คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การแข่งขัน
เช้าวันใหม่ วันที่พีมจะได้ไปสอบเพื่อเป็นสตอเกอร์ อย่าที่ตั้งใจไว้
ณ.สมาคมโจรใต้พีระมิด
เช้านี่แปลกกว่าทุกๆ วัน คือ พีมตื่นก่อนพี่ชายสุดแสบ
แอ๊ด!! ห้องของซาดัสถูกเปิดออก
ใต้ผ้าห่มมีพี่ชายสุดแสบซุกตัวอย่างอบอุ่น
ในขณะที่ซามิน ลุกขึ้นไปกำลังอาบน้ำอยู่
" เสร็จแน่ ขอเอาคืนมั้งล่ะ " พีมพูดเปรยเบาๆ อยู่ข้างเตียงของซาดัส
" เอ๋!! จะแกล้งไรดีนะ " พีมคิดหาวิธีแกล้วพี่ชายของตน สายตาเหลือบไปเห็น รูททาปากของพี่ซามินเข้า
" อ่า คิดออกแล้ว " พีมคว้ารูททาปากของพี่ซามินมาไว้ในมือ และเดินไปข้างๆ ห้องน้ำ
" พี่ซามินค๊ะ พีมยืม รูททาปากของพี่หน่อยนะค๊ะ " พีมขออนุญาติซามินก่อนจะนำไปใช้
" จ้า ตามสบายจ้า " ซามินขานกลับ พีมก็กลับมาหาพี่ชายที่ยังนอนหลับไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง
" อิๆ " พีมหัวเราะเบาๆ พลางเอารูททาปาก วาดหนวดใส่ ทาปากสีแดง ระเลงขอบตาของพี่ชายซะจนดูคล้ายกับแมวก็ไม่ปาน
" ฮ่าๆๆ " พีมหัวเราะเปาๆ ชอบใจ
ขณะนั้นพี่ซามินก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
" แต่งหน้าอยู่เหรอจ๊ะ พีม " ซามินถามด้วยความสงสัย
" แฮะๆ ป่าวค่ะ พีมไปก่อนนะ " พีมหัวเราะแหย๋ๆ ก่อนเดินออกจากเตียง เผยให้เห็นร่างของซาดัสที่นอนหน้าคล้ายแมวอยู่บนเตียง
" ว้าย!! " ซามินอุทานขึ้น
" แฮะๆ อย่าไปบอกพี่ซาดัสนะค๊ะ " พีมขอร้องพี่ซามินให้ช่วยเข้าข้าง
" จะ .. จ๊ะ " ซามินรับคำ ทำหน้าแหย๋ๆ จากนั้นพีมก็เดินออกจากห้องไป
" ซาดัส ตื่น ไปอาบน้ำได้แล้ว " ซามินปลุก
" ง่า!! จ๊ะๆๆ " ซาดัสตอบเสียงงัวเงีย แล้วลุกขึ้น เดินโซเซเข้าห้องน้ำไป
" ว๊าก!!! " ซาดัสตะโกนสุดเสียง ด้วยความตกใจที่เห็นหน้าตัวเองในกระจก
" ยัยตัวแสบ!!! " ซาดัสตะโกสลั้นพีระมิดอีกครั้งด้วยความแค้น
ณ.หน้าพีระมิด
พีมยืนรอพี่ทั้ง 2 อยู่ครู่หนึ่ง
" พี่ซามิน " พีมทักขึ้นเมื่อเห็นพี่สาวเดินออกมา
" แล้ว พี่ซาดัสล่ะค๊ะ " พีมถามถึงคู่กรณีทันที
" แฮะๆๆ ก็อยู่ข้างหลังพีมงัย " ซามินหัวเราะแหย๋ๆ แล้วชี้ไปข้างหลังพีม
มะเขกของพี่ชายสุดแสบเขกลงบนหัวของสาวน้อยอย่างจัง
" โอ้ย!! เจ็บ " พีมอุทานขึ้น
" สมน่า แกล้งพี่ก่อนทำไมล่ะ " ซาดัสพูดขึ้น
" ง่า!! " พีมร้องคราง แต่ก็ไม่ได้แก้ตัว และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
แล้วทั้ง 3 เดินไปยังจุดหมายปลายทาง
ณ.สมาคมโจรใกล้ Comodo
" นี่ก็ใกล้ 9 โมงและ " พีมพูดขณะอยู่หน้าประตูสมาคม
" ตื่นเต้นล่ะซิ " ซามินถามอย่างรู้ทัน
" ค่ะ " พีมตอบรับ
" สู้ๆ นะพีม " ซามินให้กำลังใจ
" แล้วอย่าไปแก้ผ้าคู่แข่งซะล่ะ " ซาดัสพูดขึ้น
