คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Frost Driver และ อดีตแห่งคุนลุ้น
ณ. ห้องนอนของพีม เวลา 4 โมงเย็น
พีมนั้งอยู่บนเตียง คิดว่าจะวางแผนอย่างไรดี
1 ชมผ่านไป
" พีม ไปหาอะไรกินกัน " ซามินตะโกนเรียกพีม
" ค่า " พีมตะโกนรับ
" หิวจังเยย " ซาดัสทำเสียงออดอ้อนซามิน
" เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง นะ ที่รัก " ซาดัสเสนอตัว พีมเดินเข้ามาได้ยินพอดี
" อ่า จากินให้จนเลยที่นี้ ฮ่าๆ " พีมหัวเราะอย่างมีเลศนัย
" ไหนๆ ใครจะเลื้ยงเทอ ยังตัวแสบ " ซาดัสหันไปแหย่พีม
" อ่าว ไหนว่าจะเลื้ยง ไม่ใช่เหรอค๊ะ พี่ชาย " พีมทำเสียงออดอ้อนใส่ซาดัส
" อืม เหรอ " ซาดัสทำไม่รู้ไม่ชี้
" พี่ซามิน ดูซิ พี่ซาดัสแกล้งพีมอีกแล้ว " พีมฟ้องพี่ซามิน
" งั้นปะ เราไปกินกัน 2 คน " ซามินพูดแหย่ซาดัส
" ง่า ไรเนี่ย ก็ได้ เลี้ยงก็เลี้ยง T-T " ซาดัสกลับต้องเป็นฝ่ายง้อซามินคืน
ซามินจะตามใจพีมมาก แต่ซาดัสเองก็ไม่เคยน้อยใจสักครั้ง
ดีซะอีกจะได้มีคนไว้แกล้ง
ทั้ง 3 เดินมาถึงร้านกาแฟแห่งหนึ่งในเมืองมอรอค
และรอช้ารีบสั้งอาหารทันที
เวลาผ่านไป เมื่อกินกันอิ่มแล้ว ก็เป็นเวลา เกือบ 6 โมงพอดี
หลังจากินเสร็จก็นั่งพักท้องสักพัก พีมก็มองไปออกไปข้างนอก ดูบรรยากาศยามเย็น
บังเอิญ หันไปเหนกลุ่มวิสาทสาว 3 คน กำลังเดินคุยกันสนุกสนาน
" พีมจัง " ซามินเรียกเป็นครั้งที่ 3
" คะ ค๊ะ " พีมรีบตอบรับ
" เหม่อ ไรอยู่จ๊ะ พีมจัง " ซาดัสถามแบบยียวนอีกครั้ง
" กะลังคิดแผนวันแข่งอยู่อ่าค่ะ " พีมตอบกลับ
" อ่านะ ขยันจัง คิดออกยังล่ะจ๊ะ " ซามินถามต่อ
" หึๆ กะลังจะออก แล้วค่า " พีมตอบด้วย เสียงมีเลศนัย
" นี่ก็เย็นแล้ว พี่ๆ กลับไปก่อนแล้วกันนะค๊ะ เดี่ยวพีมจะเดินเล่นสักพักแล้วจะตามไปค่ะ " พีมตอบกลับพร้อมลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป
" ปะ เรากลับกันได้และ " ซามินชวนซาดัสกลับ
...........
พีมแอบตามวิสาท 3 คนไปเงียบๆ
จนมาถึง ประตูทางทิศตะวันออก
" เข้าแผน " พีมพูดเปรยเบาๆ แล้วก็วิ่งสุดตัวไปยังวิสาททั้ง 3 คน
มือหนึ่งคว้าเอาถุงเงินข้างกายวิสาทสาว แล้ววิ่งออกจากประตูไป
" เอ๊ะ!!! " วิสาทคนที่ถูกขโมยตังตกใจ และวิ่งตามพีมออกไป อีก 2 คนก็วิ่งตามมา
พีมพยายามชลอฝีเท้าเพื่อให้อยู่ในระยะเวทของวิสาท
" เสร็จฉัน " วิสาทหยุดพร้อมร่ายเวทด้วยความเร็ว
" Frost Driver " พลั้นนั้นน้ำแข็งก็วิ่งเข้าใส่พีมอย่างจัง เวทเดียวที่สามารถหยุดการเคลื่อนไหวของศัตรู
พีมไม่สามารถยับตัวไปไหนได้ ความเย็นจะเยือกก่อกินจนต้องสั้นเทา
" งัย นังหนู คิดจะลองดีกับพี่งั้นเหรอ " วิสาทสาวพูดข่ม
" นะ หนู ขะ ขอโทษค่ะ หนูจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ " พีมพูดขอโทษเสียงสั้นพร้อมบีบน้ำตา
" อย่าจับหนูส่งทหารเลยนะค๊ะ พี่ค๊ะ " พีมพูดขอร้อง
" จะทำอะไรหนูก็ได้ จะตบจะตีก็ได้ ค่ะ อย่าจับส่งทหารเลยนะค๊ะ " พีมพูดรับโทษพร้อมขอร้องอีกครั้ง
กฏหนึ่งของนครมอรอคที่ทุกคนทราบดี "อย่าสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น"
ด้วยความกลัวว่าจะเสียแผนเพราะถูกจับส่งทหาร พีมจึงพูดขอรับโทษจากวิสาทก่อน
" หึ ได้ซิ " วิสาทสาวยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ด้วยความที่อายุมากกว่า
และดูเป็นผู้ใหญ่ กว่า จึงคิดจะจัดการกับพีมให้หลาบจำด้วยตัวเอง
เพื่อนวิสาทอีก 2 คนมาถึงที่จุดเกิดเหตุ
" อย่า ฉันจัดการเอง " วิสาทผู้เสียหาย บอกกับเพื่อนอีก 2 คน
" ได้ซิ " วิสาทคนนึ่งรับคำและยืนดูเฉยๆ
" ก็ได้ " วิสาทอีกคนก็รับคำเช่นกัน
" นังหนู เอาถุงเงินฉันคืนมาก่อน " วิสาทสาวทวงของคืน
" อย่าตุกติกนะ เดี๋ยวจะหาว่าพี่ไม่เตือน " วิสาทขู่ ด้วยท่าทีเหนือชั้นก่า
" คะ ค่ะ " พีมรับคำ
" Fire Both " วิสาทสาวร่ายเวทด้วยความเร็ว ลูกไฟสีแดงเพลิง 1
ลูกจกจากฟ้ากะแทกกับน้ำแข็งอย่างแม่นยำ น้ำแข็งก็แตกกระจายออก
พีมกะเด็นลงไปนอนกับพื่น
ตอนนี้ถ้าคิดจะหนี สำหรับพีมไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร
แต่สามลุมหนึ่งนี่ซิ ทำให้พีมไม่กล้าที่จะเสียงไปกว่านี้
" ถุงเงินฉันล่ะ " วิสาททวงของอีกครั้ง
" อะ อ่ะ นี่ ค่ะ " พีมตอบเสียงสั้นเครือ พลางหยิบถึงเงินและยืนให้
" ดี " วิสาทพูดตอบเสียงเรียบเฉย
" ฉันจะจัดการกับเทอ เองเข้าใจมั้ย " วิสาททวงสัญญาเมื่อกี้ทันที
