คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :
<My Boy Friend Special Unit Two> : <ความรู้สึกที่ซอนมุลมีให้ดงแฮ>
“โหย! ตะโกนไรแต่เช้า เฮ้ย!!”ดงแฮก็ร้องอุทานออกมาไม่แพ้กัน
“ไอ้บ้าดงแฮ นายมานอนที่นี่ได้ไง”ซอนมุลมีท่าทีไม่ยอม
“เธอนั่นแหละมานอนห้องของคิบอม...เย้ย! นี่มันห้องฉันนี่!!”
“ก็ใช่น่ะสิ นายมานอนได้ยังไง ร...หรือว่านาย!! อ๊า ไม่น่าT-T”ฉันทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้
“บ้า ไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ ก็เธอปิดไฟนอนฉันมองไม่เห็นนึกว่าเธอเป็นคิบอมเลยเข้ามานอนด้วย”ดงแฮรีบแก้ตัวใหญ่ จริงๆแล้วเขาโดนคิบอมไล่ไปนอนกับซอนมุลเองแหละ
“บ้าๆ ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันจะอาบน้ำ เออใช่! แล้วฉันจะชำระแค้นนายด้วย!!”ฉันว่าอย่างอายๆก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วไปที่ห้องน้ำ
“ไง ร้องซะดังเชียว เกิดอะไรขึ้น?”พี่ฮันเกิงที่ยืนทำอาหารอยู่ถามฉัน
“ป...เปล่าค่ะ^^ พอดีตกใจอะไรนิดหน่อย”ฉันแก้ตัว
“ตกใจที่ตื่นมาแล้วเจอดงแฮนอนอยู่ข้างๆอ่ะเด้!”ฮยอกแจแซว
“ไอ้ฮยอกแจ นอกจากเหงือกนายยังบาน บุคลิกนายยังเหมือนลิง นายจะทำตัวเหมือนโทรโข่งเพื่อที่จะประกาศเรื่องของชาวบ้านให้คนอื่นรู้อีกเหรอยะ”ฉันเอ็ด
“เอาเถอะๆ ยังไงก็อาหารเสร็จแล้วล่ะ ข้าวผัดปักกิ่ง!”พี่ฮันเกิงพูดพร้อมยกมาเสิร์ฟ
“เบื่อ!!!!”สมาคมชาวSuper Juniorตะโกนพร้อมกัน
“สัญญา ทำให้วันสุดท้าย แล้ววันต่อไปจะเปลี่ยนเมนู”พี่ฮันเกิงพูด
“พูดงี้ทุกทีอ่ะ เมื่อวานก็พูด”ฮีชอลเอ็ด
“ก็วันนี้ซอนมุลมา ก็เลยอยากจะให้ลองมาชิม^^”พี่ฮันเกิงตอบ
“อ่าค่ะๆ ฉันว่าเราเลิกเถียงกันแล้วมารับประทานอาหารดีกว่านะ=_=^”ฉันว่าเพราะกลัวข้าวผัดในจานจะเย็น(เห็นแก่กินเหรอยะ : ผู้แต่ง)
“เออใช่ ซอนมุล เมื่อคืนเป็นไงบ้าง”คิบอมเอ่ยปากถามในขณะที่ยังกินข้าวกันอยู่
“สบายดีสิยะ”ฉันตอบ
“จริงดิ ทั้งๆที่ไอ้ดงแฮไปนอนด้วยอ่านะ”คิบอมอุทาน
“หา! นายรู้เหรอ?”ฉันถามอย่างสงสัยทันที
“เปล่าๆ ได้ยินฮยอกแจพูด”คิบอมแก้ตัว
“ตูอีกแล้ว- -*”ฮยอกแจเปรยเบาๆ
“เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะน่า ฉัน...รู้สึกแปลกๆ”ดงแฮพูดขึ้น วันนี้เขาไม่ค่อยพูดจา เขานิ่งเงียบไม่เหมือนเมื่อวาน เป็นเพราะดงแฮรู้สึกผิดต่อแฟนเขาที่ตอนนี้ไปเยี่ยมญาติที่ประเทศจีน
“เป็นอะไรดงแฮ”ฉันถาม
“ฉันคิดถึงมุนอา”ดงแฮตอบออกมา แต่ใครจะรู้ว่าคำพูดที่ขพูดออกมามันทำให้ซอนมุลอยากจะไปจากที่นี่ในตอนนี้
“ขอตัวนะ”ฉันพูดก่อนจะเดินไปล้างจาน หยิบกระเป๋า และเดินออกไปจากห้อง
“ฉันพูดอะไรผิดเหรอ?”ดงแฮหันมาถามอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ผิดหรอกที่นายจะพูดตรงๆ แต่ฉันว่านายควรจะนึกถึงจิตใจของซอนมุลบ้างนะ”คิบอมพูดขึ้นเหมือนกับรู้ว่าซอนมุลแอบรักดงแฮ โดยที่ตัวเธอเองยังไม่รู้ใจตัวเอง
“พูดอะไรของนาย?”ดงแฮถามอย่างงงๆ
“ไม่ต้งอรู้หรอก”คิบอมพูดเย็นก่อนจะเดินไปเก็บจานและเข้าห้องนอนไป
ทำไมฉันได้ยินชื่อของผู้หญิงที่ชื่อว่า ‘จุง มุนอา’ จากปากของดงแฮแล้วฉันรู้สึกเสียใจมากๆนะ ฉัน
เป็นอะไรของฉันเนี่ยT-T ไปเดินห้างดีกว่า มันอาจจะทำให้ใจสบายขึ้น
ตอนนี้ฉันมาถึงห้างใจกลางกรุงโซลเรียบร้อย ผู้คนเดินพลุกพล่านไปมา แต่ก็หยุดมองฉันด้วยสายตาสงสัย อย่างว่า ดงแฮไปบอกกับสื่อมวลชนนิว่าฉันเป็น ‘แฟน’ ของเขา แต่วันนี้ฉันมาเดินคนเดียว มันก้คงจะเป็นเรื่องแปลก=_=^
“ซอนมุล!”เสียงนุ่มๆที่คุ้นเคยดังขึ้น
“ไงคิบอม”ฉันทักทาย คิบอมตามฉันมาจริงๆด้วย แล้วตอนนี้ฉันชะเง้อมองหาใครอยู่เนี่ย-*-
“ดงแฮไม่มาด้วยหรอก ไม่ต้องไปชะเง้อมองหามันนะ”คิบอมพูด
“อืม แล้วนายมาทำไม?”
