คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :
<My Boy Friend Special Unit Three> : <คงจะต้องหยุดพบกันสักพัก>
“ซอนมุล! วันนี้จะค้างที่นี่ไหม?”คิบอมตะโกนถามทั้งๆที่ยังคงอ่านหนังสืออยู่
“ไม่ ฉันอยากกลับบ้าน”ซอนมุลมองไปทางดงแฮไม่จ้องเธออยู่เช่นกันก่อนที่จะพูดคำนั้นออกไป
“ให้ฉันไปส่งไหม?”ดงแฮถามต่อ
“อย่าดีกว่า”ซอนมุลบอกปัด
“เออ ให้ฉันไปส่งดีกว่านะ^^”
“อื้ม ขอบใจนะคิบอม”ซอนมุลกล่าวจบก่อนจะโค้งตัวงามๆบอกลาผู้อาวุธโสในเหล่าSuper Junior
“เฮ้! ซอนมุล เป็นอะไร ฉันเห็นเธอเงียบตั้งแต่เที่ยงแล้ว”คิบอมถามในขนาดที่อยู่ในลิฟต์
“เปล่า เออนี่ ถ้าฉันจะหยุดพบดงแฮสัก 2 เดือนจะเป็นอะไรไหม?”ฉันพูดทำเอาคิบอมอึ้ง
“...”
“คงไม่ได้สินะ...”
“มันแล้วแต่เธอนะ แต่ว่าถ้าเธอจะหยุดพบกับดงแฮ เธอไม่ต้องหยุดพบกับฉันหรอกนะ ยังไงเราก็เพื่อนกันเสมอนี่”คิบอมพูดแล้วขยี้หัวฉันเบาๆ ขอบใจที่นายยังคงอยู่ข้างฉันตลอดมา
“เอาล่ะถึงแล้ว ขอบใจมากนะ”ฉันกล่าว
“โอเค ถ้าเหงาก็โทรมา หรือถ้าฉันว่างฉันจะโทรมาคุยด้วยเลยล่ะ”คิบอมโบกมือลาก่อนจะวิ่งจากไป
เพราะดงแฮ ทำให้ฉันถึงรู้สึกหน้ามืดวิงเวียนศีรษะบ่อยๆ...
เพราะดงแฮ ทำให้ฉันรู้สึกหน้าแดงระเรื่อๆได้ทุกๆวัน...
เพราะดงแฮ ที่สร้างได้ทั้งเสียงหัวเราะและร้องไห้ในตัวฉัน...
เพราะดงแฮ ที่ทำให้ฉันในตอนนี้ ในสภาพทุเรศสิ้นดี...
[สองอาทิตย์ผ่านไป]
“เฮ้! คิบอม ซอนมุลไม่มาหาเราตั้ง 2 อาทิตย์แล้วนะ”ดงแฮถามอย่างลุกลี้ลุกรน
“แล้วไงวะ?”คิบอมถาม
“ไม่ใช่ คือฉันโทรไปก็ไม่รับโทรศัพท์น่ะ”ดงแฮถามต่อ
“เมื่อวานฉันยังไปเที่ยวกับซอนมุลอยู่เลย แถมเมื่อคืนก็โทรคุยกันด้วย”คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงสะใจเล็กน้อย
“หา? หมายความว่าไง?”ดงแฮถามต่ออีกรอบ
“เลิกพูดถึงซอนมุลซะที ฉันจะไปหายัยนั่นที่มหาลัย”คิบอมพูดก่อนจะวิ่งออกไปจากห้อง
“ดงแฮ นายควรแคร์ซอนมุลบ้างนะ ทำแบบคิบอมสิ ไปรับไปส่ง โทรเช็คตลอดเวลา แถมยังซื้อดอกไม้แล้วก็เค้กให้ทุกๆอาทิตย์ด้วย”ฮันเกิงพูด
“ผมมีมุนอาต้องดูแลอีกคนด้วยนี่ ไหนจะงานอีก”ดงแฮบ่นบ้าง
“แกดูอย่างคิบอมนะไอ้น้อง มีทั้งงานที่เหมือนๆกับพวกเรา มีทั้งงานถ่ายละครอีกไม่รู้กี่เรื่อง ไหนจะต้องไปอัดรายการเดี่ยวอีก มันยังมีเวลาไปดูแลซอนมุลเลยนี่ แล้วทำไมนายถึงทำไม่ได้?”ลีทึกถามบ้าง
“นี่พวกพี่หาว่าผมผิดใช่ปะ เออเข้าข้างไอ้บอมมันเข้าไป”ดงแฮทำท่างอนแล้วเดินเข้าห้องไป
เธอเป็นอะไรนะซอนมุล ตั้งแต่เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนแล้ว...
