คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 เพราะความหึงหวง!!
ร่างเล็กเริ่มรู้สึกตัวแล้ว.. เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆแต่ก็ต้องรีบปิดมันลงไปใหม่เพราะแสงไฟที่ส่องลงมานัยน์ตาอย่างพอดิบพอดี สงสัยเขาจะต้องไปจัดการคนออกแบบที่นี่ซะแล้ว เขาค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง กระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสแล้วก็พบว่าตัวเองได้นอนอยู่บนเตียงห้องพยาบาลสีขาวบริสุทธิ์ เขากวาดสายตามองรอบข้างและเมื่อพบกับชายคนเดิมนั่น เขาก็ต้องรีบล้มตัวลงนอนอย่างรวดเร็ว
“ฮิบาระ ตื่นแล้วหรอ!”ยามาโมโตะวิ่งเข้ามาเป็นคนแรก ตามด้วยสึนะ แต่อีกคนนึงยังทำหน้าตารับไม่ได้เมื่อเห็นรุ่นที่สิบของเขาวิ่งไปชนแทบจะติดเจ้าบ้าเบสบอลนั่นแล้ว เห็นทีคงต้องตามไปด้วย
“คุณฮิบาระ”รุ่นที่สิบยิ้มหน้าแป้นพลางเขยิบเข้าไปชิดให้มากขึ้น โกคุทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนมองอยู่ห่างๆ
ทำไมกัน
เพราะอะไรกัน
ทำไมมันถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทำไม
ทำไมไม่มีใครเรียกเขาว่ารุ่นพี่เลย! เขาเป็นรุ่นพี่เจ้าพวกนี้ตั้งหลายปีแต่มันกลับเรียกชื่อเขาสั้นๆห้วนๆหน้าตาเฉย แบบนี้จะให้เขานิ่งเฉยอยู่ต่อไปได้ยังไงกันล่ะ
ฮิบาระกระโดดออกมาจากเตียงแล้วกวัดแกว่งทอนฟ้าในมืออย่างชำนาญ โกคุเทระที่ยืนอยู่ห่างๆรีบวิ่งเข้ามาช่วยรุ่นที่สิบแต่ก็คงไม่ทันซะแล้ว
“อ๊ะ”สึนะหลับตาปี๋ยืนรอรับความเจ็บปวด
หมับ!
ร่างสูงของนักเบสบอลกระโดดเข้ามาพาร่างเล็กหลบการโจมตีได้ทันเวลา
“เกือบไป”
“ขะ
ขอบคุณนะ”สึนะหน้าแดงเมื่อพบว่าตัวเองกำลังถูกรวบเอวไว้
“รุ่นที่สิบครับ!”โกคุเทระวิ่งเข้ามาด้วยความเป็นห่วงก่อนจะรีบลากตัวรุ่นที่สิบของเขาออกมา“ช่วยอยู่ห่างๆเจ้าบ้านั่นทีได้ไหมครับ ผมอิจฉา.. เอ้ย ผมหวง เอ้ยย ผมเป็นห่วงนะครับ”
“นายทำอะไรน่ะ”สึนะหันกลับไปต่อว่าเมื่อโกคุทำให้เขาพลาดโอกาสใกล้ชิดกับยามะไปซะแล้ว
ฮิบาระยืนมองภาพเมื่อครู่ด้วยสายตาเคียดแค้น ซาวาดะ สึนะโยชิ! แกจะมายุ่มย่ามกับยามาโมะโตะมากเกินไปแล้วนะ แกจะใช้มารยาสาไถยเล่มไหนฉันไม่รู้ แต่ยามาโมโตะเป็นของฉัน!
เขากระชับทอนฟาในมือแน่นยิ่งกว่าเดิม เดินตรงดิ่งไปยังศัตรูของหัวใจช้าๆอย่างใจเย็น
“แกจะทำอะไร”โกคุสัมผัสได้ถึงรังสีอาฆาตที่แผ่ขยายอย่างรวดเร็วจึงรีบพาตัวรุ่นที่สิบหลบไปข้างหลัง
“จะตายเป็นคนแรกสินะ”เมฆดำทะมึนพุ่งตรงเข้ามา
“รุ่นที่สิบหลบไป”โกคุเทระผลักรุ่นที่สิบไปข้างหลัง ก่อนจะจุดชนวนระเบิด“ดับไปซะ!”
