คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : พลังที่ซ่อนเร้น กับ ดาบอำหิต
หลังจากการฝึกทักษะของสตอเกอร์เป็นเวลาถึง 1 เดือนเต็มนั้น
ทำให้พีมสามารถใช้สกิลได้อย่างคล่องตัวพอสมควร
และในระหว่างนี้ พีมก็ไปมาหาสู่เอย่าและอริซ่าอยู่บ่อยๆ
คุยกันในเรื่องราวต่างๆมากมาย จนตอนนี้ ทั้ง 3 เป็นเพื่อนสนิทกันไปซะแล้ว
ณ.สมาคมโจร ใกล้ Comodo
" โอ๊ย!!! เจ็บ " พีมอุทานขึ้นต้องความเจ็บที่โดนไม้แข็งๆ กระแทกเข้าที่หัวอย่างจัง
" หลับอีกแล้วนะ " ข่านกล่าวขึ้น เพราะทุกครั้งของการฝึก ข่านจะให้พีมนั่งสมาธิเพื่อ ให้จิตใจสงบ
จะได้ใช้สกิลได้อย่างคล่องตัว และทุกครั้งที่นั้งสามาธิ พีมจะนั่งหลับทุกครั้งไป
" ขะ .. ขอโทษค่ะ " พีมกล่าวขอโทษขึ้น พลางเอามือขยี้ตัวตัวเอง เพื่อให้คลายความเจ็บจากการโดนตีเมื่อกี้
" นี่ก็ ใช้สกิลเป็นหมดแล้วซินะ " ข่านกล่าวขึ้น เสียงเรียบ
" แต่ พีมยังไม่คล่องเลยค่ะ "
" เรื่อง คล่องหรือไม่น่ะ เธอต้องไปฝึกเองเข้าใจมั้ย " ข่านพูดน้ำเสียงเข้ม
" คะ ... ค่ะ " พีมก็ตอบรับแต่โดยดี
" วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการฝึก " ข่านกล่าวขึ้น
" ง่า!!! พีมไม่เห็นรู้เรื่องมาก่อนเลย อ่า!! " พีมร้องโยเย
" หึๆ เธอจะรู้ได้ยังไง ในเมื่อชั้นไม่เคยบอก นิ "
" ชั้นมีงานให้เธอทำ สนใจมั้ยล่ะ "
" งะ .. งาน เหรอค๊ะ " พีมถามด้วยสีหน้าสงสัย
" ใช่ งาน "
" งาน อะไรเหรอค๊ะ " พีมยังคงสงสัย
" เมื่อ 2 วันก่อน ดาบ Dragon Slayer ได้ถูกขโมยไปจากท้องพระคลังของมอรอค " ข่านเล่าเหตุการณ์ให้พีมฟัง
" โห!! เก่งจัง " พีมพูดชื่นชมคนที่สามารถเข้าไปขโมยของจากท้องพระคลังได้
" หึ นี่แหละงานของเธอ เธอต้องไปนำมันกลับมาให้ชั้น " ข่านพูดขึ้น
" หา!!! แล้วจะไปเอามาจากไหนล่ะค๊ะ " พีมถามด้วยความตกใจ
" ชั้นได้ข่าวมาว่า ตอนนี้มันอยู่ที่ อัลบาต้า ในสมาคมพ่อค้า "
" เธอสนใจมั้ยล่ะ "
บางครั้ง ทางราชการจำเป็นต้องยืมมือนักย่องเบาเหล่านี้ เพื่อเลี่ยงความบาดหมางระหว่างกัน
" เงินดีนะ " ข่านพูดยั่วน้ำลายพีม ทำให้พีมถึงกับตาโต
" ตกลงค่ะ " พีมตอบแบบไม่ลังเล
" พร้อมเมื่อไหร่ ก็ออกเดินทางได้เลย "
" ค่ะ " พีมรับคำทันที
" เอกสารเกี่ยวกับงานอยู่ในห้องชั้น เดี๋ยวฝึกเสร็จแล้วก็ไปเอานะ "
หลังจากการฝึกเสร็จ ในเวลาบ่ายสองกว่าๆ
พีมก็ไปหา เอย่าและ อริซ่าเช่นเคย
ณ.โบถส์ มอรอค
" พีม ฝึกเป็นงัยบ้างจ๊ะ " อริซ่ายิ้มถามขึ้นเมื่อเห็นพีมเดินเข้าในในโบถส์
" แฮะๆ หัวโนอีกตามเคยค่ะ " พีมหัวเราะแหย๋ๆ และตอบแบบไม่อาย
" ก็สมควร ไปนั่งหลับมาอีกแล้วล่ะซิ " อริซ่าพูดขึ้นอย่างรู้ทัน
" แล้ว เอย่าล่ะค๊ะ " พีมหัมมองหาเพื่อนอีกคนนึ่ง
" อ๋อ เอย่าไปซื้อ ไอติม ตรงโน่น น่ะ เห็นบอกว่าร้อน อยากกินอะไรเย็นๆ " อริซ่าพลางชี้ไปยังร้านขายไอติมด้านนอก
" พีม!!! " เสียงตะโกนดังมาแต่ไกล
" อ่า!! กลับมาแล้วเหรอค๊ะ " พีมถามขึ้น
