เสียงฝีเท้าจากห้องใต้หลังคา

ข้อมูลเบื้องต้น

ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ห่างไกลจากตัวเมือง มีบ้านหลังหนึ่งที่ถูกทิ้งร้างมาเป็นเวลาหลายปี ท่ามกลางความเงียบสงัดของหมู่บ้าน มีคนเล่าเรื่องลือกันว่า บ้านหลังนี้ถูกสาปแช่งให้กลายเป็นที่อยู่ของสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์

วันหนึ่ง ชายหนุ่มชื่อ "นนท์" ย้ายเข้ามาอาศัยในบ้านหลังนี้ เนื่องจากเป็นมรดกเพียงชิ้นเดียว ที่เขาได้จากคุณย่า เขาไม่สนใจเรื่องเล่าเหล่านั้น เขามองว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่าปากต่อปากจากคนในหมู่บ้านเท่านั้น

เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาในบ้านหลังนี้  เขารู้สึกถึงความเย็นชืดที่แผ่กระจายไปทั่วทุกมุมห้อง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากทำความสะอาดแค่พอให้นอนได้เสร็จ เขาก็เปิดพัดลมแล้วล้มตัวลงนอน พลางคิดในใจว่าพรุ่งนี้จะทำที่เหลือให้หมดจะได้อยู่อย่างสบายๆ  ในขณะที่กำลังจะหลับ เขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากข้างบน

"แค่เสียงของบ้านเก่ากระทบกันเอง" นนท์พยายามทำใจสงบ แต่เสียงกลับดังขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มจะชัดเจนเหมือนมีคนเดินอยู่จริงๆ ที่ห้องใต้หลังคา

เขาตัดสินใจลุกขึ้นไปสำรวจ หลังจากเปิดประตูไปที่บันได เขาก็เดินขึ้นไปช้าๆ ทุกขั้นมีเสียงดังเอี๊ยดๆ ขณะที่เขาเดินไปถึงชั้นบน เสียงฝีเท้าก็หยุดลงทันที ราวกับบางสิ่งกำลังเฝ้ามองเขาจากมุมมืดของห้องใต้หลังคา

“ใครอยู่ที่นี่?” เขาเรียกเสียงแหบแห้ง แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ

เขาพยายามหรี่ตาในความมืดจนเริ่มมองเห็นรูปเงาของบางสิ่งที่นั่งอยู่มุมห้อง... มันไม่ใช่คน มันเป็นเงาคล้ายกับมนุษย์แต่ยืดยาวและผิดรูป ผิวหนังซีดเซียวเหมือนกระดาษที่ถูกไฟไหม้ หัวที่ยืดยาวจนเกือบจะถึงพื้น

จู่ๆ สิ่งนั้นก็เริ่มขยับตัวช้าๆ พร้อมกับเสียงกระดูกลั่นเหมือนมันกำลังยืดตัวขึ้นยืน

นนท์แทบจะขยับตัวไม่ได้ในขณะที่สายตาของมันจ้องมาที่เขา ด้วยความเย็นที่แผ่ปกคลุมทั้งตัว เขารีบวิ่งออกจากห้องนั้นทันที ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะแหบแห้งดังตามหลังมา

นนท์ยืนอยู่หน้าประตูห้องใต้หลังคา มือของเขาชื้นเหงื่อ พยายามสูดหายใจให้ลึก แต่ไม่สามารถข่มความกลัวที่เกาะกุมใจเขาได้ แม้จะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องบ้าๆ แต่เขาก็ต้องหาคำตอบให้ได้

“มันแค่จิตใจของเรา” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ อย่างพยายามปลอบใจ

เมื่อเขาก้าวเข้าไปในห้องใต้หลังคาอีกครั้ง คราวนี้เขาเปิดไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือ แสงไฟสว่างส่องไปทั่วๆ ห้อง พื้นไม้เก่าๆ เสียงฝีเท้าที่ดังก้องเหมือนมีใครเดินอยู่ข้างหลัง... แต่ไม่มีใครที่เขามองเห็น

เขาเริ่มเดินไปที่มุมห้องที่ดูเหมือนมีเงาอะไรบางอย่างอยู่ มันเป็นโต๊ะเก่าที่มีฝุ่นเกาะหนาและมีผ้าคลุมอยู่บางส่วน เขาค่อยๆ ยกผ้าออก...

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากข้างหลัง! มันดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับมีใครกำลังวิ่งมาหาเขา

นนท์หันหลังกลับอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่เขาเห็นทำให้ขาของเขากลายเป็นน้ำแข็ง นั่นคือ... ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงประตู มองมายังเขา ดวงตาของเขาไม่เหมือนดวงตาของคนปกติ มันดูว่างเปล่าและเย็นชา เหมือนกับว่ามันไม่ได้เป็นมนุษย์

“คุณ... คือใคร?” นนท์ถามเสียงสั่น

ชายหนุ่มคนนั้นยังคงยืนมองเขาเงียบๆ โดยไม่ตอบอะไร แค่ยิ้มบางๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้เขา ความเย็นที่จับตัวเขารู้สึกเหมือนจะทำให้เขาหายใจไม่ออก

"คุณคือคนที่มองหาความจริงหรือ?" เสียงนั้นดังขึ้นในหัวเขา ก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะหายไปในความมืด

ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าที่เคยตามเขามาตลอดก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้ มันกลับมาจากใต้พื้นไม้! นนท์ตกใจจนล้มลง เขาหันไปมองเห็นฝาไม้หลุดออกจากพื้นห้องใต้หลังคาและเผยให้เห็นช่องว่างลึกลงไปในใต้ดิน

ในช่องว่างนั้น เขาเห็นเงาคล้ายมนุษย์ค่อยๆ โผล่ขึ้นมา มันมีท่าทางเหมือนกำลังจะดึงตัวเขาลงไป

นนท์รีบวิ่งออกจากห้องนั้น ทันทีที่เขาก้าวเท้าออกจากประตู เสียงฝีเท้าก็หยุดลง เขาหยุดหันหลังกลับมองอีกครั้ง

ตรงที่ที่ชายหนุ่มยืนอยู่เมื่อครู่... ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย แต่ทว่ากลับมีข้อความเขียนไว้บนกำแพงเก่าๆ ด้วยมือเปื้อนเลือดว่า...

“พวกเรารอคุณอยู่ข้างล่าง”

นนท์ไม่ลังเล เขากลับลงบันไดและวิ่งออกจากบ้านในทันทีโดยไม่หันหลังกลับไปอีกเลย เขาทรุดตัวลงนั่งหน้าบ้านอย่างหมดแรง

ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่เคยกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกเลย และเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาก็กลายเป็นคำเตือนสำหรับคนในหมู่บ้านว่า... บ้านหลังนั้นไม่เคยถูกทิ้งร้างจริงๆ มันยังมีสิ่งที่รอคอยคนที่กล้าค้นหาความจริง

และสิ่งนั้น... ไม่ยอมให้ใครออกไปง่ายๆ