ระเบิดไดนาไมสามเท่าถูกปล่อยออกมาแต่ก็ต้องพาดท่าให้กับความรวดเร็วของฮิบาระ ระเบิดถูกสับเป็นชิ้นๆทั้งหมด แต่เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
ตูม!!
“หึ! ฉันลืมบอกไปว่าระเบิดที่ปล่อยออกไปนั้นน่ะมีทั้งระเบิดขนาดใหญ่แล้วก็ขนาดเล็กจิ๋วอยู่ด้วย เสียใจด้วยนะ ทีนี้ก็ ดับไป..”
ผ๊วะ!
“ทำลายทรัพย์สินของตัวโรงเรียน พวกแกต้องรับผิดชอบร่วมกัน ชดใช้ด้วยชีวิต!”
อั๊ก!
โกคุเทระถึงกับกระอักเลือด ร่างของเขาล้มลงกับพื้น
“โกคุเทระคุง!”สึนะพยายามวิ่งเข้ามาช่วยโกคุแต่ก็ถูกปฏิเสธ
“รุ่นที่สิบ หนีไปครับ
”
“แก
เป็นรายต่อไป”ฮิบาระเดินเข้าไปหาร่างเล็กหมายจะเอาชีวิต
“อะ
อย่านะครับคุณฮิบาระ”
รู้สึกจี๊ดขึ้นสมองอีกแล้ว! นอกจากจะแย่งยามาโมโตะแล้ว ยังไม่เรียกเขาว่ารุ่นพี่อีก ต้องเรียกเขาว่ารุ่นพี่สิ มันจะหยามกันเกินไปแล้วนะ!
ซวบ!
เสียงทอนฟ้าแหวกอากาศดังสนั่นเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างสูงใช้มือเรียวยาวโอบกอดคนตรงหน้า
ฮิบาระตกใจจนแทบทำทอนฟ้าหล่น มันช่างรู้สึกอบอุ่นอะไรเช่นนี้นะ เขาเผลเอียงคอไปซบไหล่ร่างสูงช้าๆและนุ่มนวลเกินกว่าที่คนอย่างเขาจะทำโดยไม่ได้สังเกตเลยว่า ร่างสูงกำลังส่งสายตาบางอย่างให้อีกคน
ยามาโมโตะส่งสายตาเป็นเชิงบอกให้สึนะไปช่วยโกคุเทระไว้ซึ่งเขาก็ไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปพาร่างคนที่นอนไม่ได้สติออกไปอย่างรวดเร็ว
นานอยู่เหมือนกันกว่าฮิบาระจะเริ่มรู้สึกตัวได้ นี่เขาเผลอใจให้หมอนี่อีกแล้วหรอ เกลียดตัวเองจริงๆเลย ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้นะ
ร่างเล็กสะบัดตัวให้หลุดออกจากอ้อมกอด ซึ่งก็คงทำได้ไม่ยากเย็นนักถ้าเขาไม่ยอม
“เกะกะ!”ฮิบาระตีหน้าขรึมอีกครั้ง ทำไมเวลาอยู่ต่อหน้าเจ้าหมอนี่ ทุกอย่างมันยากเย็นขนาดนี้นะ เหมือนเราสูญเสียการควบคุมเลย แต่ยังไงเราก็ต้องไม่เป็นไอ้งั่งต่อหน้าเจ้าหมอนี่เด็ดขาด จะไม่ยอมใจอ่อนให้มันอีกแล้ว! เพราะยังไงเรื่องนั้นมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว จงตายซะเถอะ
“ใจเย็นๆหน่อยสิ ฮิบาระ”
“ยังไงซะ วันนี้ฉันก็ต้องเอาแกตายให้ได้!”
ความคิดเห็น