" จ๊ะ " เอย่าตอบกลับ
" ง่า!! อยากกินมั้ง อ่า " พีมร้องขึ้น
" ไปซิ ไปซื้อกัน " เอย่าเอ่ยชวน
" อริซ่า ไปด้วยกันซิ " พีมหันกลับไปถามอริซ่า
" จะ จ๊ะ " อริซ่าพยักหน้า แล้วทั้ง 3 ก็เดินไปซื้อไอติมด้วยกัน
ทั้ง 3 เดินถือไอติมคนละแท่ง เดินกินกันอย่างเอร็ดอร่อย
พากันเดินไปนั้ง พักใต้ต้นไม้ภายในบริเวณมอรอค บริเวณนี้ไม่ค่อยมีใครผ่านเท่าใดนัก
" นี่ๆ เดี๋ยวพีมจะต้องไปอัลบาต้า นะ " พีมพูดขึ้น
" อ้าว ไปทำไมเหรอ " อริซ่าถามขึ้น
" พอดีต้องไปทำธุระน่ะ " พีมตอบแบบเลี่ยงๆ
" ชั้นว่าจะกลับอิสดรูอยู่พอดีเลย " เอย่าพูดขึ้นด้วยเสียงดีใจ เพราะจะได้มีเพื่อนร่วมทาง
" พีมก็ไปกับชั้นซิ แล้วไปต่อเรือเอา " เอย่าเสนอความคิด
" ว่าแต่ ... จะไปยังไงล่ะเอย่า " อริซ่าถามขึ้น
" เดี๋ยวพรุ่งนี้ ทหารจากอิสดรูจะมาที่มอรอค น่ะ ชั้นกะว่าจะขอไปด้วย " เอย่าตอบคลามความสงสัย
" งั้น พีมขอไปด้วยนะ "
" ได้ซิ " เอย่าตอบ
" เอ!! ว่าแต่เธอจะเข้าเมืองอิสดรูด้วยชุดแบบนี้เหรอ " เอย่าถามขึ้น
*เมืองอิสดรู เป็นเมืองที่มีกฏเข้มงวดพอๆ กับพอนเทร่า ว่ากันว่า เป็นเมืองพี่เมืองน้องกันเลยก็ว่าได้
ดังนั้นการที่นักย่องเบาจะเดินเข้าเมืองนี้ถือเป็นเรื่องที่ผิดแปลกมาก
อาจถูกจับสอบสวนตั้งแต่ย่างเข้าประตูเมืองแล้วก็เป็นได้
" ทำไมเหรอ " พีมถามด้วยสีหน้าสงสัย
" ก็อิสดรูน่ะ มีกฏหมายที่เข้มงวดมากน่ะซิ ถ้าพีมเข้าในชุดแบบนี้เดินเข้าเมืองล่ะก็ อาจได้ไปนอนกินข้าวแดง สัก 2 -3 วันเลย " เอย่าตอบ
" ง่า!! แล้วจะทำยังไงดีล่ะ " พีมถามเป็นกังวล
ทั้ง 3 นั่งนิ่งคิดหาวิธี ที่จะให้พีมเข้าอิสดรูอย่างปลอดภัย
" อ่า!! คิดออกแล้ว " อริซ่าพูดขึ้น และยิ้มอย่างมีเลศนัย
" ทำไงเหรอ " เอย่าถามต่อทันที
" พีมเรามีชุดของอโคไลท์ อยู่หลายตัวแน่ะ " อริซ่าพูดต่อ
" จะให้พีมใส่ชุดอโคไลท์เหรอค๊ะ " พีมพูดขึ้น
" ใช่จ๊ะ " อริซ่าตอบด้วยใบหน้าดีใจ ในใจอริซ่าเองอยากเห็นพีมใส่ชุดนี้ตั้งนานแล้ว
" จะ .. จะดีเหรอค๊ะ " พีมถามลังเล
" อืม " อริซ่าพยักหน้าตอบด้วยความมั้นใจ
" ก็ดีเหมือนกันนะ " เอย่าพูดพลางหัวเราะชอบใจ
" อ่า!! " พีมร้องคราง
ทั้ง 3 คุยกันไปกินไอติมกันไป
" นี่ๆ พีมจะทำอะไรให้ดู " พีมเสนอ พลางหลับตาลง หูของพีมเริ่มงอกออกกลายเป็นปีกของศาจขนาดเล็ก
ด้วยการฝึกทำให้พีมไม่ต้องท่องคาถาเพื่อเรียกความสามารถนี้
" ว้าว!! น่ารักจังเลย อ่า!! " อริซ่าพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น เพราะตลอด 1 เดือนพีมไม่เคยแสดงปีก นี่ให้ดูเลย
" ขอจับหน่อยได้มั้ย " อริซ่าร้องขอ
" ชั้นขอจับมั้งซิ " เอย่าพยักหน้า ขอด้วยเช่นกัน
" ได้ซิ " พีมตอบรับ พร้อมหันข้าง ให้สองคนนั้นจับได้ถนัด
อริซ่าไม่รอช้า เอามือจับที่ปีกปิศาจเบาๆ พลั้นนั้น ปีกนั้นก็กระดิกสบัดออก
" อิๆ เหมือนหูแมวเลย " อริซ่าหัวเราะชอบใจ
" อย่าดึงนะ " พีมพูดขึ้น เอย่าก็เอามือจับมั้ง ปีกนั้นก็ทำเช่นเดิม