หรือเธอแอบคบกับคิบอมเงียบๆ...
ไม่มีทาง ซอนมุลไม่ใช่ผู้หญิงที่จะหลงคารมใครง่ายๆ...
แล้วทำไมถึงได้คุย ได้เที่ยวกับคิบอมแล้วก็พวกเพื่อนๆในวงฉันล่ะ ทำไมถึงไม่คุยกับฉันคนเดียว...
ฉันควรจะไปหาเธอที่มหาลัย!!!
“ดงแฮ! ไปไหนวะ?”ฮยอกแจถาม
“ไปมหาลัยของซอนมุล”
“แล้วแกจะไปทำไม”ชินดงถามบ้าง
“ผมต้องคุยกับซอนมุลให้รู้เรื่อง แบบนี้มันชวนทะเลาะกันนี่หว่า”ดงแฮพูดด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
ตอนนี้ซอนมุลและคิบอมกำลังนั่งกินไอศกรีมเล่นกันอย่างสนุกสนาน ถึงแม้ผู้คนจะมองมาก็เถอะ ทั้งคู่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพียงทานไอศกรีมต่อไป...
“จะไปเจอดงแฮได้หรือยัง นี่ 2 อาทิตย์แล้วนะ”คิบอมถาม
“อยากให้ฉันเจอมากหรือไง หึ”ซอนมุลทำหน้างอน
“ทำไมเธอถึงชอบดงแฮอ่ะ”
“ก็เพราะเขาคือดงแฮไงล่ะ ฉันถึง ‘โคตร’ ชอบ แต่ตอนนี้ฉันก็พยายามจะตัดใจอยู่อ่ะนะ ในเมื่อเขามีมุนอาอยู่แล้ว^^”ซอนมุลพูดยิ้มๆแต่แววตาของเธอดูเหมือนกำลังร้องไห้
“ซอนมุล!!!”เสียงที่คุ้นเคยและไม่ได้ยินมา 2 อาทิตย์กว่าๆดังขึ้นทำให้ผู้คนหันไปมองท งต้นเสียง รวมทั้งคิบอมและซอนมุลด้วย
“เอาล่ะคิบอม ฉันลานะ^^”ซอนมุลหยิบกระเป๋าและเดินออกไปทันที แต่ดงแฮจับแขนไว้ก่อน
“เป็นอะไรน่ะ ทำไมต้องหลบหน้ากันด้วย”ดงแฮถามด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“เพราะฉันเบื่อหน้านาย มีหน้าที่ที่จะต้องดูแลยัยมุนอานี่ ทำไมไม่ไปดูล่ะ ฉันอยู่กับคิบอมเนี่ยแหละเพียงพอใจแล้ว อยู่กับนายแล้ว มัน-น่า-เบื่อ!!”ซอนมุลสะบัดมือออกจากการจับกุมของดงแฮแล้ววิ่งหนีไป
“โอ๊ย! ไม่ได้เรื่อง โดนชิงแต้มอีกแล้ว!!!”ดงแฮสบถก่อนจะเตะขาโซฟา
“เจ็บไหมน่ะ แล้วไปทำอะไรมา?”เรียววุคถาม
“ซอนมุลไม่ฟังผมเลย”ดงแฮว่าแล้วนั่งเอามือลูบหน้า
“สมน้ำหน้าไอ้บ้าดงแฮ”ซีวอนพูด
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะซีวอน อยู่ๆซอนมุลก็บอกว่าเบื่อหน้าฉัน=_=^”ดงแฮโวยวาย
“มีนายโง่คนเดียวนะ”ฮีชอลพูด