" ดะ ได้ ค่ะ " พีมไม่พูดอะไรมาก นอกจากรับคำและทำตามสถานณ์
" ยืนขึ้น " วิสาทสาวสั่งต่อทันที พีมก็ลุกขึ้นแต่โดยดี ด้วยอาการสั้น
อันเป็นเพราะความเย็นจากน้ำเข็มเมื้อกี้หรือด้วยความกลัวก็ไม่อาจรู้
" คะ .. ค่ะ " พีมตอบเสียงสั้นขณะก้มหน้าหลบตา
" เงยหน้าขึ้นสิ " วิสาทสาวสั่งต่อ พีมก็ค่อยๆ เงยหน้าขั้น
เปรี๊ย !! ฝามือของวิสาทสาวซัดเอาไปที่แก้มของพีมอย่างจัง โดนที่พีมไม่ทันตั้งตัว
พีมกระเด็นล้มลงไปตามแรงเหวี่ยง
พลางเอามือ จับแก้มที่โดนตบไว้ด้วยความเจ็บปวด น้ำตาเริ่มไหลริน
แก้มขาวนวลบัดนี้มีรอยฝ่ามือสีแดงปรากฏอยู่
" ลุกขึ้น " วิสาทสาวสั่งต่อ
พีมกะจำใจต้องทำตาม พีมค่อยๆ ลุกขึ้น ตัวสั้นด้วยความกลัว
" เงยหน้าขึ้น ถ้ากลัวก็หลับตาซะ " วิสาทสาวสั่งพีม พีมหลับตาปี๋ทันที
เปรี๊ย !! เป็นครั้งที่ 2 แต่คราวนี้ พีมไม่ได้ล้ม
แต่หน้าต้องสบัดตามแรงเหวี่ยง
" โอ้ย!! " พีมอุทานเบาๆ พลางเอามือกับแก้มด้วยความเจ็บ
" เจ็บมั้ย นังหนู " วิสาทสาวถาม
" คะ .. ค่ะ " พีมตอบเสียงสั้น พลางเอามือเช็ดน้ำตา
" หลับตาซะ " วิสาทสาวสั่งต่อ พีมก็ทำตาม
เปรี๊ย !! คราวนี้เป็นอีกข้างนึ่งของแก้มสาวน้อย พีมเอามือจับทันที
ด้วยความเจ็บน้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง
" คราวหลัง จาได้มาลองดีกับพี่อีก " วิสาทสาวข่ม
" เอามือออก " วิสาทสาวสั้งอีกครั้ง
พีมเช็ดคราวน้ำตาและเอามาออกมากุมไว้ข้างหน้า
" หลับตาซะ " วิสาทสาวสั่งต่อทันที
เปรี๊ย !! พีมกระเด็นลงไปนอน ทันที พลางเอามือ จับแก้มทั้ง 2 ไว้ น้ำตาไหลริน
เลือดออกซิบที่มุมปาก
" ปะ กลับกัน " วิสาทสาวบอกเพื่อนๆ ที่ยืนรออยู่
จากนั้น ทั้ง 3 ก็เดินกลับเอาไปใน มอรอคอีกครั้ง
" โอ๊ะ .. โอ้ย เจ็บจัง เจ็บกว่าโดนแม่ตีซะอีก " พีมบ่นอุบอิบ ขณะที่มือกุมอยู่ที่แก้ม
" ก็ยังดี ได้ Frost Driver มาใช้แฮะ " พีมบ่นต่อ
ณ. พีระมิด สมาคมโจร
พีมเดินมาถึงที่หมาย โดยที่ 2 แก้มยังคงเป็นรอยแดงช้ำ
" งัย จ๊ะ พีมจัง " ซาดัสถามยียวน
" แฮะๆ โอ๊ะ โอ้ย " พีมไม่ตอบอะไรได้แต่หัวเราะและ ร้องเจ็บในคราเดียวกัน
" ใครทำอะไรเทอ " ซาดัสเสียงเข้มขึ้นทันที ที่เหนน้องสาว มีรอยแดงที่แก้ม
" ปะ .. ป่าว ค่ะ โอ๊ะ โอ้ย " พีมตอบไม่ค่อยชัด ถึงแม้จะชอบแกล้งพีม
แต่เรื่องบางเรื่องซาดัสก็จะเข้ามาปกป้อง
" แล้วไปเอารอยโดนตบมาจากไหน " ซาดัสยังคงถามเสียงเข้มเพื่อหาความจริง
" คะ คือ ว่า พีมไปหาเรื่องก่อนเอง ล่ะค่ะ " พีมตอบ
" อย่างเทอเนี่ยนะ หาเรื่องคนอื่นก่อน " ถามดัสถามต่อเสียงเข้ม
" ก็แค่อยาก จำสกิลเท่านั้น " พีมตอบความจริง
" หือ " ซาดัส งง ขึ้นมาทันที และไม่ซักไซร้อะไรต่อ
" สรุปว่า พีมผิดเองล่ะค่ะ ไปหาเรื่องเค้าก่อน ซี๊ด!!! " พีมยอมรับผิด พลางร้องครางด้วยความเจ็บ
" ซามิน!!! " ซาดัสตะโกนลั้น เรียกซามินมา
" มีไร ซาดัส " ซามินตอบ
" ดูหน้า ยัยตัวแสบซิ " ซาดัสตอบพลางชี้นิ้วมาที่พีม
" ว้าย ! " ซามินอุทานขึ้น
" ง่า ตกใจอะไรขนาดนั้นค๊ะ พี่ซามิน " พีมทักขึ้น
" มานี่เลย ตามพี่มานี่เลยพีม " ซามินสั่งน้องสาวทันที
แล้วเดินไปที่ห้องเพื่อเอายา
" คะ ค่ะ " พีมตอบรับ
" ไปรอพี่ที่ห้อง " ซามินพูดต่อ
" คะ ค่ะ " พีมตอบรับ และเดินแยกตัวไปที่ห้องของตัวเอง
ไม่นานซามินก็เดินเข้ามาในห้องของพีม
" ไปนั้งบนเตียง " ซามินสั่งพีม พีมค่อยๆ เดินไปยังเตียงแล้วนั้งรอ
" พี่ค๊ะ พีมขอโทษนะค๊ะ " พีมขอโทษ พร้อมสำนึกผิด
ซามินหยิบยาแล้วทาเบาๆ ที่แก้มของพีมทั้ง 2 ข้าง
" ไหนดูซิ " ซามินตรวจดูอาการน้องสาวอีกครั้ง
" เจ็บมากมั้ย พีม " ซามินถามต่อด้วยความเป็นห่วง
" เจ็บ ค่ะ แต่เดี๋ยวก็หาย " พีมตอบ
" นอนเถอะจ๊ะ พีม " ซามินบอกพีม
" แล้วพี่ไม่ถามเหรอ ว่าพีมไปทำอะไรมา " พีมถามต่อด้วยความสงสัย
" ไม่ล่ะจ๊ะ พี่รู้ว่าพีมทำไปเพราะมีเหตุผล " ซามินตอบกลับ
" พี่ค๊ะ พีมขอโทษนะค๊ะ " คำขอโทษรอบที่ 2 จากปากของพีม
" จะจ้า " ซามินตอบกลับด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
" ขอบคุณค่ะ พี่ซามิน " พีมกล่าวขอบคุณ
" หลับเถอะจ๊ะ น้องตัวแสบ " ซามินพูดต่อ พร้อมเอามือหยิกเบาๆ ตรงแก้ม
" อะ .. โอ้ย " พีมร้องลั้น
" ฮ่าๆ สมน้ำน่าละจ๊ะ ทีหลังอย่าทำอีกนะ " ซามิมพูดเตือน
" ค่ะ พี่ซามิน " พีมตอบกลับเสียงใส
ซามินก็เดินออกไปแล้วปิดประตู
ซามินเดินมาหาซาดัส แล้วคุยกันถึงเรื่องเมื่อกี้ สักพักจึงพากันเข้านอน
....