" มันมีความรู้สึกหรือป่าวอ่ะพีม " เอย่าถามด้วยความสงสัย
" ค่ะ " พีมตอบในทันที
ไม่นาน ปีกนั้นก็กางออกเล็กน้อย เหมือนกับการเตือนภัย
" ใครอยู่แถวนั้นน่ะ ออกมานะ " พีมพูดเสียงเข้ม พลางลุกขึ้นมองด้วยสายตาดุดัน ไปยังกำแพงซึ่งว่างเปล่า
" ใครเหรอ พีม " เอย่าถามขึ้น
" พีมไม่รู้อ่ะ แต่มันรู้สึกว่ามีคนอยู่ " พีมตอบสายตายังคงเพ่งไปจุดเดิม
" ครอส " อริซ่าพูดขึ้นลอยๆ
ร่ายของชายที่ถูกเพ่งมอง ก็ปรากฏขึ้น
" ครับ องค์หญิง " ครอสกล่าวเสียงเรียบ นั้นทำให้พีมถึงกับสะดุ้ง ไม่ใช่เพียงแค่ชายลึกลับเพียงอย่างเดียง แต่คำที่เรียกอริซ่า ว่า องค์หญิง นี่ซิ
มันทำให้ตกใจยิ่งกว่าสิ่งใด
" อะ . . องค์หญิง เหรอ " พีมพูดขึ้น และหันไปมองที่อริซ่า
" จ๊ะ เราเป็นธิดาคนโตของเจ้าเมืองพอนเทร่า " อริซ่ายอมรับ พลางก้มหน้าสำนึกผิด
พีมนิ่งเงียบ
" ขอโทษนะพีม ที่เราไม่ได้บอกเธอก่อนน่ะ " อริซ่าเอ่ยขอโทษ
" ค่ะ ไม่เป็นไรหรอก บางครั้งคนเราก็ต้องปิดบังบางสิ่ง เพื่อให้ตัวเองปลอดภัย " พีมพูดเสียงเรียบ เพราะยังคงงอนอยู่ แต่ก็เข้าใจ
" ค่ะ พีมไม่โกรธหรอก " พีมพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มอีกครั้ง
" ฮ่าๆๆ พีมนี่หายโกรธเร็วจังเลยนะ เป็นชั้นจะโกรธสัก 3 วัน " เอย่าพูดแซวขึ้น
" ง่า!! " อริซ่าถึงกลับร้องคราง
" แล้วนี่ใครล่ะ " พีมถาม พร้อมชี้นิ้วไปยัง บุรุษลึกลับ
" ครอส น่ะ เป็นองค์ลักษณ์ของท่านพ่อ น่ะ " อริซ่าตอบคลายความสงสัย
ร่างนั้น ก็หายไป
" อะ อ่าว ไปซะและ " เอย่าพูดขึ้น
" ยังอยู่ที่เดิมนั้นแหละ " พีมพูดต่อ ราวกับว่ารู้สึกได้
" ปีกนั้นบอกเธอเหรอ " อริซ่าพูดขึ้น
" ค่ะ " พีมตอบ
ทั้ง 3 ก็คุยกันต่ออย่างสนุกสนานเหมือนเดิม
ตะวันคล้อยต่ำ ได้เวลาต้องลาจาก
" พีมไปก่อนนะ " พีมบอกลาเพื่อนๆ ทั้ง 2
" จ้า " อริซ่าตอบ
" พรุ่งนี้เช้าเจอกันที่โบถส์นะ " เอย่านัดเวลาและสถานที่กับพีม
" ทหารจะมาประมาณสายๆ น่ะ " เอย่าพูดต่อ
" ค่ะ " พีมตอบรับ
" ไป และ พรุ่งนี้เจอกัน " พีมโบกมือลาเพื่อนทั้ง 2
และเดินจากไป
ณ. สมาคมใต้พีระมิด
" พี่ซามิน พีมกลับมาแล้วค่าา " พีมตะโกนลั้น
" จ้า มากินข้าวเร็วเสร็จพอดีเลย " ซามินขานรับและชวนกินข้าวเลย พักนี้ซามินทำตัวเป็นแม่บ้าน มักจะทำกับข้าวกินเองบ่อยครั้ง
" แหม่!! เหมือนรู้เวลาเลยนะ ยัยตัวแสบ " ซาดัสแซวขึ้น
" อ่ะ!! แน่นอนค่ะ " พีมตอบกลับทำหน้าตากวนๆ
" กินข้าวจ้า " ซามินพูดเพื่อยุติศึก
" คร้าบ/ค่า " พีมและซาดัสขานรับพร้อมกัน
ทั้ง 3 ก็กินกันอย่างเอร็ดอร่อย
" พี่ซามิน พี่ซาดัสค๊ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พีมจะไปอัลบาต้านะค๊ะ " พีมพูดขึ้น
" ไปทำไมล่ะ " ซามินถามอย่างสงสัย
" รับงานจากอาจารย์มาน่ะค่ะ " พีมตอบด้วยใบหน้าภูมิใจ
" ได้เงินมา แบ่งพี่มั้งนะ พีมจัง " ซาดัสแซวขึ้นอีก
" ดอกร้อยละ 50 ค่ะ " พีมพูดตอบ