“พี่หมายความว่าไง?”ดงแฮถาม
“อาการแบบนี้ซอนมุลเขาชะ...อุ๊บ =X=”ก่อนที่ฮีชอลจะพูดจบ ฮันกยองกับซีวอนรวมถึงฮยอกแจก็มาช่วยกันปิดปากฮีชอลเอาไว้
“ไม่ต้องร่วมด้วยช่วยกันขนาดนี้ก็ได้ ว่าแต่เมื่อกี้มือใครอ่ะ โคตรเค็มเลย ไอ้ฮยอกแจ! แกใช่มั้ยฟะ!”ฮีชอลพูดจบก็ไล่กระทืบฮยอกแจ(ที่ซกมกที่สุดในSuper Junior ฮิฮิ : ผู้แต่ง)
[หนึ่งเดือนครึ่งผ่านไป]
“สงสารมันว่ะ ฮ่าๆๆ”คิบอมหัวเราะอย่างสะใจพร้อมกับนั่งลงข้างๆซอนมุล
“...”
“อีกครึ่งเดือนสินะที่เธอจะได้เจอมันอีก”คิบอมพูดอีกครั้ง
“...”
“เฮ้ย! ซอนมุล เป็นอะไรอ่ะ?”คิบอมถามเมื่อเห็ฯซอนมุลเหม่อลอยไปทางผู้หญิงและผู้ชายที่เดินควงกันมา
“ฮึก...ฮือ”เสียงร้องไห้เงียบๆของซอนมุลดังขึ้นมาทำให้คิบอมที่ทำหน้างงๆอยู่ต้องหันไปมองกับต้นสาเหตุ
นั่นมัน!! เฮ้ย! ไอ้ดงแฮกับยัยมุนอานี่หว่า O_o อย่างงี้ซอนมุลก็ร้องไห้ตายเลยดิ ไอ้บ้านี่=_=^
“ไม่เป็นไรซอนมุล”คิบอมดึงซอนมุลเข้ามากอดทันทีเพื่อไม่ให้เธอมองภาพนั้นอีก
“ไง ไม่เจอกันซะนาน คิบอม”เสียงแหบๆเซ็กซี่ๆดังขึ้นคงไม่ต้องเดาว่าเสียงใคร มุนอานั่นเอง!
“ม...มุนอา”คิบอมเรียกชื่อร่างบางเบาๆก่อนจะกำชับกอดซอนมุลแน่นขึ้น
“เฮ้ย!ดงแฮ เมียกลับมาลืมเพื่อนเลยนะเว้ย”คิบอมพูดขำๆแต่ก็ยังคงกอดซอนมุลอยู่
“ก็เพื่อนแกเอาไปกอดคนเดียวอยู่ไงล่ะ”ดงแฮพุดด้วยน้ำเสียงเคืองๆจนจะมองมาที่ซอนมุล
และเมื่อซอนมุลถูกปล่อยจากอ้อมแขนของคิบอม เธอก็หันมาเผชิญกับร่างเซ็กซี่ๆที่อยู่ในชุดขนสัตว์เหมือนพึ่งกลับมาจากช้อปส์ที่ปารีสใหม่ๆ
“ไง ยินดีที่รู้จัก”มุนอาพูดด้วยน้ำเสียงยินดีแต่สายตาจิกกัด
“ฉันว่าซอนมุลไม่อยากรู้จักเธอหรอกนะ”คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆทำเอามุนอาชักสีหน้าไม่พอใจทันที
“อืม...คิม ซอนมุล คืนนี้ขอให้ค้างที่คอนโดเอสเจด้วยนะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ...คนเดียว”มุนพูดด้วยน้ำเสียงที่จิกกัด แต่ดงแฮไม่ได้เอะใจอะไร นั่นยิ่งทำให้คิบอมเป็นห่วง
ความคิดเห็น