ศึกทมิฬสายเลือดซาตาน

ลำดับตอนที่ #2 : เช้าวันใหม่

ปัง

กระสุนนัดเเรกถูกยิงออกไป สุนัขป่าหนุ่มเอนตัวหลบได้แบบเฉียดๆแต่ก็ไม่วาย ถูกกระสุนเฉียดใบหน้าไปเล็กน้อย สุนัขป่าย่อตัวแล้วกระโดดขึ้นมายังกิ่งไม้ที่เด็กสาวยืนอยู่

ฟ้าว

กรงเล็บของสุนัขป่าขวนถูกต้นแขนของเด็กสาวถึงแผลจะไม่ใหญ่แต่ก็ลึกพอสมควร  เด็กสาวกัดฟันกรอดที่หลบหมาป่าหนุ่มไม่ทัน"ปืนหนึ่งกระบอกยิงได้ประมาณ 5 นัดแม่นี้ยิงไปแล้ว 2 เหลืออีก 3 "สุนัขป่าคิดพลาง กระโดดตามเด็กสาวที่ตอนนี้กำลังกระโดดหนีไปตามกิ่งไม้ต่างๆ

ปัง

ปัง

กระสุนอีกสองนัดถูกยิงออกไป  หมาป่าหนุ่มหลบได้แบบเฉียดๆ"อีกนัดหนึ่ง"สุนัขป่ายื้มมุมปากน้อยๆ

ปัง

กระสุนนัดสุดท้ายถูกยิงไป เด็กสาวก้มลงไปเปลี่ยนกระสุน หมาป่าหนุ่มยิ้มเยาะก่อนจะกระโจนเข้าหาเด็กสาวราวกับตนได้ชัยไปแล้ว"หึ ติดกับฉันแล้วเจ้าหมาน้อย"

ปัง

กระสุนอีกนัดถูกยิงออกมาในระยะที่หมาป่าหนุ่มไม่สามารถหลบได้

อ๊ากกกก

หมาป่าหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดกระสุนฝังลึกอยู่ในร่างกายแต่โชคยังดีที่กระสุนไม่โดนจุดสำคัณ หมาป่าหนุ่มลงไปนอนอยู่บนพื้นดิ้นทรรมานอย่างเจ็บปวดเลือดสดๆไหลออกมาส่งกลิ่นเหม็นคาวไปทั่วบริเวณ"จะบอกให้เอาบุญนะกระสุนเนี่ยมันสร้างมาจากพลังของฉันเพราะฉะนั้นอนุภาคจะรุนแรงกว่ากระสุนปกติมาก"เด็กสาวกล่าวจบก็กระโดดลงจากกิ่งไม้มาดูสภาพของหมาป่าหนุ่มที่ตอนนี้หยุดดิ้นไปแล้ว เด็กสาวจ้องหมาป่าหนุ่มสักพักก่อนจะแสยะยิ้มราวปิศาจ เด็กสาวก้มลงไปแล้วเอาอะไรบางอย่างผูกเข้ากับต้นคอของปิศาจสุนัขป่าที่ตอนนี้สิ้นฤทธิไปแล้ว"หึ เอาละหมดหน้าที่ฉันแล้ว  กลับล่ะโชคดีนะเจ้าหมาน้อย"แล้วเด็กสาวก็สะบัดตัวเดินออกจากที่แห่งนั้นไปอย่างรวดเร็ว

"เฮ้ยนี้มันสี่ทุ่มครึ่งแล้วนี่ซวยแล้ว"เด็กสาวคิดก่อนจะกระโดดขึ้นไปยืนบนกำแพงโรงเรียน"โอ้ย"เด็กสาวร้องออกมาเบาๆเพราะเจ็บบาดแผลที่แขนถึงแผลจะเล็กแต่ก็ลึกพอควรเลือดสีแดงสดไหลออกมาเด็กสาวจึงฉีกชายกระโปงออกมารัดแผลห้ามเลือดแก้ขัดไปก่อน"ซวยซ้ำสองหอปิดคงต้องเข้าทางหน้าต่างแล้วล่ะ"เด็กสาวคิด จึงกระโดดเข้าไปทางหน้าต่าง หอพักตอนกลางคืนนั้นช่างต่างกลับตอนกลางวันลิบลับมันช่างวังเวงหน้ากลัวและที่สำคัณนั้นคือมืดสนิท มืดจนแทบมองไม่เห็นมือของตนเอง

ครืด

เสียงปริศนาดังขึ้น ยูริเงี่ยหูฟัง

ครืด

มันดังขึ้นซ้ำสองแต่ยูริก็พอจะจับตำแหน่งของมันได้

ครืด

คราวนี้เสียงดังขึ้นราวกับมันอยู่ใกล้มาก เด็กสาวจึงค่อยๆหันไปข้างหลังก็พบกับ ปิศาจชุดเกราะเหล็กกำลังง้างขวานยักษ์เตรียมสับเธอ