" ง่า!! ใครจาไปทำแบบนั้นล่ะ " พีมตอบ และเดินเข้าไปยังสมาคม
" สวัสดีค่ะ " ผู้รับสมัครคนเดิมทักขึ้น
" สวัสดีค่ะ " พีมทักทายกลับ
" เชิญทางห้องโน่นเลยค่ะ ตอนนี้มาก็ใกล้ครบหมดแล้ว " ผู้รับสมัครเชิญพีมไปห้องรอแข่งขัน
" คะ ค่ะ " พีมตอบด้วยอาการตื่นเต้น ตัวสั่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหว่ะ มือเย็นเชียบ
" พีมไปก่อนนะ เดี๋วจะมาบอกผล ค่ะ " พีมบอกกับพี่ๆ ทั้ง2
" จ้า " ซามินขานรับ
" สู้เค้านะพีม " ซาดัสกล่าวให้กำลังใจ
" ค่ะ " พีมรับทราบแล้วเดินเข้าไปยังห้องที่เตียมไว้
ห้องนี่เป็นห้องสี่เหลี่ยมกว้างพอสมควร
ในนั้นมีโร็กที่มารอการสอบอยู่เกือบครบแล้ว
โร๊กส่วนใหญ่เตียมอาวุธมาครบมือ เสื้อเกราะอย่างดี
โล่คุณภาพสูง และยังมีดาบ มีด อาวุธสารพัด ที่ติดตัวมา ยังกับว่าจะออกไปสู้ในสนามรบอย่างงั้นแหละ
ด้านหน้า มี ข่าน ผู้คุมสอบยืน กอดอก รอเวลาอยู่ตรงกลาง
เมื่อข่านเห็นว่าผู้เข้ามามากันครบหมดแล้ว
" ทุกท่าน เวลาที่ท่านรอคอยมาถึงแล้ว " ข่านกล่าวขึ้น คำประกาศก่อนเริ่มแข่งถูกประกาศขึ้น ยิ่งทำให้พีมตื่นเต้นหนักกว่าเดิมเสียอีก
" หวังว่าทุกท่านคงจำกฏและกติการที่ข้า บอกไว้ได้ " ข่านกล่าวต่อ
" ข้าจะเริ่มการแข่งขันนะบัดนี้ " ข่านประกาศเริ่มการแข่งขัน
" ประตูแห่งชัย วังวนแห่งการต่อสู้ จงเปิดออก " ข่านกล่าวขึ้น
กำแพงด้านหนึ่ง ค่อยๆ แยกออกจากกัน เผยให้เห็นปากถ้ำ ซึ่งอยู่ไกลจากห้องไปเพียง 50 เมตร
ด้านข้างเป็นป่า มีต้นไม้ใหญ่มากมาย
" ไปได้ " ข่านกล่าวต่อ จากทั้ง 27 คนในห้องก็วิ่งกรูไปยังปากถ้ำ ผลักกัน แย่งกันไป ตลอดทาง
บางคนหยิบมืดข้างกาย ฟันกัน เสียงดังยังกะสงครามขนาดย่อม
พีมยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน ได้แต่ยืนมอง คนเหล่านั้นสู้กัน บางคนก็เข้าถ้ำไปแล้ว
" เจ้าไม่ตามพวกนั้นไปล่ะ " ข่านเดินมาใกล้พีม แล้วถามด้วยความสงสัย
" ตะ ตาม เหรอค๊ะ " พีมตอบเสียงสั้นเพราะยังคงตื่นเต้น
" เจ้ามาแข่งไม่ใช่เหรอ " ข่านถามต่อ
" ค่ะ แต่ไม่เห็นต้องตามไปเลยนี่ค๊ะ " พีมตอบแบบไร้เดียงสา
ถึงกับทำให้ข่านถามอะไรไม่ออก
" หนูจะรอยู่นี่จนกว่า เพชรนั้น จะมาหาหนูเอง " พีมพูดขึ้นคลายความสงสัยของข่าน
ซึ่งทำให้ข่าน รู้ทันถึงแผนการของพีม
" ฉลาด " ข่านกล่าวชม
" แฮะๆ " พีมหัวเราะแหย๋ๆ
" พยายามเข้า แล้วเจ้าจะสำเร็จ " ข่านพูดให้กำลังใจพีมแล้วเดินไปนั้งรอที่โต๊ะอีกด้านหนึ่งของห้อง มองไปยังปากถ้ำ เพื่อรอผู้ชนะ
ภายในถ้า ไม่ได้มีแต่ทางวกวนเพียงอย่างเดียว ยังมีมอนเตอร์ต่างๆ ที่คอยขว้าง อยู่ตลอดเวลา แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ผู้แข่งขันกลัวเลยแม้แต่น้อย
