คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 มือที่ 4!! มาแล้ว~ (100%)
บรรยากาศในห้องสีขาวสะอาดตานี้ดูเงียบเชียบเหลือเกิน ตามปกติแล้วจะมีเหล่าพยาบาลมากหน้าหลากตาเข้ามาเยี่ยมเยียนคนไข้ในห้องนี้เป็นประจำจนเหมือนกับว่าเป็นเรื่องที่ขาดไม่ได้แล้วในชีวิต
แต่ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปเมื่อมีอีกร่างหนึ่งเข้ามา ชายผู้มีสายตาน่ากลัวที่พร้อมจะเชือดเฉือนทุกคนที่เข้ามาในห้องนี้ โดยเฉพาะกับพยาบาลที่หวังจะต้องตัวร่างสูงบนเตียงนั้นอย่างไม่มีเหตุผล
“สะ.. สวัสดีค่ะท่านฮิบาริ(แก้แล้วนะ ถึงจะไม่ค่อยชินอะ แหะๆ ก็เค้าอ่านเป็นฮิบาระมาตั้งนาน U_U อนาถตัวเองจริงๆ) ได้เวลาเช็ดตัวคนไข้แล้วนะคะ”พยาบาลสาวฝืนยิ้มเดินเข้ามา ใบหน้าโชกชุ่มไปด้วยเหงื่อ บอกได้เลยว่าเธอต้องถูกผลักไสให้มาทำหน้าที่อันสำคัญยิ่งนี้โดยพวกพยาบาลทั้งหมดในโรงพยาบาลนี้ ขาเรียวสวยที่เคยเย้ายวนสายตาใครต่อใครตอนนี้สั่นพับๆด้วยแรงอาฆาตที่พุ่งมาทันทีที่เธอพูดคำว่า “เช็ดตัว”
“…”ร่างเล็กยังคงจ้องมองพยาบาลสาวนั้นด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
สาวสวยผู้โชคร้ายฝืนยิ้มต่อไปไม่ไหวแล้ว
รีบๆทำงานให้เสร็จดีกว่า
เธอรีบเดินเข้ามายังเตียงคนไข้ แม้ว่าจะไม่ได้หันไปมองแต่ก็รับรู้ได้ถึงแรงกดดันที่พุ่งตรงมาจากข้างหลัง
ผ้าชุบน้ำค่อยๆเลื่อนไปยังใบหน้าขาวนั่น
วินาทีนั้นเองที่เธอถึงกับต้องหยุดชะงัก เพราะแรงกดดันที่พุ่งตรงมาอย่างมหาศาล เธอคงไม่รอดแน่!
หมับ!
“กรี้ดดดดดด!”
“น่ารำคาญจริงๆ ออกไปซะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“ขะ.. ค่ะ”เธฮพูดตะกุกตะกักก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไปเหมือนคนเสียสติ
“ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ”ร่างเล็กพูดอย่างเซ็งๆ หย่อนตัวนั่งลงบนที่ว่างบนเตียงคนไข้แล้วพินิจมองร่างบนเตียงก่อนจะหยิบผ้าชุบน้ำอุ่นบิดหมาดๆเช็ดตัวคนบนเตียง
เพราะฉันแท้ๆ แกถึงได้มาอยู่ในสภาพนี้…
ตอนนี้ยามาโมโตะพ้นขีดอันตรายแล้ว ที่ยังนอนไม่ได้สติแบบนี้ก็เพราะเสียเลือดมาก แต่ถึงยังไงเขาก็อยากอยู่ข้างๆยามาโมโตะ อยากจะเป็นคนแรกที่ยามะเห็นตอนลืมตาขึ้นมา จะได้บอกให้มันได้รับรู้… ว่าเขาเองก็รักมัน…
และที่สำคัญอีกเรื่องก็คือถ้าเขาปล่อยให้ยามะของเขานอนไม่ได้สติอยู่คนเดียว มีหวังโดนพยาบาลพวกนี้รุมทึ้งเป็นแน่
ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ ยามาโมโตะออกจะหล่อขนาดนี้คงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีคนมาชอบ แต่ถ้าเขาชอบละก็ ไอ้หน้าไหนก็อย่ามายุ่ง ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นเคะหรือเมะดี
ถ้าเขาเป็นเคะก็คงจะตลกมิใช่น้อยเลย คงต้องถูกหาว่าอ่อนแอแน่นอนถ้าถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว งั้นเราก็ต้องเป็นเมะสิถึงจะถูก! รุกเลยสิ!...
