[นิยายแปล] Nigoru Hitomi de Nani wo Negau

ช่วงเวลาอันน่ารื่นรมย์จบลงด้วยเสียงแหลมสูง  ไรโซ ทาคาคุระเปิดเปลือกตาหนักแน่นอย่างไม่เต็มใจ

หมอนรองตัวเปียกด้วยน้ำลายไหล และผ้าห่มฤดูร้อนบิดเบี้ยวจนไม่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างด้านหน้าและด้านหลังได้อีกต่อไป  ต้นเหตุของเสียงยังคงดังอยู่ที่ข้างเตียง

Raizou สุ่มเปลี่ยนเสียงปลุกทุกวัน แต่เพลงที่เลือกในวันนั้นเป็นเสียงปลุกที่มีธีมเป็นระเบิดเวลา

เสียงที่เหมาะกับเวลาที่รุ่งเช้าเกือบจะทำให้ดวงตาของ Raizou ดูเหมือนเขาโกรธ  ภาพเบลอนั้นไร้ประโยชน์ ดังนั้นเขาจึงใช้มือขวาคลำไปรอบๆ และในที่สุดก็คว้า 'ชัยชนะ'

หลังจากเสร็จสิ้นหน้าจอการอนุมัติที่มีปัญหา นาฬิกาปลุกที่น่ารำคาญก็ถูกปิดเสียง  จากนั้น Raizou ดึงสายชาร์จออกแล้ววางลงบนโต๊ะ  ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้น  เขารู้สึกรำคาญเมื่อได้ยินเสียงลั่นดังเอี๊ยดของเตียงเก่า

“อา ฉันเหนื่อยมากเลย”

ไรโซคาดการณ์ว่าสาเหตุของความเหนื่อยล้าอาจเกิดจากการทำงานล่วงเวลาที่กินเวลาจนถึงดึกของวันก่อน แต่เขาได้ส่งอีเมลมาทันเวลาพอดี  เขาคิดว่ามันคงจะดีที่จะมีเช้าที่สดใสด้วยความโล่งอกและความรู้สึกสำเร็จบ้างเป็นบางครั้ง แต่มันเป็นเพียงแค่ความเหนื่อยล้าที่ดำเนินต่อไปตั้งแต่เดือนที่แล้ว

ตรงกันข้ามกับอารมณ์ที่มืดมน แสงแดดจ้าเข้ามาในห้องจากม่านที่เปิดอยู่  ไรโซที่หรี่ตาลง ถอนหายใจเล็กน้อย

ฉันไม่ได้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ของฉันในทุกวันนี้  มันคงไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าฉันอยู่ในสภาพไม่ดี

ไรโซทำเสียงไม่พอใจเมื่อเขาหันศีรษะ  เขาไปที่อ่างล้างจานเพื่อเปลี่ยนอารมณ์

พื้นแตกร้าวส่งเสียงแหลมทุกครั้งที่ไรโซเดิน  ราวกับเป็นเพลงคู่ระหว่างเสียงเท้าเปล่าและเสียงเอี๊ยดอ๊าด

สะท้อนในกระจกเป็นชาย ไรโซ ทาคาคุระ อายุ 33 ปี โสด

ไรโซหัวเราะกับรอยย่นบนใบหน้าที่เหมาะสมกับวัยของเขา รอยคล้ำใต้ตาแสดงถึงความเหนื่อยล้าสะสม แต่อย่างน้อยใบหน้าของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจริงๆ

“หน้าดูแก่จัง…”

แม้ว่าเขาจะเป็นพนักงานใหม่ เขาก็ยังถูกเข้าใจผิดว่าเป็นพนักงานระดับกลาง  ไรโซยังคงจำได้ว่ารู้สึกไม่สบายใจอย่างมากเมื่อจู่ๆ เขาก็ถูกถามเกี่ยวกับกำหนดการในอนาคตที่ไซต์ที่เขาทำงานอยู่

บิดลูกบิดบนก๊อกน้ำ ล้างหน้าด้วยน้ำเย็น และยืดผมให้ตรงเพื่อขจัดความเกียจคร้าน

ไรโซให้ความสนใจไปที่อ่างล้างหน้าตรงหน้าเขา เขาสังเกตเห็นว่ามีขนจำนวนมากกระจัดกระจาย

“คุณล้อเล่นหรือเปล่า”

ไรโซไม่ได้ย้อมผมหรือไว้ผมยาว เขาใช้ชีวิตแบบทรงผมปกติมาจนถึงตอนนี้  ดังนั้นเขาจึงสงสัยว่ารากผมของเขามีปัญหาหรือไม่  ไรโซรู้สึกขุ่นเคืองกับผมของเขา แต่เขาทำอะไรไม่ได้