แต่ที่น่ากลัว เห็นจะเป็นการต่อสู้ของผู้เข้าแข่งขันด้วยกันซะมากกว่า ที่งัดวิธีสารพัด มาใช้ในการแข่งขัน
ทั้งพิษ ยานอนหลับ กับดักต่างๆ
บางคนสลบอยู่ภายในถ้ำ บางคนมีรอยแผลชกรรณ์
เสียงของคมดาบฟาดฟัน ดังออกมาถึงข้างนอก
1 ชั่วโมงผ่านไป
ความอ่อนล้าก็เข้ามาเยือนผู้เข้าแข่งขัน ที่ยังคงรอดอยู่
พีมขยับเดินออกห่างจากข่านในระยะหนึ่ง
และเงี่ยหูฟังตลอดเวลา ว่ามีคนวิ่งมาหรือยัง
15 นาทีต่อมา
ตึก ๆ ๆ เสียงฝีเท้าวิ่งด้วยความเหนื่อล้า ออกมาจากถ้ำ
!! Hiding !! พีมใช้สกิลหายตัวทันที ที่ได้ยินเสียง
ชายร่ายใหญ่หน้าตาซีดเซียว เลือดไหลออกตามตัว มือหนึ่งถือถุงดำในมือ ถุงแห่งชัยชนะ
วิ่งตรงมาที่ข่าน และวิ่งผ่านพีมไป
เมื่อได้ระยะ
!! Hiding !! พีมปรากฏตัวด้านหลังของชายคนนั้น
ห่างเพียงไม่กี่เมตร ระยะที่พีมคิดว่าไม่สามารถหลบ Frost Driver ไปได้
!! Frost Driver !! และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ อาจด้วยความเหนื่ออ่อน ชะล่าใจ และคาดไม่ถึงว่าจะมีคนเล่นแบบนี้
ชายคนนั้นติดอยู่ในก้อนน้ำแข็งของพีมทันที
" เสร็จ " พีมพูดขึ้นด้วยความดีใจ
และเดินเข้าไปใกล้
!! Steal !! ถุงดำถูกคว้าออกจากมือชายคนนั้นทันที
" ปล่อยข้านะ นังเด็กบ้า " ชายคนนั้นกล่าวขึ้นเสียงไม่พอใจ
" ง่า!! " พีมสะดุ้ง ถอยหลังออก
" ออกไปได้เมื่อไหร่ ข้าจะฆ่าเจ้าซะ นักเด็กบ้า " ชายคนนั้นขู่ด้วยน้ำเสียงเครียดแค้น
พีมไม่สนใจและวิ่งสุดตัวไปหาข่านทันที ด้วยหน้าตาตื่น
" อ่ะ นี่ค่ะ " พีมแกะถุงดำออก และหยิบเพชรสีแดงสดขึ้นมา และส่งให้ข่าน
" ฮ่าๆๆ " ข่านหัวเราะชอบใจ
" บัดนี้ข้าได้ผู้ชนะการแข่งแล้ว " ข่านกล่าวเสียงดังกังกาลมาก
" ขอทุกท่านที่ยังอยู่ในสนามแข่ง จงยืนเฉยๆ " ข่านกล่าวต่อ
" ข้าจะส่งท่านมายังห้องแห่งนี้เอง " ข่านกล่าว พร้อมร่ายเวทอะไรบางอย่าง
แสงวูบวาบออกจากปากถ้ำ วิ่งเข้ามาในห้อง เมื่อแสงสิ้นลง ก็เผยตัวตนของผู้เข้าแข่งขันทุกคน
บางคนถูกฟันเข้าที่หลัง บางคนไม่รู้สึกตัว บางคนมีมีดปักอยู่ที่หัวไหล่
มันเป็นภาพที่น่ากลัวมาก พีมหันหน้ากลับทันทีที่เห็นภาพผู้คนเหล่านั้น
" สงครามน่ากลัว กว่านี้เยอะ " ข่านพูดกับพีม
" หนูไม่ชอบแบบนี้เลย " พีมพูดด้วยความกลัว
" ใช่ ฉันเองก็ไม่ชอบ " คำพูดแทนตัวตัวถูกเปลี่ยนเพื่อสร้างความคุ้นเคย
" แก!! นังเด็กบ้า ข้าจะฆ่าเจ้าซะ " ชายคนที่ติดในน้ำแข็งเมื่อกี้นี้ตะโกนขึ้น จากนั้นวิ่งเข้าหาพีมที่ยังหันหลังอยู่ ง้างดาบในมือ
หวังปลิดชีพ
เคล๊ง!!! ดาบของข่านฟันเข้าที่ดาบของชายคนนั้น กระเด็นออกจากมือ และหักเป็น 2 ส่วน
" การแข่งขันจบแล้ว " ข่าวกล่าวเสียงเรียบ
