(1)
“พิพัฒน์” เสียงหวานเอ่ยขึ้นท่ามกลางความมืดในห้องนอน
“อือ” เสียงตอบกลับยู่ยี่ของเจ้าของชื่อพูด พิมฐามองแผ่นหลังของชายผู้เป็นที่รัก เธอเงียบไปครู่ใหญ่กับการเรียงลำดับคำพูด เธอหันไปดูนาฬิกาบนหัวเตียง เวลาที่ดึกมากเหลือเกิน แต่ใจและร่างกายไม่มีความง่วงแม้แต่นิด มันเป็นเรื่องแย่ ถ้าเราจะทะเลาะกันยามดึกที่ควรพักผ่อน คงไม่ใช่เรื่องที่ควรนัก
“หลับเถอะค่ะ พิมฐาไม่มีอะไรแล้ว” ไร้เสียงตอบกลับ พิมฐาลุกออกจากเตียงอย่างเงียบเชียบและปิดประตูออกจากห้องไป พิพัฒน์ที่นอนบนเตียงลืมตาและมองดูเธอทุกอย่าง เขาถอนหายใจ ช่วงนี้เธอดูแปลกๆ เขามีลางค์สังหรณ์อันน่ากลัว ความตระหนกมากมายและเมื่อกี้ก็เช่นกันที่เธอเรียกกลางดึกและออกจากห้องไปเงียบๆ พิพัฒน์อยากออกไปหาเธอ และแน่นอน เขาตัดสินใจอย่างนั้น
(2)
พิมฐาก้าวขาออกจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบ เธอเข้าห้องน้ำเพื่อเสร็จธุระ หลังจากนั้นเธอก็เดินเข้าครัว หยิบแก้วน้ำใบเล็กออกจากชั้นวาง ก่อนนำขวดมาเทน้าเปล่าลง เสียงถอนหายใจอันแสนเหนื่อย พิมฐายกแก้วน้ำจะดื่มแต่ต้องชะงัก พิพัฒน์ยืนกอดอกตรงหน้าเธอ
“พิพัฒน์... ออกมาทำไม”
“ออกตามเธอ”
“พิมฐาแค่ออกมาเข้าห้องน้ำกับดื่มน้ำค่ะ ไม่มีอะไรหรอกพิพัฒน์ ไปนอนก่อนเถอะค่ะ” พิมฐาไม่ใช่คนหยาบคาย เธอสุภาพกับทุกคนไม่เว้นแต่เพื่อนสนิท มันทำให้พิพัฒน์หลงรักตัวเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
“พิมฐา ผมขอถามอย่างนึง”
“คะ”
“ช่วงนี้พิมฐาเป็นอะไร?”
“พิมฐาปกติค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร”
“ผมรู้สึกตัวนะพิมฐา เธอคงมีเรื่องอึดอัด เพราะงั้นบอกผม..ตอนนี้” เธอเงียบไป พิมฐาวางแก้วลง และนั่งที่โต๊ะในห้องครัว
“พิมฐาไม่เข้าใจค่ะ เราไม่แน่ใจอีกแล้ว ว่าเรารักกัน”
“...”
“พิพัฒน์ พิมฐาไม่เข้าใจความรู้สึกนี้สักนิด”
“พิมฐา..”
“พิมฐาไม่ดีเลย พิพัฒน์คะ”
“ครับ..”
“เราเลิกกันเถอะค่ะ”
“พิมฐา.. ทำไมพูดแบบนี้?”
“พิมฐาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่อยากห่าง ห่างจากพิพัฒน์ซักพักใหญ่ค่ะ”
“ผมคิดก่อนได้รึเปล่า?” พิมฐาเพียงยิ้มและพยักหน้า เธอดื่มน้ำและเดินเข้าห้องนอนเงียบๆ ทิ้งพิพัฒน์ที่แน่นิ่งอยู่ที่เดิม ราวๆสิบห้านาทีต่อจากนั้นที่เขาจะเดินกลับเข้าห้อง พร้อมกับความผิดหวังที่สุดในชีวิต
(3)
เช้าอันแสนอึดอัดบนโต๊ะทานข้าว เสียงน่ารำคาญจากช้อนที่ปะทะกับจาน พิพัฒน์ไม่เงยหน้าหลังจากได้ครอบครองอาหาร ไม่ใช่เขาหิวเกินไป แต่เขามองหน้าพิมฐาไม่ได้เลยต่างหาก ถ้าเขาได้จ้องลงไปในดวงตาลึกล้ำนั้น เขาคงยอมแพ้ให้กับมันอีกครั้ง พิมฐาเม้มปาก เธอกำช้อนแน่นจนนิ้วเริ่มแดง พิพัฒน์เหลือบไปมองเห็นท่าทางนั้น จนเขาต้องมองหน้าเธอ พิมฐาหายใจอ่อนแรง
“ขอโทษ” พิพัฒน์พูด ความอึดอัดที่เกิดมากมายในเวลานี้
“พิพัฒน์ไม่ได้ผิด” เธอดูต่างและเสียงที่สั่นเครือนั่นก็เช่นกัน พิพัฒน์ถอนหายใจและเขาตัดสินใจมาแล้ว...
ถ้าพิมฐาต้องการ เขาก็ยอม
“พิมฐาอยากเลิกใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“งั้นได้ครับ เราเลิกกัน” และเหมือนเป็นการตัดสินใจที่เขาเกลียดตัวเอง
(4)
“ปี้เชษเจ้า(พี่เชษคะ)”
“อ้าว ว่าจะใด(อ้าว ว่ายังไง)” เชษฐามองดูน้องสาวตัวเองที่เดินมากับกระเป๋าใบโตที่หน้าบ้าน ใบหน้าเปื้อนน้ำตาทำพี่ชายตกใจไม่น้อย
“น้องเลิกกับพิพัฒน์แล้วเน้อ”
“เกิดอาหยังขึ้นน้อง เข้ามาก่อน” พิมฐาได้แต่พยักหน้า จนพี่วิภาเดินออกมาดู
“อ้าว น้องพิมฐา ทำไมของเยอะแยะจ๊ะ แล้วตาช้ำเชียว ใครทำหนู”
“เอ่อ พี่วิภาคะ พอดีพิมฐาเลิกกับแฟนค่ะ”
“พิพัฒน์หรอ ตายจริง มาพี่ช่วยยก” ของที่พอขนมาพิมฐาก็ขนมาจำเป็น ยังเหลือของอีกเยอะที่อยู่คอนโดพิพัฒน์
การตัดสินใจของกันและกัน มันเป็นเรื่องที่ดี โตๆกันแล้ว งานก็มีให้ทำ เรื่องความรักถ้าต้องยั้ง คงไม่ใช่เรื่องที่ต้องฉุดๆรั้งๆอีกต่อไป พิมฐาเล่าเรื่องให้พี่ชายพอประมาณ ก่อนนำของไปเก็บในห้อง โชคดีที่เชษฐามีบ้านในกรุงเทพเพราะแต่งงานแล้วย้ายมาอยู่กับพี่วิภา ไม่งั้นพิมฐาได้กลับไปบ้านที่เชียงใหม่เป็นแน่
“น้องต้องขออาศัยที่นี่ก่อนนะคะ จะรีบหาที่อยู่ให้เร็ว”
“ไม่ต้องหรอกจ้ะ อยู่ด้วยกันนี่แหละ บางทีพี่เหงาจะได้อยู่ด้วยกัน เชษเขาทำงานกลับบ้านดึก”
“หนูเกรงใจค่ะ”
