คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 8018 มาแล้ว!! (100%)
ชายร่างสูงเดินเข้ามาโรงเรียนแต่เช้าอย่างปกติทุกวันเพื่อซ้อมเบสบอล มือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ยกขึ้นมาป่องปากหาว ที่จริงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องมาซ้อมเช้าถึงขนาดนี้ก็ได้ แต่เพราะวันนี้เขาจะไปหาฮิบาระต่างหาก คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย
ขายาวกำลังจะก้าวขึ้นสู่ชั้นบนของตึกเพื่อไปยังห้องของกรรมการนักเรียน แต่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงเรียก
“ยามาโมโตะ!”เสียงร้องเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลัง เรียกให้ร่างสูงหันไปมอง
“จะไปเรียกมันทำไมล่ะครับรุ่นที่ 10”อีกเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา
“โกคุเทระ…”คนที่ได้ชื่อว่ารุ่นที่สิบทำหน้ามุ่ย เล่นเอาคนถูกว่าหงอยไปเลย
สึนะกับโกคุเทระเดิน
“ว่าไงสึนะ โกคุเทระ ทำไมวันนี้มาโรงเรียนเช้ากันจังเลย”เขาถามพลางส่งยิ้มให้
“อ๋อ …คือว่า …แหะๆ… ยังไงดีหละ…”สึนะพูดติดๆขัดๆจนทำให้คนฟังต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้เผื่อจะได้ยินชัดๆ
โกคุเทระเห็นแบบนั้นจึงต้องรีบพูดแทน“รุ่นที่สิบจะมาเข้าชมรมเบสบอลของนายน่ะ”มือกอดอกไว้พลางมองไปทางอื่นเหมือนมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ
“งั้นหรอ!? เอาสิ ให้ฉันจะช่วยนายไหม สึนะ”ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ สึนะอยากเล่นเบสบอลด้วยหรอเนี่ย
“อะ… เอ่อ… ขอบใจนะ”ร่างบางลูบหัวเล็กน้อยแก้เขิน ในที่สุดเขาก็ได้อยู่ใกล้ยามาโมโตะมากขึ้นแล้ว แต่เค้าจะรู้รึเปล่านะว่ามีคนๆนึงส่งสายตาอาวรณ์เหมือนลูกแมวมองอ้อนเจ้าของ
“ฉันจะเข้าด้วย”โกคุเทระพูดขึ้น
“จริงหรอ ดีเลย”
“มันแน่อยู่แล้ว ฉันไม่ปล่อยให้รุ่นที่ 10 เป็นเหยื่อของนายหรอกน่า”ว่าแล้วก็โอบไหล่คนตัวเล็กให้ใกล้ชิดยิ่งขึ้นเหมือนจะแสดงความเป็นเจ้าของ
“ฮะๆ งั้นก็ตามมาเลยแล้วกัน”ยามาโมโตะยิ้มร่าตามแบบของตัวเองก่อนจะก้าวเท้าลงจากบันไดขึ้นตึกไปยังชมรมเบสบอลที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
ร่างสูงเดินนำออกมายังสนามตามด้วยร่างเล็กอีกสอง คนนึงทำหน้าตาตื่นเต้นปนดีใจอย่างสุดๆ ส่วนอีกคนก็ทำหน้าเซ็งอย่างสุดซึ้ง
คนที่มีประสบการณ์มากกว่าเริ่มทำการสอนอย่างผู้ชำนาญ โดยที่เจ้าตัวก็เริ่มสังเกตอะไรดีๆได้จากชั้นบนของตึกแล้ว ใบหน้าของเขาเริ่มฉายรอยยิ้มแห่งความพอใจเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นซ้ำๆนี้กำลังเกิดขึ้นอีกครั้ง
เงาตะคุ่มๆของคนบางคนขยับไหวไปมาอยู่บนหน้าต่างตึกชั้นบน และค่อยไหวตัวหายไปเมื่อเขาแกล้งกระชากหน้าหันไปมอง
