คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : เดทแรกของเรา
(ทิวา)
หลัาที่ลับมาาลบุรี ผมับบอส่าน็่าทำานอน เรื่ออผมับบอสมีนพูันไม่้อบอหรอรับว่าเรื่อมันัมาาไหน ถ้าไม่ใ่ปาเ้ามอสและลูทีมผม ที่ไปทำานมา้วยัน ทำไไ้็้อยอมรับสภาพ
“พี่ทิวา ผมอุย้วยหน่อย” เสียเ้าแนเรียผม
“อ้าว แน มีอะไรับพี่” ผมทัเ้าแนบ มันลาผมเินออมาทาห้อพัพนัานหลัรัวให่
“เรื่อที่บอสมาอบพี่เรื่อริเหรอ แล้วพี่อบบอสรึเปล่า”
“เออ พี่็ยัไม่แน่ใ แุ่ยๆัน” ผมอบเลี่ยๆ
“ทำไม ทำไม ถึไม่เป็นผมวะ ผมูแลพี่ อยู่้าพี่มาลอ ทำไมพี่ไม่อบผมละ” เ้าแนึ้นเสียใส่ผม พร้อมับแนผมเย่าทั้สอ้า
“โอ้ย!! ไอแน ูเ็บ” ผมะโนใส่มัน
“ูบอแล้วไ ว่าสำหรับมึ มึือน้อายทีู่รั ูิมาว่านั้นไม่ไ้ริๆ ”
“แ่ผมรัพี่นะ” เ้าแนพูออมาเสียหนัแน่น พร้อมทั้ประบูบปาผมทันที ผมทั้ทุบ ทั้ผลั เ้าแน แ่ไม่รู้มันเอาแรมาาไหน ผมให้แนบับฝาผนัห้อพั แล้วระมูบผมไม่ยั้
“ปล่อย ไอแน ปล่อย ู”ผมรวบรวมพลัแล้วผลัเ้าแน และะโนออมา
“ไม่ ผมไม่ปล่อย ผมรัพี่ ผมรัพี่ไ้ยินไหม ” พูบเ้าแน็ุไ้ที่อออผม ผมทั้ทุบ ทั้ิ้น
“ปล่อย!!” ผลั๊วะ เสียใรนหนึ่ัึ้น แล้วระาเ้าแนออาผม และ่อยเ้าที่ปาเ้าแนทันที
“ทิวา เป็นไบ้า” เสียบอส บอสริๆ้วย ผมส่ายหน้าให้บอส แล้วบอส็หันลับไปหาเ้าแนอีรั้
“ทำไมทำับทิวาอย่านี้” บอสพูพร้อมระาอเสื้อและำหมัะเ้าแนอีรั้
“ หยุ!!! พอแล้วรับ” ผมะโนห้ามบอส แล้ววิ่เ้ามาอยู่ระหว่าลาบอสับเ้าแน
“อย่าทำร้ายันนะรับ ผมอ”
“แ่เาทำร้ายทิวานะ” บอสพู้วยวามโมโห
“พี่ทิวา พี่รัเาเหรอ บอให้ผมไ้ยินสัรั้แล้วผมะไม่ยุ่ับพี่อีเลย” เ้าแนพู
ผมหลับา ถอนหายใออมา และหันหน้าไปมอเ้าแน
“ว่าไพี่ อบผมสิ”
“ใ่ พี่รัเา”
“พี่แม่… ปั!!” เ้าแนส่ายหน้าและทุบเ้าที่ผนัห้อ แล้วเินออไป
“มึเป็นน้อายทีู่รัเสมอนะแน” ผมะโนบอเ้าแน ผมรู้ว่ามันไ้ยิน น้ำาผมไหลออมา บอสเินเ้ามาอไหล่ผม
“ไม่เป็นไรแล้วนะหนู”
“หนูอ บอสอย่าาโทษ หรือ ไล่เ้าแนออเลยนะ เี๋ยวหนูอุยับมันเอ หนูรู้แนไม่ใ่นแบบนี้ แนเป็นนมีเหุผล ” ผมอร้อบอส
“ไ้ พี่ะไม่ทำอะไร ะให้หนูัารเอ แ่ถ้าเาทำเินเลยับหนูอี พี่ไม่ยอมแล้วนะ” บอสพู ผม็พยัหน้าให้บอส เป็นารเ้าใ
อนนี้ผมยัไม่ิะไปหาเ้าแน ปล่อยให้มันอยู่ับัวเอ่อน แล้วผม่อยไปุยับมัน
ผมเินออมาพร้อมบอสที่หน้าห้อมีพี่แยืนอยู่ ับพนัานอีสี่ห้าน
“ทิวา เราเป็นอะไรมารึป่าว” พี่แถามผม
“ไม่รับ ผมไม่เป็นไร”
“เอาละ ลับไปทำานไ้แล้ว” พี่แสั่พนัานที่ยืนอยู่
“บอสมีประุม่วบ่ายนะ”
“รับ เี๋ยวผมามไป” บอสบอับพี่แ พี่แพยัหน้าแล้วเินออไป
