บ่วงกินรี

ไยถึงทำร้ายข้าเช่นนี้ แล้วไยถึงได้ผลักไสข้าไปหาชายที่ข้ามิได้รัก น้ำเสียงตัดพ้อต่อว่าบิดาสูงศักดิ์ดังขึ้นจากปากบาง น้ำพระเนตรไหลริน แล้วเหตุใดต้องฆ่าคนที่ข้ารัก พระพักตร์งามสง่า ซบลงบนอีกพักตร์ของบุรุษที่เริ่มหายใจแผ่วเบา เพราะพิษจากว่านพันพิษที่อาบไว้บนหัวลูกศรสีทอง หัตถ์ใหญ่ลูบไล้เกศาสีดำสนิทด้วยความรัก ก่อนดึงพระพักต์ลงมาจูบที่ริมฝีปากบาง
พี่รักเจ้า ตรัสประโยคสุดท้ายก่อนจะจากวรกายเดิม วิญญาณหลุดปลิวหายไปในอากาศ
ทรงทิ้งข้าไปทำไม ทรงฆ่าเขาทำไม นางส่งสายพระเนตรน้อยใจไปถวายพระบิดา แม้องค์หทินราชจะรู้สึกเสียพระทัย แต่พระองค์ก็มิอาจแก้ไขอันใดได้ เนื่องจากทรงฆ่าบุรุษที่ธิดามีใจรักเสียแล้ว
พ่อ...ขอโทษ ทรงเอ่นวาจาดั่งเข็มพันเล่มทิ่มแทงพระทัยนางผู้กอดร่างไร้วิญญาณ
ขอโทษ ฤา ขอโทษใคร ขอโทษลูก หรือขอโทษเจ้าพี่มธุรธาสองหัตถ์ยังคงประคองพักตร์ซูบซีดของบุรุษที่ดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาทแห่งวิทยาธร
ออกไป ออกไปให้หมด ข้ามิประสงค์จะพบหน้าใคร ข้าจะอยู่กับเจ้าพี่เพียงลำพังทรงรับสั่งกับพระบิดาและทหารติดตาม องค์หทินราชแม้อยากได้ตัวธิดากลับเมืองสักเพียงใด แต่จำต้องหักพระทัย ปล่อยธิดาไว้กับร่างไร้วิญญาณ ทรงกอดร่างไร้วิญญาณ พร้อมกับท่องกลอนที่มธุรธาวิทยาธรเคยท่องให้ฟังยามบอกรัก แต่ต่อไปไม่มีอีกแล้ว
ข้าแต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในป่าหิมพานต์ ชาตินี้ข้ามิอาจสมหวังในรัก ชาตินี้ข้ามิอาจรักษาคนรักไว้ได้ ชาติหน้าจากนี้ไป ข้าจะติดตามคนรักของข้ากลับคืน ข้าจะไม่ขออยู่ร่วมเผ่าพงศ์วงศ์วานสัตว์มีปีก เฉกเช่นกินรี และเหล่ากินนร
ทรงตั้งจิตอธิฐาน สองหัตถ์ที่ประนมเป็นพุ่มระดับอกลดลง ทรงเอื้อมหัตถ์ดึงลูกศรที่ปักอยู่บนอกด้านซ้ายของวิทยาธรคนรัก ก่อนจุมพิตลงบนบาดแผล
ขอให้บาดแผลแห่งนี้ เป็นสัญลักษณ์ให้ข้าตามหาพี่จนพบ
ทรงยิ้มแต่ไร้ซึ่งความหมาย รอข้านะ ข้าจะตามไป ทรงง้างหัตถ์ที่กำศรขึ้นฟ้าก่อนลดลงมาปักอุระอย่างรวดเร็ว ว่านพันพิษที่อาบหัวลูกศรไว้เริ่มทำหน้าที่ กระจายพิษเข้าสู่หัวใจ นางกอดกระชับร่างมธุรธาไว้ ก่อนสิ้นลมหายใจตามกันไป