“นายนี่ทำตัวน่ารักได้ทุกวันเลย”เขาพูดกับตัวเอง แต่ก็มิวายทำให้ใครบางคนได้ยินจนต้องเผลอยิ้มออกมาอย่างเขินอาย
“นายพูดกับฉันหรอ ยามะคุง”สึนะถามแก้มแดง
“หือ? พูดอะไรหรอ?”ร่างสูงชักหน้ากลับมาแล้วทำหน้างงๆ
“เอ่อ… ไม่มีอะไร”
ร่างสูงยิ้มเหมือนไม่สนใจอะไรแล้วสอนต่อไป
“ไอ้สัตว์กินพืชสองตัวนั่น ทำไมมันถึงได้มากับเจ้าหมอนั่นด้วยนะ”เสียงบ่นด่าอย่างไม่พอใจดังขึ้นเบาๆในห้องมืดสลัวของประธานกรรมการรักษาระเบียบ
รู้สึกอิจฉาเจ้าสองคนนั่นอย่างสุดๆ คนที่ควรจะได้ไปยืนเล่นกับหมอนั่นควรจะเป็นเขาไง หึ ลองคิดภาพกรรมการนักเรียนสุดโหดอย่างเขายืนหวดลูกเบสบอลและกระโดดดี้ด้ากับยามาโมโตะสิ เหอะๆ น่าขำสินดี คนอื่นเค้าจะมองกันว่ายังไง
เขาจะไม่ยอมให้ภาพพจน์ของเขาเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน แต่ยังไงมันก็อิจฉาอยู่ดีนั่นแหละ เขาควรจะทำยังไงดี เขาคือฮิบาระนะ! คนอย่างเขาน่ะไม่ชอบการรอคอยอยู่แล้ว ทำอะไรก็ต้องให้ซึ่งๆหน้า เดินเข้าไปหาหมอนั่นตรงๆเลย แล้วก็บอกรักมันซะ แล้วถ้ามันไม่ยอมรักก็จูบมันซักฟอดนึงแล้วจับลากเข้าห้องเลย…
อ๊ากกกกกกกก ฮิบาระตะโกนโวยวายอยู่ในใจ เขาไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นเด็ดขาด ไม่กล้าแม้แต่จะบอกความรู้สึกที่มีอยู่ในใจให้ยามาโมโตะรับรู้ กลัวว่าถ้าพูดไปแล้วทุกสิ่งทุกอย่างมันจะแย่ยิ่งกว่าเดิม ใช่แล้ว… เขากลัวความผิดหวัง กลัวว่าถ้ายามาโมโตะไม่รับรักเขา เขาก็จะเป็นเพียงแค่สวะตัวนึงเท่านั้น
ดวงตาคู่คมเหลือบลงมอสนามเบสบอลอีกครั้ง สายตาที่จับจ้องไปยังสัตว์กินพืชสองตัวนั่นเต็มไปด้วยอิจฉาริษยาอาฆาต โดยเฉพาะร่างบางที่ส่งยิ้มให้ยามะของเขา(ยามะเป็นของแกเมื่อไหร่ฟระ - -)ตลอดเวลา เห็นแล้วรู้สึกคันไม้คันมืออยากฆ่าคนขึ้นมา!
งั้นก็จัดการเลยสิ!
คิดได้ดังนั้นเขาก็ลุกออกจากโตะทำงานไป
“คุณเคียวจะไปไหนหรอครับ”คุซาคาเบะ เท็ตซึยะ รองประธานกรรมการรักษาระเบียบขัดขึ้นเมื่อเห็นหัวหน้าของตนที่เมื่อครู่ทำหน้าตาแปลกๆเดินออกจากห้องไป
“หาอะไรสนุกๆทำน่ะ เห็นพวกสัตว์กินพืชบางแล้วมันอยากละเลงเลือด”
ปัง! เสียงประตูปิดลง
รองประธานได้แต่นั่งนิ่งกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ… ดูเหมือนวันนี้เขาต้องทำหน้าที่เก็บกวาดอีกซะแล้ว
เข้าใกล้เวลาเข้าแถวตอนเช้าแล้ว ผู้คนในโรงเรียนเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ จากทางเดินที่เคยว่างเปล่าก็หนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ แต่แล้วทางเดินกลับแหวกออกตอบรับการมาเยือนของบางสิ่ง เมฆดำทะมึนลอยผ่านเหล่าสัตว์กินพืชอันต่ำต้อยนั้นไป ทุกที่ๆฮิบาระเดินผ่านเหมือนจะหยุดนิ่งไปหมดราวกับการมาของเขาเป็นดั่งพายุใหญ่
กึก กึก!