“หนู ลับไปพัผ่อน็ไ้นะ พี่เป็นห่ว” บอสพูับผมและับผมให้หันเ้าหาบอส
“หนูไม่เป็นไร หนูไปทำาน่อ บอสไปเรียมัวประุมเถอะรับ”
“ั้น เย็นนี้เอัน เี๋ยวพี่ไปส่ที่บ้าน”
“รับ” ผมอบรับ แล้วเินลับไปทำานปิ
ผมเินเ้ามาที่ห้อทำาน
“อีเ๊ เป็นไบ้า” เป็นเ้ามอสที่เินเ้าทัผม แล้วเินูมือผมมานั่ที่โฟารับแ
“เป็นไบ้าละ”พี่นะเ้ามานั่และถามผมอีน น้อๆนอื่น็มาล้อมผม
“ไม่ ผมไม่เป็นไร แนมันาสิ เี๋ยวรอให้มันีึ้น่อน แล้วผมะุยับมันอีรั้” ผมอบทุน
“พี่ไม่ิเลยว่าะเิเรื่อแบบนี้ึ้นับเรา เราอยแ่่วยเหลือนอื่น ่วยห้ามนอื่นเรื่อหึหวพวนี้” พี่นะพู
“ผม็ไม่ิหรอรับ ว่าะเิับัวเอ ไปทำานันีว่ารับ เรื่อมันผ่านมาแล้ว ที่เหลือผมิว่าผมเลียร์ไ้ อบุนะรับที่ทุนเป็นห่วผม” ทุนพยัหน้าให้ผม แล้วเินลับไปทำานอัวเอ
“พี่ว่านะ ถ้าเรื่อรู้ถึหูท่านประธานให่ับุหิ แล้วเราะทำยัไ” พี่นะระิบถามผม
“ถ้าท่านสอนรู้ ผม็เารพารัสินใอพวท่าน ว่าะลโทษผมยัไ เอาไว้ให้ถึวันนั้นแล้วเรา่อยมาูัน ผมไม่อยาเอามาิอนนี้ เรียเปล่าๆ อัวไปทำาน่อนนะรับ” ผมออนุาพี่นะลุเินไปทำาน่อ ผมอยาะบอว่าผมอะเรียมาในเรื่อที่พี่นะถาม แ่ผม็้อปล่อยให้เป็นไปามารัสินใอผู้ให่ ผมทำใทุเรื่อั้แ่มีอะไรับบอสแล้วละ
เลิานผมลื่อออาโรแรม แล้วเินออมาทาลานอรถ อยู่ๆ็มีมือหนึ่เินมาับมือลมแล้วลาผมให้เินาม
“ บอส ะพาหนูไปไหน”
“ึ้นรถ” บอสเปิประูรถแล้วันผมเ้าไปและปิประูทันที
บอสเินึ้นมาบนรถ แล้วับออไป ในรถผมนั่มอหน้าบอสทีู่ั้อั้ใับรถเหลือเิน ไม่พูไม่าับผม้วย ผม็เลยไม่ล้าพูอะไร นมาถึุปเปอร์มาเ็แห่หนึ่ บอสอรถแล้วเินลมาเปิประูรถให้ผมและึผมลารถ ับมือผมลาเ้าไปในุปเปอร์มาเ็
“วันนี้อยาทานอะไร” นี่ือประโยแรที่ผมไ้ยินั้แ่เลิาน
“บอสะทำให้ผมทานเหรอ”
“ใ่ อยาทานอะไรรึเปล่า”
“อะไร็ไ้รับ แล้วแ่เฟบอสเลยรับ”
“ีมา ั้นเินามมานะ” บอสบอแล้วยิ้มให้ผม บอสเินเลือื้ออ ทั้เนื้อสัว์ ผัส ผลไม้ เราเินเลืออันสัพั็่ายเินและเินทาลับ บอสับรถเ้ามาที่อนโแห่หนึ่ ูหรูมา
“อะถึแล้ว ลมารับ”บอสบอผม
“นี่อนโบอสเหรอรับ” บอสพยัหน้าแล้วเอื้อมมือมาับมือผมแล้วพาผมเินมาที่ลิฟท์
“สวัสีะ ุเล็ เอ๊ะ! ปิุเล็ไม่เยพาใรมาที่นี่นะะ แล้วทำไมวันนี้ถึ….” ผู้ัารอนโทัทายบอส
“นพิเศษรับ ผู้ัาร” บอสอบแล้วยิ้มหวานให้ผู้ัาร
“ ะ ั้นามสบายนะะ ” ผู้ัารอบแบบๆ
บอสูมือผมเ้ามาในลิฟท์ แล้วั้น 30 บอสยืนุมมือผมลอ เราสอนไม่ไ้พูอะไร เมื่อถึั้นที่ 30 ลิฟท์เปิออ ั้นนี้มีห้อแ่ 2 ห้อ บอสใ้ีย์าร์เปิประู เมื่อเินเ้าไป ไฟในห้อเปิอัโนมัิ
