คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : House of cards ep2 (100%)
แทฮยอไปแล้วเาเินึ้นไปั้นสออบ้าน
ทิ้ำพูที่ผมอยาะบอแทฮยออีรั้
นั้นือำอบุถึแม้ะพูยัไมัน็ไม่สามารถเยสิ่ที่แทฮยอทำให้ผม
ผมไม่อยาให้แทฮยอรำาหรือเลียผมไปมาว่านี้อีแล้ว พอแล้ว
ผมรู้นะผมมันเป็นแ่ภาระอแทฮยอแถมยัเป็นเ็ี้โรนหนึ่ที่แทฮยอรำา
ผมะทำอะไรนิหน่อยๆ็พาลป่วยเอา่ายๆ หม่าม๊าเลยอให้แทแทูแลผมบ่อยๆ
มันเลยทำให้แทฮยอไม่่อยมีเวลาว่าเหมือนวัยรุ่นทั่วไป
เพราะหลัาเรียนเสร็
แทฮยอะ้อลับบ้านหรือไม่็ไปโรพยาบาลเพื่อที่ะมาอยู่เป็นเพื่อนผม
แทฮยอเป็นนที่เ้มแ็มาๆในสายาผม
รอบรัวอแทฮยอเสียไปั้แ่เายัเ็
แม่อผมเลยอาสาที่ะูแลแทฮยอให้ ผมับแทฮยอเลยไ้อยู่้วยันั้แ่เ็
ุรู้มั้ยเมื่อ่อนผมับแทฮยอเราสนิทันมาแทฮยอะเรียผมว่า
เฮียิ
ส่วนผมะเรียแทฮยอว่าแทแท แ่เมื่อเวลาผ่านไปอะไร็เปลี่ยนแม้ระทั่วามรู้สึผม
ผมรู้สึว่าผมรัแทฮยอมาว่าน้อาย
ผมเลยัเสินใเ้ามหาลัยที่แทฮยออยาเ้า
เพราะว่าผมไม่อยาะห่าเาไปไหน
แ่สุท้ายมัน็้อถูยอเลิไปเสีย่อน
เพราะอาารโรแพ้ภูมิัวเออผมมันหนัึ้นทุวันนผมไม่สามารถไปทำิรรมับนอื่นไ้
อาาร่าเริ่มแสออมาทั้เหนื่อย่าย ท้ออืท้อเฟ้อ
เรี่ยวแรน้อย แถมยัเป็นหวัทุเือน
อย่าที่หลายนรู้ีโรนี้มันไม่สามารถรัษาให้หายาไ้
ผมทำใไว้บ้าแล้วว่าอยู่ไ้อีไม่นาน
แ่ผมนับว่าเป็นนที่โีที่สุเลย็ว่าไ้เพราะหลัาที่ผมเ้ารัษาอร์สอผมผ่านไป้วยี
อีไม่นานผมสามารถใ้ีวิไ้เหมือนทุน
แ่แทฮยอเาะีใไหมที่ผมใล้หายเป็นปิแล้ว
“ุหนูะ ป้าให้นไปทำวามสะอาห้อให้แล้วนะะ”
ป้าอลมี ป้าแม่บ้านอผม็เป็นอีนทีู่แลผมลอรอาแทฮยอ
เพราะพ่อแม่อผม้อไปทำาน่าประเทศบ่อยนานๆะมีเวลาว่าให้ผม
็ะมีป้าอลมีแทฮยอและนาราหลานสาวอป้าอลมีนี้และทีู่แลผม
แ่นที่ผม้อารมาที่สุ็ือแทฮยอ
ผม้อารให้แทฮยอมาอยู่้าๆผม
“ุหนูะ”
“เอ่อป้าอลมีว่าอะไรนะรับ”
“ป้าบอว่าป้าให้นเรียมห้อเสร็แล้วนะะ
ุยุนิะไปพัเลยหรือป่าวะ”
“เอ่อยัหรอรับ ป้า่วยให้นเอาอไปเ็บให้ผมไ้ไหมรับ”
ป้าอลมีพยัหน้าและยิ้มให้ผม ผมึอัวเินออมาาในบ้าน
ผมว่าผมะเินูสวนอุแม่เสียหน่อยผมไปอยู่โรพยาบาลั้หเือนมีอะไรเปลี่ยนไปหรือป่าว
ผมเินมาถึสวนอหม่าม้าที่ปลุทั้้นไม้และอไม้เ็มไปหมเหุผลที่ปลูน่ะหรอ
เพราะม้าอยาให้ผมผ่อนลายเวลาที่มอล
วันไหนที่แไม่แรผม็ะลมานั่เล่นลอ
มันสื่นมาๆเลยเมื่อ่อนเินรไปอีนิ็ะเป็นบ้านานลับอผมับแทฮยอ
แ่อนนี้เรา่าโึ้นมามันึลายเป็นสระว่ายน้ำนาให่แทน ผมไม่เยมีโอาสไ้ว่ายน้ำเลย
อย่ามา็แ่เอาเท้าไปุ่มๆเล่นแ่นั้นเอ ผมิถึอนเ็ๆัอนที่ผมับแทฮยอยัสนิทันอยู่
ผมมีวามสุมาริๆ ผมเินไปถึสระน้ำ
็เห็นเมทที่บ้านอผมอผมำลััเรียมอะไรอยู่
ะัานเลี้ยและมั้ผมว่า แ่เาัเนื่อในโอาสอะไรเท่านั้นเอ
โอ๊ะนั้นนารา
“ุยุนิ!!”