ซามินดูแลพีมมาตั้งแต่พีมอายุ 9 ขวบ
ย้อนไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว
ณ.เมืองอัลบาต้า
ซามินและซาดัส มีหมายกำหนดการ จะไปเที่ยวที่ เกาะคุนลุ้น หลังจากที่ได้เสร็จภาระกิจใหญ่
" ซาดัส เตรียมตัวเสร็จยังอ่ะ " ซามินตะโกนถามซาดัส
" แปปนะจ๊ะ " ซาดัสตอบ
" ทำไรอยู่อ่ะ " ซามินถามต่อ และเดินเข้าไปในห้องซาดัส
" อ่า เสร็จและ " ซาดัสจัดของเสร็จพอดีกับที่ซามินเดินเข้ามา
" ปะ จ๊ะ ที่รัก " ซาดัสเอ่ยชวนก่อน
ทั้งคู่ก็เดินควงแขนออกจากโรงแรมไปยังท่าเรือ ก่อนเวลา 10 นาที
สายลมจากท้องทะเลพัดสาดใส่ กลิ่นอายของธรรมชาติรอบๆ ตัว ชวนให้สบายใจยิ่งนัก
นกนางนวลควงคู่บินถลา หากุ้งหอยกิน ไม่มีอะไรจะปลอดภัยและเป็นสุขเช่นนี้อีกแล้ว
ซามินกลางแขนออกรับสายลมจากท้องทะเลยด้วยความสบายใจ
" สบายจังเลยเนอะ " ซามินเปรยขึ้น
ซาดัสก็ได้แต่นั้งมองซามิน ด้วยความชอบใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
" ผู้โดยสารทุกท่านโปรดทราบ ขณะนี้เรือที่จะไปยังเกาะคุนลุ้นได้มาเทียบท่าเรียบร้อยแล้ว ขอผู้โดยสารทุกท่านเตรียมข่าวของสัมภาระต่างๆ ให้พร้อม "
ผู้ดูแลท่าเรือประกาศขึ้น
"ปะกัน ซาดัส " ซามินเอ่ยชวนซาดัสลงเรือ พลางเดินไปหาซาดัสเอามือซ้ายสอดเข้าใต้วงแขนขวาของซาดัส แนบชิด
ทั้งคู่จึงเดินลงเรือไปด้วยใบหน้า ยิ้มแย้ม
แน่นอน ทั้งคู่ไม่ได้อยู่ในชุดของโร๊ก ซามินใส่ชุดแซกมีฟ้า แขนกุดโชว์ต้นแขนขาวเนียน น่ามองเป็นยิ่งนัก ซึ่งเข้ากับบรรยากาศเวลานี้เป็นอย่างมาก
ซาดัสเองก็อยู่ในชุดธรรมดาเช่นกัน
สักพัก เสียงฮูดจากปล่องเรือก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณเตือน
เรือค่อยๆ แล่นออกจากท่าอย่างช้าๆ และไกลออกไปเรื่อยๆ ทิ้งภาพความสวยงามของเมืองอัลบาต้าไว้ด้านหลัง
2 วันของการเดินทางไปสู่จุดหมาย คุนลุ้น
เมืองที่มีความเป็นเอกลักษณ์ ในศิลปะของตัวเอง เมืองที่ลือกันว่า มี เทพอสูรเป็นผู้ดูและปกป้องเมืองอยู่
คุนลุ้น เป็นเมืองที่เพิ่งถูกค้นพบโดนรูนมิดกาด เมื่อไม่นานมานี้ ทางรูนมิดกาด จึงได้สร้างความสัมพันธ์ และหวังให้เป็นสมาชิกหนึ่งของรูนมิดกาด
" นั้นงัย ซาดัส " ซามินชี้ภาพเบื่องหน้าให้ซาดัสดู ด้วยความตื่นเต้น
" ฮ่าๆๆ " ซาดัสหัวเราะชอบใจในท่าทีของซามินมาก
ไม่นานเรือก็จอดเทียบท่าที่คุนลุ้น
ผู้โดยสารต่างพากันขึ้นจากเรือ โดนมีทหารของเมืองมาคอยต้อนรับ อย่างอบอุ่น
ทั้ง 2 เดินขึ้นจากเรือ สิ่งแรกคือหาที่พักซะก่อน
" เอ่อ!! พี่ค๊ะ โรงแรมไปทางไหนค๊ะ " ซามินเดินไปถามทหารที่มารอรับ
" ทางโน้นเลยครับ เดินตรงไป ..... " ทหารยามอธิบายอย่างเป็นกันเอง
" ขอบคุณ ค่ะ " ซามินกล่าวขอบคุณทหาร
" ไม่เป็นไรครับ ด้วยความยินดี " ทหารกล่าวตอบเช่นกัน
ทั้งคู่จึงเดินจากไป เพื่อหาโรงแรม ก่อนจะออกชมเมือง
ณ.โรงแรมเมืองคุนลุ้น
" สวัสดีค่ะ จะขอเช่าห้องพักอ่ะค่ะ " ซามินพูดกับประชาสัมพันธ์ของโรงแรม
" กี่คืน ดีค๊ะ " ประชาสัมพันธ์ของโรงแรมถาม
" ซาดัส อยู่กี่วันดีอ่า " ซามินหันไปถาม
" เอ่อ!! เช่าไปก่อน คืนนึ่ง แล้วกัน " ซาดัสตอบ
" อ้าว!! ทำมัยอ่ะ " ซามินสงสัย
" อะน่า เชื่อเถอะ " ซาดัสไม่ให้คำตอบ
" 1 คืนค่ะ " ซามินหันไปให้คำตอบประชาสัมพันธ์ของโรงแรม
" ค่ะ นี่ค่ะ กุญแจ " ประชาสัมพันธ์ของโรงแรมรับทราบพลางหยิบกุญแจส่งให้ซามิน
" ปะ ซาดัส เอาของไปเก็บก่อน " ซามินชวนซาดัสไปที่ห้องพัก
ซาดัสก็เดินตามซามินไปที่ห้อง
ระหว่างทาง
" นี่ๆ เดวเราไปพักแบบ Home Stay กัน " ซาดัสเอ่ยชวน
" เป็นแบบไหนเหรอ " ซามินถามด้วยความสงสัย
" ก็ ไปพัก กับชาวเมือง น่ะ " ซาดัสตอบ
" เหรอ " ซามินไม่ค่อยเข้าใจในคำตอบสักเท่าไหร่
เมื่อทั้งคู่เก็บของเสร็จ ก็เดิน ออกจาโรงแรมไป
ตอนนั้นก็เวลาเที่ยงพอดี
อากาศที่นี่ ไม่ร้อน ออกจะหนาวซะด้วยซ้ำ
ซาดัสเดินชมเมืองกับซามินอยู่พักใหญ่
โอ๊ย!!