" แต่ นังนั้งมันขโมย ของๆ ข้า " ชายคนนั้นกระแทกเสียงใส่ข่าน
" หึ เจ้าจำกฏที่ข้าบอกไม่ได้รึ " ข่านถามกลับเพื่อเตือนสติ
ชายคนนั้นนิ่งเงียบ จ้องมาที่พีมด้วยนัยตาโกรธแค้น รังสีอาฆาตแผ่ออก
พีมตัวสั้นขึ้นมาทันที
ชายคนนั้น เดินกลับออกจากห้องไป เพราะจนต่อคำพูด
" ข้าหวังว่า ความแค้นเคืองที่เกิดขึ้นในวันนี้ จะจบลงในห้องแห่งนี้ด้วยเช่นกัน " ข่านกล่าว
" พวกท่านสามารถพักรักษาตัวที่นี่จนกว่าจะหาย ดี " ข่านกล่าวเชิญชวน
" ไว้โอกาสหน้า ข้าหวังว่าจะได้เจอพวกท่านอีกครั้ง " ข่าวกล่าวและก้มหัวทำความคำรพเพื่อเป็นการให้เกรียจผู้เข้าแข่งขัน
" เธอมากับชั้น " ข่านบอกกับพีม และเดินออกจากห้อง พาพีมไปยังอีกห้องๆ นึ่ง ที่มีประตูอยู่ด้านหลังข่าน
" การแข่งขันรอบที่สอง " ข่านพูดขึ้นกับพีม
" ค่ะ " พีมรับคำ ตอนนี้ความตื่นเต้นได้หายไปสิ้น อาจเพราะผ่านรอบแรกมาได้ ความกดดันก็เลยลดลง
" เจ้า ต้องเข้าประตูนั้นให้ได้ " ข่านพูดขึ้น
" โดยจะต้องผ่านข้าไปก่อน " ข่านพูดต่อ คราวนี้ทำเอาพีมสะดุ้ง นั้นหมายความว่าพีมจะต้องสู้กับข่าน
" ข้าจะกันแค่ไม่ให้เจ้าผ่านประตูนี้ไปเท่านั้น " ข่านกล่าวอย่างรู้ทัน
" คะ ค่ะ " พีมตอบเสียงตะกุกตะกัก ข่านไปยืนรออยู่หน้าประตูเรียบร้อยแล้ว
" ข้าให้เวลาเจ้า 4 ชั่วโมง " ข่านบอกกำหนดเวลาให้กับพีม
" พร้อมแล้ว เข้ามาได้เลย " ข่านพูดให้พีมลงมือ
" ค่ะ " พีมขานรับและวิ่งสุดตัวไปยังข่าน
" ย๊า!! " พีมกระโดดลอยตัวขึ้น พุ่งไปด้วยความเร็ว หมายจะกระโดดถีบที่หน้าอก
ข่านเอามือจับที่ข้าเท้าของพีม ทำให้พีมเสียการทรงตัวและล้มลง
" โอ้ย!! " พีมอุทานขึ้น และหันไปมองเป้าหมายที่ยังคงยืนนึ่ง
" 4 ชั่วโมงเท่านั้น " ข่านย้ำเร่งพีมขึ้นอีก
" ย๊า!! " พีมวิ่งเข้าใส่อีกครั้ง เมื่อใกล้ถึงเป้าหมายกพีมกระโดดหมุนตัว ตีลังกากลับหลัง หมายจะเตะเข้าที่ปลายคาง
แต่ข่านรู้ทัน เอามือข้างขวา มารอรับที่ปลายคางเรียบร้อยแล้ว เนื่องด้วยความเร็ว พีมไม่อาจหยุดการโจมตีได้
หมับ!!! ข่านจับที่ปลายเท้าของพีม นั้นทำให้พีมเสียการทรงตัว หล่นกระแทกพื่นอย่างแรง
" โอ๊ย!! " พีมร้องด้วยความเจ็บปวดพลางลุกขึ้นเอามือจับที่ก้นกบ
" หักไปแล้วมังเนี่ย " พีมบ่นไม่พอใจ
" หึ " ข่านหัวเราะในลำคอ
เมื่อการโจมตี 2 ครั้งไม่สามารถแตะตัวเป้าหมายได้เลย
พีมจึงถอยหลังกลับไปที่เดิม นั้งลง หลับตานึ่งคิดแผนการ
ซึ่งมีข่านยืนรอพีม อยู่ที่หน้าประตู
5 นาทีผ่านไป พีมลุกขึ้นมาด้วยความเร็ว
!! Hiding !! และหายตัวไปทันที
ข่านยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น
ไม่นานข่านก็ร่ายมนต์อะไรบางอย่าง