“คนกันเอง อย่าเกรงใจเลย รู้จักกันก็นานแล้ว อีกอย่างหาที่เช่าก็ไม่สะดวก เสียเงินเปล่าๆ ในเมืองหายากไม่พอยังแพงอีก”
“ขอรบกวนจากนี้ไปละกันนะคะ”
“นี่เตี้ยงอยู่ น้องกิ๋นอาหยังมาก่อ (นี่เที่ยงอยู่ น้องกินอะไรมารึยัง)”
“บ่เจ้า (ยังค่ะ)”
“จะอั้นไปพักเต้อะ เดี๋ยวเรียกมากิ๋นข้าว”
“เจ้า น้องขอตัวก่อนเน้อ” พูดจบพิมฐาก็เดินเซขึ้นไปนอนพัก
(5)
สามเดือนหลังจากที่เลิกกันไป พิพัฒน์มีชีวิตที่ว่างเปล่า เขาตื่นขึ้นมาคนเดียว ไปทำงานในโรงพยาบาลคนเดียว จากรถคู่ใจที่ข้างๆคนขับมีพิมฐานั่งยิ้มอยู่ กลายเป็นความเงียบเชียบ ตกเย็นพิพัฒน์ก็อยู่ในร้านเหล้า หลังจากสามทุ่ม ก็เมาไม่ได้เรื่อง ร้องไห้จนเพื่อนที่ไปด้วยกังวลใจกัน
จริงๆแล้ว เพื่อนก็แนะนำผู้หญิงคนอื่นให้มากมาย ช่วงแรกๆ ในร้านเหล้าหลายๆร้าน มักมีผู้หญิงทักทายเป็นปกติ ร่างที่ชนกันไปมาในห้องน้ำ จูบอันแสนเร่าร้อน แต่ก็ไม่หวานเท่า จูบในห้องนอนของพิมฐาเลยซักนิด เขาไม่สามารถนำใครเข้ามาในชีวิต ไม่มีอะไรกับใครได้ เขาคงบ้าตามเพื่อนว่าแล้ว
เช้าอันแสนทรมาน พิพัฒน์หยิบแว่นมาใส่และเดินออกคอนโด เขาเหมือนบ้าขึ้นทุกวัน บางทีเขาอาจเลิกเป็นหมอแล้วมาเป็นคนไข้แทน
เขาถือกุญแจรถและแกว่งไปมา หลังจากอยู่ในรถเสร็จสัพ ตาก็เหลือบไปมองที่เล่นเพลง และยิ้ม
'ก่อนนั้น เคยถูกใครทำให้เสียใจ' เพลงโปรดพิมฐาที่เธอชอบร้องให้ฟังบนรถ น้ำตาที่เอ่อคลอ จนต้องจอดข้างทางอีกครั้ง เสียงสะอื้นที่ไม่ได้ยินบ่อยนัก
พิพัฒน์ไม่ใช่คนร้องไห้ ..เพราะเขาต้องปลอบคนที่ร้องไห้ต่างหาก
แว่นที่ถูกออกมาวาง เขาใช้มือเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนสวมแว่น พอพัฒน์หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋า กดเข้าเบอร์ที่คุ้นเคย เสียงรอสายไม่นานก็ถูกรับ
[ฮัลโหล พิพัฒน์?]
“ครับ ผมเอง”
[มีอะไร หายหน้าหายตาเลยนะ]
“ขอโทษครับ ผมพยายามทำใจอยู่”
[พี่รู้]
“ครับ พิมฐาไปอยู่กับพี่เชษใช่มั้ย”
[เออ ย้ายมาอยู่กับพี่]
“เธอสบายดีนะครับ”
[สบายดี พิพัฒน์ล่ะ]
“สบายดีครับ พี่เชษขอโทษนะครับ”
[พี่รู้เราไม่ผิดหรอก เรารักน้องสาวพี่จะตาย]
“เอ่อ พี่เชษกับพี่วิภาสบายดีนะครับ”
[สบายดีๆ]
“โอเคครับ เดี๋ยวผมจะติดต่อไปใหม่”
[คุยกันครั้งหน้าพิพัฒน์ ดูแลตัวเองดีๆด้วย]
เขาตัดสินใจแล้ว เขาจะไปอยู่อังกฤษกับพ่อ..
