เพื่อนร่วมบ้านล่องหน (อยู่ในช่วงรีไรท์)

ลำดับตอนที่ #3 : ไม่ยินดี (รีไรท์)

แสงไฟเทคสลับสีสาดส่องไปทั่วทุกโต๊ะกลิ่นเหล้าคละคลุ้งเต็มไปหมด เสียงเพลงเริ่มเปลี่ยนจังหวะเป็นครื้นเครง สลัดแนวอารมณ์ของผู้คนในผับจากแนวเพลงที่โศกเศร้ากันไปในช่วงหัวค่ำกลับมาสนุกสนานออกลีลาตามจังหวะหรือแม้กระทั่งการออกล่าของนักท่องราตรี...

          "มึงๆ กูว่าคืนนี้มีคนได้แต้มนำแล้วค่ะ" ออยหญิงสาวอกดูมเดรสสีดำทักท้วงขึ้นมากลางวงและสกิดเพื่อนชายร่างบางคนเดียวในกลุ่ม ยื่นกระดาษสีขาวใบเล็กที่มีตัวอักษรด้วยลายมือให้เจ้าตัวเปิดอ่าน

          "ออยมึงมองกูดิ้ กูไม่สวยตรงไหนส่งสายตามาตั้งนานดันมองข้ามหัวกูไปหาไอกัน" แพรวเพื่อนสาวผมสั้นประบ่าหน้าหวาน ชุดหวานเหมือนจะมิดชิดแต่ยกเว้นส่วนหลังเปิดเว้ายาวให้ความเซ็กซี่ปนหวานตามสไตล์ไม่แพ้คนไหนในกลุ่มบ่นขึ้นพร้อมมองหาเป้าหมายใหม่ทันทีและไม่ลืมจะยกยิ้มและส่งสายตาให้เป้าหมายก่อนจะกลับมาสนใจบทสนทนาในกลุ่มอีกครั้ง

          "แพรวมึงสวยค่ะ แต่! กันมันสวยและแซ่บกว่าค่ะเพื่อน ยังไม่ชินอีกหรอความฮอตผู้วิ่งตามมันเนี้ย กันหรือมึงทำเสน่ห์เล่นของถูน้ำมันพรายที่ไหนแล้วไม่บอกพวกกูปะวะ มึงด้วยค่ะบีมอย่าเงียบช่วยกูเค้นมันจนกว่ามันจะบอกแม้ว่ามึงจะมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วก็เหอะ มันต้องมีของดีติดตัวกันบ้าง" 

          "เออวะ กันมึงไปเล่นเล่ห์ที่ไหนบอกพวกกูมานะ กูจะไปใช้กับผัวกูบ้าง" บีมสาวสวยคนสุดท้ายที่นั่งเงียบมานานให้ความสนใจทันทีกับคำล่อลวงของเพื่อนสนิทอย่างออยทำให้ต้องเสริมแรงเค้นคำตอบจากเพื่อนสุดฮอต

          "อย่างมึงไม่ต้องหรอกบีมแค่นี้ผัวมึงก็หนีไม่รอดแล้วครับแล้วหน้าอย่างกูพึ่งกลับจากปารีสแถมกลับมาครั้งนี้แค่จะมาทำงานจะเอาเวลาไหนไปเล่นน้ำมันพรายอะไรพวกมึง อย่างกูนะไม่ต้องพึ่งของ พริกทั้งสวนก็มาอยู่ที่กู"

          "จะบอกพวกกูว่ามึงเผ็ดเพราะเด็ดพริกทั้งสวนมาแดกเองงี้? " แพรวพูดพร้อมดึงกระดาษในมือผมออกไปเปิดอ่านคงรำคาญผมไม่เปิดอ่านสักทีนี่แหละ

          "อะเก่งครับสมเป็นเพื่อนกู งั้นมาลองเล่นกันนิดหน่อยปะละ" ในกระดาษมีแค่เบอร์โทรและชื่อเจ้าของกระดาษใบนี้ เท่านั้นแหละครับผมพับกระดาษคืนแล้วจงใจจุ่มลงแก้วตัวเองก่อนจะหันหลังออกมาไม่ลืมหยิบโทรศัพท์และวางเงินจำนวนนึงที่มากพอจะทำให้เพื่อนสามสาวสนุกกันได้ยาวๆในคืนนี้เป็นการฉลองครบทีมในรอบหลายปีที่ไม่ได้กลับไทยมาเลยตลอดหลายปี 