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! นี่เราคิดบ้าอะไรเนี่ย บ้าจริง ไม่ได้ๆๆ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยสักหน่อย ตอนนี้ก็ต้องทำหน้าที่ว่าที่ภรรยา… หรือว่าจะสามี… อะไรก็ช่างเถอะ ต้องดูแลยามาโมจจังให้ดีที่สุด
ฮิบาริได้แต่อมยิ้มไปกับความคิดของตัวเอง ถึงแม้มันจะบ้าบอมากก็เถอะ คนอินเลิฟมันก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้วนี่~
เขาค่อยๆเช็ดตัวให้ยามะอย่างนุ่มนวลๆ ขณะที่สายตาก็เริ่มแทะโลมร่างนั้นช้าๆ…
ชุดของโรงพยาบาลถอดออกได้อย่างง่ายดาย เขาเปิดเสื้อส่วนบนของร่างสูงออก หัวใจเต้นรัวเพราะแผงอกที่ดูหนักแน่นนั่น มือที่พยายามจะเลื่อนไปเช็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆนั่นชะงักลงเล็กน้อย ร่างเล็กค่อยๆก้มตัวลงไปสูดดมกลิ่นอายของอีกฝ่าย เขาผลุบลิ้นออกมาแล้วบรรจงเลียเหงื่อบนแผงอกนั่น…
ควับ!
ร่างเล็กรีบสะบัดหน้าหนีเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไร เขาไม่ใช่คนแบบนี้ ไม่ใช่คนที่ฉวยโอกาส!
แต่เมื่อตวัดสายตาหันกลับไปมองร่างนั้นอีกครั้ง…
“ฉันทำไม่ได้… ฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้ ขอโทษด้วยนะยามาโมโตะ”ฮิบาริหลับตาลง
“งั้นก็ไม่ต้องฝืนสิ อยากทำก็ทำเลย”เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
ฮิบาริลืมตามองร่างบนเตียงอย่างรวดเร็ว เขาฟื้นแล้ว ยามาโมโตะฟื้นแล้ว!
ตอนนี้ร่างบนเตียงนั่นกำลังส่งยิ้มยียวนมาให้
“แกนี่ไม่ไหวเลยจริงๆ สภาพแบบนี้แล้วยังยั่วกันได้ไม่เลิก”
“…”ร่างสูงบนเตียงไม่ได้พูดอะไร มือเรียวยาวยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าเล็กได้รูปอย่างอ่อนโยนและเชื้อเชิญ
ร่างเล็กคลี่ยิ้มน้อยๆก่อนจะล้มตัวลงทับร่างของอีกฝ่าย มือจับหน้าของอีกฝ่ายให้ขึ้นมาแนบชิดติดกัน“ซึ่งมันก็ได้ผล”
ฮิบาริค่อยๆไซร้ไปที่ซอกคอของอีกฝ่าย กลิ่นตัวของร่างสูงหอมยั่วยวนจนเขาแทบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ ถึงเวลาที่เขาจะต้องจัดการเจ้าหมอนี่อย่างเด็ดขาดแล้ว
เขาดึงตัวร่างสูงเข้ามาประกบปาก อีกฝ่ายดูเกร็งๆเล็กน้อยเพราะคงไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน จริงๆเขาเองก็ไม่เคยเหมือนกัน แต่ยังไงก็ต้องแสดงความเหนือกว่าอยู่แล้ว เขาจึงค่อยๆขยับตัวขึ้นคร่อมร่างสูง
ทั้งสองคนดูดปากแลกลิ้นกันอย่างสนุกสลับกันไซร้ซอกคอ
“ซีสสส…”ยามาโมโตะซี๊ดปาก อ้าแขนโอบร่างนั้นให้ใกล้ชิดยิ่งขึ้น แล้วแอ่นเอวขึ้นเล็กน้อย
ฮิบาริรู้สัญญาณดีจึงค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ จากซอกคอ… หน้าอก แล้วหยุดใช้ปากเล็กน้อยก่อนจะใช้ลิ้นตวัดเลียเรื่อยลงมา…
“อาาาาาาา~”
แกรก!
“สวัสดีคร้าบ ยามา…โม..”