" ง่า!!! งก " ซาดัสพูดขึ้น
ทั้ง 3 ก็กินกันต่อ คุยกันเรื่องงานของพีม
เมื่อกินเสร็จ ก็แยกย้ายกันกลับเข้าห้องของตัวเองไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
ณ.หน้าโบถส์ มอรอค
อริซ่ายืนรอพีมอยู่หน้าโบถส์
" อ่า!! พีม " อริซ่าทักขึ้นเมื่อเห็นพีมเดินมา ท่าทางงัวเงีย เดินขยี้ตา เหมือนยังไม่ตื่นดีนัก
" สวัสดีค่ะ " พีมทักทาย
" ปะ ไปเปลี่ยนชุดกัน " อริซ่าชวนพีมทันที
" อืม ค่ะ " พีมตอบรับพลางอ้าปากหาว และเดินตามอริซ่าเข้าไปในโบถส์
อริซ่าหยิบชุดอโคไลท์ ส่งให้พีม
" ขอบคุณค่ะ " พีมรับ เดินเข้าห้องน้ำไป
สักพักใหญ่
" อ่า!! อริซ่า " พีมพูดขึ้น และเดินออกมาจากห้องน้ำ ท่าทางเขินอาย
" ว้าว!! เหมาะกับเธอจังเลย " อริซ่าพูดชื่นชม ขณะที่พีมอยู่ในชุดกระโปงยาวสีครีมคลุมจนถึงข้อเท้า ด้านข้างผ่าขึ้นเล็กน้อยทั้ง 2 ข้าง ขอบปักด้วยลิ้มทอง
ท่าทางไม่ทะมัดทะแมง ดูเก้ๆ กังๆ
" ง่า พีมเดินไม่สะดวกเลยค่ะ " พีมพูดขึ้น เพราะตัวเองไม่เคยชินกับการใส่กระโปงยาวแบบนี้
" เอาน่า เดี๋ยวก็ชินเองล่ะจ๊ะ " อริซ่าพูดขึ้น พลางหัวเราะในท่าทางของพีม
" ปะๆ ไปหาเอย่ากัน " อริซ่าชวน
" คะ .. ค่ะ " พีมตอบรับและเดินตามอริซ่าไปห้องเอย่า ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ในระหว่างทางที่เดิน พีมก็ก้มๆ เงยๆ ตลอดเวลา
เพราะกลัวว่าจะไป สะดุดกระโปงตัวเองเข้า
" ถึงแล้วจ๊ะ " อริซ่าหยุดเดิน ในขณะเดียวกันพีมก็ก้มอยู่เลยไม่ได้มอง
" โอ๊ย!!! " อริซ่าร้องขึ้น ทั้งคู่ลงไปนอนอยู่กับพื่นพรมสีแดง โดยที่พีมนอนทับอยู่บนตัวของอริซ่า
" ง่า!!! ขอโทษค่ะ " พีมกล่าวขึ้น และรีบลุกขึ้นทันที
" อิๆ ไม่เป็นไรจ๊ะ " อริซ่าหัวเราะที่พีมมีท่าทางป๊ำๆเป๋อๆ ขณะที่ตัวเองยังนั่งพับเพียบอยู่กับพื่น
" อย่าหัวเราะซิค๊ะ " พีมออกอาการงอน
" จะ ... จ๊ะ ไม่หัวเราะและ " อริซ่าตอบรับ พลางลุกขึ้นยืน โดนพีมได้ยื่นมือฉุดขึ้น
ขณะนั้นเองเอย่าได้ออกจากห้องมาพอดี
" อ้าว พีม " เอย่าทักขึ้น
" ค่ะ " พีมก็ตอบรับในทันที
" อโคไลท์คนใหม่ " เอย่าแซวพีมต่อทันที
" ง่า!!! " พีมร้องครางขึ้นอีก ตอนนี้ทั้งเอย่าและ อริซ่า ต่างก็หัวเราะในท่าทางของพีมกันใหญ่
" โอ๋ๆๆ นะ ไม่ล้อและ " เอย่าง้อ
" นี่ก็ใกล้เวลาเดินทางและ รีบไปกันดีกว่า พีม" เอย่าเอ่ยชวน
" คะ. .. ค่ะ " พีมตอบรับ
" ไปก่อนนะอริซ่า " เอย่าบอกลาเพื่อนอโคไลท์
" จ๊ะ แล้วเจอกันที่พอนเทร่านะ " อริซ่าบอกลาเพื่อนๆ ทั้ง 2
ในสัปดาห์หน้า พอนเทร่าจะมีงานเฉลิมฉลองวันแห่งชัยชนะ
วันที่ บาโฟเมต ถูกปราบ
" บายค่ะ อริซ่า " โบกมือลาอริซ่า ที่กำลังยืนอยู่หน้าห้องของเอย่า
พีมและเอย่า เดินจูงมือกันออกนอกโบถส์ไป
ไม่ไกลจากโบสถ์มากนัก กลุ่มไนท์จากอิสดรู กำลังจัดเตียมสัมภาระ
เพื่อนเดินทางกลับอิสดรู
" สวัสดีค่ะ " เอย่าทักไนท์คนหนึ่งในขบวน
" อ่าว เอย่า " ไนท์หนุ่มกล่าวทักกลับ
