื่อที่ท่วมเต็มใบหน้า ก่อนที่จะหน้ามุ่ยคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจ
“แหวะ! ทำไมตัวฉันถึงได้เหม็นกินเหงื่อขนาดนี้”
ฉันลุกเดินไปเปิดผ่านม่านที่ปิดกั้นหน้าต่างบานใหญ่เอาไว้ ท้องฟ้าภายนอกเริ่มมีสีเหลืองขึ้นมาบ้างแล้ว มันบอกถึงเวลาได้ล่วงเลยมาถึงรุ่งเช้าแล้ว
ฉันเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เปิดฟักบัวให้น้ำอุ่นราดลงบนศีรษะเบาๆ เพื่อชะล้างน้ำตาที่อยู่บนใบหน้า ความฝันเมื่อครู่ทำให้ฉันต้องเจ็บปวดอีกครั้ง พ่อแม่ของฉันที่ไม่มีทางกลับมาอยู่เคียงข้างฉันได้อีก
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อปาร์คโซยอง ที่จริงฉันไม่ได้นามสกุลปาร์คหรอกค่ะ ฉันเป็นลูกกำพร้า พ่อแม่ฉันเสียตั้งแต่ฉันยังเด็ก บ้านของฉันถูกไฟไหม้ ทุกคนในครอบครัวของฉันตายหมด
เหลือเพียงฉันคนเดียวเท่านั้นที่มีชีวิตรอดอยู่ หลังจากนั้นคุณป้ายองอา ซึ่งเป็นเพื่อนของแม่ฉัน ก็รับฉันมาเลี้ยง ฉันจึงต้องเปลี่ยนมาใช้นามสกุลปาร์คตามตระกูลนี้ไปโดยปริยาย
วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันต้องเข้าไปฝึกงานหลังจากเรียนจบ ฉันจบเอกการออกแบบหรือดีไซด์มาจากมหาวิทยาลัยโซล หลังจากเรียนจบ ค่ายเพลงยักษ์ใหญ่อย่าง KYMได้จองตัวฉันให้มาฝึกงานที่นี่ทันที
เพราะพวกเค้ารู้ถึงความสามารถของฉันมาจากการประกวดการออกแบบเสื้อผ้าจากงานDSG ที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ เพื่อให้นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยต่างๆได้แสดงฝีมือ และผู้ที่ได้รับรางวัลชนะเลิศจากงานนี้ก็คือฉัน
ฉันนั่งรถแท็กซี่มาลงตรงหน้าที่ทำงาน ฉันมองขึ้นไปที่ตึกสูงราวเสียดฟ้านี้ด้วยความหวัง
“บริษัท KYM ใหญ่ชะมัดเลย โซยองสู้ๆ เธอต้องทำให้ได้”
ฉันเดินเข้าไปในบริษัทอย่างกล้าๆกลัว ใจสู้นะ แต่ขานี่สิ สั่นไปหมดแล้ว =_=;;
ฉันเดินไปเรื่อยๆ ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแนจะต้องทำงานที่ไหน
....เอาไงล่ะทีนี้ ไปทางไหนต่อดีล่ะ ยัยโซยอง....
ฉันเดินมาหยุดอยู่แถวๆเคาว์เตอร์ประชาสัมพันธ์ พลางมองไปรอบๆ
~ติ๊ดตี่ ติ๊ดตี่ ตี่ติ๊ด~
“ว๊าย!”
ฉันตกใจเสียงโทรศัพท์ตัวเอง(มีด้วยหลอ) เลยทำข้าวของหล่นกระจาย จะคนรอบข้างมองเป็นตาเดียว
ฉันจะก้มลงไปเก็บของ แต่ว่าโทรศัพท์ก็ดังนานแล้ว รับโทรศัพท์ก่อนดีกว่า
“สวัสดีค่ะ โซยองพูดค่ะ”
“สวัสดีครับคุณโซยอง ผมปาร์คโยฮันนะครับ เป็นหัวหน้าฝึกงานของคุณ ถ้าคุณมาถึงแล้วให้ขึ้นมาพบผมที่ชั้น 23 นะครับ”
“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ แล้วดิฉันจะขึ้นไปพบนะคะ”
ฉันยิ้มหน้าบาน ในที่สุดก็เจอที่ทำงานของตัวเองแล้ว^O^ ฉันรีบก้มลงไปเก็บข้าวของอันราคาแพ๊งแพง(ประชด) ของฉัน
“อ่ะ เหลือผ้าเช็ดหน้าอีกอันนึง”
ปั๊บ!