             ในที่สุดผมก็ฝ่าฝูงชนมากมายที่เริ่มคึกคักมากขึ้นทุกทีมายืนหายใจเอาเอาออกซิเจนเข้าปอดข้างนอกได้สักที " เกือบหมดลมหายใจก่อนแล้วไหมละ"

              " สวัสดีครับ ใจร้ายจังเลยนะครับเอากระดาษผมทิ้งแบบนั้นนะ  "  ตามแผน ผมมายืนคุยกับลมตีกับยุงได้ไม่ถึงห้านาทีก็มีเหยื่อติดเบ็ดซะแล้ว ง่ายจนไม่สนุกแล้วสิ

                "เป็นของคุณหรอกหรอครับ ขอโทษทีนะครับพอดีข้างในคนเริ่มเยอะแล้วเริ่มอึดอัด" ยิ้มสวยๆ หนึ่งที แค่นี้ก็ปิดจ๊อบแล้ว 

                กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยจากการเดินผ่านไปของชายคนหนึ่งมันแน่ชัดมากขึ้นเมื่อเห็นแผ่นหลังคนตัวสูงเดินเข้าไปที่หน้าผับ การกระทำทุกอย่างถูกยุติลง ความรู้สึกชาวาบขึ้นมาอย่างมวนท้อง สองขาสับฝีเท้าก้าวตามแต่ก็ถูกดึงไว้ด้วยแรงของอีกคนที่คุยไว้ก่อนหน้า 

                   " ไปไหนละครับ จะกลับเข้าไปงั้นหรอไหนว่าอึดอัดไงอีกอย่างกลับเข้าไปแล้วก็ไม่สนุกเท่าไปกับผมหรอกนะครับ "

                    " กรุณาปล่อยแขนด้วยนะครับ" 

                    "โถ่ อะไรวะ อย่าเล่นตัวให้มากนักมึง เมื้อกี้สายตายังดูแพรวพราวอยู่เลย ไปแพรวพราวกันบนเตียงดีกว่าไหม "  

                    ชายร่างเล็กที่พยายามสะบัดสุดแรงเพื่อให้ข้อมือที่ถูกจับไว้หลุดจากมือใหญ่แต่ก็เหมือนไร้ประโยชน์ หมัดหนักอึ้งถูกชกเข้าที่ท้องเล็กอย่างจัง ร่างกายที่ถูกความเจ็บปวดเข้าแทรก ตัวงอล้มลงไปนอนกับพื้น ได้เพียงคิดอยู่อย่างนั้นว่าชายที่เดินผ่านไปเมื่อกี้จะจำเขาได้บ้าง แม้จะเป็นเสี้ยวนาทีก็ตามที่เขาเดินผ่าน ร่างนั้น กลิ้นนั้นที่คุ้นเคยยังจำได้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

                     ฟึบ ผลัวะ !! 

                    " น่ารำคาญวะ เด็กมันไม่อยากไปด้วยยังเกาะแกะอยู่นั่น "

                    "หนอยมึง เสือกไรวะ"  

                    แกร๊ก "ถอยดีกว่านะครับคุณถ้าไม่อยากมีเลือดอุ่นๆไหลลงมาจากกระบาล"

               อยู่ๆความชุลมุนก็เกิดขึ้นหลังผมล้มลงเพราะความจุกและเจ็บปวดจากหมัดไอเลวนั่น แต่ก็ต้องตกใจมีบุคคลที่สามมาจากข้างในผับดึงคอเสื้อมันให้หันไปพร้อมกับถีบมันลงกับพื้น แต่ไม่ทันที่มันจะสวนกลับก็มีปลายกระบอกปืนมาจอหัวมันแล้ว 

               " ม...มึงรู้หรือเปล่าว่ากูลูกใคร ถ้ากูเป็นอะไรไปพ่อกูไม่เอาพวกมึงไว้แน่ กับแค่นักเลงปลายแถวอย่างพวกมึง"

               "โถ่เอ้ยไอเด็กเปรตร้องหาพ่อ กูไม่อยากรู้ว่ามึงเป็นใคร แต่ถ้ามึงจะมาซ่าแล้วยังมาเสือกฉุดคนของกูในถิ่นของกู มึงก็แค่ต้องรับบทเรียนจะได้ไม่เป็นผู้ใหญ่เหี้ยๆนะ"