" ดวงตาแห่งอัคคี จงเผยร่างศัตรูแก่ข้า Sight " ลูกไฟระเบิดขึ้นกลางอากาศ วิ่งวนไปรอบตัวข่าน ไม่นาน ก็พุ่งตัวไปยังพีมซึ่งกำลังซ่อนตัวอยู่
ฟุ๊บ!! ร่างของพีมปรากฏขึ้น
" แฮะๆๆ " พีมหัวเราะแหย๋ๆ แผนการของตนไม่สำเร็จ
" หึ " ข่านหัวเราะในท่าทีของพีม
" เข้ามา " ข่านท่าพีมอีกครั้ง
" ย๊า!! " พีมวิ่งเข้าไปหาข่าน
กระโดด เตะสองจังหวะ ล่างบน
แต่ข่านสามารถเอามือกันไว้ได้หมด
พีมกระโดด ถอยหลังมาตั้งหลักใหม่ ในหัวไร้ซึ่งความคิดที่จะเอาชนะ
" หึ คิดไม่ออกลล่ะซิ " ข่านกล่าวอย่างรู้ทัน
" ย๊า!!! " พีมวิ่งเข้าไปใหม่ ชกหลอกซ้าย ขวา แต่ข่านก็จับทางได้อยู่ดี
พีมจึงกระโดด ออกมาแล้วพูดขึ้น
" แล้วจะเข้าไปได้ยังไงล่ะเนี่ย " พีมพูดลอยๆ ออกมา และนั้งแผะลงกับพื่น นั้งมองข่านตาแป๋ว
" หึ ยอมแพ้แล้วเหรอ " ข่าวพูดขึ้น
" พี่ค๊ะ ข่านแปลว่าไร " พีมถามขึ้น เป็นคำถามที่ข่านเองก็ยังไม่รู้คำตอบ และยังงง ว่าจะอย่างรู้ไปทำไมในเวลาแบบนี้
" จะเล่น ลูกไม้ไหนอีกล่ะ " ข่านพยายามจับทาง
" ชื่อพี่แปลว่าไร ค๊ะ " พีมยังคงถามซ้ำ
" เอ่อ.. " ข่านอ่ำอึ่ง
" ไม่รู้สิ " ข่านตอบกลับ
" นี่เวลาแข่งขันนะ " ข่านกล่าวย้ำ
" พี่มาจากไหนค๊ะ " คำถามที่สองถูกยิงออกไป
ข่านยืนนิ่ง พยายามคิดว่า พีมจะมาไม้ไหน
" พี่มาจากไหนค๊ะ หนูอยากรู้ " พีมถามอีกครั้งด้วยเสียงออดอ้อน
ข่านยังคงนิ่งไม่ตอบคำถามอะไร
" อ้าว ไม่รู้ได้งัยว่าตัวเองมาจากไหน แย่ๆๆๆ " พีมบ่น พลางส่ายหน้า
ข่านสะดุ้งเมื่อถูกบ่นใส่เพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง
" จะรู้ไปทำมัย " ข่านพูดขึ้นคลายความรำคาญ
" ตอบมาซิค๊ะ " พีมยังคงถามต่อ ข่านยืนนิ่ง ออกอาการเครียด
" ว้า!! น่าสงสารจัง ไม่รู้ว่าตัวเองมาจากไหน " พีมพูดขึ้น ทำสีหน้าสงสารข่าน
ข่านยังคงยืนนิ่ง สงบ หลับตาลง พยายามไม่ฟัง
" พี่มีแฟนหรือ ยัง " พีมถามอีกคำถามใส่ พลางลุกขึ้น
ข่านลืมตาทันที ด้วยทาทางระแวง
" ยังไม่มีเหรอ " พีมยังคงเดาสุ่มสี่สุ่มห้า
" มีแล้ว " ข่านตอบเสียงห้วน
" แฟนชื่อไร อ่ะ " พีมถามต่อ ข่านกลับไม่ตอบ
ตอนนี้ข่านรู้สึกรำคาญเป็นอย่างมาก ที่ต้องทำฟังคำถามเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ของตัวเอง
ถ้าเป็นอย่างงี้ ทั้ง 4 ชั่วโมง ล่ะก็ แย่แน่
" อ้าวจำชื่อแฟนตัวเองไม่ได้เหรอค๊ะ " พีมยังถามยั่วประสาท
" หึ " ข่านหัวเราะในลำคอ แต่ไม่ได้ตอบอะไร
ขณะที่พีมค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ๆ โดยที่ข่านไม่รู้ตัว
" นี่ๆ " พีมเรียกข่าน
ข่านเงียบไม่ตอบ
" ง่า หูตึงตั้งแต่เมื่อไหร่ " พีมยังคงเดาคำตอบมั่ว อยู่ดี
" ไม่ได้ตึง " ข่านหลุดปากตอบเพราะความรำคาญ
" อ่า พูดได้ด้วย " พีมถามขึ้น และทำหน้าตกใจ