ฉันชะงักมือค้าง ผ้าเช็ดหน้าพื้นที่ฉันแสนรัก แสนหวง บัดนี้กลายเป็นผ้าเช็ดเท้าของคนที่เดินผ่านไปเมื่อกี้เสียแล้ว
ฉันยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเท้า ก่อนที่จะกำมันแน่น แล้ววิ่ง! วิ่งไปที่ตัวการสำคัญ
ติ่ง! ปัง!
แต่ทว่า ภาพเบื้องหน้าของฉันกลับกลายเป็นประตูลิฟท์ไปเสียแล้ว
“ฮึ้ย! เจ็บใจจริง อย่าให้เจอนะโว้ย แม่จะด่าให้หัวหดเลยคอยดู>O<”
ฉันตะโกนออกมาด้วยความคับแค้นใจ แต่คนรอบข้างน่ะสิ มองฉันด้วยความประหลาดใจ
แฮ่ๆ ฉันไม่ได้บ้าน้า~ แค่โมโหเฉยๆ>3<
ฉันขึ้นมาบนชั้นที่ 23 ด้วยอารมณ์เหมือนมีทุเรียนคาอยู่ที่อก ตดไม่ออก ท้องผูก (พอเถอะชักอุบาตขึ้นเรื่อย-*-)
ก็อกๆๆ!
“ดิฉันปาร์คโซยองค่ะ”
“คุณปาร์คโซยองเหรอฮะ เชิญเข้ามาเลยครับ”
ฉันเปิดเข้าไปช้าๆ ภาพเบื้องหน้าหลังประตูคือผู้ชายคนหนึ่งที่แต่งตัวภูมิฐานดี แล้วก็หน้าตาดีด้วย ยืนยิ้มรับฉันอยู่ กรี๊ดดด หล่อเป็นบ้าเลย>/////<
“เชิญนั่งครับคุณโซยอง”
“ขอบคุณมากค่ะ”
ฉันนั่งลงไปที่โซฟาตัวนิ่ม พลางมองไปรอบๆห้องด้วยความตื่นตา และอีกไม่นานนักก็มีแม่บ้านยกของว่างเข้ามาเสิร์ฟ
“ผมขอแนะนำตัวอีกทีนะครับ ผมปาร์คโยฮัน เป็นผู้จัดการส่วนตัวของวง 3God คุณคิมที่เป็นคนติดต่อให้คุณมาฝึกงานที่นี่ ได้ให้คุณมาฝึกงานกับวง3God และให้ผมเป็นคนดูแลคุณ”
“ค่ะ” อยู่ใกล้คนหล่อๆอย่างคุณ ฉันโอเคเสมอค่า อิอิ^O^
“คุณจะได้เป็นผู้ช่วยของคุณลีอึน คอสตูมส่วนตัวของวง 3God” ง่า=_=; ไม่ได้ช่วยคุณหรอ
“ตอนนี้คุณลีอึนกำลังเตรียมเสื้อผ้าให้กับวง3God ได้ออกงานในคืนนี้ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปพบกับเขา ตามผมมาทางนี้เลยครับ”
ฉันเดินตามผู้จัดการออกไปตรงประตูด้านข้างห้อง พร้อมเปิดประตูออกไปก็พบกับห้องกว้างห้องหนึ่ง ที่มีเครื่องออกกำลังคล้ายฟิตเนตอยู่มากพอสมควร
นี่คงจะเป็นห้องซ้อมเต้นของพวกเขา
คุณโยฮันพาฉันเดินเลี่ยงมาที่ประตูด้านข้างอีกครั้งหนึ่ง พอเปิดประตูออกมาก็พบกับ หญิงสาวคนหนึ่งที่สวยราวกับนางฟ้า ขมักเขม้นทำงานอะไรบางอย่าง
เธองดงามดั่งกับภาพวาด
“คุณโซยองนี่คุณลีอึน คุณลีอึนครับนี่คุณปาร์คโซยอง ผู้ช่วยคนใหม่ของคุณ”
คุณลีอึนละงานที่ทำอยู่ แล้วเดินตรงมาทางฉัน เขายิ้มให้ฉันอย่างนุ่มนวล
“สวัสดีจ้ะ โซยอง ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“สวัสดีค่ะ คุณลีอึน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
ฉันโค้งให้เขาอย่างสุภาพ พี่ลีอึนยิ้มกว้าง พลางบอกไม่ต้องสุภาพกับเธอมากก็ได้
ส่วนคุณโยฮัน เมื่อเห็นว่าฉันกับพี่ลีอึนเริ่มเข้ากันได้แล้ว เขาก็ขอตัวไปทำงานต่อ
พี่ลีอึนเดินกลับไปทำงานของตัวเอง ส่วนฉันก็เดินตามไปอย่างคนรู้งาน(ที่จริงอยากรู้ว่าพี่เขาทำอะไรมากกว่า-*-)
พี่ลีอึนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ที่คาดว่าจะเป็นของ3God(แน่นอนอยู่แล้ว-*-)
แล้วหยิบชุดกองมโหราฬมาวางไว้บนโต๊ะ ปาดเหงื่อ 1 ที แล้วหันมายิ้มแฉ่งให้กับฉัน =_=;
ฉันมองพี่ลีอึนที่จับเสื้อตัวโน้นที ตัวนี้ทีมาผสมกันด้วยความสงสัย นี่พี่เขาทำอะไรน่ะ
“เอ่อ...พี่ลีอึนคะ พี่กำลังทำอะไร” ในที่สุดฉันก็ทนปากที่คันยิบๆของฉันไม่ไหว
“ก็หาชุดให้หนุ่มๆไปงานไง”
“หาชุด?”