(6)
พิมฐาในวันหยุด ก็เรียบง่าย เธอชอบออกไปเที่ยวกับวิภาบ่อยๆ ชีวิตเธอดูปกติ แต่ในใจเธอก็คิดถึงเขามากเช่นกัน หนังสือที่ขนมาเป็นกอง พอนับดีๆทำให้รู้ว่าขาดไปตั้งหนึ่งเล่ม แต่พิมฐาไม่อยากกลับไปเอาอีก หูฟังชิ้นเดิมถูกเสียบกับโทรศัพท์และเปิดเพลงเบาๆคลอไป พิมฐาเริ่มร้องเพลงภายใต้ความมืดในห้อง หน้าต่างที่ไม่ปิดม่าน ทำให้มองเห็นบรรยากาศข้างนอก เพลงที่คลอ
...พิมฐาร้องไห้อีกแล้ว
(7)
พิพัฒน์ยุ่งตลอดวัน เขาลาออกจากงาน ติดต่อพ่อและแม่ แม่ที่ดูงงๆจากเรื่องของเขากับพิมฐาแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร พิพัฒน์กำลังเก็บของลงลังนำไปเก็บที่บ้านแม่ส่วนนึง อีกส่วนก็พกไปอังกฤษ บางทีเขาอาจเลิกคิดถึงพิมฐา เขาค้นของและเจอหนังสือเล่มหนึ่ง 'After You' หนังสือเล่มโปรดของพิมฐา พิพัฒน์มองมันเงียบๆ และเขาเลือกเก็บมันลงกระเป๋าเดินทาง
จากที่เขาค้นมีของพิมฐาอยู่อีกนิดหน่อย จึงนัดเชษไปรับของ ช่วงเย็นของวันพี่เชษที่ดูรีบนิดหน่อยวิ่งเข้าร้านอาหารที่นัด
“ไม่เจอกันนาน พิพัฒน์หล่อขึ้นเยอะเลยนะ”
“ขอบคุณครับ”
“มีอะไรรึเปล่า นัดพี่มา”
“ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาแต่ฝากพวกนี้ให้พิมฐาทีครับ” ถุงขนาดกลางถูกยื่นมา
“ได้ๆ”
“อ๋อ อันนี้ด้วยครับ” พิพัฒน์ยื่นจดหมายให้เชษฐาอีกอย่าง
“ได้ๆ นี่เดี๋ยวพี่ต้องกลับก่อน เจอกันนะ”
“ขอบคุณครับ”
(8)
“พิมฐา”
“เจ้า”
“พิพัฒน์เอาของหื้อตั๋ว”
“...ไปป๊ะพิพัฒน์มาก๋าเจ้า”
“อือ เอาไปดูเต๊อะ ปี้จะไปพัก”
“ยินดีเจ้า” พิมฐาถือถุงกับจดหมายใบเล็กไว้ เธอรีบแกะจดหมายเมื่อถึงห้อง
' สวัสดีนะพิมฐา เราไม่ได้คุยกันจะแปดเดือนแล้ว คิดถึงพิมฐามากๆ พิพัฒน์กำลังจะเดินทางไปอังกฤษ เลยค้นของเจอของพิมฐาที่เหลือเยอะเลย ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาพิมฐาเป็นยังไงบ้าง คงเข้มแข็งขึ้นเยอะ พิมฐาเป็นคนที่เก่งมากๆ พิพัฒน์ยังรักพิมฐาอยู่หมดใจ พิมฐาเลิกร้องไห้ได้แล้วนะ ไม่ว่าตอนที่พิมฐาดูหนัง อ่านนิยาย หรือทำถ้วยแตก เพราะจะไม่มีพิพัฒน์ดูแลอีกแล้ว เราคงไม่ได้เจอกันจริงๆ ขอโทษทุกเรื่องที่ผ่านมา พิพัฒน์จะไม่ลืมเรื่องของเราเด็ดขาด ดูแลตัวเองดีๆ ส่วนหนังสือเล่มสุดท้ายที่พิมฐาลืม พิพัฒน์ขอ ขอเก็บไว้นะ เพราะหนังสือทุกเล่มของพิพัฒน์ พิมฐาจะอยู่ในนั้น ' พิมฐาวางจดหมายลง ก่อนเอามือทาบหน้าและร้องไห้ออกมา
(9)
เมื่อเครื่องลงถึง พิพัฒน์ก็ถือกระเป๋าลงเครื่องตามทางและเจอพ่อที่นั่งกดโทรศัพท์
“Dad!”