" มาทำอะไรที่นี่ล่ะ " ไนท์หนุ่มถามต่อ
" ก็ปิดเทอม เลยขอพ่อ มาอยู่กับคุณลุงที่มอรอค ค่ะ " เอย่าตอบ
" ฮ่าๆๆ จริงๆ เลยนะเรา ไม่เคยอยู่สุขเลย " ไนท์หนุ่มแซวกลับ
" วันนี้หนูกับเพื่อน จะขอติดขบวนกลับไปด้วยนะค๊ะ " เอย่าบอกความประสงค์ทันที
" ได้เลย สาวๆ " ไนท์หนุ่มตอบกลับด้วยความยินดี
" ปะ พีม " เอย่าชวนพีมไปขึ้นที่ข้างท้ายของรถขนของ
รถขนของนี้จะมี อยู่ 3 คัน จะมีปิโกะ 2 ตัวลากรถ 1 คัน โดยจะมีไนท์ 2 คนคอยคุมบังเหียน
และ มีไนท์นำขบวนอีก 1 คน ท้ายขบวนอีก 1 คน
ซึ่งเอย่าและพีมจะอยู่คันสุดท้าย ซึ่งมีที่ว่างเหลือ ที่จะให้นอนเล่นกันได้สบาย
" ตามสบายเลยนะ " ไนท์หนุ่มบอกเอย่าและพีม
" ขอบคุณค่า " เอย่าและพีมกล่าวขอบคุณพร้อมกัน
" ถึงอิสดรูก็คงเย็นๆ น่ะ " ไนท์หนุ่มบอกเวลาให้ทั้ง 2 ฟัง
" ค่ะ " เอย่าตอบรับ
ไม่นาน ขบวนก็เคลื่อนออกจากมอรอค
ในระหว่างการเดินทางทั้ง 2 ก็คุยกันถึงเรื่องราวต่างๆ ของเมื่องโน่นเมืองนี้
" นี่ พีม สัปดาห์หน้าจะมีงานเฉลิมฉลองพอนเทร่าน่ะ อยู่เที่ยวก่อนนะ " เอย่าเอ่ยชวน
" แต่พีมไม่ได้บอกพี่ซามิน กับ พี่ซาดัสไว้น่ะ " พีมตอบกังวล
" ก็จดหมายไปบอกซิ วันเดียวก็ถึงแล้ว " เอย่าเสนอความคิด
" จดหมายเหรอ " พีมพูดซ้ำ พลางทำสีหน้าคิด
" เอย่า ไปรษณีย์ ของแต่ละเมือง จะออกไปส่งจดหมายหรือพัสดุ ทุกวันเลยปะ " พีมถามขึ้นด้วยความสงสัย
" จ๊ะ ทุกวันเลย " เอย่าตอบด้วยสีหน้า งงๆ
" แล้วเค้าจะออกจากเมืองตอนกี่โมงล่ะ " พีมถามต่อ
" ก็ ประมาณ 7 โมงเช้าน่ะ " เอย่าตอบ
" ว่าแต่จะรู้ไปทำมัยล่ะ พีม " เอย่าถามด้วยความสงสัย
ขณะที่รอคำตอบของพีมอยู่นั้น
ขบวนรถปิโกะ ก็ถูกให้สั่งหยุดกระทันหัน
ตอนนั้น ก็เป็นเวลาประมาณ บ่าย 3 กว่าๆ แล้ว
พีมและเอย่า ก็ชะเง้อคอมองดูรอบๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
อยู่ๆ นายทหารคนนึ่งก็ถูกเวี่ยงกระเด็นข้ามหัว ไป
" กะ .. เกิดอะไรขึ้นน่ะ " เอย่าตะโกนถาม
" มายา เร็วพวกเราไปช่วยหน่อยเร็ว " เสียงดังโหวกเหวกจากข้างหน้า
พีมและเอย่ารีบหันไปมองในทันที
ภาพที่เห็นคือ นางพญามดตัวใหญ่ ครึ่งล่างเป็นแมง ครึ่งบนเป็นหัวของมนุษย์ สวมมงกุฎสีทอง กำลังต่อสู้อยู่กับเหล่าทหาร ทั้ง 7 คน
" มะ มายา " เอย่าพูดเสียงตะกุกตะกัก
และวิ่งไปดูใกล้ๆ พร้อมกับพีม
มายาได้เรียกลูกแมลงปีแข็งออกมาช่วย Arclouze
นั้นทำให้เหล่าทหารยิ่งพลันลวัลเข้าไปใหญ่
แค่มายาตัวเดียวก็จะเอาไม่อยู่ อยู่แล้ว
ยังจะมีพวกแมลงปีกแข็งต้องให้ระวัง อีก
" เอย่า!! ระวัง " พีมตะโกนบอก
!! แบรช !!
ดาบของเอย่า ฟันเข้าใส่แมลงปีกแข็ง ที่วิ่งเข้ามา
นั้นทำให้ทันกระเด็นออกไป
เอย่าไม่รอช้า รีบตามเข้าไปซ้ำในทันที
" ย๊า!!!! " ดาบของเอย่าฟันซ้ำเข้าที่กลางลำตัวของแมลงปีกแข็ง เลือดสีเขียวไหลเยิ้มออกมา และตายในที่สุด
นางพญามดได้มาอยู่ข้างหลังของเอย่า ในขณะที่ไม่ทันระวังตัว
ฉับ!!!!