“ใช่ ก็นี่ไง พี่จับชุดนี้ชุดโน้นมาผสมกัน มันเท่ห์ออกจริงมั้ย ไม่เหมือนใคร และที่สำคัญ...”อยู่ดีๆพี่ลีอึนก็ทำเสียงต่ำ และทำหน้าจริงจังขึ้นมา
“ไม่เปลืองเงินไง ฮ่าๆ”
พี่ลีอึนตอบหน้าตายแล้วหัวเราะเสียงดัง สรุปคือ งก นั่นเอง แล้วฉันก็พบความจริงอะไรบางอย่าง ว่าคนสวยแล้วบ้าบอมีอยู่ในโลก =_=;
ฉันมองพี่เค้าทำงานไปเรื่อย อืมมม มันก็จริงอย่างที่พี่เค้าพูด เสื้อผ้าออกมาดูเยี่ยมจริงๆ ไม่เหมือนสไตล์การแต่งตัวที่เคยพบมาเลย
“ลองเอาเสื้อสีแดงตัวนั้น กับเสื้อสูทสีขาวตัวนี้มาผสมกันสิคะ ฉันว่ามันเหมาะนะคะพี่” ฉันเสนอความคิดเห็นบ้าง ฉันว่ามันเหมาะนะ เพราะเล็งอยู่นานแล้ว
“กรี๊ดดด” อยู่ดีๆ พี่ลีอึนก็กรี๊ดเสียงดังแล้วกระโดดโผลกอดฉัน
“เก่งมากจ้ะน้องรัก น้องเหมาะมากที่จะเป็นผู้ช่วยพี่>W<”พี่ลีอึนยังเอาหน้าถูกับหน้าฉันไม่เลิก
เหอะๆ ฉันต้องร่วมงานกับพี่ลีอึน(ที่ปัญญาอ่อน)ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
“เย้!\\(>//<)// เสร็จแล้ว”พี่ลีอึนทำท่าดีใจใหญ่กับผลงานชิ้นเยี่ยมของตัวเอง
ส่วนฉันยืนกอดอกมองผลงานที่ 2 ใน 4 ฉันก็เป็นคนทำ ด้วยความภาคภูมิใจเหมือนกัน เริ่ดค่ะเริ่ด!
“เดี๋ยวพี่มานะ ปวดฉี่>o<”พี่ลีอึนว่าพลางเอามือกุมท้อง
ฉันมองพี่ลีอึนที่วิ่งจู้ดๆไปที่ห้องน้ำ แล้ว ปัง! วิ่งชนประตูห้องน้ำ 1 ทีก่อนจะได้เข้า
เฮ้อ! ทำไมพี่แกถึง ป้ำเป๋อได้ขนาดนี้=_=;
ฉันหันกลับไปมองที่ผลงานตัวเองอีกครั้ง ฉันโคตรจะภูมิใจกับสิ่งที่ฉันทำมากๆ ทำไมถึงเก่งแบบนี้ >//<
“กรี๊ดดดดดดด!” ฉันแหกปากลั่น อยู่ดีๆก็มีมือที่ไหนก็ไม่รู้มาจับเธอบ่าฉัน ทำไงดีอะฉันไปกล้าหันไปมอง น่ากลัวจังT^T
“เธอเป็นใคร” เสียงทุ้มต่ำเล็ดรอดออกมาจากปากคนข้างหลัง กึ้ย! เสียงยิ่งโคตรน่ากลัวเข้าไปใหญ่ เขาจะทำอะไรฉันไหมเนี้ย
ฉันกลั้นใจแล้วหันหลังกลับไปช้าๆ แต่พอหันกลับไปแล้วแทบผวา!
