8018 รักหมดใจนายจอมโหด

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 มือที่สามมาแล้ว~!!

บรรยากาศรอบข้างกลายเป็นสีดำทะมึนไปแล้ว เมฆากำลังพิโรธเพราะคิดว่าพิรุณกำลังนอกใจ(มันเกี่ยวไหม?<< คนลงเติมเอง อิอิ)

                พิรุณเริ่มสัมผัสได้ถึงรางร้ายที่กำลังมาเยือน ร่างกายของเขาตอนนี้กำลังโชกชุ่มไปด้วยเหงื่อแห่งความเครียด ไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป เขาไม่ได้กลัวฮิบาระเพราะเขาคิดเสมอว่าฮิบาระคือเมฆขาวสดใสของเขา แต่ถ้าบอกฮิบาระวาเขาชอบไปตอนนี้แล้วฮิบาระไม่พอใจมีหวังได้ตายแน่นอน

จะทำยังไงดีหละ!?

ทอนฟ้ากวัดแกว่งอีกรอบแต่ยามาโมโตะก็หลบได้อย่างฉิวเฉียด เขาไม่กล้าที่จะสู้กับฮิบาระ เพราะนั่นคือคนที่เขารัก เขาจะไม่มีวันทำร้ายฮิบาระเด็ดขาด

ยามาโมโตะได้แต่หนีออกมาจนถึงสนามหน้าตึกเรียน

ผัวะ!

โดนเข้าแล้ว ร่างสูงล้มลง ฮิบาระเดินเข้ามามองด้วยสายตาเคียดแค้น ฟาดซ้ำลงไปจนอีกฝ่ายสลบไปแล้ว ก่อนจะตั้งท่าฟาดซ้ำลงไปอีกรอบ

“โอ้ พอดีเลยนะครับ อย่างนี้ก็ไม่ต้องเสียเวลาผมจัดการ…”เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากต้นไม้ใหญ่

ร่างเล็กตวัดหางตาขึ้นมอง แล้วเขาก็พบกับรักเก่า!!

เค้าคนนั้น… คนที่ยังฝังแน่นอยู่ในส่วนลึกหัวใจ

……..

…….

….

…

..

.

ดีโน่!!!

…

ไม่ใช่! โรคุโด มุคุโร  

ชายผู้สร้างบาดแผลไว้ในจิตใจเค้ามายาวนาน เขายังจดจำได้ดี ความพ่ายแพ้… คงได้เวลาแก้แค้นแล้วสินะ

“อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ ไม่จัดการต่อล่ะ”มุคุโรนั่งเท้าคางอยู่บนกิ่งไม้ เขายังยิ้มหยีตาสบายอารมณ์อยู่เหมือนเดิม

“หึ จะให้ฉันขึ้นไปลากคอแกลงมา รึจะลงมาดีๆ”

“โฮ่ แล้วทำไมผมต้องลงไปด้วยล่ะครับ”

ฟุบ!

ร่างเล็กพุ่งตัวแหวกอากาศขึ้นไปด้วยความรวดเร็ว ทอนฟ้าฟาดหน้าของมุคุโรเต็มๆ เรียกเลือดสดๆให้ไหลออกมาได้บ้าง(อันนี้คนแต่งแค้นฝังใจ มั้งนะ…)

“ฝีมือ ดีขึ้นเยอะเลยนะครับ.. แต่ก็ได้แค่นี้แหละนะ”มุคุโร่ใช้ลิ้นเลียเลือดที่ไหลออกมาทางมุมปาก เขากระโดดลงมาบนพื้น ควงสามง่ามในมือก่อนจะปักมันลงไปที่พื้น พื้นดินแตกกระจาย ภูเขาไฟลาวานับร้อยผุดขึ้นจากพื้นดิน

“ลูกไม้เดิมๆ”ฮิบาระพุ่งตัวเข้ามาหมายจะเผด็จศึกภายในครั้งเดียว เขาหลบลาวานั่นได้อย่างง่ายดายก่อนจะฟาดทอนฟ้าใส่มุคุโร่ เจ้านั่นคงสลบไปแล้วถ้าไม่ใช่เพราะนั่นเป็นภาพลวงตา!!

“แล้วอย่างนี้จะจัดการผมได้หรอครับ ฮิบาระ”ร่างของคนที่ถือไพ่เหนือกว่ายังยืนอยู่ที่ต้นไม้ต้นเดิมเหมือนเดิม

“ใครว่าหละ…”

“ปี้”ฮิเบิร์ดตัวน้อยจิกเข้าที่นัยน์ตามุคุโร่

“อ๊ากก!”