ซามินเดินชนกับหญิงชาวบ้านคนนึ่งอย่างจัง
ทั้งคู่ล้มลงไปนั้งกับพื้น
" เป็นอะไรมากมั้ย ซามิน " ซาดัสถามด้วยความเป็นห่วง แล้วส่งมือดึงซามินให้ลุกขึ้น
" เป็นอะไรมากมั้ย ครับ " ซาดัสถาม หญิงชาวบ้านคนนั้น พลางส่งมือดึงตัวหญิงชาวบ้านคนนั้นให้ลุกขึ้น
" ขอโทษด้วยนะครับ เราไม่ระวังเอง " ซาดัสกล่าวขอโทษหญิงชาวบ้านคนนั้น
" ไม่เป็นไรค่ะ " หญิงชาวบ้านคนนั้นตอบแล้วจึงปล่อยมือจากซาดัส
ทันใดนั้น หญิงชาวบ้านคนนั้น ก็ร้องขึ้นอีก
โอ๊ะ!! แล้วเซจะล้มลง
ซามินมือไว คว้าตัวไว้ได้ทัน
" ขอบคุณค่ะ " หญิงชาวบ้านคนนั้น กล่าวขอบคุณ
" สงสัยขาจะแพลงละมั้งค๊ะ " ซามินพูดขึ้น
" นั้นซินะ " หญิงชาวบ้านคนนั้นตอบรับ
" บ้านอยู่ไหนล่ะค๊ะ เดวจะไปส่ง " ซามินออกปาก
" ทางโน้น ค่ะ รบกวนด้วยนะค๊ะ " หญิงชาวบ้านคนนั้นกล่าว
" ไม่เป็นไรค่ะ เราเดินไม่ดูเอง " ซามินกล่าวรับผิด
ทั้ง 3 เดินพยุงกันไปจนถึงบ้านของหญิงชาวบ้านคนนั้น
" ถึงแล้ว ค่ะ " หญิงชาวบ้านคนนั้นเปรยขึ้น
" โอ้ โห บ้านสวยจังเลยนะค๊ะ " ซามินกล่าวชม
" ขอบคุณค่ะ " หญิงชาวบ้านคนนั้นกล่าวขอบคุณ
" อ้าว กลับมาแล้วเหรอ เฟย่า " เสียงชายคนนึ่งดังจากในบ้าน
" ค่ะ กลับมาแล้ว " หญิงชาวบ้านเฟย่าตอบกลับ
" อ่าว!! ไปทำอะไรมาเนี่ย " ชายคนนั้นถามเฟย่า
" หกล้ม อ่ะจ๊ะ " เฟย่ากล่าวตอบ
" พอดีได้ สองคนนี่เค้าช่วยไว้ น่ะ " เฟย่าพูดกับชายคนนั้น
" ขอบคุณมากเลยนะครับ ที่ช่วยพาเฟย่ามาส่งที่บ้าน " ชายคนนั้นกล่าวขอบคุณซาดัสและซามิน
" ไม่เป็นไรครับ(ค่ะ) "
" มาจากไหนล่ะเนี่ย ไม่เคยเห็นหน้าเลย " ชายคนนั้นถามขึ้น
" มอรอค ค่ะ " ซามินตอบ
" ฮ่าๆๆ คนจากรูนมิดกาด นี่เอง " ชายคนนั้นหัวเราะด้วยความคุ้นเคย
" ฉันชื่อ ริว นะ เป็นไนท์ปลดประจำการจากพอนเทร่า " ชายคนนั้นพูดขึ้น
" นะ..ไนท์ " ซามินถึงกับสะดุ้ง ไนท์กับกลุ่มโจรย่อมไม่ถูกกันอยู่แล้ว ด้วยหน้าที่ที่ขัดกันอย่างสิ้นเชิง
" ทำไมเหรอ " ริว ถามด้วยความสงสัย
" ปะ ป่าว ค่ะ " ซามินตอบ
" แล้วพักที่ไหนล่ะเนี่ย " ริวถามด้วยความเป็นห่วง
" ก็โรงแรมใกล้ๆ นี่ล่ะครับ " ซาดัสตอบขึ้นบ้าง
" ผม ซาดัส ครับ และนี่ซามิน ยินดีที่ได้รู้จักครับ " ซาดัสแนะนำตัวหลังจากที่คุยกันอยู่นาน
" สวัสดีครับ " ริวกล่าวทักทาย
" นี่เฟย่า " ริวเอานิ้วชี้มาทางเฟย่าที่กำลังนั้งฟังการสนทนาอยู่
" สวัสดีค่ะ " เฟย่ากล่าวขึ้น
" ถ้าไม่รักเกรียจ ขอเชิญทานอาหารเย็นกับเราก่อน ได้มั้ยครับ " ริวกล่าวชวน
" เดวพรุ่งนี้ผม จะอาสาพาเที่ยวเมือง เองครับ " ริวออกตัวเป็นไกด์ นำเที่ยวทันที
" ขอบคุณค่ะ(ครับ) " ซามินและซาดัสรับคำทันที
" ถ้ายังงัย ก็มาพักกับเราได้นะครับ ที่นี่ยินดีต้อนรับคนจากรูนมิดกาดทุกคน " ริวกล่าว
" ค่ะ(ครับ) " ซามินและซาดัสรับคำ
ทั้ง 4 คนนั้งกันอย่างสนุกสนาน ถึงเรื่องต่างๆ ในรูนมิดกาด และเมืองคุนลุ้น
จวบจนเวลา 5 โมงครึ่งเย็น ตะวันคล้อยต่ำ จวนจะลาลับขอบฟ้า บรรยกาศเริ่มเย็นลง
เงาต้นไม้ใหญ่ทอดเป็นยาวตามพื่น ดวงจันทร์ถูกปลุกขึ้นจากนิทราอันยาวนาน
" แม่ค๊ะ พ่อค๊ะ พีมกลับมาแล้ว ค่าาาา " เสียงดังใสดังมาแต่ไกล
ร่างของเด็กผู้หญิง วัย 9 ขวบ ผมสีน้ำตาลเข้ม ตากลมโตสีดำ ผิวขาวนวล ที่ข้อเท้าซ้ายมีกำไลสีเงินคล้องอยู่ ในชุดพื้นบ้านของคุนลุ้น
ตัวเปรอะเปลื่อนไปด้วยฝุ่นทราย เนื้อตัวมอมแมม ก็เปิดประตูพลวดเข้ามา
" ไปไหนมา พีม " เฟย่าถามขึ้น
" ก ้.. ก้อ ไปเล่นกับเพื่อนๆ มาอ่ะค่ะ " พีมตอบเสียงอ่อย เหมือนจะรู้ความผิด
" กลับซะเย็นเลยนะ เรา " เฟย่าย้ำความผิดอีกครั้ง
" ก้ อ .. มานติดลมนี่ค๊ะ " พีมพูดแก้ตัว
" แม่บอกกี่ครั้งแล้ว ว่า อย่ากลับเย็นน่ะ มันอันตรายรู้มั้ย " เฟย่าพูดด้วยเสียงดุ