“นาราอย่าวิ่!!”
ทันทีที่นาราห็นผมที่ำลัะเินไปหาเธอนาราวิ่มาหาผมทันที
ผมนาราและแทฮยอเราทั้สาม
โมา้วยันนาราือนที่เ็สุน่อมาือแทฮยอและพี่นโสุือผมแ่ผมับอ่อนแอที่สุ
“ุยุนิออาโรพยาบาลเมื่อไหร่ะ ทำไมนาราไม่เห็นรู้”
“ันบอให้เธอเรียว่าไนารา “
ผมพูและยี้หัวนาราเบาๆผมไม่อยาให้เธอิว่าเธอเป็นเพียแ่หลานอนใ้ทั้ๆที่ผม็นับถือป้า
อลมีเหมือนาิผู้ให่นหนึ่ผมบอนาราเสมอว่าให้เรียผมว่าพี่ยุนิ
แ่เ็นั้น็อบลืมัวเรียผม
ว่าุยุนิทุรั้
่าาแทฮยอหานาราเรียแบบนั้นโนหมอนั้นีเอาแน่แน่
“พี่็พี่่ะ แล้วนี้พี่ะไปไหนหรอเินมาๆเี๋ยวะไม่สบายเอาไ้นะะ”
“ใอเธอะไม่ให้ันเินไปไหนหรอนารา อยู่โรพยาบาลมาั้6-7เือนเหาะาย”
“นาราอโทษนะะที่ไม่่อยไ้ไปเยื่ยมเลย”
เมื่อนาราไ้ยินผมพูออไปแบบนั้นเธอรีบอโทษผมทันที
ผมเ้าใเธอนะนารา้อั้ใเรียน
เพราะเธอเป็นนัเรียนทุนหาเธอเรียนไม่ีหรือไม่ั้ใเรียนเธออาะโนัสัทธิเอา่ายๆ
“เออใ้นารา แล้วแทฮยอหมอนั้นเรียนเป็นยัไบ้า”
“หมอนั้นน่ะอบมาหลับอนเรียนแ่เวลามีสอบหรืออะไร็ไ้เ็มลอ”
แทฮยอยัเรียนเ่เหมือนเิม
อ่ออีอย่าแทฮยอับนาราทัู้่อยู่ะเียวันสาาเียวัน
“ยัเหมือนเิมเลยสินะ “
“เมื่อี้พี่ยุนิว่าไนะ”
“อ่อป่าวๆ พี่ะถามว่านี้ำลัทำอะไรันอยู่หรอ”
“อ่อนี้หรอะ แทฮยอสั่ให้ัน่ะ่ะ เห็นว่าะลอปิเทอม”
“อ่อั้นหรอ”
“พี่ยุนิไปพัเถอะนะะพึ่ออมาาโรพยาบาล เี๋ยวนาราพาไป”
นาราพูเสร็็พาผมเินเ้าบ้านทันทีบ้านอผม่อน้าให่พอสมวรทาหน้าบ้านะเป็นสวนส่วน
หลับ้าน็ะเป็นสระว่ายน้ำมอออไป็ะเอทะเลสาบนาลาอหมู่บ้านแถมมีท่าเรือเล็ๆ้วยมี
ทั้เรือเป็และเรือพายที่แม่อผมื้อเอาไว้ให้แ่ผมไม่มีโอาสไ้ถีบเรือเป็ับนั่เรือพายหรอ
็แน่แหละเพราะผมร่าายไม่แ็แรไ้มาสุ็แ่นัู่นอื่นเาเล่นันนั้นและ
“อ้าวแทฮยอลมาพอี เราฝาไปส่พี่ยุนิึ้นห้อที”
ผมเินเ้ามาในบ้าน็เห็นแทฮยอเินมาทานี้พอีนาราเลยฝาแทฮยอให้ไปส่ผมแทน
นารายัไม่รู้สินะว่าแทฮยอน่ะเลียผมะายไปเพราะอะไรพวุรุ้ไหม?