ข่านไม่ตอบ ได้แต่ยืนกล้มหน้าตั้งสติ
ตอนนี้พีมเองก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะผ่านไปได้ยังงัย
นึกได้อย่างเดียว ไม่เอาด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่เอาด้วยกล ก็มารยาหญิงแล้วกัน
ข่านเองก็ เครียดขึ้น เพราะยังคงเดาไม่ถูกว่าพีมจะเล่นไม่ไหน ได้แต่ยืนนึ่งเก็บอารมณ์อยู่อย่างนั้น
" คิดจะเล่น สงครามจิตวิทยาเหรอ " ข่านเงยหน้าขึ้น แต่ก็ต้องผงะ เพราะเป้าหมายได้หายไปแล้ว
" ดวงตาแห่งอัคคี จงเผยร่างศัตรูแก่ข้า Sight " ข่านร่ายเวทด้วยความไวอีกครั้ง
ร่างของพีมปรากฏขึ้นตรงหน้าข่านห่างไม่กี่เซน
พีมรวมพลังไว้ที่มือตั้งแต่แรก รอเวลาให้ข่านใช้ Sight เพื่อเผยร่างพีมขึ้นมา เท่านั้น
!!Strip Armor!! พีมเอามือสัมผัสที่ตัวของข่าน โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
เสื่อคลุมช่วงบน หล่นลงกับพื่น เผยช่วงบนที่เปลื่อยปล่าว
พีมกระโดด ถอยหลังกลับทันที
ข่านเองก็ตกใจ แต่ก็ตั้งสติได้ และยังนิ่ง อยู่ที่เดิม
" หึ แสบนักนะ " ข่านกล่าวขึ้น
" ขอบคุณค่ะ " พีมรับคำชมด้วยหน้าตาใสซื่อ ราวกับว่าเป็นเรื่องปรกติ
" อีก 3 ชั่วโมง " ข่านกล่าวย้ำเวลา
" ถ้าแฟนมาเห็นแบบนี้จะไม่ว่าเอา เหรอค๊ะ " พีมยังยิงคำถามยุ่วประสาทต่อไป
ข่านนิ่งเงียบไม่ตอบ
" ว้า!! แฟนพี่นี่ดีจัง ใจกว้างดี " พีมตอบคำถามให้ตัวเอง ด้วยการเดาสุ่ม
" ไม่ใช้โว้ย " ข่านตะโกนขึ้น อย่างเสียสติ
แต่ก็ยังคงนิ่งรวบรวมสติใหม่
" อ้าวเหรอค๊ะ " พีมยังคงถามต่อ
ไม่มีเสียงตอบกลับจากข่านแต่อย่างใด
"พี่มาอยู่นี่ไม่คิดถึงแฟนเหรอค๊ะ " พีมถามต่อ
ข่านกล้มหน้าตั้งสติอีกครั้ง
" ง่า!!! เป็นใบ้ไปแล้วเหรอค๊ะ " พีมถาม พลางเอียงคอด้วยความสงสัย
" จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย หึ " ข่านตะโกนสุดเสียงพร้อมเงยหน้าขึ้น
!! Frost Driver !! ก้อนน้ำแข็งวิ่งเข้าใส่ข่านระยะประชิด พร้อมกับพีมที่กระโดด พุ่งตามไปสุดตัว
" เฮ้ย!!! " ข่านอุทานขึ้น พลางกระโดดออกจากจุดเดิมเพื่อหลบก้อนน้ำแข็งที่วิ่งเข้ามา
น้ำแข็งวิ่งชนประตูด้วยความแรง ประตูแง้มออกเล็กน้อย
ขณะที่พีมก็กระโดด และกระแทกประตูห้องเข้าไป
กลิ้ง ตีลังกาไม่เป็นท่า นอนแผะลงกับพื่นห้อง
ข่านลุกขึ้น และเดินตามเข้าไปในห้อง
" โฮีะๆๆ " เสียงหัวเราะของชายชราในห้อง ดังขึ้น
" เสียท่า มาล่ะซิ ข่าน " ชายชรา กล่าวอย่างรู้ทัน
" ครับ นายท่าน " ข่านกล่าวอย่างนอบน้อม
" เจ้าชนะ " ข่านกล่าวกับพีม ที่ยังคงนั่ง งง อยู่กับพื่น
" ลุกขึ้นมาเถอะ สาวน้อย " ชายชราบอกกับพีม
พีมก็ลุกขึ้นและไปยืนข้างๆ ข่าน
" เจ้าชื่ออะไร ล่ะ " ชายชรากล่าวถาม
