คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : นี่มัน...รูปผม
( อินทนนท์ )
เมื่อวันันทร์ที่ผ่านมา ผมไ้รู้าราานอทิวาว่าวันศุร์นี้ทิวา้อไปเรียมานแ่อลู้าที่โรแรมสาาลบุรี ผมเลยอให้พี่แบอับทิวาว่าวันศุร์นี้ผม้อเินทาไปหาุลาที่รีสอร์ททาภาเหนือ แ่ริๆผมไม่ไ้ไปหรอ ผม็ามทิวามาที่ลบุรีนี่แหละ ผมอยามาูารทำานอทิวาเวลาัานนอสถานที่ ทิวาทำให้ผมเห็นว่าเาเป็นนที่มุ่มั่นั้ใทำานมา และุมทีมานไ้ี ทิวาไม่ถือัวับลูน้อ ทำานันเหมือนพี่น้อ ผมเห็นและไ้ยินทีมานทำานันไป เล่นันไป ไม่ถือเนื้อถือัว ูแล้วทุนสนุับานะมาว่า และทีมฝ่ายอาหารอสาาลบุรี ็ทำานเ้าาัน
นถึเวลาานเริ่มึ้น แเหรื่อที่อยู่ในาน่ามันเรื่อารัแ่สถานที่ ทั้สวยาม เป็นธรรมาิ เรียบแ่หรู และอาหารอร่อย แบานเ้ามาถามทาโรแรมเพื่ออนามบัริ่อฝ่ายัเลี้ยทีมนี้ันเลยทีเียว ผมยิ้มอย่าปลื้มใ ที่ผมเลือนที่ะมาอยู่เีย้าผมในอนาไม่ผิ
พอบานผมเลยถือโอาสวนทุนมาเลี้ยอาหาร เพราะเห็นสภาพทุนอนนี้แล้วทั้หิว ทั้เหนื่อย
ผมนั่ทานอาหารไป มอทิวาไป ทิวาหิวมาทานอาหารนไม่พูไม่า แถมยัไม่รู้อีว่าผมนั่มอมาลอ นระทั่ทิวารู้ัวว่าผมมออยู่ ึหันมาถามผม และแะุ้ให้ผมทาน ผมทานไปยิ้มไป นทุนทานอาหารันอิ่มึอัวไปพัผ่อน ผมไม่ไ้ว่าอะไรเ้าใว่าทุนเหนื่อย ทิวาอัวไปเินเล่นที่ริมทะเล ผม็เินามทิวาแล้วแอบมอทิวาอยู่ห่าๆ สัพัผม็เินไปหาและวนทิวาุย สัพัทิวา็อัวลับห้อ ผมเินไปส่ทิวาที่ห้อ เมื่อทิวาเินเ้าห้อไปแล้ว ผมยัยืนอยู่หน้าห้อทิวา ใผมอนนี้อยาเ้าไปหา อยาอทิวามา นไม่รู้ะทำไี ผมเลยลมาที่บาร์อโรแรม แล้วนั่ื่มเหล้าให้มีวามล้ามาว่านี้ แล้วผม็เินเ้าห้อไปอาบน้ำอาบท่า แล้วัสินใเินลับมาที่หน้าห้อทิวาอีรั้
“ เอาวะ เป็นไเป็นัน” ผมพูับัวเอ แล้วัสินใเาะประู
เมื่อทิวาเปิประูออมา ผมับแนทิวาทั้สอ้าแล้วผลัทิวาเ้าห้อไปโยที่ทิวาไม่ทันั้ัว ผมระมูบทิวา ปาบาอทิวา่าหวานนั ผมอยาะูบอย่านี้นานๆ ผมูบทิวานทิวาร้อให้ปล่อย ผมึมีสิอีรั้ แล้วบอว่าเป็นผมเอ ทิวาใมา ผมเลยสวมอทิวาและูบทิวาอีรั้ และรั้นี้ผมเอามืออผมเ้าลูบไล้หน้าท้อทิวาภายใ้เสื่อยึัวบาที่ทิวาใส่ ทิวาับมือผมแล้วผลัผมออ ทิวาบอผมว่าเายัไม่พร้อม และูเหมือนทิวาะัวสั่นเล็น้อย ผมเลยอทิวานอนอทิวาในืนนี้โยไม่ทำอะไร นว่าทิวาะพร้อม ทิวาึยอมให้ผมนอนอเา ผมีใมา ผมนอนอทิวา ูบหน้าผา และหอมแ้มทิวา ผมะำืนนี้ไว้ในวามทรำเป็นืนแรที่ผมไ้อนๆนี้ นที่ผมั้ใรอเามานาน ผมะไม่ยอมปล่อยอ้อมอนี้านๆนี้เป็นอันา ผมรัุนะทิวา