“มาแล้วหรอ” สองพ่อลูกกอดกันกลม พ่อพิพัฒน์เป็นลูกครึ่งไทยฝรั่งที่พูดไทยได้ปกติ แต่ไม่ชัดมาก จริงๆพ่อกับแม่ยังรักกันแต่ที่แยกเพราะแม่อยากอยู่ไทยเสียมากกว่า
“พ่อครับ ผมมาที่นี่ยังไม่มีงานทำเลยครับ”
“อ้าว แล้วมาทำไม”
“โหย พ่ออะ”
“ฮ่าๆ พักผ่อนก่อนสิ ซักสามสี่เดือน”
“ครับ” บ้านหลังเล็กในซอยใหญ่ พ่อดูอวดลูกชายที่ไร้งานในตอนนี้กับเพื่อนบ้าน ของเยอะแยะถูกยกขึ้นไปในบ้าน
..พ่ออยู่คนเดียว
“นี่ห้องลูก” พูดจบก็วางกระเป๋าลง
“นี่รหัสไวไฟ ไปล่ะ หิวก็ลงไปข้างล่าง”
“ขอบคุณครับ” เขากำลังเริ่มชีวิตใหม่ จริงๆ ใช่มั้ย?
(10)
ผ่านไปหนึ่งปีกว่าๆที่เลิกกัน พิมฐาไม่ได้ข่าวของพิพัฒน์เลยแม้แต่น้อย เธอทำงาน ไปเจอเพื่อน ในวันหยุดก็เดินเล่นคนเดียว แต่วันนี้มีอะไรซักอย่างดลใจให้พิมฐาเดินเข้าร้านเหล้า เป็นครั้งที่สองที่เข้าร้านนี้และครั้งที่สองที่เธอจะดื่ม ครั้งแรกเธอไปดื่มกับพิพัฒน์ แสงสีที่ชวนแสบตา เธอสั่งเหล้าที่ไม่แรงมากนัก หลังจากนั่งดื่มจิบๆไปได้ครึ่งชั่วโมง เธอเริ่มมึน จึงเดินถือกระเป๋าไปเข้าห้องน้ำ หลังจากเสร็จธุระเสร็จ เธอก็เหลือบเห็นชายอันคุ้นเคย เธอเดินไปมองใกล้ๆ ทำให้เผลอสบตา
“พิมฐา/พิพัฒน์” ทั้งสองหัวเราะ ก่อนที่พิมฐาจะนั่งลงข้างๆ
“พิมฐาเป็นไงบ้าง”
“เอาตรงๆไม่มีพิพัฒน์แย่มากๆ พิมฐาเหงาและคิดถึงพิพัฒน์มากเลยนะ”
“เหมือนกัน”
“แล้วพิพัฒน์ไปไหนมา”
“เพิ่งไปอังกฤษ แต่กลับมาแล้ว”
“มาทำไม”
“มาทำงานน่ะ แล้วก็มาหาพิมฐา เราคิดถึงเธอ”
“พิพัฒน์”
“เธอคงเมาแล้ว”
“พิมฐายังรักพิพัฒน์นะ”
“เรารู้ เราก็รักพิมฐา รักมากๆด้วย”
“พิพัฒน์ มันจะเป็นไปได้อีกมั้ย ถ้าเราจะกลับมาคบกัน”
“ถ้าพิมฐาอยาก พิพัฒน์ก็จะกลับอยู่แล้ว”
“อย่างนั้น.. พิพัฒน์คะ คบกับพิมฐานะ”
“ครับ พิพัฒน์จะคบกับพิมฐา”
ใครจะรู้ว่าร้านนี้คือร้านที่ทั้งสองตกลงที่จะคบกันครั้งแรก และเก้าปีต่อมา ทั้งสองก็เริ่มความสัมพันธ์ครั้งที่สอง ที่นี่ และจุดนี้ที่พวกเขานั่งอยู่
E N D : )
ความคิดเห็น