" พีม ค่ะ " พีมตอบเสียงใส ความกดดันได้หายไปสิ้น
" เจ้าได้รับเลือกเป็นสตอเกอร์ แล้วนะ " ชายชรากล่าวต่อ
" ขอบคุณค่ะ " พีมตอบเสียงใสเช่นเดิม
ชายชราลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินไปยังพีมที่ยืนอยู่ข้างหน้า
" คุกเข่าลงซิ พีม " ชายชรากล่าวอย่างอ่อนโยน
พีมค่อยๆ คุกเข้าก้มหน้า
" ข้าแต่บิดาแห่งผู้สร้าง บัดนี้ ขอจักขอพลังแห่งท่าน จงบัลดาลพลังให้แก่คนผู้นี้ด้วยเถิด " ชายชราร่ายมนต์บางอย่าง
" แบมือมาซิ พีม " ชายชราสั่ง
พีมจึงยืนมือออกไป
" นี่ ของๆ เจ้า " ชายชราเอามือวางบนฝ่ามือของพีม แสงสีดำ กับแสงสีขาวประกฏขึ้นรอบห้อง และวิ่งเข้าไปที่ระหว่างฝ่ามือของพีมและชายชราผู้นั้น
ปรากฏเป็นรูปร่างของแหวน โดยมีหินมีน้ำเงินประดับอยู่กลางหัวแหวน
" Rogue's Treasure " ชายชราเอ่ยชื่อขึ้น
" แหวนนี้ จะอยู่กับเจ้าไม่ว่า เจ้าจะไปที่ไหน " ชายชรากล่าวต่อ
" พลังของมันจะสถิตอยู่กับเจ้า และใช้มันให้เป็นประโยชน์ " ชายชรากล่าวต่อ
" พลัง .. " พีมสงสัยกับคำๆ นี้ ยิ่งนัก
" โฮีะๆๆ เดี๋ยวเจ้าจะรู้เอง " ชายชราตอบ
" ค่ะ " พีมตอบรับ
" ลุกขึ้นได้ " ชายชรากล่าว พีมจึงลุกขึ้นยืน หยิบแหวนที่อยู่ในมือ ขึ้นดู
" และนี่ ชุดของเจ้า " ชายชรากล่าวต่อ
พร้อมกับเอามือแตะที่หัวของพีม ชุดที่พีมใส่อยู่กลายเป็นสีขาวโพน และระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ กลายเป็นละอองสีขาวสว่างใส ตัวของพีมก็กลายเป็นสีขาวไปด้วย ละอองรอบๆ ตัวเข้ามากลับเข้ามารวมเป็นเสือผ้า
ห่อหุ้มร่างกายของพีมอีกครั้ง กลายเป็นชุด กางเกงมีน้ำตาล สั้นจนถึงโคนขา เผยขาเรียวขาวเนียนยังกับคุณหนู
เสื้อรัดรูปสีน้ำเงิน เปิดหน้าท้อง โชว์หน้าท้องที่แบนราบ ผ้าคลุมผืนใหญ่มีน้ำเงินขอบขนสัตว์สีขาว ปรากฏขึ้นเป็นเสื้อคลุม และที่สะเอวด้านหลัง
" ว้าว!! " พีมตะลึงกับชุดใหม่ พลางหมุนตัวไปหา ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
" ขอบคุณค่ะ " พีมกล่าวขอบคุณอีกครั้ง
" โฮ๊ะๆๆ น่ารักใช่มั้ย ข่าน " ชายชรากล่าวแซว
" คะ .. ครับ " ข่านตอบเสียงตะกุกตะกักเมื่อเห็นพีม ในชุดแบบนี้
" โอ๊ะๆๆ พาพีมไปพักผ่อนได้แล้ว ข่าน " ชายชรากล่าว
" ครับ " ข่านเดินนำพีมออกจากห้องไป
" เธอน่ารักมากในชุดนี้ " ข่านกล่าวชม
" ขะ .. ขอบคุณค่ะ " พีมกล่าวด้วยเสียงอาย แก้งแดงระเรื่อ ไม่เคยมีใครชมซึ่งๆ หน้าแบบนี้มาก่อน
" ฉันจะเป็นคนฝึกให้เธอเอง ตลอด 1 เดือน " ข่านกล่าวถึงหน้าที่ของตนให้พีมฟัง
" ค่ะ "
" วันนี้เทอกลับบ้านไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยเริ่มฝึกกัน "
แล้วทั้งคู่ก็นัดเวลา และสถานที่ฝึก