เอย่า กระเด็นออกด้วยแรงมหาศาล
" เอย่า!!!! " พีมตะโกนสุดเสียง แต่ไม่ทัน
พลางวิ่งเข้าไปหาเอย่าที่นอนนิ่งไม่ได้สติอยู่บนพื่อนทราย
เหล่าทหารก็เข้ามาช่วยกันไล่ต้อนมายาออกไป
" เอย่า! เป็นไรรึปล่าว " พีมถามเสียงสั่น น้ำตาคลอ
" เอย่า ตื่นซิ " น้ำตาเริ่มไหลริน เมื่อพบว่ามือของตนเองเปลื่อนเลือดสีแดงสด ลมหายใจของเอย่าอ่อนลงทุกที
" เอย่า เอย่า " เสียงเรียกที่ดังติดกันไม่ยอมหยุด หวังเพียงอย่างเดียว คือต้องให้การให้เพื่อนรักของตนฟื้นขึ้นมา
" เอย่า เธอต้องไม่เป็นไรนะ " พีมกอดเอย่าไว้แน่น น้ำตาไหลเป็นทาง การสูญเสียนี้ไม่อาจรับได้
" เดี๋ยวพีมจะตามคนมาช่วย " พีมพยายามจะลุกขึ้น
" ไม่ต้องหรอกพีม ชั้นไม่ไหวแล้ว " เอย่าได้สติและพูดขึ้น น้ำเสียงเหน็ดเหนื่อยมาก
" เอย่า อดทนไว้นะ " พีมพยายามประคองสติของเอย่าไว้
" พีม " เสียงแผ่วเบา มือของเอย่าตกลงสู่พื่นดิน หมดสติไป
" เอย่า!! " พีมเรียกอีกครั้ง
" ไหนบอกจะเที่ยววันฉลองเทศการ ด้วยกันงัย " คำสัญญาถูกทักทวงขึ้น
" เอย่า ลืมตาดูพีมหน่อยซิ " ไม่มีปฏิกริยาตอบสนองจากเพื่อนสนิท
" ทำไม!!! " พีมกรีดร้องสุดเสียง คำถามที่ไม่หาคำตอบไม่ได้ คำถามที่มีความหมายว่า ทำไมต้องเป็นพวกเรา
พลั้นนั้นร่างของเอย่า กลายเป็นสีขาวโพน บาดแผลด้านหลังค่อยๆ หายราวกับปาฏิหาร
ร่างกายของเอย่าปกคลุมด้วยแสงสีขาว ราวกับเป็นเกาะป้องกันภัยต่างๆ
" เอย่า " เสียงเรียกครั้งสุดท้ายแผ่วเบา สายตาของเริ่มรางเลือน ความมืดครอบงำทุกสิ่ง สติหายไปสิ้น
เอย่าลุกขึ้นราวกับว่าเพิ่งจะตื่นขึ้นมาจากฝัน
" พีม " เอย่างุนงง และหันไปมองเพื่อนของตนที่นอน ไม่ได้สติอยู่ข้างๆ
เงาของนางพญาพาดผ่านตัวของทั้ง 2 คน
ตอนนี้มันได้มายืนอยู่เบื่องหน้าแล้ว
ทหารทั้ง 8 คนสลบหมดไม่ได้สติ
ปีกใหญ่โต ที่คมราวกับดาบ พร้อมที่จะฟาดฟันทุกสิ่งให้พินาศ
นางพญาไม่รอช้าจู่โจมใส่เอย่าทันที
เคล๊ง!!!
ดาบของ เอย่า รับการโจมตีไว้ได้
" ข้าจะฆ่าพวกเจ้าซะ เจ้ามนุษย์หน้าโง่ " เสียงจิตสังหารของนางพญาดังขึ้นภายในจิตใจของเอย่า
" ตาย!!! " เสียงยังคงก้องกังวาลอยู่ในหัว
" ใครจะไปยอมแกล่ะ " เอย่า สบัดปีกของมายาออก
" ย๊า!!!! " เอย่าพุ่งตัวเข้าใส่มายา อย่างคนบ้า
ดาบของเอย่าลุกเป็นไฟ
Magnum Break !!!!
แรงระเบิดมหาศาล ทำให้มายากระเด็นออก แต่ก็ไม่ได้สร้างความเสียหายมากนัก
ตาย!!! เสียงนั้นยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
ปีกของมายาซัดเข้าที่ลำตัวของเอย่าอย่างจัง
เอย่า กระเด็นกลิ้งไปหลายตะหลบ
แต่ก็ได้รับแค่ความเจ็บปวดเท่านั้น
" มะ ไม่มีแผล หรือว่าแสงนี่ " เอย่าตะลึง
" หึๆ ชั้นจะจัดการแกเดี๋ยวนี้แหละ " เอย่าได้ใจ วิ่งเข้าใส่มายาอีกครั้งที่กำลังงงกับการโจมตีที่ไม่เป็นผลเมื่อกี้
ย๊า!!!!
ดาบถูกฟันเหวี่ยงไปมา แต่กลับไม่โดนเป้าหมายเลย
นางพญาสวนกลับด้วยความแรงเป็น 2 เท่า หมายเอาชีวิตด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
Falcon Assault!!! เหยี่ยวตัวสีม่วงใหญ่ โฉบลงมาจากท้องฟ้าด้วยความเร็วสูง พุ่งเข้าใส่มายาทางด้านหลัง
กงเล็บถูกฝังลงบนแผ่นหลังของมายา กระชากขึ้นบนฟ้าด้วยความแรง และปล่อยลงมา
ตึง!!!