( ทิวา )
ผมลืมาึ้นมาแล้วหันมามอหาโทรศัพท์เพื่อูเวลา
“ อือ 7 โมแล้วเหรอ” ผมพึมพำออมา แล้วเอามือวานไปบนเีย
“ เอ๊ะ! เมื่อืนบอสนอนอเรานี่ แล้วหายไปไหนแล้วละ” ผมลุึ้นมอไปทั่วห้อ็ไม่เห็นบอส ึลาเียไปเ้าห้อน้ำ ผมัแเ็บระเป๋า แล้วลมารอน้อๆทีมานอผมที่ล็อบบี้โรแรม แ่สายาผมเห็นเ้ามอสเินออไปที่หน้าโรแรมำลัึ้นรถู้
“ มอสรอพี่้วย” ผมะโนเรียมอส
“ เ๊ ลับับบอส พวผมะยึที่ ะนอน นี่ยัไม่ไ้นอนันเลย ลับับบอสไปเลย พวผมไปละ ออรถเลยลูพี่”เ้ามอสหันมาบอผม แล้วหันไปบอนับรถให้ออรถทันที ผม็ยืนอึ้สิรับ ืออะไร ทำไมมาทิ้ันแบบนี้
“ทิวา มาับผม รถผมอทานี้” บอสเ้ามาึระเป๋าเป้าไหล่ผม แล้วบอให้ผมามเาไป
“ทำไมไม่ให้ผมลับรถู้ละรับ ผมเรใบอส”
“ ถ้าเรใ็หาทาลับเอนะ”
ผมไ้ยินบอสพูอย่านั้น ็หัน้ายหันวา แล้วเปิประูึ้นรถบอสไป
บอสับรถออมา เราสอนไม่ไ้พูอะไรัน ไ้ยินแ่เสียเพลที่บอสเปิเบาๆ
“ทิวานอน่อน็ไ้นะ ถึแล้วเี๋ยวผมเรีย”
ผมพยัหน้า แล้วยับร่าายเล็น้อยให้อยู่ในท่าที่สบายที่สุ แล้วหลับไป
“ทิวา ทิวา ถึแล้วรับ” ผมไ้ยินเสียเรียอบอส พร้อมแรเย่าเบาๆ
“ถึแล้วเหรอรับ” ผมลืมาแล้วมอไปรอบๆ
“ที่ไหนรับเนี่ย”
“ลมา่อน”
ผมลารถแล้วมอออไปที่บ้านหลัหนึ่ิริมทะเล รที่อรถ มี้นไม้ให่ อยู่หลาย้น มี้นหนึ่มีิ้าห้อยอยู่ ผมเินไปที่ิ้าทันที แล้วนั่ลที่ิ้าออแรเหวี่ย ผมอบั ้านหน้าอผมเป็นหาทรายสีาว ผมหลับาสูอาาศ ฟัเสียลื่น ลมเย็นสบายั ผมนั่เล่นรนี้อยู่พัให่
“ ทิวาเ้าบ้านรับ ทาน้าวัน” เสียบอสมาระิบอยู่้าผม ทำให้ผมใเล็น้อย แล้วลาิ้าเินไปพร้อมบอส
“นี่บ้านใรรับบอส สวยั” ผมเินมอบ้านและทาเินเ้าบ้านที่มีห้าี่ปุ่นปูเ็มพื้นที่ทาเินและมีสวนอไม้เยอะแยะไปหม บ้านเป็นเหมือนรีสอร์ท มีแ่ั้นเียวแ่ว้า
“บ้านพัาอาาศผมเอ ผมื้อไว้นานแล้ว มีลุำับป้าน้อยูแลให้”
ลุำับป้าน้อยยืน้อนรับผมับบอสอยู่หน้าประูบ้าน ผมยมือไหว้ทั้สอน