ฟุบ!

ฮิบาระไม่รอช้า ทอนฟ้าที่เคยอยู่ในมือพุ่งตรงขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

ร่างนั้นค่อยๆสลายหายไปอีกครั้ง เพราะมันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาเท่านั้น!

“เสร็จหละ!”มุคุโร่พึ่งตรงมาอีกทาง สามง่ามในมือพร้อมจะปลิดชีพคนตรงหน้า

ซวบ!

สามง่ามทะลุผ่านร่างนั้นไป เลือดสดๆค่อยๆไหลออกมาอาบย้อมให้พื้นหญ้าสีเขียวต้องแปดเปื้อน เลือด… ของยามาโมโตะ!!!

“หึๆ ดีจังเลยนะครับ จะได้ไม่ต้องเสียเวลา”มุคุโร่ยิ้มเยาะ“ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยแล้วกันนะ ผมคงเห็นแก่ตัวไปหน่อย”ร่างของมุคุโร่ค่อยๆจางหายไปช้าๆ ทิ้งไว้เพียงความตื่นตกใจของฮิบาระ

ส่ามง่ามหายไปแล้ว ร่างสูงค่อยๆทรุดลงตรงพื้นดิน…

“เพราะอะไรกัน ทำบ้าอะไรของแกน่ะ!!”ฮิบาระทรุดตัวตามลงไป ทั้งที่เขาทำร้ายยามาโมโตะไว้มากมายถึงขนาดนั้น ทำไมเจ้าหมอนี่ถึงต้องมาช่วยเค้าด้วย เขาผิดไปแล้ว เขาไม่น่าทำร้ายยามาโมโตะเลย คิดได้ตอนนี้.. มันก็สายเกินไปแล้ว

“ฮิ.. บาระ…”ร่างสูงเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยเสียงที่แหบพร่า

ไม่รู้ทำไม แค่ยามาโมโตะเรียกชื่อเขา น้ำตามันถึงได้ไหลออกมา รู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ

“ยามาโมโตะ…”เขาได้แต่เรียกชื่อนั้นทั้งน้ำตา มือที่เคยถือทอนฟ้าฟาดคนตรงหน้าตอนนี้กลับเอามาประคองหน้าขึ้น“ฉัน.. ฉันผิดไปแล้ว”

“ไม่มีคำว่าผิดสำหรับนายหรอกนะ”

ยิ่งยามาโมโตะพูดแบบนี้เขายิ่งรู้สึกผิด เขากอดร่างนั้นไว้เหมือนกับจะไม่ให้คนตรงหน้าจากไปไหน

“ฉันรักนายนะ ฮิบาระ…”

คำพูดนั้นทำให้เขาถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่งด้วยความตกใจ กี่ครั้งแล้วที่เขาถูกหยุดไว้ด้วยคนตรงหน้า คนที่เค้ารัก… จนถึงตอนนี้เขาไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าจะได้ยินคำนี้ออกจากปากของคนๆนี้ และถึงยามาโมโตะจะพูดออกมา เขาก็ไม่สามารถปักใจเชื่อได้ว่ามันรู้สึกกับเขาแบบนั้นจริงๆ หลายครั้งที่มันทำให้เขาเผลอตัวและเผลอใจ มันอาจจะเป็นแค่การแกล้งกันก็ได้

แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ยามาโมโตะถึงกับสละชีวิตเพื่อช่วยเขาเอาไว้ ตอนนี้.. เข้าสัมผัสมันได้แล้ว สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของนาย

ฉันสัมผัสได้ถึงหัวใจของนาย..

“ฉัน.. ฉันก็รักนายนะ…”ฮิบาระใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีพูดคำนี้ออกมา แต่น่าเสียได้ที่ยามาโมโตะไม่มีโอกาสได้ยิน ตอนนี้เขาสลบไปแล้ว…

ฮิบาระนิ่งมองภาพตรงหน้าอยู่นาน มันเหมือนกับหัวใจของเขาอหยุดเต้นไปแล้ว…

“ปี้!”ฮิเบิร์ดที่บินลงมาเกาะไหล่เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ส่งเสียงเรียกสติเขาคืนมา

เขาต้องทำอะไรสักอย่าง อย่างน้อยมันก็ยังพอมีโอกาสอยู่!\

ปิ๊ด!

“คุซาคาเบะ เรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้! ให้ทางร.พ.เตรียมห้องที่ดีที่สุดไว้ด้วย บอกเขาว่าถ้าช่วยคนที่ฉันส่งไปไม่ได้ล่ะก็ ฉันจะไปถล่มร.พ.!”