มายาตกลงสู่พื่นดินเสียงดังสนั่น
Double Strafe !! ลูกธนู 2 ลูกวิ่งเข้าสู่เป้าหมายด้วยความเร็วและ แม่นยำ
อ๊า!!!!!!! เสียงของมายาดังโหยหวน อย่างทรมาณ
" ใคร " เอย่าหันมองหาผู้ที่มาช่วย
" ชั้นเอง สาวน้อย " สไนหนุ่มท่าทางสง่า ผมสีม่วง สวมหมวก Cowboy Hat ใส่แว่นดำ Macho ยืนทรงตัวอยู่บนหลังของปิโก๊ะ ที่กำลังวิ่ง
" หลบเอย่า " หลอดไนท์หนุ่มผู้ควบปิโก๊ะมีดาบ 2 อันเหน็บอยู่ อันนึ่งคือดาบในตำนาน Muramasa อีกอันเป็นดาบ Claymore
หลอดไนท์ตะโกนสั่ง เอย่าได้ยินจึงกระโดดหลบทันที
หลอดไนท์ควบปิโก๊ะวิ่งเข้าใส่เป้าหมายทันที
ย๊า!!! ดาบ Claymore ถูกชักออกจากฝัก มายาเห็นดังนั้นจึงตวัดปีกเข้าใส่ด้วยความแรง
หลอดไนท์กล้มตัวหลบอย่างหวุดหวิด สไนหนุ่มกระโดดตีลังกากลับหลังกลางอากาศเพื่อหลบการโจมตี พร้อมกับยิงธนูใส่
!! Double Strafe !! ลูกธนู 2 ดอกปักเข้าที่ต้นคอของมายา
และลงมายืนสง่าบนพื่นทรายสีทอง
!! แบรช!!
ดาบฟันเข้าใส่ใต้ท้องของมายาอย่างจัง
เลือดสีเขียวทลักออก สร้างความเจ็บปวดได้อย่างมาก
ด้วยความเจ็บปวด ยั่วให้มายาโมโหเป็นอย่างมาก
ฉับ!!
เคร๊ง!!
มายาตอบโต้กลับด้วยความรุนแรง
แต่ ดาร์วินวิน ก็สามารถเอาดาบมารับไว้ได้
Magnum Break !!!!
แรงระเบิดทำให้มายากระเด็นออกไปไกล
ดาร์วิน ปักดาบเคมอลงกับพื่นทราย
และชักดาบ Muramasa
" เจ้าเรียกใช้ข้า " เสียงดังกึกก้องภายในหัวของดาร์วิน
" ข้าจะมอบพลังให้เจ้า " เสียงยังคงดังต่อเนื่อง แต่ดาร์วินไม่สนใจ
2H Quicken ร่างกายของดาร์วินเปล่งเป็นสีทอง
Frenzy สีทองนั้นแปล่งประกายกว่าเดิม ลักษณะท่าทางของดาร์วินเปลี่ยนไปราวกับคนบ้า
ไม่พูดจา ไม่ได้ยินเสียงใคร ร่างกายไร้ความเจ็บปวด ดาร์วินวิ่งเข้าใส่มายาในทันที
เคร๊ง!!
เคร๊ง!!
ฉับ!!
ฉับ!! ความเร็วเพิ่มขึ้นผิดจากเดิมมาก ถึงแม้มายาจะรับการโจมตีได้ แต่ก็ไม่ทั้งหมด
มายาเริ่มเสียเปรียบ ร่างของมายามีปาดแผล หลายจุด
" ฆ่ามันอย่าให้เหลือ " เสียงปริศนายังคงดังก้องอยู่ในหัว
มายาได้จังหวะสวนกลับ
เคร๊ง!! ดาบถูกยกขึ้นป้องกันการโจมตีไว้ได้
และสวนกลับได้ความแรง
Conuter Attcak!!!
ฉับ!! บาดแผลยาวเกิดขึ้นที่ลำตัวของมายา
เลือดสีเขียวไหลนองออกมา
ฉับ!! ดาร์วินยังคงฟันต่ออย่างไร้ความปราณี
ไม่นานนักมายาก็พ่ายแก่ดาร์วิน
ร่างขนาดใหญ่ล้มตึงลงกลับพื่นทราย
เลือดสีเขียวไหลนองเต็มพื่น
ลมหายใจรวยระริน
ดาร์วินยืนดูนิ่งราวกับว่าเป็นเรื่องปรกติ
สายตายังคงดุดันเช่นเดิม
" ตัดหัวมันซะ " เสียงยังคงดังก้องอยู่ในหัว
" ย้า!!! " ดาร์วินตะโกนแผดเสียงดัง ดาบฟันเข้าที่ต้นคอของมายา เลือดสีเขียวสาดกระเซ็นออก หัวของมายากระเด็นออก ร่วงลงสู่พื่นทราย
ไร้เสียงกรีดร้อง เงาของมัจจุราช ก็ผุดขึ้นจากเงาดาบ เงาสีแดงเลือด สวมผ้าคลุมถึงศีรษะเก่าขาดๆ ยืนถือเคียว ปรากฏอยู่เบื่องหน้าของดาร์วิน
" รับพลังปิศาจจากข้าซิ แล้วเจ้าจะเหนือกว่าทุกสิ่ง " เสียงเย็นช้าดังขึ้น
เมื่อสไนท์หนุ่มเห็นดังนั้น จึงเอามือล้วงกระเป๋าหยิบเอาขวดน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ออกมา
และสาดใส่ ดาร์วินทันที
เงาของมัจจุราชก็หายลับไปในทันที
" ดาร์วิน " สไนท์หนุ่มเรียกสติผู้เป็นเพื่อน
" เออ ไม่เป็นไร ขอบใจมาก จี " หลอดไนท์ตอบกลับทันที
*** Muramasa ดาบในตำนาน
ผู้ที่ครอบครองและใช้มัน จะได้รับพลังอำนาจบางอย่างจากความมืด
และถ้าผู้นั้นไม่สามารถควบคุมพลังที่ได้รับได้