" ตามแม่มานี่เลย " เฟย่าสั่งพีม แล้วเดินออกไปจากห้อง
พีมก็เดินตามออกไปด้วยท่าทางสลด
" หน้าตาน่ารักจัง " ซามินเปรยขึ้นเมื่อเห็นพีมครั้งแรก
" ฮ่าๆๆ สงสัยจะโดน เฟย่าตีอีกแน่ๆ " ริวพูดขึ้น
" อ่ะ อ่าว ทำมัยล่ะค๊ะ " ซามินถามด้วยความสงสัย
" ก็ จะอะไร ล่ะ ซนซะขนาด นั้น เฟย่าเตือนกี่ที ไม่เคยจำ " ริวตอบเพื่อคลายความสงสัย
" เด็กก็งี้ ล่ะค่ะ " ซามินกล่าวเสริม
" ฮ่าๆๆ ไม่รู้อะไรซะแล้ว " ริวพูดขึ้นอย่างมีเลศนัย
อีกห้องหนึ่ง
พีม อยู่กับเฟย่าผู้เป็นแม่เพียงลำพัง
" ไหน ว่ามาซิ จะให้แม่ลงโทษ ยังงัย " เฟย่ากล่าวถาม
" หนูขอโทษ นะค๊ะ คุณแม่ " พีมกล่าวขอโทษเสียงอ่อดอ้อน
" หึ ใช้ลูกไม้เดิมๆ นะเรา " เฟย่ารู้ทัน
" มาใกล้ๆ แม่ซิ " เฟย่าเรียกพีมเข้าไปใกล้ๆ ขณะที่ตนกำลังนั่งคุกเข่ากับพื่น
ความสูงจึงไล่ๆ กับพีม
" หันหลัง เอามือไว้ข้างหน้า อย่าเอามือบังล่ะ " เฟย่าสั้ง
" ง่า!! แม่จะตีพีมจิงๆ อ่ะเหรอค๊ะ " พีมร้องโยเย แต่ก็ทำตามแต่โดยดี
" ใช่ แม่จะตี " เฟย่ากล่าวย้ำ
พร้อมกับเอามือฟาดที่ก้นพีมอย่างแรง พีมถึงกลับสะดุ้ง ด้วยความเจ็บ น้ำตาเริ่มซึม
" ทีหลังจะทำอีกมั้ย " เฟย่าถามย้ำ
" ม ะ ไม่ แล้ว ค่ะ " พีมตอบเสียงสะอื้น
เฟย่าเอามือฟาดที่ก้นพีมอย่างแรง อีกครั้ง
" ฮือๆ " พีมร้องสะอึกสะอื้น
" ทำผิด ไม่ต้องร้อง " เฟย่าสั่ง พีมจึงเอามือเช็ดคราบน้ำตา เก็บอาการไม่ร้องไห้ออกมา
เฟย่าเอามือฟาดที่ก้นพีมอย่างแรง ครั้งที่สาม พีมสะดุ้งอีกครั้ง น้ำตาไหลริน แต่ก็ไม่ได้ร้องออกมา
" นั่งคุกเข่าอยู่นี่จนกว่าแม่จะเรียก " เฟย่าสั้งต่อ พีมจึงนั่งคุกเข่าลงกับพื่น น้ำตายังคงไหลไม่หยุด
เฟย่าจึงเดินออกจากห้องไปหา ริว
" งัย พีมเป็นงัยบ้าง " ริวถามถึงพีมทันที
" ลูกไม้เดิม ค่ะ " เฟย่าตอบ
" แล้วโดนไปกี่ทีล่ะนั้น " ริวถามต่ออย่างรู้ทัน
" 3 ทีค่ะ ก็เลยให้คุกเข่าสำนึกผิดอยู่ตรงนั้น " เฟย่าตอบด้วยอาการหงุดหงิดเล็กน้อย
" ฮ่าๆๆ ไม่เคยเข็ดเลยว่ามั้ย " ริวพูดขึ้น
" คราวหน้าทำอีก จะเอาจิงๆ มั้งและ " เฟย่าพูดขึ้น
" พีมซนอย่างงี้ประจำเหรอค๊ะ " ซามินถามขึ้น
" ค่ะ บางทีไปทะเลาะกับเพื่อน จนเลือดตกยากออก ก็บ่อยไป ค่ะ " เฟย่าตอบ
" ฉันขอไปหาแกหน่อยได้มั้ยค๊ะ " ซามินขอเฟย่า
" ค่ะ แต่อย่าไปโอ๋มากล่ะ เดวจะเคยตัว " เฟย่าอนุญาติ
ซามินจึงลุกขึ้นเดินไปหาพีมอีกห้องหนึ่ง
" งัยจ๊ะ สาวน้อย " ซามินทักขึ้น
" ฮือๆ เจ็ บ ค่ะ พีมเจ็บ " พีมพูดเสียงสะอื้น ทั้งน้ำตา
" พี่ขอดูหน่อยซิ " ซามินเดินเข้าไปหาพีม ที่ยังคงนั้งคุกเข่าอยู่
" ฮือๆ พี่เป็นใคร ค ีะ " พีมเริ่มถาม
" พี่ชื่อ ซามิน จ๊ะ " ซามินตอบพลางลูบหัวพีมด้วยความเอ็นดู
" นะ หนู ชื่อ พีม ค่ะ " พีมกล่าวเเนะนำตัวเอง
ทั้ง 2 คุยกัน จนพีมลืมเรื่องที่ถูกลงโทษเมื่อกี้ไปเลย
สักพักเสียงเรียกทานข้าวก็ดังขึ้น
" คุณซามินค๊ะ ทานข้าวได้แล้วค่ะ " เสียงของเฟย่าดังขึ้นจากนอกห้อง
" ค่ะ เดวตามไป ค่ะ " ซามินตอบ
" พีม ปะ ไปกินข้าวกันจ๊ะ " ซามินกล่าวชวนพีม
" ตะ.. แต่.. พีมถูกลงโทษให้อยู่ในห้องนี้จนกว่าแม่จะเรียกนะคีะ " พีมตอบเสียงอ่อย
" ไม่เป็นไรจ๊ะ เดวพี่คุยให้เอง " ซามินกล่าวออกตัว
" จิงๆ นะค๊ะ " พีมถามเสียงใสดีใจ ตาเป็นประกายแห่งความหวัง
" จ้า " ซามินรับคำแล้วจึงชวนพีมออกจากห้องไป
ทั้ง 2 เดินไปยังห้องอาหารที่เตียมไว้
" มาแล้วค่ะ " ซามินพูดขึ้น ขณะที่มีพีมยืนอยู่ด้านหลัง
" นั่งๆ ค่ะ " เฟย่ากล่าวเชิญ
" พีม ปะ ไปนั้งทีจ๊ะ " ซามินบอกกับพีม
" มานี่ มาลูก " ริว เรียกพีมให้ไปนั้งที่ของตนเอง เฟย่าเองก็รู้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
" เชิญทานอาหารให้อร่อยนะค๊ะ " เฟย่ากล่าวเชิญอีกครั้ง
ค่า!! ครับ!!