ฮิบาริถึงกับสะดุ้งจนแทบตกเตียง เขาตวัดหางตามองที่ประตูแล้วพบกับมารหัวใจตัวเดิม
สึนะและโกคุเทระได้แต่ยืนค้างอยู่หน้าประตู ปากของคนร่างเล็กยังคงอ้ากว้างพร้อมจะให้แมลงวันได้เข้าไปสร้างคอนโดอยู่ได้สบาย ส่วนอีกคนนึงก็ไม่แพ้กันแต่พอได้สติแล้วก็มองร่างบนเตียงด้วยความอิจฉา
“ออกไปซะ!”ฮิบาริเมื่อเห็นว่าสองคนนั้นยังไม่เข้าใจความหมายของสายตา
“อ๊ะ.. ขะ… ขอโทษครับ”ร่างบางหน้าเสียก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไป
“รอด้วยครับรุ่นที่สิบ”ร่างสูงปิดประตูแล้ววิ่งตามไปไม่ห่าง
ร่างเล็กตวัดสายตากลับมาก่อนจะถอนหายใจแรงๆ
“เสียอารมณ์หมด…”ฮิบาริหยิบผ้าชุบน้ำขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาใหม่
“ไม่ต่อล่ะ”ร่างบนเตียงส่งสายตาเชื้อเชิญมาให้อีกครั้ง
“บ้า! ดูสภาพตัวเองซะบ้างสิ!!…”
“…”ยามาโมโตะหลุบนัยน์ตาลงเพราะเสียงตะคอกของอีกฝ่าย
ฮิบาริเห็นดังนั้นจึงรีบพูดต่อ“ไว้ให้หายดีแล้วค่อยว่ากัน”
ยามาโมโตะยิ้มร่าเหมือนเด็กกำลังจะได้ดูดอมยิ้ม
เวลาผ่านไปนาน ฮิบารินั่งเล่นกับยามาโมโตะ ทำให้เจ้าตัวไม่เบื่อมากนัก และหลายครั้งที่ยามะก็ทำให้ฮิบะหัวเราะออกมาได้เหมือนอย่างที่เจ้าตัวไม่เคยทำมาก่อน
“เป็นไง หัวเราะแล้วมันรู้สึกดีไหมล่ะ”
“ก็.. อืม”ฮิบะพูดยิ้มๆ
“นายน่ะต้องหัวเราะเยอะๆนะ”
“ทำไมฉันต้องหัวเราะด้วย”ฮิบะทำหน้าไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่
“ก็เพราะฉันชอบเวลานายหัวเราะน่ะสิ”ยามาโมโตะยิ้มเจ้าเล่ห์
“บะ บ้า… แล้วถ้าไม่หัวเราะก็ไม่ชอบรึไง”ฮิบาระสะบัดหน้ามองไปทางอื่น
“จะให้บอกกี่ครั้งนะ ฉันรักนายตลอด และก็จะรักคนเดียวไม่มีเปลี่ยนด้วย”
ใบหน้าเล็กเริ่มขึ้นสีจางๆ ก่อนจะคิดหาวิธีเปลี่ยนเรื่อง
“อยากกินอะไรไหม”ร่างเล็กพูดโดยไม่หันมาสบตา กลัวว่าถ้าเห็นสายตายั่วยวนนั่นแล้วจะห้ามอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“อื้ม อาหารโรงพยาบาลนี่ก็น่าเบื่อเหมือนกัน”
“งั้นจะไปซื้อให้”
“อื้ม”ร่างสูงได้แต่มองตามร่างนั้นไป…
ณ สวนดอกไม้ของโรงพยาบาล
“ฮึก ฮึก ฮือ……….”เสียงร้องไห้ทุกระทมดังขึ้นทำลายบรรยากาศโดยรอบ
ร่างบางนั่งร้องไห้อยู่บนเก้าอีกไม้ตัวเล็กๆ หัวใจของเขาบอบช้ำมากจากเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ภาพเมื่อครู่มันสะเทือนใจเขาเหลือเกิน มันยังคงติดตาอยู่ และเมื่อนึกถึงมันอีก ความเจ็บช้ำก็เข้าโจมตีหัวใจดวงน้อยๆของเขาอีก
ทำไม.. เพราะอะไรกัน… เรามันไม่ดีใช่ไหม ยามาโมโตะถึงไม่เคยสนใจเราบ้าง…
นึกอิจฉาคุณฮิบาริอยู่เหมือนกันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ยังไงเราเองก็ยังรักยามะคงอยู่ เราไม่สามารถตัดใจจากคนๆนั้นได้ แต่ถึงเขาจะไม่รักเรา… ยังไงเราก็จะรัก.. รักยามาโมโตะไปจนตาย!!