ทุกฝีก้าวดังขึ้นเป็นจังหวะเหมือนดั่งเพลงที่บรรเลงท่ามกลางสายฝนแห่งความโศกเศร้า ถ้าเพลงนั้นหยุดเมื่อไหร่ ก็อาจจะแปลความได้ว่าที่นั่นคงได้มีใครนอนจมกองเลือดเป็นแน่
กึก…
เสียงก้าวเดินเงียบลงแล้ว สายตาเชือดเชือนจ้องมองไปยังบุคคลสามคนตรงหน้า พวกมันยังยืนเล่นเบสบอลกันหน้าตาเฉย ต่างจากคนอื่นๆที่แทบจะกระโดดหนีออกจากพื้นที่นั้นไปแล้ว
ฮิบาระ กำทอนฟ้าในมือแน่นก่อนจะเดินเข้าไป เจ้าสามตัวนั่นก็ยังยืนหันหลังให้เขาอยู่ คิดจะเมินกันรึไง! และก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น ใบหน้าขาวเนียนได้รูปก็ค่อยๆหันมาสบตา ร่างสูงดูแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ค่อยๆหันมาทางฮิบาระแล้วยิ้มตาหยีให้ตามแบบของตน
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนั้น… มันเริ่มจากหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนกับมันจะระเบิดออกมาให้ได้ แต่มันก็รู้สึกดี รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เขาเห็น… เห็นยามาโมโตะกำลังเดินเข้ามาหาเขา สภาพรอบข้างมันค่อยๆกลายเป็นสีชมพูก่อนที่จะเหลือเพียงแค่เราสองคน มันเป็นภาพที่เขาได้แต่เพ้อจินตนาการขึ้นเอง
ยามาโมโตะเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ มือเรียวเอื้อมขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าเขา ทุกสิ่งมันเหมือนถูกหยุดนิ่งเอาไว้ นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาถูกทำให้หยุดนิ่งลงได้ แต่มือนี่… มันช่างให้ความรู้สึกเหมือนจริง จริงๆ นี่เขาจิ้นได้เก่งขนาดนี้เชียวเหรอ อาการหนักแล้วมั้งเรา
“เป็นอะไรน่ะฮิบาระ ยืนนิ่งเชียว”ร่างสูงที่เขาเคยคิดว่าเป็นแค่การจินตนาการของเขาพูดขึ้นเล่นเอาเขาตกใจจนต้องถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
“แกคิดจะทำอะไร”เขาตีหน้าเครียด ปกปิดความเขินอายของตัวเองไว้
ร่างสูงไม่พูดอะไรแต่กลับส่งยิ้มและทำตากรุ้มกริ่มให้
ฮิบาระเคลิบเคลิ้มไปกับรอยยิ้มนั่นอยู่ครู่นึง แต่แล้วก็คิดขึ้นได้
รอยยิ้มนั่นอีกแล้ว! แกคิดจะแกล้งฉันใช่ไหม สนุกนักใช่ไหม! แกต้องตาย!
ร่างเล็กของประธานกรรมการรักษาระเบียบเคลื่อนที่อย่างว่องไว ทอนฟ้าที่อยู่ในมือเตรียมพร้อมจะฟาดคนตรงหน้าให้จมกองเลือด
แต่ร่างสูงเองก็ไหวตัวทัน ส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้าตกใจเล่นก่อนจะหมุนตัวหลบและจับล็อกทอนฟ้าทั้งสองไว้จากด้านหลังแล้วกระซิบบางอย่างที่ข้างหูฮิบาระ
“ฉันมีเรื่องอยากจะบอกนายน่ะ.. เรื่องสำคัญซะด้วยสิ”เสียงของเขา… ทำไมมันถึงได้ฟังดูเซ็กซี่ขนาดนี้ รู้สึกร้อน… ร้อนไปหมดทั้งตัว ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว…
ร่างเล็กค่อยๆหรี่ตาลงช้าและล้มลงสู่อ้อมอกของคนตัวสูง
“ฮิบาระ!”ยามาโมโตะตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบพาร่างของฮิบาระวิ่งไปยังห้องพยาบาล ตามด้วยสึนะและโกคุเทระที่วิ่งตามไปไม่ห่าง
ความคิดเห็น