               สิ้นเสียงด่าทอของบุคคลที่สามก็ก้าวพ้นออกจากเงามืดกับปลายกระบอกปืนที่ถูกยื่นจ่อปาก ตาเบิกโพลงลมหายใจแรง ความสั่นสะท้านของร่างกายที่รุนแรงขึ้น ด้วยความตกใจของปืนกระบอกแรกที่จ่อหัวว่าหนักแล้วแต่จ่อปากเป็นเชิงให้หยุดพูด ด้วยความกลัวตาที่เปิดกว้างก็แทบจะถลนออกจากเบ้าตา

               " กูให้มึงเลือกนะจะได้แฟร์ๆ ว่ามึงอยากกินลูกปืนจากกูหรือมีรูเล็กๆบนหัวมึงจากมือขวากู"

               ครับไม่ใช่แค่ไอเลวนั่นที่ตกใจ ผมเองก็ตกใจไม่ใช่แค่ปืนแต่ตกใจที่รู้ว่าบุคคลที่สามที่เดินออกมาจากเงาคือใคร อยู่ๆความอ่อนแอก็เกิดขึ้นภายในจิตใจเพียงเห็นชายผู้นี้ ผู้ที่ตัวเขาเองพยายามจะเดินตามไปในตอนแรกหรือผู้ที่เป็นเหตุผลหลักของการมาที่แห่งนี้ของผมหลังจากเหยียบพื้นสนามบินนี่ทันที ออฟ จุมพล... เค้าคือเหตุผลของผมทั้งหมด มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาช้าๆไร้เสียงร้องที่ขมขื่นไม่รู้ว่าที่มีน้ำตาคือความดีใจที่เจอเขาหรือเสียใจที่เราไม่ได้มีกันและกันจนถึงวันนี้

               "ขะ...ขอโทษครับอย่าทำอะไรผมเลยผมจะไม่บอกพ่อ ผมจะไม่มาที่นี่อยากได้เด็กนี่ใช่ไหมเอาไปเลยผมไม่เอาแล้วก็ได้ปล่อยผมเถอะครับ" น้ำเสียงสั่นเคลือที่ตอบกลับไปด้วยแววตาเหมือนคนเสียสติ 

               "งั้นหรอ " เพียงหางตาเล็กน้อย เชิงคำสั่งให้มือขวาคนสนิทลดปืนที่จ่อหัวอยู่ลง

               ปั่ง!  

               "ถือว่ากูไว้ชีวิตแต่แขนข้างนี้ถือว่าให้คนของกูที่มึงกล้าฉุดแล้วก็..."

               ปั่ง !

               "แขนอีกข้างนี่ก็ถือว่าไถ่คำพูดมึงละกัน เด็กนี่ไม่เคยและจะไม่เป็นของใครนอกจากคนของกู ยังเหลือขานี่ วิ่งกลับได้เนาะ ไปก่อนกูเปลี่ยนใจ ! " 

               " ปล่อยมันไปแล้วเปลี่ยนคนเฝ้าชุดใหม่ เฝ้าอะไรห่วยแตกสิ้นดี "

               " พ..พี่เอ่อ คุณออฟขอบคุณครับ "

               " ร้องไห้ทำไม "

              "เปล่า .... พี่ดูเปลี่ยนไปนะ"

               "หรอ ไม่ใช่เพราะต้องแข็งแกร่งขึ้นถึงจะได้มีตัวตนอย่างวันนี้ ถึงกันจะได้กลับมาหาพี่ในตลอดหลายปีทั้งที่มีโอกาส....นะหรอ" คำสุดท้ายเสียงที่แผ่วลงดวงตาเล็กตี่ของคนตัวสูงในชุดเชิตสีดำมองมานัยย์ตาที่ดูผิดหวังและอาลัยแบบไม่จงใจที่จะปิด

          "ครับ งั้นการเจอผมในครั้งนี้ก็คงเป็นเรื่องที่ทำให้พี่ผิดหวัง " ผมลุกขึ้นยืนทั้งที่คิดว่าตัวเองจะไหวกับต้องรู้สึกจุกปวดแน่นไปหมดแต่ถ้าให้อยู่ตรงนี้ต่อไปก็คงเสียใจและเจ็บมากกว่าการไม่ยินดีที่ได้พบเจอของคนตรงหน้า