เสียงของทุกคนดังขึ้น ยกเว้นพีมที่ยังคงนั้งก้มหน้าอยู่ที่โต๊ะ
" พีม กินข้าวเถอะจ๊ะ แม่ไม่ว่าแล้ว " เฟย่าพูดกับพีมด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
" ค่ะ " พีมขานรับเสียงใส
" ที่หลังก็อย่าทำอีกล่ะ " เฟย่ากล่าวเตือน
" คะ ค่ะ " พีมตอบรับ
" ฮ่าๆๆ ใจอ่อนจนได้ นะเฟย่า " ริวพูดแซวอย่างรู้ทันลูกอ้อนของพีม
" เรานี่ก็ร้ายเหลือเกิน " ริวพูดกับพีมพลางเอามือลูบหัว
ฮ่าๆๆ
เสียงหัวเราะ คุยเล่นกันอย่างสนุกสนานก็เริ่มขึ้นจวบจนถึงเวลาที่ต้องลาจาก
" ขอตัวกลับก่อนนะค๊ะ อาหารอร่อยมากค่ะ " ซามินลาและกล่าวขอบคุณ
" ขอคุณมากสำหรับอาหารมื้อเย็นนะครับ " ซาดัสกล่าวเสริม
" ไม่เป็นไรค่ะ " เฟย่าตอบรับ
" พรุ่งนี้ก็เตรียมข้าวของมาเลยนะ " ริวกล่าวย้ำถึงเรื่องที่ตกลงกันไว้
" ได้ครับ " ริวตอบรับ
" จะกลับกันแล้วเหรอค๊ะ พี่ซามิน พี่ซาดัส " พีมกล่าวเสียงอ่อย
" จ้า จะกลับแล้ว เดวพรุ่งนี้มาใหม่ จ้า " ซามินตอบกลับทันที
" บะบาย ค่ะ พี่ซามิน พี่ซาดัส " พีมโบกมือลา หน้าตายิ้มแย้ม
ทั้ง 2 ก็โบกมือลาพีม แล้วเดินหายไปในความมืดยามค่ำคืน
เมื่อเดินมาได้สักพัก
" ซามิน " ซาดัสหยุดเดิน และทักขึ้นด้วยเสียงเข้ม
" อะไร ซาดัส " ซามินสงสัยในท่าทาง
" ไม่รู้สึกอะไรหรืองัย " ซาดัสถาม ว่ากันว่า ผู้ที่มีประสบการณ์มากๆ จะมีเซ็นต์พิเศษบางอย่างที่สามารถบ่งบอกถึงภัยอันตรายใกล้ตัว
" อืม แค่คงไม่มีอะไรมัง " ซามินตอบด้วยความรู้สึกเช่นเดียวกับซามิน และพยายามมองโลกในแง่ดี
" ฉันว่ามีแน่ แต่ไม่ใช้ตอนนี้ " ซาดัสพูดเสริม
ทั้งคู่ก็เดินกลับไปยังโรงแรมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศแจ่มในอย่างเช่นทุกวัน
" ไปกันเถอะ ซามิน ไปหาริวกัน " ซาดัสเอ่ยชวนด้วยท่าทีรีบร้อน พลางแบกเป้ขึ้นบ่า
" อืม " คำสั่นๆ ที่มีความหมายอย่างรู้ทันกันดังขึ้นในลำคอของซามิน
ทั้งคู่แบกเป้ ออกจากโรงแรม เดินไปยังบ้านของริวอย่างเร่งด่วน
" ซาดัส " ริวกล่าวขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉย ท่าทีแปลกกว่าทุกวัน
" นายก็รู้สึกเหมือนกันเหรอ " คำถามถูกปลุกขึ้นจากปากของซาดัส
" ใช่ " ริวตอบสั้นๆ
" ใกล้มาก พวกมันกำลังจะมา " ริวเอ่ยขึ้น
" อืม " ซาดัสกล่าวสมทบ
" งั้นฉันฝากบ้านสักพักได้มั้ย ฝากดูแลพีม และ เฟย่าด้วย " ริวกล่าวขอร้อง
" แล้วนายจะไปไหน " ซาดัสถามด้วยความเป็นห่วง
" ฉันจะไปปรึกษากับเจ้าเมือง " ริวพูดขึ้น
" อืม " ซาดัสรับปาก
ริวสาวเท้าด้วยความไว้ ไปยังปราสาทของเจ้าเมือง
ณ.ประสาทแห่งคุนลุ้น
" สวัสดี ริว " ทหารยามหน้าประตูกล่าวทักทาย
" อืม เจ้าเมืองอยู่มั้ย " ริวถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
" ริว มาก็ดีแล้ว เจ้าเมืองต้องการพบตัวอยู่พอดี " ทหารองค์ลักษณ์ เดินมาพอดี
" อืม " ริวตอบรับแล้วรีบเข้าไปพบทันที
" ริว " เสียงเยือกเย็นดังขึ้น มันเป็นเสียงของเจ้าเมืองคุนลุ้น
" ครับ " ริวตอบ
" มาแล้วซินะ สิ่งที่จำหนีมาตลอด 9 ปี " เจ้าเมืองคุนลุ้นกล่าว
" ครับ " ริวตอบ
" มันมาตามหาสิ่งที่มันต้องการ " ริวพูดขึ้น
" เจ้าจงพาเด็กคนนั้นหนีไปจากที่นี่ " เจ้าเมืองคุนลุ้นกล่าวขึ้น
" พวกมันรู้ถึงข้า และเฟย่าแล้ว " ริวกล่าวอย่างหมดหวัง ราวกับว่าจะหนีไปที่ใด มันก็ตามไปได้อยู่ดี
" เจ้าจะทำอย่างไรต่อไปล่ะ " เจ้าเมืองคุนลุ้นถามเสียงเยือกเย็น
" ข้า.. " ริวนิ่งเงียบไป
" ชาย หญิง 2 คนนั้น ช่วยเจ้าได้ " เจ้าเมืองคุนลุ้นเอ่ยขึ้น
" ซามิน ซาดัส " ริวพูดขึ้น
" ถ้าเจ้าไว้ใจในฝีมือพวกเขา " เจ้าเมืองคุนลุ้นกล่าว
ริวยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง
" ข้าคงไม่มีทางเลือกซินะ " ริวกล่าว
" กำไลนั้น จะตบตาพวกมันได้สักพัก " เจ้าเมืองคุนลุ้นกล่าว
" อาคมแห่งข้า ยังไม่สูญสลาย แต่ .. " เจ้าเมืองคุนลุ้นกล่าวต่อ
" ถ้าหากผู้ให้กำเนิด ได้สัมผัสมัน บัดนั้น อาคมแห่งข้าจะกลับคืนสู่นายของมันทันที " เจ้าเมืองคุนลุ้นกล่าว
" ขอบคุณท่านมาก " ริวกล่าวขอบคุณ
" ข้าจะอยู่ที่นี่ ตราบจนชิวิตจะสิ้น " ริวกล่าวขึ้น
" เจ้ารีบไปบอกเพื่อนของเจ้าให้พาเด็กคนนั้นหนีไปจากที่นี่ซะ " เจ้าเมืองคุนลุ้นกล่าว
"ครับ " ริวรับคำสั่ง และวิ่งออก กลับไปยังบ้านของตน
เฟย่า ซามิน ซาดัส ยืนรออยู่หน้าบ้าน ขณะที่ทหารวิ่งกันวุ่น
" ริว " เฟย่ากล่าวขึ้นเมื่อเห็นร่างของสามีของตน
" ซาดัส ซามิน " ริวเรียก
" ฉันมีเรื่องที่ต้องให้พวกนายช่วย " ริวเอ่ย
" ได้ " ซาดัสตอบรับอย่างไม่ลังเล