“ามสบายเลยนะหนู พี่อแปลร่าเป็นพ่อรัวทำอาหารให้หนูนะะ” บอสพูบ ็้มลมาหอมแ้มผม ผมเลยอเินสำรวห้อ รลาห้อเป็นโนห้อรับแ วามือ เป็นโนห้อรัว ้ายมือ เป็นโนห้อนอน 2 ห้อ ผมเินรไปาห้อรับแเป็นระเบียอย่าว้า 180 อศา วิวสวยมา ผมยืนรับลมอยู่สัพั ็เินลับเ้ามาในห้อแล้วเินเ้าไปนั่ที่เาน์เอร์รัว
“สรุปทำอะไรให้หนูทานละะ” ผมแล้ถามบอส บอสหันมามอผมพร้อมส่ยิ้มหวานมาให้
“สเ๊ ับ ยำปลาแลมอน หนูทานไ้ไหมะ”
“บอสทำอะไรให้ทาน หนู็ทานอย่านั้นละรับ”
“รอสัรู่นะะ”
“แล้วนึยัไถึพาหนูมาที่อนโ แถมทำอาหารให้หนูทานอี”
“เี๋ยวะอบนะะ อนนี้อั้ใทำอาหารให้สุที่รัทาน่อน” บอสหันมายิ้มหวานให้ผมอีละ ผมนั่มอบอสทำอาหาร้วยวามทะมัทแม นี่ถ้าไม่บอว่าเป็นประธานโรแรม ผมิว่าเป็นเฟในโรแรมนะเนี้ยะ บอสหันมาพร้อมยานอาหารมาให้ผมู
“โอ้ย น่าทานมาเลยรับ หนูนึว่ามีเฟานร้านัมาทำให้ทานนะรับ ัานไ้สวยมา บอสไปทำานในรัวน่าะรุ่นะรับ”
“นานั้นเลยเหรอ”พูบบอสเอื้อมมือมาับหัวผม
“เราไปนั่ทานที่ระเบีย้านนอีว่าะ”
เราสอนเินถือานอาหารไปไว้ที่โ๊ะรระเบียห้อ บอสุเทียนบนโ๊ะ้วย โรแมนิั
ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาถ่ายรูปอาหารสัหน่อย บอส็้วย
“ทานไ้แล้วะ”
ผมลอิมยำปลาแลมอน แล้วยิ้มออมา
“อร่อยมาเลยรับ”ผมบอบอส บอส็เอาแ่มอหน้าผม ผมเลย้มหน้าลไปหั่นสเ๊เ้าปา
“อือ… เนื้อหมูนุ่มมาเลยรับ พี่หมัยัไบอสูรไ้ไหม”
“ย้ายมาอยู่ับพี่่อน แล้วพี่ะบอ”
“อะไรรับ แ่อสูรหมัเนื้อหมูแ่นี้ ้อให้ย้ายมาอยู่้วยเลยเหรอรับ”ผมทำหน้าอนใส่บอส
“ใ่ะ ถ้ามาอยู่ับพี่ พี่ะทำอาหารให้ทานทุวันเลย”
“ทำยัับว่าัวเอว่ามานะ”
“สำหรับที่รั พี่ว่าเสมอ” โอ้ย…บอสถนอมหัวใผมหน่อยเหอะ เหนื่อยแล้วนะ
“แล้วเรื่อที่หนูถาม ะอบไ้รึยัรับ”
“็วันนี้หนูพูอะไรออมาละะ”
“พูอะไร พูอนไหน”ผมทำท่าิ
“็ที่หนูบอแนไะ”
ผมิว่าผมพูอะไรับเ้าแนบ้า เมื่อิึ้นไ้ผม็มอหน้าบอส บอสมอหน้าผมแล้วยิ้มหวานให้ผม
“อบุนะะ ที่ รัพี่”บอสพูออมาแล้วเอื้อมมือมาับมือผม ผม้มมอมืออบอสแล้วยิ้มอย่าอายๆ
“พี่ีในะะ ที่ไ้ยินหนูบอรัพี่่อหน้านอื่น วันนี้พี่็เลยวนหนูมาเทที่ห้อพี่ไะ”
.”บอสะทำให้หนูเินไปถึไหนเนี้ยะ” ผม้มหน้าพูไม่ล้าสบาับบอส
“หนูเินแล้วน่ารัมารู้ไหม”
“ทานอาหารเถอะรับ เย็นหมแล้ว” ผมถอนมือออามือบอสแล้วัอาหารทาน่อ
“หนูเปิ IG ูะ” ผมเลยเปิเ้าไปู
บอสเป็นนลรูปบนโ๊ะอาหารที่ถ่ายเมื่อี้ พร้อมแปั่นว่า “เทแรอเรา”
ผมเยหน้ามอบอส บอสยิ้มหวานมาให้ผม แล้วเราสอน็นั่ทานอาหารันไปุยันไปท่ามลาบรรยาาศยาม่ำืนอเมือหลวที่อบอุ่นหัวใผมเหลือเิน
………………………………………………………………………………………………………………
ความคิดเห็น