ฟ้าว

ฉึก

เด็กสาวกระโดดหลบออกมาได้ทันท่วงที ปิศาจชุดเกราะยักษ์ค่อยๆยกขวานขึ้น เด็กสาวไม่รอช้ารีบเหนี่ยวไกใส่ปิศาจนั่นทันที

ปัง

ปัง

กระสุนสองนัดพุ่งตรงไปยังปิศาจตนนั้น แต่กระสุนกลับยิงไม่เข้า"ชิ ยิงไม่เข้า"เด็กสาว สถบออกมา ก่อนล่วงกระเป๋าเพื่อหยิบยันต์แต่"กำยันต์หมด"เด็กสาวมองซ้ายมองขวาหาทางรอด

ครืด

ครืด

ปิศาจชุดเกราะก็ใกล้เข้าเรื่อยๆตอนนี้ห่างกันเพียงเมตรหนึ่ง

ครืด

ครืด

ครืด

ตอนนี้ปิศาจชุดเกราะหยุดยืนอยู่หน้ายูริ เด็กสาวหลับตาลงรอรับชะตากรรมของตน

ฟ้าว

"หยุดนะ"ดุจเสียงสวรรค์บัญชาปิศาจยักษ์ยั้งขวานของตนเองไว้"หึ มาอยู่ได้ไม่ถึงวันก็ก่อเรื่องเลยนะยัยยูริ"เด็กสาวค่อยๆหันหน้าไปทางต้นเสียง"อาจาร์ยรัม"ยูริอึ่งอยู่ซักพัก รัมค่อยๆย่างเท้าเข้ามาใกล้เด็กสาวก่อนจะส่งมือให้กับยูริ"นาฬิกาเสียเหรอนี้มันสี่ทุ่มจวนจะห้าทุ่มแล้วกฏก็มีไว้หอปิดกี่โมงหัดตรงต่อเวลาซะมั้ง แล้วนี่ยังถือว่าโชคดีนะที่ฉันมาห้าม นักรบเกราะ ทันไม่งั้นเธอได้เป็นศพไปแล้วล่ะเด็กน้อย"รัมเปิดปากเทศน์ยูริยาวเหยียด เด็กสาวได้แต่ก้มหน้าฟังเทศน์จากรัม"ไปนอนได้แล้ว แล้วอย่าออกมาเพ่นพ่านอีกล่ะ"รัมพูดจบก็ชี้ทางไปยังห้องของยูริให้

เด็กสาวหยิบปืนไปตั้งไว้บนโต๊ะก่อนจะล้มตัวนอนบนเตียงแล้วผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยหล้า

จิ๊บๆ

แสงอรุโณทัยสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระทบกับใบหน้าของเด็กสาวที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง

ก๊อก ก๊อก

"คุณยูริค่า คุณยูริ"เสียงของเด็กสาวเคาะประตูอยู่หน้าห้อง ยูริค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ผู้เคาะ"อ่าว ซารุมีไรเหรอ"ซารุมองยูริก่อนจะพิจรณาได้ทันทีว่าไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อคืน"คือคุณยูรินี่มัน 7 โมงแล้วนะค่ะใหล้ถึงเวลารับประทานอาหารเช้าแล้วด้วย"ซารุพูดพลางเขย่ายูริเบาๆให้ลืมตา"ห๊า 7 โมงแล้วเหรอ"แล้วยูริก็ปิดประกลับเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว เด็กสาวทำกิจวัติยามเช้าด้วยความเร็วแสง

สิบห้านาทีต่อมา

"เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ"ยูริเปิดประตูออกมา"คะ"แล้วทั้งคู่ก็เดินทางไปยังห้องอาหาร"นี่ซารุเธอรู้จักนักรบเกราะรึป่าว"ยูริถามซารุระหว่างทางเดินไปห้องอาหาร"นักรบเกราะเหรอค่ะ เคยได้ยินมาว่าเป็นปิศาจประจำหอตะวันร้อยรุ้ง คอยเฝ้าไม่ให้มีผู้บุรุกหอน่ะคะฉันก็รู้แค่นี้แหละ"แล้วเด็กทั้งสองก็หยุดยืนหน้าประตูไม้สีน้ำตาลแก่ขนาดใหญ่ ซารุค่อยๆใช้มือดันประตูไม้เข้าไป ข้างในนั้นเต็มไปด้วยโต๊ะอาหารสีน้ำตาลอ่อนมีนักเรียนนั่งทานอาหารเช้าอยู่เต็มทั้งปิศาจทั้งมนุษย์   แล้วสายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง"เฮ้ยนั้นมันปลอกคอผนึกปิศาจที่เราเอาไปผนึกไอ้ปิศาจตัวเมื่อวานนี่ เจ้านั้นก็เป็นนักเรียนของที่นี่เหมือนกันเหรอเนี่ย"เด็กสาวคิดอย่างหวาดๆเพราะเมื่อวานเธอกับเจ้านั้นฆ่ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย"คุณยูริรู้จักคุณ.......

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เมนต์นะเมนต์นะ ขอความกรุณาเมนต์น้อ