" พาพีมหนีไปจากที่นี่ให้ได้ " ริวกล่าวขึ้น
" อืม " ซาดัสเข้าใจในความต้องการของริว
" แล้วนายล่ะ " ซามินถาม
" ฉันจะอยู่ที่นี่ปกป้องที่นี่ พวกนายรีบไปก่อนที่พวกนั้นจะเข้ามาใกล้กว่านี้ "ริวพูดขึ้น เมื่อเฟย่าได้ยินดังนั้น จึงรีบวิ่งเข้าบ้านไป
อุ้มพีมที่กำลังหลับอยู่ออกมาส่งให้ซาดัส
" รีบไป " ริวกล่าวเร่ง
" ดูแลพีมให้ดี ขอบคุณมาก " ริวกล่าว
" เชื่อใจเรา " ซาดัสกล่าวอย่างเปิดอก
" พีม ดูแลตัวเองด้วยลูกนะ แม่รักลูกนะ " เฟย่าพูดกับพีมที่ยังหลับอยู่ ด้วยเสียงสะอื่น น้ำตาไหลรินออกมา
" พ่อก็รักลูกนะ " ริวกล่าว เสียงเรียบเพื่อเก็บอาการเสียใจ
" เรือจอดอยู่ด้านหลังเกาะ ฉันสั่งให้ทหารเอา สเบียงเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว รีบไปซะ " ริวเร่งอีกครั้ง
แล้วซามินกับซาดัสก็วิ่งไปทางด้านหลังของเกาะทันที
ตอนนี้มอนเตอร์จากทะเลยส่วนหนึ่งได้ขึ้นฝังมาบ้างแล้ว พวกมันมาสำรวจกำลัง ก่อนจะยกทับจริงเข้ามา
" นั้นงัย " ซามินบอกกับซาดัสเมื่อพบเรือลำดังกล่าว
" รีบไป กัน " ซาดัสเร่ง ทั้งคู่รีบวิ่งไปยังเรือโดยเร็ว
ซาดัสหยุดกึกเมื่อเห็นเมอร์แมน 2 ตัวกะลังสำรวจเรืออยู่
" แย่แล้ว " ซาดัสเอ่ยขึ้น
" อะไร " ซามินถาม
" เมอร์แมน น่ะซิ " ซาดัสตอบ
" ทำงัยดีล่ะ " ซามินถาม
" เดวซั้นจัดการเอง เทออุ้มพีมไว้นะ " ซาดัสออกตัว ส่งพีมให้กับซามิน
เสียงพีมงัวเงี่ยตื่นขึ้น
" อะไรกันเหรอค๊ะ พ่อ กับ แม่ หนูล่ะค๊ะ " พีมถามเสียงงัวเงีย ถึงริวและเฟย่าทันที
" พีมจ๊ะ เดวอยู่กับพี่ซามินก่อนนะ " ซามินปลอบพีม
" พ่อแม่หนูล่ะค๊ะ " พีมถามอีกครั้ง
" เอ่อ.. เดวตามมาจ๊ะ " ซามินตอบเพื่อให้พีมสบายใจ
" เหรอค๊ะ " พีมยังคงสงสัย พลางอ้าปวกหาว
" ที่นี่ที่ไหนค๊ะ พาพีมมาเที่ยวเหรอค๊ะ พี่ซามิน " พีมถามอย่างไร้เดียงสา
" จะ . จ้า " ซามินตอบรับ
" เดวเราไปนั้งเรือ เที่ยวกันนะ พีม " ซามิมหลอกล่อให้พีมวางใจ
" คะ ค่ะ " พีมตอบรับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
" อยู่นี่กับพีมก่อนนะซามิน เดวพี่มา " ซาดัสพูด แล้ว Hiding หายไป
ซาดัสใกล้เข้าเมอร์แมนมาเรื่อยๆ
จนมาอยู่ด้านหลังของเมอร์แมนผู้เคราะร้าย
!! Backstab !! ดาบปลายแหลมเรียวบางเสียบเข้าข้างหลังของเมอร์แมนอย่างแรงเลือดสีเขียวกระเด็นออก ทะลุไปข้างหน้า
เลือดไหลรินออกมา ซาดัสบิดดาบก่อนชักออก
เมอร์แมนถึงกับล้มตึงในคราเดียว
เมอร์แมนอีกตัวที่อยู่ไม่ไกล รู้ตัววิ่งเข้ามาด้วยความเร็วหวังจะปลิดชีพซาดัส ด้วยหอกแทงปลาในมือ
!! Hiding !! ร่ายของซาดัสหายไปอีกครั้ง เมอร์แมนทำหน้าเลิ่กลั๊ก มองหาเป้าหมายรอบตัว
หารู้ไม่บัดนี้ เป้าหมายได้มาอยู่ใต้เท้าเรียบร้อยแล้ว
!!Raid!! ซาดัสปรากฏตัวขึ้นเบื่องหน้าเมอร์แมน ดาบในมือถูกหมุนไปรอบตัวราวกับใบพัด
รอยแผลยาวปรากฏขึ้นบนร่างของเมอร์แมน เลือดไหลเป็นทาง
เมอร์แมนสะดุ้งด้วยความตกใจ จับหอกในมือแน่นแท่งใส่ร่างของซาดัส
ซาดัสยกดาบเรียวขึ้นกันไว้ได้ทัน
" ชิ " ซาดัสสถบเบาๆ
" ร้ายไม่เบานะแก " ซาดัสกล่าวขึ้น พลางก้มตัวอ้อมไปด้านหลังมือซ้ายจับที่ตัวของเมอร์แมนใช้มือขวากระแทกเข้าด้านหลังอย่างจัง
!! Intimidation !! ร่างของเมอร์แมนและซาดัสแตกออกเป็นเสี่ยงๆราวกับใครเอาหินมาปาใส่กระจก ทั้ง2 หายไปอย่างไร้ร่องรอย
" ไปกันพีม " ซามินบอกกับพีม และออกวิ่งตรงไปยังเรือที่จอดอยู่
สักพักเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้น
" ออกเรือเลย ซามิน " ซาดัสตะโกนบอก และวิ่งด้วยความเร็วกระโดดลงเรือออกจากฝั่งไป
อีกด้านหนึ่งของเกาะ
เรือปิศาจลำใหญ่ กางใบสีดำทมึน ตรงกลางมีรูปกะโหลกไข้ว แล่นเข้ามาด้วยความเร็ว
" เดรก " ริวเอ่ยขึ้น ขณะตรึงกำลังอยู่ห่างจากท่าเรือ 100 m
เรือลำใหญ่เข้าจอดเทียบท่า ลูกสมุน ของมันก็พากันวิ่งกรูเข้าใส่กองกำลังของริวทันที
" เพื่อปกป้องผื่นแผ่นดินของข้า " ริวตะโกน ทหารทั้งหมดก็ตะโกนตาม
" ข้าจะปกป้องด้วยชิวิตของข้า " ริวตะโกนต่อ ทหารทั้งหมดก็ตะโกนตาม
" ข้าจะไม่ให้ปิศาจตนใด บุกเข้าสู่ดินแดนของข้าได้ " ริวตะโกนต่อ
!!! เหๆๆๆๆๆ เสียงของเหล่าทหารดังขึ้น พร้อมกับวิ่งเข้าใส่ศัตรูเบื่องหน้าราวกับคลื่นพายุ
!! เกร๊งๆๆ
อ้าก!!!
อ้า!!!
เสียงของดาบประทะดาบ เสียงของความเจ็บปวดดังขึ้น
สงครามเริ่มต้นขึ้นแล้ว
5 นาทีผ่านไป กองกำลังโจรสลัดผี ก็ไม่ได้ลดน้อยลงไปแต่อย่างใด
มีเพียงฝ่ายทหารของคุนลุ้นที่ลดลง อย่างเห็นได้ชัด
!!! ออกไปจากดินแดนของข้า !!!