ไรโซหยิบนมจากตู้เย็นและถ้วยจากชั้นวางแล้วนั่งที่โต๊ะ  ก่อนรับประทานอาหารเช้า เขาเอื้อมมือไปที่รีโมทคอนโทรลที่โต๊ะและเปิดข่าวตอนเช้า

『”มันเป็นเหตุการณ์ที่คนหนุ่มสาวที่ไปเยือนเมืองหนึ่งในจังหวัดใดจังหวัดหนึ่งหายตัวไป แต่กลับกลายเป็นว่าพวกเขาไม่สามารถติดต่อกับสมาชิกกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินทั้ง 13 ที่กำลังค้นหาได้” 』

『”เรือคอนเทนเนอร์ 'NTR' ของ ◯◯ Corporation และ 'Erotic Saline' ของบริษัท Saline ได้จมลงที่ท่าเรือโยโกฮาม่าแล้ว  ไม่ทราบสาเหตุโดยละเอียด แต่ดูเหมือนว่าเรือทั้งสองลำจะจมลงหลังจากถูกกระแทกอย่างแรงที่ด้านล่างของเรือที่อยู่ใต้น้ำ  มีข้อสงสัยว่าเรือดำน้ำที่ไม่เป็นที่รู้จักมาชนกัน――”』

『”ช่างเป็นหายนะอันไม่พึงประสงค์  ปรากฏการณ์ลึกลับยังคงดำเนินต่อไปทั่วโลก  ถึงแม้ว่าจะมีการกล่าวกันว่าแสงออโรร่าที่ไม่ปรากฏชื่อเพิ่งเกิดขึ้นในโตเกียวเมื่อวันก่อน ดูเหมือนว่าโลกจะมาถึงจุดจบ”』

ผู้แสดงความเห็นเสียงสูงนี้ปรากฏบนหน้าจอ  Raizou เกลียดนักวิจารณ์เล็กน้อย แต่เขาเห็นด้วยกับความคิดเห็น  ตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ปรากฏการณ์ประหลาดได้เกิดขึ้นทั่วโลก… ทางบก ทางทะเล และทางอากาศ

บทสัมภาษณ์กับหญิงสาวในศาลเจ้าที่ประกาศตัวเองว่ากำลังกางแขนเพื่อสื่อสารกับพระเจ้า บทสัมภาษณ์ชายชราซึ่งสุนัขของเขาถูกสัตว์ประหลาดสีเขียวรูปร่างคล้ายมนุษย์เอาไป และเรื่องราวเกี่ยวกับการทำลายล้างของพืชและสัตว์ต่างๆ ของ  ภูเขาในทันที

Raizo ไม่ได้เกลียดการดูข่าวแบบนั้นทางทีวี  มันอาจจะเป็นเรื่องโกหก แต่อย่างน้อย มันก็น่าสนใจ

"อืม!"

ไรโซเปิดถุงขนมปังที่เขาซื้อด้วยพฤติกรรมที่เกินจริง จากนั้นเขาก็นำเข้าปาก  ความหวานที่เรียกได้ว่า 'น้ำตาลสุดขั้ว' สามารถลิ้มรสได้จากขนมปังเนื้อนุ่ม

ไรโซตระหนักว่าขนมปังเป็นผลิตภัณฑ์ใหม่ เมล่อน ช็อกโกแลต คาราเมล ครีม bun แต่แย่จัง  [TN: ใช่ ฉันเดาอย่างนั้น…]

Raizou เทขนมปังที่ยังหลงเหลืออยู่ในปากของเขาพร้อมกับนมในขณะที่ขมวดคิ้ว  ในสภาพเช่นนี้ ไรโซซึ่งกำลังเตรียมตัวในตอนเช้า สังเกตเห็นเสียงนาฬิกาและตรวจสอบเวลา… เป็นเวลาที่ดีที่จะขึ้นรถไฟโดยสาร

หลังจากแปรงฟันแล้ว ไรโซก็เริ่มเตรียมตัวให้พร้อม  'การเตรียมตัวในตอนเช้า' ที่เขาฝึกฝนมาเป็นเวลากว่าสิบปีคือความพิเศษของเขา

สวมถุงเท้าสีดำและปิดกระดุมเสื้อที่รีดให้สั้นที่สุด  ใส่ชุดบนและชุดล่าง ใส่นาฬิกาข้อมือ และไรโซก็พร้อมที่จะไป

ไรโซยังตรวจสอบที่ใส่นามบัตร สมาร์ทโฟน กระเป๋าทำงานด้วย  มันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์สามประการของเขา  หากเขามีสิ่งนี้ เขาก็มั่นใจว่าเขาจะสามารถเอาชนะทุกสถานการณ์ได้