“ฉันเห็นเธออาการไม่ค่อยจะดีก็เลยตามมาดูน่ะ”
“อืม จะเดินเล่นเป็นเพื่อนกันก็ไม่ว่านะ^^”
“เอาสิ ฉันเลี้ยงไอศกรีมเธอแล้วกัน”คิบอมพูดแล้วจูงมือพาฉันไปยังร้านไอศกรีมแห่งหนึ่ง
เอาสั่งไอศกรีมรสเชอร์เบทส์ที่เปรี้ยวสุดๆมาให้ฉัน เขาบอกว่าจะได้สดชื่อ แต่ฉันคิดแล้วเปรี้ยวมากจริงๆอย่างที่เขาว่านั่นแหละ=_=^
“ไง สดชื่นมั้ย?”
“อืม สดชื่นจนเปรี้ยวไปถึงสมองเลยล่ะ แล้วนี่นายมาเดินตัวโล่งๆไม่ใส่แว่นแบบนี้ไม่กลัวโดนแฟนคลับไล่
งับเหรอ?”ฉันถาม
“แฟนคลับนะไม่ใช่จระเข้”คิบอมพูดขำๆ
“ฉันเดาได้ว่าอีกไม่นานปาปารัชซี่ก็จะจับภาพฉันกับคิบอมไว้ แล้วก็จะเอาไปลงข่าว ก็ดี จะได้ประชดดง
แฮ ชิส์
“อ้าว ซอนมุลกลับมาแล้ว”เพื่อนๆชาวSuper Junior(ยกเว้นดงแฮ)ทักทายฉันดีมากเหมือนเคย
“ไง ไปกินไอศกรีมมาสนุกไหม?”ดงแฮถามเสียงเย็นๆ
“อืม อร่อยมากเลยล่ะ แล้วก็คิบอมเลี้ยงด้วย”ฉันพูดแล้วหยิกแก้มคิบอมไปหนึ่งที
“เออนี่ซอนมุล ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอน่ะ”ดงแฮพูด
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนายนี่นา”ฉันกวนประสาทกับไป
“คุยเถอะ ขอร้องล่ะ”ดงแฮทำสายตาอ้อนวอน
“อือ”ฉันตอบเพราะทนความน่าสงสาร(หรือน่ารักยะ : ผู้แต่ง)ของเขาไม่ไหว
“ซอนมุล ฉันขอให้เธอช่วยอะไรหน่อยสิ”ดงแฮพูด
“อะไรล่ะ?”
“ฉันทะเลาะกับมุนอา ช่วยทำให้เธอเข้าใจฉันที”ดงแฮพูดน้ำเสียงเศร้าๆ
“...”
“ซอนมุล เธอออย่าเงียบสิ ช่วยฉันหน่อยเถอะ”ดงแฮจับมือฉัน
“ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับมุนอาล่ะก็ ไปขอคนอื่นเถอะ!”ฉันสะบัดมือของดงแฮออกก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป ฉันไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าน้ำตาฉันไหลพรากลงมา
“ซอนมุล เธอร้องไห้ทำไม?”คิบอมวิ่งมาหาฉัน
“ขอคุยด้วยหน่อย”ฉันลากคิบอมเข้าไปในห้องนอนของเขาทันที
“ดงแฮใช่ไหม? ที่ขอให้เธอช่วยปรับความเข้าใจระหว่างเขากับมุนอา”คิบอมถามเหมือนรู้ทัน
“ใช่! ช่วยบอกที ฉันเป็นอะไรไป ทำไมฉันถึงร้องไห้เมื่อเห็นดงแฮรักมุนอามาก ฮึก...ฮือ”ฉันโผลเข้ากอดคิบอมทั้งๆน้ำตาทันที
“ไม่มีใครรู้ใจเธอเท่ากับตัวเองหรอกนะ”
“หมายความว่ายังไงคิบอม”
“ฉันบอกเธอ เธอก็คงไม่ยอมรับความจริงอยู่ดี”
“มันคืออะไรล่ะ ทำไมฉันถึงไม่ยอมรับมัน”
“ฉันบอกไปเธอก็ไม่เชื่อ และฉันก็ไม่รู้ว่าเธอคิดแบบฉันหรือเปล่า? แต่อาการตอนนี้น่ะเธอชอบดงแฮ!”
“หา!!”ฉันทำหน้าเหวอหวาทันที
“ฉันบอกเธอได้แค่นี้ ที่เหลือฉันจะคอยเอาใจช่วยนะ”คิบอมกระซิบที่ข้างหูก่อนจะเดินออกไป
ความคิดเห็น