เสียงคำรามดังขึ้น
" หึๆๆๆ เจ้าเป็นใครกัน " เดรกกัปตันเรือโจรสลัดผีกล่าวถาม ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
ร่ายใหญ่โตลักษณะคล้ายงูขาวปรากฏขึ้น
บนหัวสวมหมวกของนักพรตในสมัยโบราณ
เห็นแล้วดู น่ากลัว ยิ่งนัก
" Evil Snake Lord " เดรกกล่าวด้วยความตกใจ
" เจ้าจงออกไปจากดินแดนของข้าซะ " Evil Snake Lord กล่าวต่อ
" หึ คิดว่าข้ากลัวรึ " เดรกกล่าวข่ม
ครานั้น ดวงตาของ Evil Snake Lord กลางเป็นสีแดงดุจเลือด ร่างของเหล่าทหารโจรสลัด ที่กำลังต่อสู้อยู่ในบริเวณนั้น ก็ลอยขึ้นอย่างไร้สาเหตุ
" ออกไป " Evil Snake Lord ตะคอกเสียงดัง ร่างที่ลอยอยู่บนฟ้าทั้งหมดก็ถ่าโถมใส่ เดรก อย่างกับห่าฝน
แต่เดรกเอง กลับยืนนิ่งเฉย
" ชิ ร่ายไม่เบาเลยนะแก " เดรกสถบใส่
พลางคว้าดาบข้างกาย
ฟุ๊บ!! ร่างของเดรกหายไป มาปรากฏตัวอีกทีก็ตรงหน้าของ Evil Snake Lord ซะแล้ว
ดาบง้างออกแล้วฟันใส่เป้าหมายอย่างรวดเร็ว
ดาบผ่านร่างอันใหญ่โตของ Evil Snake Lord ไปอย่างกับว่าเป็นอากาศธาตุ
" อะไรกัน " เดรกสถบ
แล้วกระโดดถอยหลังมาตั้งหลักใหม่
" หึ ข้ามาที่นี่เพียงจุดประสงค์เดียวเท่านั้น " เดรกเสนอความต้องการของตน
" ข้าต้องการตัวนังเด็กนั้น " เดรกกล่าวต่อ
" ลูกของข้าทุกคน เจ้าไม่มีสิทธิ์แตะต้อง " Evil Snake Lord กล่าวตอกกลับ
" หึ ถ้าอย่างงั้น ข้าจำเป็นต้องเอาจริง แล้วซินะ " เดรกกล่าวข่ม
" ลูกสมุนแห่งข้า นายแห่งเจ้ากำลังเรียกหา จงปรากฏกาย ทำลายล้างเหล่าศัตรูให้มลายสิ้น " เดรกตะโกน
ครานั้น ฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำ ฝนตกพร่ำ แสงสีแดงดวงเล็กๆ ประกายรายกับหมู่ดาวอยู่ในทะเล และกำลังขยับเข้ามาใกล้
" ริว เจ้าจงนำลูกของข้าทุกคน ขึ้นไปยังแท่นศักสิทธิ์ " Evil Snake Lordกล่าวสั่งริว
" ครับท่านเจ้าเมือง " ริวรำคำ
" เหล่าทหารแห่งคุนลุ้นทุกท่าน จงนำพาเหล่าพี่น้องของท่าน ไปยังแท่นศักสิทธิ์เดี๋ยวนี้ " ริวตะโกนลั้น
ทหารทุกคนวิ่งกรูกลับเข้าเมืองไป และนำครอบครัวของตนเอง และเพื่อนๆ วิ่งไปยังแท่นศักสิทธิ์
โดยมี Evil Snake Lord ยืนกันท่าขวางพวกของเดรกอยู่
ทุกคนในหมู่บ้านคุนลุ้น ต่างพากันวิ่ง ไปยังแท่นดังกล่าว ที่อยู่ห่างจากตัวเมืองไป
" เจ้าจะทำอะไร " เดรกถามด้วยความสงสัย
" คิดจะหนีรึ " เดรกถามยั่วโมโห
Evil Snake Lord ยังคงนิ่ง กันท่าอยู่เช่นเดิม ขณะที่ดวงไฟสีแดงใกล้เข้าเรื่อยๆ ปรากฏเป็นร่างของมอนเตอร์หลายชนิด มากกว่า5000 ตัว
เมื่อ Evil Snake Lord เห็นว่าชาวบ้านทุกคนปลอดภัยดี
ฟุ๊บ!! ร่ายของ Evil Snake Lord หายไปอย่างไรร่องรอย
" ชิ ฆ่ามันอย่าให้เหลือ แล้วนำตัวเด็กอายุ 9 ขวบมาให้ข้า " เดรกสถบดัง พร้อมสั้งการ
เหล่ามอนเตอร์บุกขึ้นฝั้งอย่างรวดเร็ว วิ่งหาสิ่งมีชีวิตทุกอย่าง
Evil Snake Lord ปรากฏตัวอีกครั้ง ตรงแท่นศักสิทธิ์
" ทางแห่งสวรรค์ จงเผยทางสู่ดินแดนแห่งข้า นำพาลูกแห่งข้า ไปด้วยเถิด " Evil Snake Lordกล่าวร่ายมนต์บางอย่าง
แสงจากฟากฟ้า ส่องลงมากระทบที่แท่น เกิดเป็นประตูมิติขนาดใหญ่
" เข้าไป ลูกแห่งข้า " Evil Snake Lord กล่าวขึ้นบอกกับชาวบ้านทุกคน
เมื่อได้ยินดังนั้น ชาวบ้านต่างพากันวิ่งกรูไปในประตูมิติ
โดยมีริวและ Evil Snake Lord ตามไปเป็นคนสุดท้าย
ทุกคนมาปรกกฏตัว อีกครั้ง ที่ดินแดนลอยฟ้ารูป 8 เหลี่ยม ดินแดนที่กว้างขวางพอที่จะให้ทุกคนอยู่กันได้ อย่างมีความสุข
" ริว เจ้าคงสงสัยซินะ ว่าทำมัยข้าถึงไม่ให้เด็กคนนั้น มาที่นี่ " Evil Snake Lordกล่าวถามริวอย่างรู้ทัน
" ครับ " ริวตอบ เพราะอยากรู้เหมือนกัน
" เด็กคนนั้น มีภาระกิจใหญ่หลวงรออยู่ข้างหน้า ข้าไม่อาจจะรั้งเด็กคนนั้นไว้ได้ เจ้าเองก็รู้ไม่ใช่รึ " Evil Snake Lord กล่าวตอบ
" พวกโจรสลัดนั้น ยังคงเฝ้าอยู่ที่นี่ อยู่ในท้องทะเลแห่งนี้ อย่างน้อยก็เป็นการดีที่จะให้เด็กนั้นได้ออกไป เผชิญโลกกว้างโดยไม่มีอันตรายคอยติดตาม "
Evil Snake Lord กล่าวต่อ
" ครับ " ริวกล่าวตอบรับความคิดของEvil Snake Lord
หลังจากนั้น คุนลุ้นก็ขาดการติดต่อ จากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง
เดรกยังคงคิดว่า เด็กคนนั้นอยู่ที่นี่ และยังคงเฝ้าวนเวียนอยู่ ณ.ทะเลแห่งนี้
.......
ความคิดเห็น