สวมรองเท้าหนังที่ชำรุดขณะเล็มส้นเท้าและออกไปข้างนอก

ไรโซรู้ว่ามีเคล็ดลับในการปิดประตูเก่า  คุณต้องยกมันขึ้นเบา ๆ และหมุนล็อคอย่างรวดเร็ว  เขาสงสัยว่าบานพับเป็นสาเหตุหรือว่าประตูบิดเบี้ยวเพราะอพาร์ตเมนต์ทั้งหลังเก่าแล้ว

ไรโซตกใจกับอุณหภูมิภายนอกครู่หนึ่ง แต่เขาไม่รีรอและผลักออกไป  เขาเดินผ่านทางเดินแคบ ๆ และลงบันไดด้วยการหายใจหนัก

ไรโซคิดถึงวัยหนุ่มของเขา… มันไม่ใช่แบบนี้ตอนที่ฉันอายุยี่สิบ

ด้วยเสียงที่ห่างไกลจากจังหวะ ที่เหลือก็สามขั้นตอน  Raizou ที่พยายามจะก้าวต่อไป เรียกหาสิ่งผิดปกติกับร่างกายของเขา

“หึหึหึ?  อ๊ากกกกก!!”

มันมาอย่างกะทันหัน  ไรโซกุมหน้าอกของเขาลงด้วยความเจ็บปวดอันรุนแรงที่มาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า  เขาไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดได้ ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะกลิ้งลงมา

ไรโซคว้ากำแพงหรืออะไรสักอย่างแล้วพยายามยืนขึ้น แต่เขาทนไม่ไหวกับความเจ็บปวดแสบร้อนที่หน้าอกและความรู้สึกกดดันบนร่างกายของเขาและล้มลงกับพื้น

มันเจ็บ มันเจ็บ มันเจ็บ…เจ็บ

ไรโซกำลังสำลัก  นอกจากอาการวิงเวียนศีรษะ การมองเห็นยังบิดเบี้ยว และเหงื่อที่เย็นยะเยือกไม่หยุดไหลออกมาจากหน้าผากของเขา  เขาหายใจไม่สะดวก แขนขาขยับไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก… เพียงแหงนหน้ามองท้องฟ้า

ตอนนี้ไรโซออกจากบ้านด้วยผมของเขาที่เปื้อนฝุ่น และปากที่เปิดครึ่งหนึ่งของเขาถูกทาด้วยน้ำลาย  เขาเอื้อมมือออกไปเพื่อขอความช่วยเหลือ ทว่าในวันนั้นกลับไม่มีใครอยู่เลย

ขอบของขอบเขตการมองเห็นส่องแสงระยิบระยับ และขอบเขตการมองเห็นก็ค่อยๆ มืดลงและแคบลง  ไรโซไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเขา แต่สิ่งหนึ่งที่เขาเข้าใจคือ… ว่า… เขา… จะตายอย่างที่เป็น-

ฉันไม่อยากตาย  ฉันยังคงต้องการที่จะมีชีวิตอยู่

ไรโซค่อยๆ ยกมือขวาขึ้นในขณะที่อิสระทางกายภาพของเขาหายไปทีละคน

มือของเขาสั่นเหมือนกวางที่เพิ่งเกิด  มันเป็นภาพที่ไร้สาระ แต่ไรโซไม่สามารถแม้แต่จะหัวเราะได้

จากนั้นไรโซก็จำได้คร่าวๆ ว่าพยากรณ์อากาศบอกว่าเขาควรใช้มาตรการป้องกันความร้อนและระวังโรคลมแดด

เสียงของจั๊กจั่นที่น่ารำคาญชะมัดที่ไรโซเกลียดมาก… เขาไม่ได้ยินเลย  สิ่งที่เขาได้ยินคือเสียงหายใจที่ไม่สม่ำเสมอและการเต้นของหัวใจที่อ่อนลง

อาจเนื่องมาจากการมองเห็นที่มืดลง ไรโซจึงเห็นภาพหลอน  พื้นดินที่เขาล้มลงนั้นถูกย้อมเป็นสีดำและหมุนวน  เงาของคนแคระจำนวนนับไม่ถ้วนออกมาจากข้างใน

เงาล้อมรอบไรโซและพยายามลากเขาเข้าไปในรู  มันเหมือนกับฉากที่ปรากฏในบันทึกการเดินทางบางฉบับ

โอ้ มันเป็นภาพหลอนจริงๆ… ในที่สุด มันก็จบลงในที่สุด

แม้ว่าจะจาง ๆ ไรโซก็ได้ยินคนที่เรียกชื่อเขาอย่างมีความสุข แต่เขาก็ไม่ได้ยินอีกต่อไป และสติของเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์