คนบ้าอะไรก็ไม่รู้หล่อจังเลยแฮะ ผิวขาวใส ปากสวยได้รูปแถมเป็นสีชมพูอีก ผมสีดำสนิทที่ซอยไล่ละคอ ดวงตากลมโต โอ้โห! ถูกใจจริงๆ>//////<
หนุ่มหล่อข้างหน้ามองฉันอย่างเฉยชา ก่อนที่จะประกบปากมาจูบกับริมฝีปากฉันอย่างร้อนแรง
ไอ้บ้าเอ๊ย! มันขโมยจูบแรกของฉัน ไม่ยอม!
ฉันพยายามใช้มือทุบหน้าอกเพื่อให้เค้าปล่อย แต่ว่าความรุนแรงจากจูบนี้ทำให้ให้เรี่ยวแรงที่มีอยู่ในตัวหายไปหมดเกลี้ยง
ฉันใช้มือคล้องที่รอบคอของเขา ไม่ใช่ฉันเคลิ้มหรอกนะ แต่มันยืนไม่อยู่ต่างหาก><
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากฉัน ฉันแถบทรุดลงกับเพื่อน เป็นไปได้ไง ฉันจูบกับหมอนี่เกือบ 5 นาที!
ฉันใช้มือถูริมฝีปากอย่างแรง ต้องเช็ดมันออกให้หมดT^T
หมอนั่นมองหน้าฉันแล้วแสระยิ้มอย่างชั่วร้าย ชักรู้สึกว่ายิ้มแบบนี้มันเป็นลางไม่ดียังไงก็ไม่รู้- -*
หมับ!
กรี๊ดดดดดดด ฉันว่าแล้วมันต้องเป็นเรื่องไม่ดี ไอ้บ้านี่มันจับหน้าอกฉัน แถมยังทำท่าบีบแตรปี๊นๆ อีก T^T พ่อจ๋าแม่จ๋า หนูจะเสียสาวก็วันนี้นี่แหละ
ตานั่นยังไม่เลิกบีบแตร แถมยังย้ายไปซ้ายทีขวาทีไม่เลิก ฮึ้ย! แบบนี้ยอมไม่ได้แล้วนะ มันจะมากเกินไปแล้วนะ
เพี้ย!
ฉันตบหน้าเขาไปฉาบใหญ่ หน้าเขาหันไปตามแรงตบของฉัน รู้สึกว่าฉันจะตบแรงไม่น้อยเลยนะเนี่ย
เพราะชั้นเห็นน้ำสีแดงๆไหลออกมาจากมุมปากของเขา- -^
ตาบ้าหันหน้ามาจ้องหน้าฉันนิ่ง ก่อนที่จะง้างมือขึ้นมา ทำท่าเหมือนจะตบเลย ฉันหลับตาปี๋ โดนตบแน่งานนี้
“อ้าวแทซอกมาแล้วหรอ”
เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้คนตรงหน้าชะงักมือ ที่จริงไม่ได้จะตบหรอก แค่จะจับให้เงยหน้าแค่นั้น
ฉันลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของพี่ลีอึน เหมือนเสียงนางฟ้ามาโปรดเลยT^T
“ทำอะไรกันอยู่หรอ” พี่ลีอึนมองฉันกับตาบ้าสลับกันไปมา
ฉันยิ้มแหยๆให้กับพี่ลีอึน และหันไปค้อนควับให้อีตาบ้า ที่พี่ลีอึนเรียกว่า อะไรซอกๆ อ่อ! แทซอก
ตาแทซอกหันมาแสระยิ้มให้ฉัน ก่อนที่จะยิ้มกรุ่มกริ่ม แล้วหันไปยิ้มแฉ่งกับพี่ลีอึน
“กำลังลองของเล่นชิ้นใหม่”
O0o! ของเล่นชิ้นใหม่
ฉันกลายเป็นของเล่นของนายไปตั้งแต่เมื่อไรนายแทซอกT^T
+++++++++++++++++++
หวัดดีค่า ชื่อแอ๋มนะคะ เป็นนักเขียนใหม่ของที่นี้ กว่าจะลงได้นี่ใช้เวลานานมากค่ะ ทำไม่เป็น ลงไม่ถูก เหอๆ ก็ฝากเรื่องแรกไว้ด้วยนะคะ หวังว่าจะชอบกัน^^
ความคิดเห็น