“เิุทั้สอเ้าบ้าน่อนนะ เี๋ยวป้าไปัารเรื่ออาหารให้” ป้าน้อยพู
“รับ/รับ” ผมับบอสอบพร้อมัน
ผมเินเ้าไปในัวบ้าน ในบ้านโล่โปร่ และมีลมพัเ้ามาทาหน้า่าที่เปิไว้ทุบาน ผ้าม่านปลิวไสว สวยมา ผมอบัเลย นี่ถ้าเป็นบ้านผมนะ ผมะอยู่แ่ในบ้านไม่ไปไหนเลยละ ผมเินมาเรื่อยๆแล้วเอห้อๆหนึ่ผมเห็นประูห้อเปิอยู่เล็น้อย ผมหันมาะถามบอสว่าเ้าไปไ้ไหม แ่ผมไม่เอใรเลย “ ออนุาเ้าห้อนะรับ” ผมะโนออมานเียว แล้วใ้มือผลัประูเ้าไป
นี่มันอะไรัน!!! นี่ือห้อนอนรับ เพราะมันมีเียนาิไส์ วาอยู่รลาิหน้า่าห้อ แ่ที่ผมใ็ือ รูปถ่ายรับ มันถูิเป็นโมบายห้อยไว้เ็มห้อ แล้วปลิวามสายลมที่พัเ้ามาทาหน้า่า มันสวยมา ผมเินเ้าไปใล้ๆเพื่อที่ะูว่ารูปใร เฮ้ย!!! (ใรั้ที่สอ) นี่มันรูปผมนี่ ทำไมมีรูปผมเยอะั ผมเินไปูทุใบมันือรูปผมามสถานที่ และอิริยาบถ่าๆ ึ่ผมไม่เยถ่าย และไม่มีรูปพวนี้้วย้ำ ที่โ๊ะ้าเียนอน็มีรูปผมอนที่ทำานที่ลบุรีนี่
“อะ” ผมร้อึ้น เมื่อรู้ัวว่าบอสมาสวมอผมอยู่ทา้านหลั
“ ทิวา รูปนี้เป็นรูปแรที่ผมพบุรั้แร รอยยิ้มอทิวา มันับอหัวใผมั้แ่วันนั้นเลยนะ” บอสระิบอยู่้าหูผม และปลายมูอบอส็ลออยู่รแ้มผม อนนี้ผมใสั่นมา พูอะไรไม่ออเลย แล้วบอสยัยืนอผมไม่ยอมปล่อย
“บอสเอผมนานแล้วเหรอรับ”
“รับ รัแรพบเลยละ” บอสอบแล้วมูลบนแ้มผม
“หอมั อออย่านี้นานๆไ้ไหมรับ”
โอ้ย ผมะละลายแล้วรู้ไหมเ้านาย
“แล้วนี่บอสเอาเวลาไหนมาถ่ายรูปผม ”
“บารูป็ถ่ายเอ แ่ส่วนให่้านถ่าย”
“บอสนี่โริแล้วนะ ามถ่ายรูปนอื่น”
“นอื่นที่ไหน นนี้ที่รัอผม ผมะถ่ายไวู้เล่น็เรื่ออผม”
“ใร ใร เป็นที่รัอบอส มโนเ่นะเนี้ยะ”
“ ทิวา”
“รับ”
“เป็นแฟนับพี่ไ้ไหมรับ”
ผมเยหน้าึ้นเมื่อไ้ยินประโยนั้น ไม่ มันไม่ริใ่ไหม ผมหูฝาใ่ไหม
“ไ้ไหมรับทิวา” บอสถามย้ำอีรั้
“แ่เราสอน่าันมานะ ผมเป็นลูน้อและบอส็เป็นเ้านายผม”
“พี่ไม่ิเรื่อนั้น แ่ใเรารัน็พอ”
“ั้น ผมอยัไม่ให้ำอบ แ่….”
“แ่ อะไรรับ”
“อแ่อนนี้ มีผม ับบอสรนี้ นะรับ” ผมหันมายิ้มให้บอส
บอสมอผม้วยแววาใ
“ะ รับ ไ้รับ” บอสหันัวผมเ้าหาบอส เราสอนสวมอัน ้าวปลาไม่้อินแล้ว อนนี้ผมอิ่มเหลือเิน อิ่มในวามสุ อิ่มในอ้อมออผู้ายนนี้
…………………………………………………………………………………………………………………
ความคิดเห็น