เพราะ่อหน้าทุนแทฮยอะูแลผมีมา นผมรู้สึหยุเวลารนั้นเอาไว้ไม่อยาให้ผ่านไป
“อือไ้ิแ่นี้สบายมา แ่เราอไปินน้ำ่อน ไปเถอะรับพี่ยุนิ”
แทฮยอเินมาโอบไหล่ผมทันทีและพาเินเ้าไปในรัว้วยันพอถึที่ลับานแทฮยอ
็ปล่อยมือออาไหล่อผมโยไม่พูอะไรแถมยัเินนำหน้าผมไปอี
แทฮยอนที่แสนอบอุ่นหายไปแล้วเหลือเพียแ่แทฮยอที่รำายุนินนี้
“อ้าวุแทฮยอับุยุนิมาทำอะไระ”
ป้าแม่บ้านที่ำลัเรียมออยู่ในรัว่าถามพวเราทั้สอนทันทีที่เินมาถึ
“พอีผมหิวน้ำแล้วน้ำบนห้อหม็เลยมาอเพิ่มน่ะรับ”
“แล้วุยุนิล่ะะมาทำอะไร”
“เอ่อผมแ่มาเป็นเพื่อนแทฮยอรับ”
“หู้ยุแทฮยอับุยุนิยััวิันไม่เปลี่ยนเลยนะะเนี่ย”
“......”
“ั้นผมอัวนะรับ ไปรับพี่ยุนิ”
แทฮยอเห็นผมไม่อบอะไรเาเลยบอลาับป้าแม่บ้านและอัวทันที
ไม่ว่าะยัไแทฮยอยันำผมอยู่ลอั้แ่ผมเลือที่ะรัเา
ผมยอมให้เาทำทุอย่าแม้ระทั่ทำร้ายิใผมอยู่ลอถ้ามันทำให้เาสบายใ
ผม็ยอมอแ่แทฮยอมีวามสุและยิ้มให้ผมบ่อยๆ็พอผม้อารแ่นี้ริๆ
“อีนานไหมที่พี่ะหายี”
“เอ่อไม่รู้สิ “
เป็นรั้แรที่แทฮยอถามผมแบบนี้ ผมไม่เยิมา่อนเลย
แทฮยอเป็นห่วผมใ้ไหมเาเป็นห่วผมใ้ไหม
“ถ้าไม่รู้็วรพัผ่อนเยอะๆพี่ะไ้ไม่้อมาเป็นภาระผม”
ผมิไปเออีแล้ว ี่รั้แล้วที่ผม้อิว่าแทฮยอเป็นห่วผม
แ่ริแล้วผมมันแ่ภาระอแทฮยอ
ผมับแทฮยอ่าเินเ้าห้อนอนอัวเอ
ผมทิ้ัวลนอนปล่อยัวเอิเรื่อ่าๆรวมไปถึเรื่อแทฮยอ
อบาอผมเริ่มร้อนึ้นมาเมื่อนึถึเรื่อ่าๆเรื่อที่ผมพยายามทำให้แทฮยอสนใ
พยายามทำสิ่ที่แทฮยออบแ่สุท้ายผมมัน็แ่ไอ่ัวน่ารำานหนึ่
ที่แทฮยอไม่้อารผมเยิที่ะหายไปนะแ่สุท้าย็ทำไม่ไ้
เพราะผมิว่า่อให้เาไม่รัผม
ั้นผมอเป็นฝ่ายที่รัเาเพีย้าเี๋ยวแบบนี้็พอ
ความคิดเห็น