ผู้นั้นจะตกเป็นทาสและกลายเป็นปิศาจไปในที่สุด
" เอย่า เป็นไรมั้ย " สไนท์หมุ่มถามขึ้นเพื่อเรียกสติ
" มะ ไม่เป็นไรค่ะ " เอย่าตอบเสียงตะกุกตะกัก เพราะยังคงตกใจอยู่
เบื่องหน้าชาย 2 คนที่มาช่วยคือ
2 องค์ลักษณ์ประจำพระองค์
หลอดไนท์หนุ่ม ดาร์วิน ดาบอำมหิต
และ
สไนหนุ่ม ดราโก้ จี มังกรแห่งพงไพร
" โอ้!! สาวน้อยคนนั้นใครน่ะ " จี ถามด้วยความสนใจ
" คิดจะจีบเด็ก เหรองัยวะ " ดาร์วิน ขัดคอทันที
" ได้ก็ดีซิ " จีตอบอย่างไม่อาย
" แหม่!! พี่จี นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ " เอย่าแซวขึ้น
" ยัยแสบ เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย " จีพูดข่มขู่ พลางเอามือขยี้หัวเอย่าอย่างคุ้นเคย
จีมักจะไปบ้านของเอย่าประจำ
จึงทำให้ทั้งสองสนิทกันเหมือนพี่ชายกับน้องสาว
" พี่ดาร์วินค๊ะ ช่วยเพื่อนหนูหน่อยซิค๊ะ " เอย่าดึงมือดาร์วิน ไปหาพีมที่ยังคงนอนไม่ได้สติ
" ใครน่ะ " ดาร์วินถามขึ้น
" เพื่อนหนูเอง ค่ะ ชื่อพีม " เอย่าตอบ
" มะ มะ เดี๋ยวพี่ช่วยเอง " จีเสนอตัว
" หยุดเลยค่ะ พี่จี อยู่ห่างๆ พีมเป็นดี " เอย่าเข้าขวางด้วยความไม่ไว้ใจ
" เห็นพี่เป็นคนยังงัย ฮะ!! " จีตะโกนถาม
" ก็ ... จะให้บอกลูซี่มั้ยค๊ะ พี่จี " เอย่าถามต่อ ชื่อบุคคลที่ 3 ที่ทำให้จีต้องแหยง
" อะ จ๊ะ ไม่ต้องและ พี่ไม่ยุ่งก็ได้ " จีตอบทำหน้าจ๋อย
ดาร์วินจึงเดินเข้าไปอุ้มพีม
" เดี๋ยวพี่จะพาไปไว้ที่บ้านเธอก่อนนะ เอย่า " ดาร์วินพูด พลางอุ้มพีมขึ้นปิโก๊ะ ไป
" อะ อ่าว แล้วชั้นจะกลับงัย วะ " จีทักท้วงขึ้น
" ก็นั้นงัย รถปิโก๊ะ ตั้ง 3 คัน เลือกเอาซิ " ดาร์วินตอบ
" เอากลับไปให้หมดนะโว้ย " ดาร์วินพูดต่อ
" จะ จะเอาไปยังงัยวะ " จีบ่นอุบอิบขณะที่ดาร์วินควบปิโก๊ะ ออกไปแล้ว
" ยัยแสบ เธอต้องช่วยชั้นแล้ว " จีหันมามองเอย่า
" แล้วหนูไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ พี่จี " เอย่าทักท้วง
" จะช่วยดีๆ หรือจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อเธอ ฮึ!! " จีพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือชั้นกว่า
" โห ก็ได้ค่ะ " เอย่าทำท่ากะฟัดกะเฟียดไม่พอใจ ถ้าพ่อของเอย่ารู้ว่า เอย่าเข้าไปต่อสู้กับมายาตัวต่อตัว เอย่าคงโดนลงโทษเป็นแน่
ทั้ง 2 จึงช่วยกันพยุงไนท์ทั้ง 8 และพาขึ้นไปบนรถปิโก๊ะ
" เธอคุม คันหลังนะ เดี๋ยวอีก 2 คัน ชั้นจัดการเอง " จีสั่งการทันที
" ก็ได้ ค่ะ " เอย่าตอบรับแม้จะไม่พอใจก็ตาม
ทั้ง 2 จึงควบรถปิโก๊ะกลับเมืองอิสดรู
รถปิโก๊ะ วิ่งซ้ายทีขวาที เซไป เซมา เป็นเพราะ เอย่าและ จี ไม่เคยควบรถปิโก๊ะมาก่อน
" ไอ้ห่านบ้า วิ่งดีๆ ซิโว้ย " จีตะโกนใส่ปิโก๊ะ ทั้ง 2 ตัว
" เป็ดไม่ใช่เหรอพี่จี " เอย่าตะโกนตอบ
" มันก็เหมือนกันแหละน่า " จีตะโกนกลับ
ทั้งคู่จีงบังคับอย่างทุลักทุเล และตาม ดาร์วินกลับ อิสดรูไป
ณ.เมืองอิสดรู บ้านของเอย่า
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้น
แอ๊ด!! ประตูแง้มออก เผยร่างไนท์หนุ่มหน้าตาตื่น อยู่หน้าประตู ในมืออุ้มร่างอโคไลท์ที่ชุดเปลื่อนเลือดสีแดงสดเต็มตัว
" เกิดอะไรขึ้น ดาร์วิน " พ่อของเอย่าถามอย่างเป็นกังวล
" เข้ามาก่อนมะ " พ่อของเอย่าเอ่ยชวนทันที ดาร์วินจึงอุ้มพีมเดินเข้าไปข้างในและวางลงบนโซฟาภายในบ้าน
" อริต้า " พ่อของเอย่าผงะออก สีหน้าตกใจอย่างมาก
......
ความคิดเห็น