" ไว้เจอกัน สาวน้อย " ข่านกล่าวขึ้นพร้อมโบกมือลา และเดินกลับเข้าไปยังห้องพักของตน
พีมก็เดิน ออกมา วิ่งตรงมายังพี่ๆ ทั้ง 2 ที่ยังคงนั้งรออยู่
" พี่ซามิน พี่ซาดัส " พีมเรียกเสียงใส
" ฮ๊ะ!!! " ซาดัสอุทานขึ้นด้วยความตกใจ
" โอ้ โห น่ารักกว่าชุดเก่าอีก " ซามินพูดขึ้น
" นี่ ได้แหวนมาด้วย " พีมก็ชูแหวนให้ พี่ๆ ทั้ง 2 คนดู แล้วหมุนตัวไปรอบๆ โชว์ชุดใหม่
" ใส่ได้เหรอเนี่ย วงใหญ่กว่านิ้วพีมตั้ง แยะ " ซามินเอ่ยขึ้น
" นั้นซิ ลืมดู เลย " พีมเกาหัว คิดว่าจะทำอย่างไรดี
" เอาไปเปลี่ยนดีก่า " พีมพูดขึ้น แล้ววิ่งกลับเข้าห้องเมื่อกี้ไป
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
" เข้ามาซิ พีม " ชายชรากล่าวเชิญ
พีมถึงกับงง ว่ารู้ได้อย่างไร
" รู้ได้งัยค๊ะ ว่าเป็นพีม " พีมถามเพื่อความสงสัย
" โฮ๊ะๆๆๆ รู้ซิ " ชายชราตอบ
" นี่ ของเจ้า " ชายชรายื่นสร้อยสีเงินให้พีม
" หะ .. ให้พีมเหรอค๊ะ " พีมถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
" โฮ๊ะๆๆๆ เจ้าใส่แหวนไม่ได้ ข้าก็เลยให้สิ่งนี้แก่เจ้า " ชายชรากล่าวตอบ
" ร้อยมันไว้กับแหวนซิ " ชายชราบอกวิธีให้แก่พีม
" อ๋อ ค่ะ ขอบคุณค่ะ " พีมกล่าวขอบคุณ พลางเอาแหวนคล้องไว้กับสร้อยแล้วห้อยไว้ที่คอ
" ลองจับที่แหวนแล้วท่องตามข้า " ชายชรากล่าว
พีมเอามือจับแหวนที่ไว้
" ข้าแต่ผู้ให้กำเนิด จงเผยพลังแก่ตัวข้า " ชายชรากล่าวขึ้น
" ข้าแต่ผู้ให้กำเนิด จงเผยพลังแก่ตัวข้า " พีมพูดตาม จู่ๆ แหวนก็เรืองแสงสีน้ำเงิน หูของพีมค่อยๆ กลายเป็นปีกของปิศาจสีดำ
" ง่า!! นี่มันอะไร กัน " พีมร้อง ถามด้วยความตกใจ หูนั้นลี่ลง ราวกับว่ามันเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายพีม ที่พร้อมจะทำลักษณะตามอารมณ์ของนายมัน
" โฮ๊ะๆๆๆ พลังแห่งการรับรู้ หูนี่จะทำให้เจ้าได้ยินทุกอย่าง แล้วเห็นทุกอย่าง " ชายชราตอบข้อสงสัยของพีม
" ง่า!!! แล้วจะเอาออก ยังงัยอ่า " พีมร้องถามอีกครั้ง
" โฮ๊ะๆๆๆ ก็ท่องกลับซิ " ชายชราตอบ
" ข้าแต่ผู้ให้กำเนิด จงผนึกพลังแก่ตัวข้า " ชายชราพูดขึ้น
พีมก็ท่องตาม แหวนกลายเป็นสีม่วงอีกครั้ง ปีกของปิศาจค่อยๆ เรืองแสงสีขาว และหดกลับกลายเป็นหูของมนุษย์ ดังเดิม
พีมเอามือจับที่หูเพื่อความแน่ใจ
" อ่า!! " พีมพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ
"โฮีะๆๆๆ " ชายชราหัวเราะขึ้น
" ขอบคุณค่ะ " พีมกล่าวขอบคุณ
" เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ " ชายชรากล่าวขึ้น
" ค่ะ " พีมตอบรับและเดินออกจากห้องไป หาพี่ๆ ที่นั้งรออยู่ด้านนอก
ทั้ง 3 เดินทางกลับ และคุยกันอย่างสนุกสนาน
จนถึงนครมอรอค
ความคิดเห็น