“ฮือ..”
“รุ่นที่สิบ… มาอยู่ที่นี่เองหรอครับ”ร่างสูงที่วิ่งตามหาอยู่นานหยุดหายใจเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างบางนั่น
“โกคุ.. เทระ…”ร่างบางหันหน้ามามองทั้งน้ำตา โหมกอดคนตรงหน้าก่อนจะปล่อยโฮออกมาดังๆเหมือนเด็ก
“ไม่เป็นไรครับรุ่นที่สิบ ผมอยู่นี่แล้ว”โกคุโอบกอดสึนะ มือที่เคยใช้ถือระเบิดตอนนี้กลับใช้ดันหัวของร่างบางให้มาซบที่อก ปากก็ได้แต่พร่ำบอกว่าไม่เป็นไร
ใครจะรู้ว่าเขาเองก็เสียใจเหมือนกัน.. เขารักรุ่นที่สิบมาก เขาสาบานกับตัวเองว่าจะรักและปกป้องรุ่นที่สิบไปจนตาย แต่รุ่นที่สิบไม่เคยเห็นความสำคัญของเขาเลย ไม่แม้แต่จะสนใจเลย
แต่คนที่ได้รับความสนใจกลับเป็นเจ้าหมอนั่น! เจ้าบ้าเบสบอล เจ้าคนที่ไม่เคยทำอะไรเลย แต่ทำไมรุ่นที่สิบของเขาถึงได้ชอบมัน…
…แต่ถ้านั่นเป็นความต้องการของรุ่นที่สิบ ยังไงซะ ผมก็ไม่ขัดหรอก และถ้ามันมีหนทางทำให้รุ่นที่สิบสมหวังกับเจ้านั่น ผมยินดีจะทำ… แต่ภาพที่เห็นมันคงจะบอกอะไรได้แล้วว่ารุ่นที่สิบนั้นหมดหวัง ถ้าขืนพยายามต่อไปก็คงต้องเจ็บปวดกว่านี้แน่…
“หยุดร้องเถอะครับ”เขาเอ่ยเบาๆไม่ต่างอะไรกับแม่ที่กำลังปลอบโยนเด็กน้อย“ทำไมไม่ตัดใจจากมันล่ะครับ”
“ไม่ โกคุ.. ฉัน… ฉันทำไม่ได้”พูดจบก็เหมือนกับบ่อน้ำตามันไหลทะลักออกมาอีกครั้ง
ร่างสูงหลุบนัยน์ตาต่ำลง มองภาพคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง… เขาดันไหล่ของร่างเล็กออกห่างแล้วจ้องหน้า
“ถ้ารุ่นที่สิบตัดใจจากเจ้าหมอนั่นไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะผมเองก็เข้าใจความรู้สึกของรุ่นที่สิบดี แต่อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ ผมรักรุ่นที่สิบนะ ผมไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องมานั่งร้องไห้เสียใจอยู่แบบนี้…”
“กะ.. โกคุ..”สึนะได้แต่ถลึงตามองด้วยความตกใจ
ตูม!
เสียงระเบิดดังขึ้นไม่ห่าง กลุ่มควันลอยไปทั่วบริเวณ…
“แฮกๆ”นี่มันระเบิดควัน! “รุ่นที่สิบ!”
ตอนนี้ร่างบางสลบไปแล้ว เขารีบอุ้มร่างนั้นขึ้นมาก่อนจะพุ่งตัวออกจากควันนี้ แล้วพลันสายตาก็เลื่อนไปเห็นชายในชุดดำผมสีเหลืองกำลังอุ้มร่างที่นอนสลบอยู่ไม่ต่างจากเขา แต่ที่เขายังจำได้ดีคือร่างนั้นมันคือฮิบาริ!!
แต่ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดก็คือรุ่นที่สิบ ต้องรีบพาเข้าโรงพยาบาลก่อน!
* ช่างมานละ เรทไม่เรทช่างมัน -*- ยังไงก็บอกด้วยนะว่าเรทไปไหมเออ เราไม่รุอะ แหะๆ
ความคิดเห็น